Rasy psów
Wybierz inną rasę
Berneński pies pasterski to jeden z czterech bardzo podobnych do siebie szwajcarskich psów pasterskich, do których należą, zaczynając od najmniejszego: entlebucher, appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Pochodzą one od molosowatych psów, które towarzyszyły legionom Cezara, kiedy przez przełęcz św. Bernarda wkraczały do Szwajcarii. W odciętych od świata dolinach szwajcarskich potomkowie tych psów skrzyżowani z owczarkami zaganiającymi dały początek kilku psom pasterskim, bardzo do siebie podobnym, różniącym się w zasadzie tylko wzrostem, kolorem sierści i kształtem ogona. Fakt, że w latach dwudziestych XX wieku odkryto na terenie Szwajcarii czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. a także pozostałości czaszek psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego, pozwala domniemywać, że tego typu psy żyły na terenach SzwajcarII znacznie przed przybyciem Rzymian.
Jako typowy szwajcarski pies wiejski, berneńczyk był psem pracującym. Był niezwykle użyteczy: zaganiał bydło, pilnował szałasów i gospodarstwa, później w miarę rozwoju przemysłu mleczarskiego ciągnął wózki z tymi wyrobami na targ.
W miejscowości Durrbach, leżącej na drodze z Bazylei do Berna, była znana, tłumnie odwiedzana gospoda dla podróżnych, której właściciel hodował i sprzedawał swoim gościom psy tej rasy, które w tym czasie nazywane były durrbachlerami.
Bardzo istotnym momentem w historii berneńczyka był rok 1899, w którym powstał związek kynologiczny zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Związek ten trzy lata później zorganizował wystawę psów, na której wystawie po raz pierwszy w historii przewidziano klasę durrbachlerów. Wkrótce zainteresowali się nimi bogaci kupcy i fabrykanci z Berna, którzy wykupili je od chłopów i rozpoczęli prawdziwie nowoczesną hodowlę.
Inicjatorem powstania profesjonalnej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był żyjący w latach 1867-1945 Fritz Probst. Na skutek wystawy międzynarodowej w Bernie w 1904 roku psy tej rasy zostały wreszcie zauważone i docenione przez środowisko kynologów. W 1907 roku powstał klub rasy i opublikowano pierwszy jej wzorzec. Profesor Heim, wielki entuzjasta i znawca szwajcarskich psów pasterskich zaproponował zmianę nazwy na berner sennenhund - berneński pies pasterski, którą Szwajcarski Związek Kynologiczny przyjął w 1913 roku. Od tamtej pory zaczęło wzrastać zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, co dawało nadzieję na jej szybki rozwój. Niestety panująca wówczas moda na bernardyny a także różne nowe rasy z importu sprawiła, że od połowy XIX wieku berneńczyk stawał się coraz mniej popularny. Pogłowie tych psów zmalało tak bardzo, że rasie groziło wyginięcie. Na szczęście nieoceniony profesor Albert Heim oraz szwajcarski kynolog Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów w szwajcarskich farmach i rozpoczęli ratowanie rasy. Dziś berneńskie psy pasterskie są bardzo popularne, już nie jako psy pracujące, ale ze względu na swój wspaniały charakter, jako psy rodzinne i do towarzystwa. Mają wielu zwolenników, nie tylko w Szwajcarii, ale również w całej Europie. Po uznaniu i zerejestrowaniu rasy przez American Kennel Club berneńczyki stają się coraz bardziej popularne również w Stanach Zjednoczonych.
Wysokość w kłębie: psy 64-70 cm, suki 58-66 cm.
Masa ciała: 35 – 40 kg.
Przez kilka wieków berneńskie psy pasterskie używane były do pilnowania gospodarstw i stad bydła. Równie dobrze dziś sprawdzają się w tej roli. Obdarzony silnym poczuciem własności pies jest doskonałym stróżem, bardzo czujnym, ale nie hałaśliwym. Pojawienie się intruza sygnalizuje oszczędnym, ale jednoznacznym szczekaniem. Z natury nie jest agresywny, nie oznacza to jednak, że jeśli zajdzie taka potrzeba nie stanie w obronie swojego terenu i właściciela. Gości obserwuje uważnie w czasie całej wizyty i jeśli mu się coś nie spodoba będzie się starał intruza odepchnąć i unieruchomić. Gryzienie nie leży w jego naturze. Berneńczyk jest psem bardzo przywiązanym do swoich właścicieli, do prawidłowego rozwoju potrzebuje bliskiej więzi z opiekunem, nie można pozostawiać go w kojcu, bo wychowywany w izolacji szybko zdziczeje i może stać się agresywny.
