Rasy psów
Wybierz inną rasę
-0750_thumb.jpg)
Pies faraona uważany jest za potomka psów trzymanych na dworach władców starożytnego Egiptu. To przekonanie opiera się na odkryciu, że na malowidłach i rzeźbach zdobiących grobowce oraz zabytki tego kraju bardzo często odnajdywano wizerunki czworonogów w typie psa faraona. To jego głowę ma egipski bóg Anubis, którego zadaniem było przeprowadzenie dusz zmarłych do krainy cienia.
/pr_html_c9b163e_1.jpg)
Anubis - egipski bóg z głową psa. Posąg z grobowca Tutenchamona
Wszystko wskazuje na to, że pies faraona należy do tych ras, które najwcześniej zostały udomowione. Najstarsze zachowane malowidła przedstawiające go jako blisko współpracującego z człowiekiem psa myśliwskiego, pochodzą z czasów panowania XIX dynastii. Z tego samego okresu pochodzi także odkryty w połowie ubiegłego wieku grobowiec królowej Herneith, w którym oprócz ludzkich szczątków znaleziono również szkielet psa odpowiadający sylwetce psa faraona. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że został pochowany razem ze swoją panią.
Choć wiele źródeł wydaje się potwierdzać egipski rodowód rasy, to jednak badający ten problem kynolodzy uznali, że współczesne psy faraona przywędrowały do Europy nie z Egiptu, ale z Malty, dokąd najprawdopodobniej przywieźli je żeglujący po całym świecie Fenicjanie. Tam przez wiele lat wykorzystywane były do polowania na króliki i ze względu na swoje wyjątkowe wartości użytkowe, hodowane w całkowitej czystości rasy. Najprawdopodobniej dzięki temu praktycznie niezmienione przetrwały do naszych czasów.
Z zachowanych do dziś rysunków można wnioskować, że w starożytności pies faraona używany był nie tylko do polowania na króliki, ale także na strusie. Również na Malcie psy te okazały się nieocenione w walce z królikami, dzięki czemu zyskały nazwę kelb tal-fenek, co oznacza: pies na króliki. Od 1974 roku pies faraona jest narodowym psem Malty a w 1977 roku jego wizerunek pojawił się na specjalnie z okazji tego wydarzenia wybitej monecie. Czyniono nawet starania by narodowa nazwa psa została przez FCI uznana jako oficjalna nazwa rasy, ale bez powodzenia. Co ciekawe, zatwierdzoną przez FCI nazwę „pies faraona” nadali mu niemieccy kynolodzy. Inspirowali się jego podobieństwem do psów uwiecznionych na odnalezionych przez archeologów staroegipskich rzeźbach przedstawiających opiekuna zmarłych boga Anubisa, jako psa lub człowieka z psią głową.
/egipski-make-up-1.jpg)
Anubis przygotowuje mumię rzemieślnika Sennedżema
/12167763_10205299516432412_1581094643_n.jpg)
Mł.Ch.PL. Caletto Falkenhoff Radeberger. Wł. Caletto kennel
/image3-e1443178843664.jpg)
Int.Ch. Ch.PL Mł.Ch.PL Farao Anubis IBIS z dziećmi Wł.hod Storczykowa
idealne miejsce do zycia dla psa faraona
/20150929_134039.jpg)
Szczenię w hodowli Storczykowa
/12068003_10205299152703319_1906200757_n.jpg)
Ch. Pareesa Anuket Sat Ruu. Wł. Caletto kennel
/IMG_1358.jpg)
/FA1.jpg)
Ch.PL Mł.Ch.PL Reedly Road GOOGLE i Int.Ch. Ch.PL Mł.Ch.PL Farao Anubis IBIS
Bardzo dobrze dogaduje się z dziećmi, jest wobec nich delikatny, zawsze gotowy do zabaw, które w przypadku mniejszych dzieci koniecznie powinny odbywać się pod nadzorem dorosłych. Jest doskonałym towarzyszem dla starszych dzieci, potrafi niestrudzenie biegać za piłką i co ważne, bez problemu akceptuje w tej zabawia obce dzieci. W kontaktach z innymi psami mieszkającymi pod tym samym dachem jest niezwykle przyjazny, nie wchodzi również w konflikty z psami spotykanymi na spacerze, pod warunkiem, że są podobnej wielkości. Ze względu na silny instynkt łowczy może być natomiast niebezpieczny dla małych psów, kotów i gryzoni, zarówno w domu jak i na spacerze, wychowano go przecież do ścigania zwierzyny.
Ma bardzo silny instynkt terytorialny. W stosunku do obcych jest nieufny i zachowuje dystans, ale tylko sprowokowany może być agresywny. Mimo to nie ma cech typowego stróża ani tym bardziej obrońcy. Nie przepada za podróżowaniem samochodem, trzeba go więc do tego bardzo wcześnie przyzwyczaić. Potrzebuje doświadczonego właściciela, który prowadzi bardzo aktywny tryb życia, ma zacięcie sportowe i może poświęcić dużo czasu na wspólne spacery i zabawy.