- wrodzone wady powiek: entropia i ektropia, czyli podwinięcie lub wywinięcie powieki. Dolegliwość ta może doprowadzić do zapalenia spojówek, a w najcięższych przypadkach do ślepoty, dlatego też przy uzyskiwaniu licencji hodowlanej została uznana za wadę dyskwalifikującą. Na szczęście, dzięki coraz powszechniejszym badaniom oczu, psów, których dotyczy ten problem, jest coraz mniej.
- skręt: jest następstwem przekręcenia się żołądka. Sprzyja mu karmienie psa jeden raz dziennie i nadmierna aktywność fizyczna po jedzeniu. Psy o tak dużej masie powinny być karmione dwa-trzy razy dziennie, by nie doprowadzać do łapczywego pochłaniania pokarmu i zbytniego obciążania żołądka. Pies zagrożony skrętem powinien trawić posiłek w spokoju, na leżąco i unikać przewracania się na grzbiet.
Warto pamiętać, że berneńskie psy pasterskie pochodzą z gór i dlatego bardzo źle znoszą upał, trzeba im więc zapewnić w domu lub w ogrodzie osłonięte od słońca miejsce, w którym mogłyby się przed nim schronić.
Dlatego też trzeba bardzo wcześnie nauczyć go posłuszeństwa, ponieważ pies, któremu w okresie szczenięcym pozwala się na wszystko, niechętnie później rezygnuje ze swoich przywilejów. W starszym wieku staje się bardzo zrównoważony, spokojny, do tego stopnia, że nawet w niewielkim mieszkaniu jego obecność nie jest problemem. Za to zabranie go na rodzinną wycieczkę samochodową może być już trudniejsze. Dlatego też przed kupnem psa tej rasy należy sobie uczciwie odpowiedzieć na pytanie: gdzie zostanie pies, kiedy rodzina pojedzie na wakacje? Jest to pies bardzo uczuciowy, źle znoszący rozstanie, dobrze by było, gdyby trafił do domu, którego właściciele mają zwyczaj zabierać psa ze sobą, lub do rodziny wielopokoleniowej w której zawsze ktoś zostaje w domu. Jest to pies, którego można zabrać dosłownie wszędzie. Z pewnością nie sprawi kłopotu, nie będzie ujadał ani uciekał, zaczepiał lub atakował ludzi i inne zwierzęta. Za to chętnie będzie się kąpał w jeziorze, pilnował dzieci i wyciągał na długie spacery, które wszystkim wyjdą na zdrowie.
Dla kogo więc ten pies - dla kogoś, kto potrafi docenić jego bezgraniczne przywiązanie i pozwoli mu uczestniczyć w swoim życiu na prawach członka rodziny. Nie jest to pies dla osób, które lubią ostre, agresywne psy i ostro je traktują. Berneńczyk nie znosi krzyku i przemocy, wychowany w takich warunkach może stać się lękliwy a z czasem nawet agresywny.
Wzorzec FCI nr 45
BERNEŃSKI PIES PASTERSKI
(Berner Sennenhund, Bernese Mountain Dog)
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.05.2003
Przeznaczenie: Pierwotnie pies stróżujący, zaganiający i pociągowy w wiejskich zagrodach w Kantonie Berna, dzisiaj także pies rodzinny i wielostronny pies pracujący.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 2 - Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 - Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlega próbom pracy
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
BERNEŃSKI PIES PASTERSKI (BERNER SENNENHUND)
Pochodzenie
Berneński pies pasterski to jeden z czterech bardzo podobnych do siebie szwajcarskich psów pasterskich, do których należą, zaczynając od najmniejszego: entlebucher, appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Pochodzą one od molosowatych psów, które towarzyszyły legionom Cezara, kiedy przez przełęcz św. Bernarda wkraczały do Szwajcarii. W odciętych od świata dolinach szwajcarskich potomkowie tych psów skrzyżowani z owczarkami zaganiającymi dały początek kilku psom pasterskim, bardzo do siebie podobnym, różniącym się w zasadzie tylko wzrostem, kolorem sierści i kształtem ogona. Fakt, że w latach dwudziestych XX wieku odkryto na terenie Szwajcarii czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. a także pozostałości czaszek psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego, pozwala domniemywać, że tego typu psy żyły na terenach SzwajcarII znacznie przed przybyciem Rzymian.
Jako typowy szwajcarski pies wiejski, berneńczyk był psem pracującym. Był niezwykle użyteczy: zaganiał bydło, pilnował szałasów i gospodarstwa, później w miarę rozwoju przemysłu mleczarskiego ciągnął wózki z tymi wyrobami na targ.
W miejscowości Durrbach, leżącej na drodze z Bazylei do Berna, była znana, tłumnie odwiedzana gospoda dla podróżnych, której właściciel hodował i sprzedawał swoim gościom psy tej rasy, które w tym czasie nazywane były durrbachlerami.
Bardzo istotnym momentem w historii berneńczyka był rok 1899, w którym powstał związek kynologiczny zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Związek ten trzy lata później zorganizował wystawę psów, na której wystawie po raz pierwszy w historii przewidziano klasę durrbachlerów. Wkrótce zainteresowali się nimi bogaci kupcy i fabrykanci z Berna, którzy wykupili je od chłopów i rozpoczęli prawdziwie nowoczesną hodowlę.
Inicjatorem powstania profesjonalnej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był żyjący w latach 1867-1945 Fritz Probst. Na skutek wystawy międzynarodowej w Bernie w 1904 roku psy tej rasy zostały wreszcie zauważone i docenione przez środowisko kynologów. W 1907 roku powstał klub rasy i opublikowano pierwszy jej wzorzec. Profesor Heim, wielki entuzjasta i znawca szwajcarskich psów pasterskich zaproponował zmianę nazwy na berner sennenhund - berneński pies pasterski, którą Szwajcarski Związek Kynologiczny przyjął w 1913 roku. Od tamtej pory zaczęło wzrastać zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, co dawało nadzieję na jej szybki rozwój. Niestety panująca wówczas moda na bernardyny a także różne nowe rasy z importu sprawiła, że od połowy XIX wieku berneńczyk stawał się coraz mniej popularny. Pogłowie tych psów zmalało tak bardzo, że rasie groziło wyginięcie. Na szczęście nieoceniony profesor Albert Heim oraz szwajcarski kynolog Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów w szwajcarskich farmach i rozpoczęli ratowanie rasy. Dziś berneńskie psy pasterskie są bardzo popularne, już nie jako psy pracujące, ale ze względu na swój wspaniały charakter, jako psy rodzinne i do towarzystwa. Mają wielu zwolenników, nie tylko w Szwajcarii, ale również w całej Europie. Po uznaniu i zerejestrowaniu rasy przez American Kennel Club berneńczyki stają się coraz bardziej popularne również w Stanach Zjednoczonych.
Wygląd
Berneński Pies Pasterski jest imponującym, eleganckim, potężnym, ale nie ciężkim psem o charakterystycznym, czysto czarno-brązowoczerwono-białym umaszczeniu. Mimo swojej wielkości berneńczyk nie jest psem budzącym lęk, przyczyną jest zapewne jego urocze, pełne ciepła i łagodności spojrzenie. Ma krótki i zwarty grzbiet, głęboką klatkę piersiową i szerokie przedpiersie powiększone optycznie bujnym owłosieniem. Wrażenie robi masywna głowa z uszami średniej wielkości, wysoko osadzonymi, trójkątnymi, lekko zaokrąglonymi na końcach i zwisającymi płasko przy głowie. Oczy berneńczyka są owalne i dosyć duże, koloru ciemnobrązowego. Nos, różowy po urodzeniu, powoli ciemnieje a u dorosłego psa jest już zupełnie czarny. Ogon puszysty, nisko noszony, sięga stawu skokowego.
Wysokość w kłębie: psy 64-70 cm, suki 58-66 cm.
Masa ciała: 35 – 40 kg.