PIES FARAONA (PHARAOH HOUND)
Pochodzenie
Pies faraona uważany jest za potomka psów trzymanych na dworach władców starożytnego Egiptu. To przekonanie opiera się na odkryciu, że na malowidłach i rzeźbach zdobiących grobowce oraz zabytki tego kraju bardzo często odnajdywano wizerunki czworonogów w typie psa faraona. To jego głowę ma egipski bóg Anubis, którego zadaniem było przeprowadzenie dusz zmarłych do krainy cienia.
Anubis - egipski bóg z głową psa. Posąg z grobowca Tutenchamona
Wszystko wskazuje na to, że pies faraona należy do tych ras, które najwcześniej zostały udomowione. Najstarsze zachowane malowidła przedstawiające go jako blisko współpracującego z człowiekiem psa myśliwskiego, pochodzą z czasów panowania XIX dynastii. Z tego samego okresu pochodzi także odkryty w połowie ubiegłego wieku grobowiec królowej Herneith, w którym oprócz ludzkich szczątków znaleziono również szkielet psa odpowiadający sylwetce psa faraona. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że został pochowany razem ze swoją panią.
Choć wiele źródeł wydaje się potwierdzać egipski rodowód rasy, to jednak badający ten problem kynolodzy uznali, że współczesne psy faraona przywędrowały do Europy nie z Egiptu, ale z Malty, dokąd najprawdopodobniej przywieźli je żeglujący po całym świecie Fenicjanie. Tam przez wiele lat wykorzystywane były do polowania na króliki i ze względu na swoje wyjątkowe wartości użytkowe, hodowane w całkowitej czystości rasy. Najprawdopodobniej dzięki temu praktycznie niezmienione przetrwały do naszych czasów.
Z zachowanych do dziś rysunków można wnioskować, że w starożytności pies faraona używany był nie tylko do polowania na króliki, ale także na strusie. Również na Malcie psy te okazały się nieocenione w walce z królikami, dzięki czemu zyskały nazwę kelb tal-fenek, co oznacza: pies na króliki. Od 1974 roku pies faraona jest narodowym psem Malty a w 1977 roku jego wizerunek pojawił się na specjalnie z okazji tego wydarzenia wybitej monecie. Czyniono nawet starania by narodowa nazwa psa została przez FCI uznana jako oficjalna nazwa rasy, ale bez powodzenia. Co ciekawe, zatwierdzoną przez FCI nazwę „pies faraona” nadali mu niemieccy kynolodzy. Inspirowali się jego podobieństwem do psów uwiecznionych na odnalezionych przez archeologów staroegipskich rzeźbach przedstawiających opiekuna zmarłych boga Anubisa, jako psa lub człowieka z psią głową.
Anubis przygotowuje mumię rzemieślnika Sennedżema
Z Basenu Morza Śródziemnego pochodzą jeszcze dwie piękne, spokrewnione z nim rasy: cirneco dell’ Etna - z Sycylii oraz podenco ibicenco, którego ojczyzną są Baleary.
W latach dwudziestych XX-go wieku pierwsze psy faraona pojawiły sie w Niemczech, gdzie po raz pierwszy zostały zarejestrowane pod tą właśnie nazwą. Dziesięć lat później sprowadzono je także do Wielkiej Brytanii, gdzie jednak nie wzbudziły większego zainteresowania. Ponownie pojawiły się na wyspach dopiero w 1963 roku, przywiezione przez majora Blocka i jego żonę, którzy przez pewien czas mieszkali na Malcie. Tam je poznali i stali się ich wielkimi miłośnikami. Namówili swoich znajomych, by również sprowadzili psa z Malty i tak zaczęła się angielska hodowla psów tej rasy. W 1968 roku powstał angielski klub rasy, a psy ze słynnej hodowli Merymut rozeszły się po całej Europie. Niezależnie od tego cały czas przywożono na wyspy psy z Malty, co doskonale wpływało na rozwój hodowli. Kontakty między tymi dwoma krajami były bardzo żywe, jako że Malta była jeszcze wówczas brytyjską kolonią.
Pierwszy wzorzec rasy stanowił swego rodzaju kuriozum, ponieważ dotyczył łącznie kilku ras pierwotnych. Dopiero w 1974 roku Brytyjczycy opracowali nowy wzorzec, przyjmując nadaną przez kraj pochodzenia maltańską nazwę - kelb tal-fenek. W 1977 roku Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała nową rasę, zmieniając ostatecznie jej nazwę na pies faraona. W tym samym roku pierwsze psy tej rasy dotarły do Stanów Zjednoczonych. W Europie, oprócz kraju pochodzenia, najbardziej popularne są w Skandynawii. W Polsce pierwsze psy faraona pojawiły się dopiero w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku i nadal pozostają bardzo nieliczne.
W latach dwudziestych XX-go wieku pierwsze psy faraona pojawiły sie w Niemczech, gdzie po raz pierwszy zostały zarejestrowane pod tą właśnie nazwą. Dziesięć lat później sprowadzono je także do Wielkiej Brytanii, gdzie jednak nie wzbudziły większego zainteresowania. Ponownie pojawiły się na wyspach dopiero w 1963 roku, przywiezione przez majora Blocka i jego żonę, którzy przez pewien czas mieszkali na Malcie. Tam je poznali i stali się ich wielkimi miłośnikami. Namówili swoich znajomych, by również sprowadzili psa z Malty i tak zaczęła się angielska hodowla psów tej rasy. W 1968 roku powstał angielski klub rasy, a psy ze słynnej hodowli Merymut rozeszły się po całej Europie. Niezależnie od tego cały czas przywożono na wyspy psy z Malty, co doskonale wpływało na rozwój hodowli. Kontakty między tymi dwoma krajami były bardzo żywe, jako że Malta była jeszcze wówczas brytyjską kolonią.
Pierwszy wzorzec rasy stanowił swego rodzaju kuriozum, ponieważ dotyczył łącznie kilku ras pierwotnych. Dopiero w 1974 roku Brytyjczycy opracowali nowy wzorzec, przyjmując nadaną przez kraj pochodzenia maltańską nazwę - kelb tal-fenek. W 1977 roku Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała nową rasę, zmieniając ostatecznie jej nazwę na pies faraona. W tym samym roku pierwsze psy tej rasy dotarły do Stanów Zjednoczonych. W Europie, oprócz kraju pochodzenia, najbardziej popularne są w Skandynawii. W Polsce pierwsze psy faraona pojawiły się dopiero w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku i nadal pozostają bardzo nieliczne.
Mł.Ch.PL. Caletto Falkenhoff Radeberger. Wł. Caletto kennel
Wygląd
Pies faraona jest niezwykle eleganckim, harmonijnie zbudowanym psem, którego sylwetka wpisuje się w prostokąt. Ma niemal prostą linię grzbietu, głęboką, niezbyt szeroką, sięgającą do linii łokci klatkę piersiową z dobrze wysklepionymi żebrami, podciągnięty brzuch oraz lekko opadający zad. Ogon średnio wysoko osadzony, gruby u nasady, zwężający się w kierunku czubka. W spoczynku sięgający stawu skokowego, gdy pies jest w ruchu - wysoko noszony.
Głowa w kształcie tępego klina, osadzona na długiej, łukowato wygiętej szyi. Linie czaszki i kufy równoległe, ze słabo zaznaczonym przełomem nosowo czołowym. Oczy bursztynowe, owalne, kolorystycznie zlewające się z barwą szaty, nie mogą być zbyt ciemne. Uszy dość duże, szerokie u nasady, wysoko osadzone i bardzo ruchliwe. Nos w kolorze cielistym, harmonizujący z barwą szaty, nigdy nie może być czarny. Szczęka i żuchwa silne, uzębienie mocne, zęby ustawione pionowo, nachodzące na siebie w zgryzie nożycowym.
Kończyny przednie proste i równoległe, z dobrze ukątowaną łopatką i przylegającymi łokciami. Kończyny tylne widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane. Łapy mocne, prosto ustawione, z mocnymi opuszkami. Chód płynny, kończyny powinny poruszać się w linii tułowia. Skłonność do wyrzucania w biegu łap na boki lub wysokie podciąganie kończyn, tzw. hackney – wysoce niepożądane.
Wysokość w kłębie:
Psy: 56-63,5 cm, idealnie: 56 cm
Suki: 53-61 cm, idealnie: 53 cm
Masa ciała: wzorzec nie podaje, około 20 - 28 kg.
Głowa w kształcie tępego klina, osadzona na długiej, łukowato wygiętej szyi. Linie czaszki i kufy równoległe, ze słabo zaznaczonym przełomem nosowo czołowym. Oczy bursztynowe, owalne, kolorystycznie zlewające się z barwą szaty, nie mogą być zbyt ciemne. Uszy dość duże, szerokie u nasady, wysoko osadzone i bardzo ruchliwe. Nos w kolorze cielistym, harmonizujący z barwą szaty, nigdy nie może być czarny. Szczęka i żuchwa silne, uzębienie mocne, zęby ustawione pionowo, nachodzące na siebie w zgryzie nożycowym.
Kończyny przednie proste i równoległe, z dobrze ukątowaną łopatką i przylegającymi łokciami. Kończyny tylne widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane. Łapy mocne, prosto ustawione, z mocnymi opuszkami. Chód płynny, kończyny powinny poruszać się w linii tułowia. Skłonność do wyrzucania w biegu łap na boki lub wysokie podciąganie kończyn, tzw. hackney – wysoce niepożądane.