Charakter, usposobienie
Berneńskie psy pasterskie stały się bardzo popularne nie tylko ze względu na swoją urodę, ale przede wszystkim z powodu wspaniałego charakteru który powoduje, że obecnie pełnią one najczęściej rolę psów rodzinnych. Sprawdzają się również w dogoterapii, przy pracy z chorymi dziećmi i osobami niepełnosprawnymi. Nadają się doskonale do szkolenia na psa towarzyszącego i tropiącego. W wielu krajach wykorzystuje się je do poszukiwania osób zasypanych przez gruz i lawiny śnieżne. Misiowata budowa powoduje, że berneńczyk nie jest w stanie zabłysnąć na konkursach agility, za to na konkursach posłuszeństwa radzi sobie doskonale.
Przez kilka wieków berneńskie psy pasterskie używane były do pilnowania gospodarstw i stad bydła. Równie dobrze dziś sprawdzają się w tej roli. Obdarzony silnym poczuciem własności pies jest doskonałym stróżem, bardzo czujnym, ale nie hałaśliwym. Pojawienie się intruza sygnalizuje oszczędnym, ale jednoznacznym szczekaniem. Z natury nie jest agresywny, nie oznacza to jednak, że jeśli zajdzie taka potrzeba nie stanie w obronie swojego terenu i właściciela. Gości obserwuje uważnie w czasie całej wizyty i jeśli mu się coś nie spodoba będzie się starał intruza odepchnąć i unieruchomić. Gryzienie nie leży w jego naturze. Berneńczyk jest psem bardzo przywiązanym do swoich właścicieli, do prawidłowego rozwoju potrzebuje bliskiej więzi z opiekunem, nie można pozostawiać go w kojcu, bo wychowywany w izolacji szybko zdziczeje i może stać się agresywny.
Szata
Berneńczyk ma bardzo charakterystyczną szatę: długą, lekko falistą, ale niekręconą. Jako jedyny ze szwajcarskich psów pasterskich jest psem długowłosym. Piękna szata jest główną ozdobą i znakiem rozpoznawczym tej rasy. Kolor sierści, tak jak u pozostałych pasterskich psów szwajcarskich kruczoczarny, podpalany, z białymi, symetrycznie rozłożonymi znaczeniami na przedpiersiu, łapach głowie i końcu ogona. Biała, rozszerzająca się w kierunku nosa strzałka nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać nie dalej niż do kącików warg. Podgardle oraz przedpiersie również powinny być białe. Wzorzec dopuszcza małą, białą plamkę na karku oraz małą, białą plamkę przy odbycie.
Pielęgnacja berneńczyka nie jest zbyt pracochłonna. Pies linieje dwa razy w roku i w tym okresie wymaga częstszego szczotkowania. Jeśli ma być wystawiany jego sierści trzeba poświęcić nieco więcej czasu.
Pielęgnacja berneńczyka nie jest zbyt pracochłonna. Pies linieje dwa razy w roku i w tym okresie wymaga częstszego szczotkowania. Jeśli ma być wystawiany jego sierści trzeba poświęcić nieco więcej czasu.
Zdrowie
Podobnie jak inne psy dużych ras, berneńczyki nie są długowieczne. Średnia długość ich życia wynosi 8-10 lat. Jest kilka chorób, na które są szczególnie podatne:
- dysplazja stawu biodrowego, która jest częstą przypadłością dużych i ciężkich psów. W skrajnym przypadku schorzenie może prowadzić do znacznej ułomności ruchowej. Dlatego też zarówno suka jak i pies przed uzyskaniem licencji hodowlanej poddawane są obowiązkowo kontroli rentgenowskiej stawów biodrowych. Nie należy zapominać, że właśnie z uwagi na obciążenie stawów nie wolno przekarmiać psów, które i tak mają często wrodzoną tendencję do nadwagi.
- dysplazja stawu biodrowego, która jest częstą przypadłością dużych i ciężkich psów. W skrajnym przypadku schorzenie może prowadzić do znacznej ułomności ruchowej. Dlatego też zarówno suka jak i pies przed uzyskaniem licencji hodowlanej poddawane są obowiązkowo kontroli rentgenowskiej stawów biodrowych. Nie należy zapominać, że właśnie z uwagi na obciążenie stawów nie wolno przekarmiać psów, które i tak mają często wrodzoną tendencję do nadwagi.
- wrodzone wady powiek: entropia i ektropia, czyli podwinięcie lub wywinięcie powieki. Dolegliwość ta może doprowadzić do zapalenia spojówek, a w najcięższych przypadkach do ślepoty, dlatego też przy uzyskiwaniu licencji hodowlanej została uznana za wadę dyskwalifikującą. Na szczęście, dzięki coraz powszechniejszym badaniom oczu, psów, których dotyczy ten problem, jest coraz mniej.