Wysokość w kłębie:
Psy: 56-63,5 cm, idealnie: 56 cm
Suki: 53-61 cm, idealnie: 53 cm
Masa ciała: wzorzec nie podaje, około 20 - 28 kg.
Int.Ch. Ch.PL Mł.Ch.PL Farao Anubis IBIS z dziećmi Wł.hod Storczykowa
idealne miejsce do zycia dla psa faraona
Charakter, usposobienie
Pies faraona jest z natury psem myśliwskim, wyhodowano go do polowania na króliki, dziś również wykorzystuje się go do polowania, ale na zające i dzikie ptactwo. W odróżnieniu od innych chartów, które podczas polowania posługują się przede wszystkim wzrokiem, pies faraona wykorzystuje wszystkie przydatne w tej pracy zmysły: tropi zwierzynę korzystając jednocześnie ze wzroku oraz węchu, natomiast w pogoni na krótkim dystansie posiłkuje się także słuchem. W jego ojczyźnie polowania odbywały się zawsze w nocy, żeby nic psa nie rozpraszało. Jego praca polegała na tym, że łapał trop i głośnym szczekaniem zaganiał zwierzę w uprzednio przygotowane sieci. Jest bardzo zwinny i wytrzymały, potrafi w szybkim tempie przebiec wiele kilometrów i złapać uciekającego zająca. To tłumaczy dlaczego do dziś ze wszystkich form aktywności fizycznej najwyżej ceni biegi, jest wtedy w swoim żywiole. Pozostał mu także instynkt łowny, nic więc dziwnego, że kiedy nie ma w pobliżu nic bardziej ekscytującego, potrafi pogonić kota.
Jest psem inteligentnym, ale ma raczej niezależny charakter, dlatego powinien być prowadzony przez doświadczonego przewodnika, który będzie umiał go ułożyć. Podstawą jest wczesna socjalizacja oraz bardzo cierpliwe i konsekwentne wychowanie oraz szkolenie, bo to pozwoli zapanować nad nim na spacerach i mieć pewność, że spuszczony ze smyczy, zawsze wróci na zawołanie. W przypadku psa obdarzonego silnym instynktem łowczym połączonym z wielką potrzebą gonienia, jest to niezwykle ważne.
Pies faraona jest z natury psem posłusznym, dodatkowo bardzo pomocne w szkoleniu będą takie jego cechy jak wielkie przywiązanie do właściciela i skłonność do zabaw. Można go bardzo dużo nauczyć stosując wyłącznie pozytywne metody szkolenia: chwalenie i nagradzanie, choć lepiej nie liczyć na przesadną perfekcję w wykonywaniu ćwiczeń. Znakomicie nadaje się do psich sportów, gdzie może wyładować całą swoją energię. Nietrudno zgadnąć, że lepiej niż w obedience sprawdzi się w sportach, w których podstawą jest bieg: takich jak np. jogging, flyball lub coursing.
Żaden sport nie jest jednak w stanie zastąpić mu możliwości swobodnego biegania. Wbrew pozorom doskonałą do tego okazją jest spacer z rodziną i aranżowanie zabaw, które dają mu możliwość krótkich intensywnych biegów i skoków, w czym jest mistrzem. Dobra zabawa powinna być urozmaicona i angażować psa zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Po takim spacerze staje się spokojnym domatorem i może spędzić resztę dnia na kanapie, przytulony do swojego pana.
Jest psem inteligentnym, ale ma raczej niezależny charakter, dlatego powinien być prowadzony przez doświadczonego przewodnika, który będzie umiał go ułożyć. Podstawą jest wczesna socjalizacja oraz bardzo cierpliwe i konsekwentne wychowanie oraz szkolenie, bo to pozwoli zapanować nad nim na spacerach i mieć pewność, że spuszczony ze smyczy, zawsze wróci na zawołanie. W przypadku psa obdarzonego silnym instynktem łowczym połączonym z wielką potrzebą gonienia, jest to niezwykle ważne.
Pies faraona jest z natury psem posłusznym, dodatkowo bardzo pomocne w szkoleniu będą takie jego cechy jak wielkie przywiązanie do właściciela i skłonność do zabaw. Można go bardzo dużo nauczyć stosując wyłącznie pozytywne metody szkolenia: chwalenie i nagradzanie, choć lepiej nie liczyć na przesadną perfekcję w wykonywaniu ćwiczeń. Znakomicie nadaje się do psich sportów, gdzie może wyładować całą swoją energię. Nietrudno zgadnąć, że lepiej niż w obedience sprawdzi się w sportach, w których podstawą jest bieg: takich jak np. jogging, flyball lub coursing.
Żaden sport nie jest jednak w stanie zastąpić mu możliwości swobodnego biegania. Wbrew pozorom doskonałą do tego okazją jest spacer z rodziną i aranżowanie zabaw, które dają mu możliwość krótkich intensywnych biegów i skoków, w czym jest mistrzem. Dobra zabawa powinna być urozmaicona i angażować psa zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Po takim spacerze staje się spokojnym domatorem i może spędzić resztę dnia na kanapie, przytulony do swojego pana.
Szczenię w hodowli Storczykowa
Szata
Pies faraona ma bardzo krótką, lśniącą sierść, ściśle przylegającą do ciała, która może być delikatna i przylegająca lub lekko szorstka. Bez jakichkolwiek frędzli i bez podszerstka.
Umaszczenie: podpalane lub soczysto podpalane, zawsze z białymi znaczeniami, które dla tej rasy mają bardzo istotne znaczenie, bo ponoć to właśnie one powodowały, że na polowaniu pies był widoczny w świetle księżyca.
Wzorzec określa dopuszczalność poszczególnych znaczeń:
Umaszczenie: podpalane lub soczysto podpalane, zawsze z białymi znaczeniami, które dla tej rasy mają bardzo istotne znaczenie, bo ponoć to właśnie one powodowały, że na polowaniu pies był widoczny w świetle księżyca.
Wzorzec określa dopuszczalność poszczególnych znaczeń:
- Bardzo pożądane: biały koniuszek ogona
- Dopuszczalne: biel na klatce piersiowej (tzw.„gwiazda”), biel na palcach, wąska biała strzałka w środkowej linii twarzoczaszki
- Niepożądane: nakrapianie lub biel w innych miejscach, niż wymienione powyżej
Pies faraona nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych, wystarczy regularne szczotkowanie jego krótkiej sierści, trochę częstsze w okresach linienia.
Więcej na temat pielęgnacji sierści psa faraona i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Więcej na temat pielęgnacji sierści psa faraona i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Ch. Pareesa Anuket Sat Ruu. Wł. Caletto kennel
Zdrowie
Mimo delikatnej budowy jest psem silnym i zdrowym. Jedyne, pojawiające się od czasu do czasu problemy zdrowotne to alergie. Podobnie jak wszystkie charty, bywa wrażliwy na niektóre leki, środki anestezyjne oraz preparaty przeciwpasożytnicze. Jeśli nie ma miękkiego posłania, mogą pojawić się zgrubienia skóry na łokciach. Bardzo rzadko spotyka się dysplazję stawów biodrowych, nieco częściej skręt żołądka, dlatego też potrzebuje dobrej karmy podawanej w kontrolowanej ilości, bo jest strasznym łakomczuchem i ma tendencję do tycia. Jest wyjątkowo odporny na upały, ale jednocześnie bardzo wrażliwy na niskie temperatury. W zimie bardzo marznie, powinien więc nosić ciepły, nieprzemakalny kombinezon. Najczęściej do późnych lat zachowuje dobrą formę i zdrowie, dożywa przeciętnie 13 lat.
Do kogo pasuje ten pies ?
Pies faraona do dziś zachował bardzo silny instynkt łowiecki, jest pełen energii i zapału do pracy, mimo, że coraz rzadziej ma do tego okazję, bo ostatnio coraz częściej pełni rolę psa rodzinnego i do towarzystwa. Trzeba przyznać, że odnajduje się w tej roli doskonale. Jest niezwykle czuły, nieomylnie wyczuwa i respektuje nastrój swojego opiekuna i nie narzuca się, jeśli widzi, że jego pan nie ma nastroju do zabawy. Właściciele określają to jako swego rodzaju subtelność: uważają, że tylko tym można wytłumaczyć, że pełen energii, zazwyczaj bardzo aktywny, cały czas biorący udział w życiu rodziny pies, kiedy wyczuwa napiętą atmosferę, sam znika z pola widzenia i czeka na bardziej stosowny moment na swoim posłaniu, jakby się nie chciał narzucać.
Jest rzeczywiście psem niezwykłym. Wracającego do domu właściciela wita zawsze szerokim uśmiechem, szczerzy zęby i wysoko podnosi kąciki ust pokazując jak bardzo się cieszy. Kiedy jest mocno podekscytowany, drobne naczynka krwionośne na jego pysku, szczególnie na uszach i grzbiecie nosa rozjaśniają się na różowo i pies wygląda jakby się rumienił. Jeśli ktoś zdecyduje się na dwa psy faraona w swoim domu, ze zdziwieniem zobaczy, że po deszczu psy wzajemnie zlizują wodę ze swojego ciała. Jest to instynktowne zachowanie psa pustynnego, który nigdy nie mógł zmarnować ani kropli cennej, życiodajnej wody.