- skręt: jest następstwem przekręcenia się żołądka. Sprzyja mu karmienie psa jeden raz dziennie i nadmierna aktywność fizyczna po jedzeniu. Psy o tak dużej masie powinny być karmione dwa-trzy razy dziennie, by nie doprowadzać do łapczywego pochłaniania pokarmu i zbytniego obciążania żołądka. Pies zagrożony skrętem powinien trawić posiłek w spokoju, na leżąco i unikać przewracania się na grzbiet.
Warto pamiętać, że berneńskie psy pasterskie pochodzą z gór i dlatego bardzo źle znoszą upał, trzeba im więc zapewnić w domu lub w ogrodzie osłonięte od słońca miejsce, w którym mogłyby się przed nim schronić.
Do kogo pasuje ten pies ?
Wiele osób kupuje berneńczyka na skutek zauroczenia puchatą kuleczką, jaką jest każde szczenię tej rasy. Nie można jednak zapomnieć, że to słodkie maleństwo bardzo szybko wyrośnie na równie uroczego, ale potężnego, ważącego 50 kg psa.
Dlatego też trzeba bardzo wcześnie nauczyć go posłuszeństwa, ponieważ pies, któremu w okresie szczenięcym pozwala się na wszystko, niechętnie później rezygnuje ze swoich przywilejów. W starszym wieku staje się bardzo zrównoważony, spokojny, do tego stopnia, że nawet w niewielkim mieszkaniu jego obecność nie jest problemem. Za to zabranie go na rodzinną wycieczkę samochodową może być już trudniejsze. Dlatego też przed kupnem psa tej rasy należy sobie uczciwie odpowiedzieć na pytanie: gdzie zostanie pies, kiedy rodzina pojedzie na wakacje? Jest to pies bardzo uczuciowy, źle znoszący rozstanie, dobrze by było, gdyby trafił do domu, którego właściciele mają zwyczaj zabierać psa ze sobą, lub do rodziny wielopokoleniowej w której zawsze ktoś zostaje w domu. Jest to pies, którego można zabrać dosłownie wszędzie. Z pewnością nie sprawi kłopotu, nie będzie ujadał ani uciekał, zaczepiał lub atakował ludzi i inne zwierzęta. Za to chętnie będzie się kąpał w jeziorze, pilnował dzieci i wyciągał na długie spacery, które wszystkim wyjdą na zdrowie.
Dla kogo więc ten pies - dla kogoś, kto potrafi docenić jego bezgraniczne przywiązanie i pozwoli mu uczestniczyć w swoim życiu na prawach członka rodziny. Nie jest to pies dla osób, które lubią ostre, agresywne psy i ostro je traktują. Berneńczyk nie znosi krzyku i przemocy, wychowany w takich warunkach może stać się lękliwy a z czasem nawet agresywny.
Zalety i wady
| + wspaniały pies rodzinny + przyjaciel dzieci + chętnie i łatwo się uczy + czujny pies stróżujący + przyjazny wobec innych zwierząt + nie ma skłonności do agresji + odporny na warunki atmosferyczne |
- samce czasem próbują dominować - suki bywają bojaźliwe - wymaga wczesnej i bardzo starannej socjalizacji - nieufny wobec obcych - szata wymaga systematycznej pielęgnacji |
Ciekawostki
OPIS.