Jest rzeczywiście psem niezwykłym. Wracającego do domu właściciela wita zawsze szerokim uśmiechem, szczerzy zęby i wysoko podnosi kąciki ust pokazując jak bardzo się cieszy. Kiedy jest mocno podekscytowany, drobne naczynka krwionośne na jego pysku, szczególnie na uszach i grzbiecie nosa rozjaśniają się na różowo i pies wygląda jakby się rumienił. Jeśli ktoś zdecyduje się na dwa psy faraona w swoim domu, ze zdziwieniem zobaczy, że po deszczu psy wzajemnie zlizują wodę ze swojego ciała. Jest to instynktowne zachowanie psa pustynnego, który nigdy nie mógł zmarnować ani kropli cennej, życiodajnej wody.
Ch.PL Mł.Ch.PL Reedly Road GOOGLE Wł.hod Storczykowa
Pies faraona nie nadaje się do mieszkania w bloku. Jest bardzo aktywny i ma sporo energii, potrzebuje więc bardzo dużo ruchu by ją wyładować, dużo swobody i możliwości biegania. Dlatego też zdecydowanie lepiej będzie się czuł poza dużą miejską aglomeracją. W mieście tylko właściciel domu z dużym ogrodem, posiadającym wysokie ogrodzenie oraz starannie zamykaną furtkę, jest w stanie zapewnić mu takie warunki. Konieczność tak starannego zabezpieczenia wynika z jego niezwykłej skoczności i skłonności do ucieczek.
Ideałem jest oczywiście naturalny, bezpieczny teren na którym mógłby się do woli wybiegać, najlepiej razem z innymi psami. Osoba, która decyduje się na psa tej rasy musi sobie z tych potrzeb zdawać sprawę, bo prowadzenie psa przy nodze na smyczy nie jest w stanie zastąpić mu swobodnego biegania. Dopiero po bardzo aktywnym, urozmaiconym spacerze staje się spokojnym, doceniającym ciepło domowych pieleszy domatorem.
Pies faraona jest bardzo miłym psem rodzinnym, który potrzebuje stałego, bliskiego kontaktu z człowiekiem. Jest niezwykle przywiązany do swoich opiekunów i bardzo wyraźnie im to okazuje: szuka bliskości, jest stale obecny w życiu rodziny, lubi się przytulać. Nie łudźmy się jednak, że mu to wystarczy, w pewnym momencie zrezygnuje z głaskania i upomni się o należny mu spacer. Nie toleruje zamknięcia. Bardzo źle znosi samotność, nie lubi zostawać sam w domu, nie nadaje się więc dla rodziny, w której wszyscy domownicy wychodzą do szkoły lub pracy i pies przez wiele godzin musi pozostać sam w domu. Niewątpliwym wsparciem w tej sytuacji jest drugi pies. Na szczęście nie ma tendencji do nadmiernego szczekania.
Ideałem jest oczywiście naturalny, bezpieczny teren na którym mógłby się do woli wybiegać, najlepiej razem z innymi psami. Osoba, która decyduje się na psa tej rasy musi sobie z tych potrzeb zdawać sprawę, bo prowadzenie psa przy nodze na smyczy nie jest w stanie zastąpić mu swobodnego biegania. Dopiero po bardzo aktywnym, urozmaiconym spacerze staje się spokojnym, doceniającym ciepło domowych pieleszy domatorem.
Pies faraona jest bardzo miłym psem rodzinnym, który potrzebuje stałego, bliskiego kontaktu z człowiekiem. Jest niezwykle przywiązany do swoich opiekunów i bardzo wyraźnie im to okazuje: szuka bliskości, jest stale obecny w życiu rodziny, lubi się przytulać. Nie łudźmy się jednak, że mu to wystarczy, w pewnym momencie zrezygnuje z głaskania i upomni się o należny mu spacer. Nie toleruje zamknięcia. Bardzo źle znosi samotność, nie lubi zostawać sam w domu, nie nadaje się więc dla rodziny, w której wszyscy domownicy wychodzą do szkoły lub pracy i pies przez wiele godzin musi pozostać sam w domu. Niewątpliwym wsparciem w tej sytuacji jest drugi pies. Na szczęście nie ma tendencji do nadmiernego szczekania.
Ch.PL Mł.Ch.PL Reedly Road GOOGLE i Int.Ch. Ch.PL Mł.Ch.PL Farao Anubis IBIS
Bardzo dobrze dogaduje się z dziećmi, jest wobec nich delikatny, zawsze gotowy do zabaw, które w przypadku mniejszych dzieci koniecznie powinny odbywać się pod nadzorem dorosłych. Jest doskonałym towarzyszem dla starszych dzieci, potrafi niestrudzenie biegać za piłką i co ważne, bez problemu akceptuje w tej zabawia obce dzieci. W kontaktach z innymi psami mieszkającymi pod tym samym dachem jest niezwykle przyjazny, nie wchodzi również w konflikty z psami spotykanymi na spacerze, pod warunkiem, że są podobnej wielkości. Ze względu na silny instynkt łowczy może być natomiast niebezpieczny dla małych psów, kotów i gryzoni, zarówno w domu jak i na spacerze, wychowano go przecież do ścigania zwierzyny.
Ma bardzo silny instynkt terytorialny. W stosunku do obcych jest nieufny i zachowuje dystans, ale tylko sprowokowany może być agresywny. Mimo to nie ma cech typowego stróża ani tym bardziej obrońcy. Nie przepada za podróżowaniem samochodem, trzeba go więc do tego bardzo wcześnie przyzwyczaić. Potrzebuje doświadczonego właściciela, który prowadzi bardzo aktywny tryb życia, ma zacięcie sportowe i może poświęcić dużo czasu na wspólne spacery i zabawy.
Zalety i wady
| + inteligentny i posłuszny + bardzo przywiązany do właścicieli + lubi zabawy z dziećmi + doskonały pies do towarzystwa + sierść łatwa do pielęgnacji |
- wymaga doświadczonego właściciela - potrzebuje bardzo dużo ruchu - ma silną pasję łowiecką - potrafi zapolować na małe zwierzęta - raczej do domu z ogrodem niż do mieszkania |
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 248 /09.08.1999/, wersja angielska
PIES FARAONA
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Malta.
PATRONAT: Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 24.06.1987.
UŻYTKOWOŚĆ:
Czujny, bystry myśliwy, posługujący się węchem i wzrokiem; w pobliżu zdobyczy, w dużym stopniu używa także słuchu.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 6 Psy ras pierwotnych.
Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Średniej wielkości, o szlachetnej postawie i kształtnej sylwetce. Pełen wdzięku, choć silny. Bardzo szybki, o swobodnym, lekkim chodzie i czujnym wyrazie.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Czujny, inteligentny, przyjacielski, czuły i skory do zabaw.
GŁOWA:
PIES FARAONA
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Malta.
PATRONAT: Wielka Brytania.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 24.06.1987.
UŻYTKOWOŚĆ:
Czujny, bystry myśliwy, posługujący się węchem i wzrokiem; w pobliżu zdobyczy, w dużym stopniu używa także słuchu.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 6 Psy ras pierwotnych.
Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Średniej wielkości, o szlachetnej postawie i kształtnej sylwetce. Pełen wdzięku, choć silny. Bardzo szybki, o swobodnym, lekkim chodzie i czujnym wyrazie.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:
Czujny, inteligentny, przyjacielski, czuły i skory do zabaw.
GŁOWA:
Kufa nieco dłuższa, niż czaszka. Szczyt czaszki równoległy względem kufy; cała głowa, widziana z boku i góry, ma kształt tępego klina.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Długa, sucha i dobrze rzeźbiona.
Stop: Nieznaczny.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Wyłącznie cielistego koloru, dopasowany do [koloru] szaty.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa silne, z mocnym uzębieniem.
Zgryz nożycowy, tzn., że górny łuk zębowy ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy.
Oczy: Bursztynowego koloru, dopasowane do [koloru] szaty. Owalne, umiarkowanie głęboko osadzone, o bystrym, inteligentnym wyrazie.
Uszy: Osadzone średnio wysoko; noszone prosto, gdy pies czuwa, lecz bardzo ruchome. Szerokie u nasady, delikatne i duże.
SZYJA:
Długa, sucha, umięśniona i nieco łukowata. Sucha linia gardła.
TUŁÓW:
Gibki, o niemal prostej górnej linii. Długość tułowia od klatki piersiowej do kości biodrowej przekracza nieco wysokość w kłębie.
Zad: Lekki spadek od zadu do nasady ogona.
Klatka piersiowa: Głęboka, sięgająca łokci. Żebra dobrze wysklepione.
Brzuch: Umiarkowanie podciągnięty.
OGON:
Osadzony średnio wysoko, dosyć gruby u nasady, zwężający się (biczowato); gdy [pies] jest w stanie spoczynku, [ogon] sięga tuż poniżej stawu skokowego. Gdy pies jest w ruchu – noszony wysoko i zagięty. Ogon nie powinien znajdować się między kończynami tylnymi. Korkociągowaty ogon – niepożądany.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Kończyny przednie proste i równoległe.
Łopatka: Mocna, długa i dobrze ukątowana.
Łokieć: Dobrze przylegający.
Śródręcze: Mocne.
KOŃCZYNY TYLNE: Silne i umięśnione. Widziane z tyłu, kończyny są równoległe.
Kolano: Umiarkowane kątowanie kolana.
Podudzie: Dobrze rozwinięte.
ŁAPY: Mocne, zwartej budowy i stabilne, nie skierowane ani na zewnątrz, ani do środka. Łapy dobrze wyściełane opuszkami. Palce szczątkowe mogą być usuwane.