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 45BERNEŃSKI PIES PASTERSKI
(Berner Sennenhund, Bernese Mountain Dog)
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.05.2003
Przeznaczenie: Pierwotnie pies stróżujący, zaganiający i pociągowy w wiejskich zagrodach w Kantonie Berna, dzisiaj także pies rodzinny i wielostronny pies pracujący.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 2 - Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 - Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlega próbom pracy
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Berneński Pies Pasterski jest psem wiejskim o starym rodowodzie, wykorzystywanym u podnóża Alp, w części Wyżyny Szwajcarskiej i w okolicach Berna jako pies stróżujący, pociągowy i zaganiający. Jego pierwotna nazwa „Durrbachler” pochodzi od zajazdu i gospody Duerrbach koło Riggisbergu, gdzie ten długowłosy, trójbarwny pies podwórzowy był szczególnie chętnie trzymany. W latach 1902, 1904 i 1907 psy te zostały pokazane na wystawach i kilku hodowców z Burgdorfu postanowiło w listopadzie 1907 roku zorganizować się w celu hodowli w czystości rasy. Założyli oni „Szwajcarski Klub Duerrbachlera” i opracowali wzorzec rasy. W roku 1910 na wystawie w Burgdorf, na którą wielu okolicznych mieszkańców przyprowadziło swoje psy, zaprezentowano 107 Duerrbachlerów. Od tej chwili rasa, określana teraz, w nawiązaniu do pozostałych ras szwajcarskich ras pasterskich, jako Berneński Pies Pasterski, zyskała sobie szybko przyjaciół w całej Szwajcarii a wkrótce potem również w sąsiadujących Niemczech. Dzisiaj Berneński Pies Pasterski, dzięki swojemu atrakcyjnemu trójbarwnemu umaszczeniu i zdolności przystosowywania się jest znanym i cenionym na całym świecie psem rodzinnym.
OGÓLNE WRAŻENIE:
Długowłosy, trójbarwny, więcej niż średniej wielkości, mocny i ruchliwy pies użytkowy o mocnych kończynach, harmonijny i proporcjonalnie zbudowany.
WAŻNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 9:10, raczej krępy niż długi. Idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej 2:1
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Pewny, uważny, czujny i odważny w codziennych sytuacjach, łagodny i oddany w stosunku do zaufanych osób, pewny siebie i przyjazny w stosunku nieznajomych; średni temperament, łatwy do ułożenia
GŁOWA:
Mocna, proporcjonalna do całej budowy, nie za potężna.
Mózgoczaszka: widziana z profilu i od przodu jest lekko wypukła, słabo zaznaczona bruzda czołowa
Stop: wyraźnie, ale niezbyt mocno zaznaczony, mocna, średniej długości kufa.
Nos: czarny
Kufa: mocna, średniej długości, grzbiet nosa prosty
Fafle: przylegające, czarne
Uzębienie: Kompletny, mocny zgryz nożycowy (M3 nie są brane pod uwagę). Zgryz cęgowy tolerowany.
Oczy: ciemnobrązowe, o kształcie migdałów, o dobrze przylegających powiekach, osadzone nie za głęboko, ani nie wypukłe. Luźne powieki są wadą.
Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, lekko zaokrąglone, w stanie spoczynku płasko przylegające, przy natężonej uwadze skierowane do przodu, przy czym brzeg ucha przylega do głowy.
Szyja: mocna, muskularna, średniej długości
Górna linia: od szyi lekko w dół, harmonijnie przechodząca w kłąb, następnie prosta, pozioma
Grzbiet: mocny i prosty, poziomy
Lędźwie: szerokie i mocne, widziane z góry lekko wcięte
Zad: łagodnie zaokrąglony.
Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju, żebra sięgające możliwie jak najdalej do tyłu
Dolna linia i brzuch: Od klatki piersiowej lekko wznosząca się ku tylnym
kończynom.
Ogon: gęsto owłosiony, sięgający przynajmniej do stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisający, w ruchu noszony na wysokości grzbietu lub lekko powyżej.
KOŃCZYNY:
Mocnej budowy.
Kończyny przednie: patrząc z przodu proste i równoległe, raczej szeroko ustawione.
Łopatki: długie, mocne, ustawione ukośnie, tworzące z ramieniem kąt niezbyt rozwarty, przylegające i dobrze umięśnione.
Łokcie: dobrze przylegające, nieodstające ani niewykręcone do wewnątrz
Przedramię: mocne, proste
Śródręcze: widziane z boku prawie prostopadłe do podłoża, mocne, widziane z przodu stanowi proste przedłużenie przedramienia
Łapy: krótkie, zaokrąglone i zwarte, palce dobrze wysklepione, niewykręcone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz
Kończyny tylne: patrząc od tyłu ustawione równolegle, nie za wąsko,
Udo: dość długie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Podudzie: długie, tworzące z udem wyraźny kąt
Staw kolanowy: wyraźnie kątowany
Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany
Śródstopie: Prawie prostopadłe, ostrogi muszą być usunięte, za wyjątkiem krajów, gdzie operacyjne usuwanie ostróg jest zabronione
Stopa: lekko wysklepiona, mniej niż łapa nieskręcona ani do środka ani na zewnątrz
Chody: przestrzenne, równomierne w każdym tempie, dynamiczne, o swobodnym wykroku i mocnej pracy tylnych kończyn; w kłusie, patrząc od przodu i od tyłu, kończyny prowadzone równolegle.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: długi, błyszczący, prosty lub lekko sfalowany.