CHÓD/RUCH:
Swobodny i płynny. Głowa noszona dosyć wysoko; pies powinien dobrze okładać teren, bez widocznego wysiłku.
Kończyny i łapy powinny poruszać się w jednej linii z tułowiem; wszelkie tendencje do wyrzucania łap na bok lub wysokie podciąganie kończyn – „hackney” – wysoce niepożądane.
SZATA:
WŁOS: Krótki i lśniący, wahający się od delikatnego i przylegającego do nieco szorstkiego; brak pióra.
MAŚĆ: Podpalana lub soczysto podpalana z białymi znaczeniami dopuszczalna, jak następuje:
Biały koniuszek ogona – bardzo pożądany. Biel na klatce piersiowej (tzw. „gwiazda”). Biel na palcach. Wąska biała strzałka w środkowej linii twarzoczaszki – dopuszczalna. Nakrapianie lub biel gdzie indziej, niż w miejscach wspomnianych powyżej – niepożądane.
WYSOKOŚĆ:
Psy: idealnie: 56 cm (22-25 cali = 56-63,5 cm).
Suki: idealnie: 53 cm (21-24 cali = 53-61 cm).
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu oraz wpływu na zdrowie i dobro psa. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
Źródło: /www.zkwp.pl/zg/wzorce/248.pdf
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Długa, sucha i dobrze rzeźbiona.
Stop: Nieznaczny.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Wyłącznie cielistego koloru, dopasowany do [koloru] szaty.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa silne, z mocnym uzębieniem.
Zgryz nożycowy, tzn., że górny łuk zębowy ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy.
Oczy: Bursztynowego koloru, dopasowane do [koloru] szaty. Owalne, umiarkowanie głęboko osadzone, o bystrym, inteligentnym wyrazie.
Uszy: Osadzone średnio wysoko; noszone prosto, gdy pies czuwa, lecz bardzo ruchome. Szerokie u nasady, delikatne i duże.
SZYJA:
Długa, sucha, umięśniona i nieco łukowata. Sucha linia gardła.
TUŁÓW:
Gibki, o niemal prostej górnej linii. Długość tułowia od klatki piersiowej do kości biodrowej przekracza nieco wysokość w kłębie.
Zad: Lekki spadek od zadu do nasady ogona.
Klatka piersiowa: Głęboka, sięgająca łokci. Żebra dobrze wysklepione.
Brzuch: Umiarkowanie podciągnięty.
OGON:
Osadzony średnio wysoko, dosyć gruby u nasady, zwężający się (biczowato); gdy [pies] jest w stanie spoczynku, [ogon] sięga tuż poniżej stawu skokowego. Gdy pies jest w ruchu – noszony wysoko i zagięty. Ogon nie powinien znajdować się między kończynami tylnymi. Korkociągowaty ogon – niepożądany.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Kończyny przednie proste i równoległe.
Łopatka: Mocna, długa i dobrze ukątowana.
Łokieć: Dobrze przylegający.
Śródręcze: Mocne.
KOŃCZYNY TYLNE: Silne i umięśnione. Widziane z tyłu, kończyny są równoległe.
Kolano: Umiarkowane kątowanie kolana.
Podudzie: Dobrze rozwinięte.
ŁAPY: Mocne, zwartej budowy i stabilne, nie skierowane ani na zewnątrz, ani do środka. Łapy dobrze wyściełane opuszkami. Palce szczątkowe mogą być usuwane.
CHÓD/RUCH:
Swobodny i płynny. Głowa noszona dosyć wysoko; pies powinien dobrze okładać teren, bez widocznego wysiłku.
Kończyny i łapy powinny poruszać się w jednej linii z tułowiem; wszelkie tendencje do wyrzucania łap na bok lub wysokie podciąganie kończyn – „hackney” – wysoce niepożądane.
SZATA:
WŁOS: Krótki i lśniący, wahający się od delikatnego i przylegającego do nieco szorstkiego; brak pióra.
MAŚĆ: Podpalana lub soczysto podpalana z białymi znaczeniami dopuszczalna, jak następuje:
Biały koniuszek ogona – bardzo pożądany. Biel na klatce piersiowej (tzw. „gwiazda”). Biel na palcach. Wąska biała strzałka w środkowej linii twarzoczaszki – dopuszczalna. Nakrapianie lub biel gdzie indziej, niż w miejscach wspomnianych powyżej – niepożądane.
WYSOKOŚĆ:
Psy: idealnie: 56 cm (22-25 cali = 56-63,5 cm).
Suki: idealnie: 53 cm (21-24 cali = 53-61 cm).
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu oraz wpływu na zdrowie i dobro psa. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
Źródło: /www.zkwp.pl/zg/wzorce/248.pdf
_58.jpg)
Prawa autorskie
Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!