Umaszczenie: kruczoczarna maść podstawowa z ciemnym brązowo czerwonym podpalaniem na policzkach, nad oczami, na wszystkich czterech kończynach i na klatce piersiowej, z białymi znaczeniami według wzoru: czysto biały, symetryczny rysunek na głowie: biała strzałka, która się rozszerza symetrycznie w kierunku nosa, tworząc białe znaczenie na kufie. Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z podgardla na klatkę piersiową pożądane: białe łapy, biały koniec ogona tolerowane: mała, biała plama na karku, mała, biała plama przy odbycie.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: psy 64 – 70 cm. (wzrost idealny 66 – 68 cm.) suki 58 – 66 cm. (wzrost idealny 60 – 63 cm.)
WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocenapowinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa:
- niepewny charakter
- delikatny kościec
- nierówne ustawienie siekaczy, jeśli jest zachowany prawidłowy zgryz
- brak innych zębów niż najwyżej dwóch (P1) (M3) nie są branepod uwagę
szata:
- wyraźnie skręcony włos
błędy w umaszczeniu:
- brak białych znaczeń na głowie
- za szeroka strzałka i/lub białe znaczenie na kufie sięgające
- poza kąciki warg
- biały kołnierz
- duża biała plama na karku (o średnicy przekraczającej 6 cm.)
- duża biała plama przy odbycie (o średnicy przekraczającej 6 cm.)
- białe znaczenia na przednich kończynach, które wyraźnie sięgają poza środek śródręcza
- rażąco asymetryczny rysunek na głowie i klatce piersiowej
- czarne plamy i pasma na białym rysunku klatki piersiowej
- nieczysta biel (silne plamy pigmentowe)
- brązowe lub czerwone przesianie czarnej maści podstawowej
WADY WYKLUCZAJĄCE:
- agresywność, lękliwość, wyraźna płochliwość
- rozszczepiony nos
- przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny
- jedno lub dwa niebieskie oczy lub oczy z niebieskimi plamkami
- entropium, ektropium
- zakręcony lub załamany ogon
- krótki lub szorstki włos
- brak trójbarwności
- maść podstawowa inna niż czarna
Psy, które wykazują nienormalne zachowania, lub zachowania zaburzone, muszą zostać zdyskwalifikowane
Uwaga:
Psy muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/45.pdf
OGÓLNE WRAŻENIE:
Długowłosy, trójbarwny, więcej niż średniej wielkości, mocny i ruchliwy pies użytkowy o mocnych kończynach, harmonijny i proporcjonalnie zbudowany.
WAŻNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 9:10, raczej krępy niż długi. Idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej 2:1
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Pewny, uważny, czujny i odważny w codziennych sytuacjach, łagodny i oddany w stosunku do zaufanych osób, pewny siebie i przyjazny w stosunku nieznajomych; średni temperament, łatwy do ułożenia
GŁOWA:
Mocna, proporcjonalna do całej budowy, nie za potężna.
Mózgoczaszka: widziana z profilu i od przodu jest lekko wypukła, słabo zaznaczona bruzda czołowa
Stop: wyraźnie, ale niezbyt mocno zaznaczony, mocna, średniej długości kufa.
Nos: czarny
Kufa: mocna, średniej długości, grzbiet nosa prosty
Fafle: przylegające, czarne
Uzębienie: Kompletny, mocny zgryz nożycowy (M3 nie są brane pod uwagę). Zgryz cęgowy tolerowany.
Oczy: ciemnobrązowe, o kształcie migdałów, o dobrze przylegających powiekach, osadzone nie za głęboko, ani nie wypukłe. Luźne powieki są wadą.
Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, lekko zaokrąglone, w stanie spoczynku płasko przylegające, przy natężonej uwadze skierowane do przodu, przy czym brzeg ucha przylega do głowy.
Szyja: mocna, muskularna, średniej długości
Górna linia: od szyi lekko w dół, harmonijnie przechodząca w kłąb, następnie prosta, pozioma
Grzbiet: mocny i prosty, poziomy
Lędźwie: szerokie i mocne, widziane z góry lekko wcięte
Zad: łagodnie zaokrąglony.
Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju, żebra sięgające możliwie jak najdalej do tyłu
Dolna linia i brzuch: Od klatki piersiowej lekko wznosząca się ku tylnym
kończynom.
Ogon: gęsto owłosiony, sięgający przynajmniej do stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisający, w ruchu noszony na wysokości grzbietu lub lekko powyżej.
KOŃCZYNY:
Mocnej budowy.
Kończyny przednie: patrząc z przodu proste i równoległe, raczej szeroko ustawione.
Łopatki: długie, mocne, ustawione ukośnie, tworzące z ramieniem kąt niezbyt rozwarty, przylegające i dobrze umięśnione.
Łokcie: dobrze przylegające, nieodstające ani niewykręcone do wewnątrz
Przedramię: mocne, proste
Śródręcze: widziane z boku prawie prostopadłe do podłoża, mocne, widziane z przodu stanowi proste przedłużenie przedramienia
Łapy: krótkie, zaokrąglone i zwarte, palce dobrze wysklepione, niewykręcone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz
Kończyny tylne: patrząc od tyłu ustawione równolegle, nie za wąsko,
Udo: dość długie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Podudzie: długie, tworzące z udem wyraźny kąt
Staw kolanowy: wyraźnie kątowany
Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany
Śródstopie: Prawie prostopadłe, ostrogi muszą być usunięte, za wyjątkiem krajów, gdzie operacyjne usuwanie ostróg jest zabronione
Stopa: lekko wysklepiona, mniej niż łapa nieskręcona ani do środka ani na zewnątrz
Chody: przestrzenne, równomierne w każdym tempie, dynamiczne, o swobodnym wykroku i mocnej pracy tylnych kończyn; w kłusie, patrząc od przodu i od tyłu, kończyny prowadzone równolegle.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: długi, błyszczący, prosty lub lekko sfalowany.
Umaszczenie: kruczoczarna maść podstawowa z ciemnym brązowo czerwonym podpalaniem na policzkach, nad oczami, na wszystkich czterech kończynach i na klatce piersiowej, z białymi znaczeniami według wzoru: czysto biały, symetryczny rysunek na głowie: biała strzałka, która się rozszerza symetrycznie w kierunku nosa, tworząc białe znaczenie na kufie. Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z podgardla na klatkę piersiową pożądane: białe łapy, biały koniec ogona tolerowane: mała, biała plama na karku, mała, biała plama przy odbycie.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: psy 64 – 70 cm. (wzrost idealny 66 – 68 cm.) suki 58 – 66 cm. (wzrost idealny 60 – 63 cm.)
WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocenapowinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa:
- niepewny charakter
- delikatny kościec
- nierówne ustawienie siekaczy, jeśli jest zachowany prawidłowy zgryz
- brak innych zębów niż najwyżej dwóch (P1) (M3) nie są branepod uwagę
szata:
- wyraźnie skręcony włos
błędy w umaszczeniu:
- brak białych znaczeń na głowie
- za szeroka strzałka i/lub białe znaczenie na kufie sięgające
- poza kąciki warg
- biały kołnierz
- duża biała plama na karku (o średnicy przekraczającej 6 cm.)
- duża biała plama przy odbycie (o średnicy przekraczającej 6 cm.)
- białe znaczenia na przednich kończynach, które wyraźnie sięgają poza środek śródręcza
- rażąco asymetryczny rysunek na głowie i klatce piersiowej
- czarne plamy i pasma na białym rysunku klatki piersiowej
- nieczysta biel (silne plamy pigmentowe)
- brązowe lub czerwone przesianie czarnej maści podstawowej
WADY WYKLUCZAJĄCE:
- agresywność, lękliwość, wyraźna płochliwość
- rozszczepiony nos
- przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny
- jedno lub dwa niebieskie oczy lub oczy z niebieskimi plamkami
- entropium, ektropium
- zakręcony lub załamany ogon
- krótki lub szorstki włos
- brak trójbarwności
- maść podstawowa inna niż czarna
Psy, które wykazują nienormalne zachowania, lub zachowania zaburzone, muszą zostać zdyskwalifikowane
Uwaga:
Psy muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/45.pdf
_58.jpg)
Prawa autorskie
Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!