Menu boczne » OPIS RAS PSÓW od A do Z

Dzisiaj jest 20.04.2024

Rasy psów

Wybierz inną rasę

OWCZAREK FRANCUSKI DŁUGOWŁOSY

Pochodzenie

Briard jest jedną z najstarszych ras będących efektem pracy francuskich kynologów. Pierwsze wzmianki o psach tej rasy pochodzą z VIII wieku, kiedy to we francuskiej kronice Alberica de Troisfontaines opisano mieszkające na dworze Karola Wielkiego czworonogi, które wyglądem przypominały dzisiejszego briarda. Podobne wizerunki pojawiały się również na obrazach oraz gobelinach pochodzących z tego okresu. Na bardzo dawne pochodzenie rasy wskazuje także rzeźba znajdująca się przy wejściu do wybudowanej w XIV wieku pikardyjskiej katedry w Montdidier. Przedstawia ona głowę psa bardzo podobnego do briarda. Z tą rzeźbą wiąże się nawet legenda, według której ulubiony dworzanin króla Karola V Aubrey de Montdidier został podstępnie zamordowany. Jego pies Brutus, wytropił mordercę o nazwisku Macaire i zaatakował go. Ponieważ napastnik nie chciał się przyznać do winy, król, jak to wtedy było w zwyczaju, zarządził „sąd Boży”, czyli walkę psa z domniemanym mordercą. Pokonany Macaire na kolanach przyznał się do zamordowania dworzanina, w następstwie czego został osądzony i stracony. Natomiast król Karol V wzruszony przywiązaniem psa, postanowił uhonorować go wystawiając mu pomnik.

Według niektórych źródeł to od tej legendy, a ściślej nazwiska jej bohatera, dworzanina d’Aubrey, pochodzi nazwa briarda. Inne źródła wiążą ją z regionem Brie, znanym z produkcji doskonałych, cenionych na całym świecie serów. Istnieje również teoria, według której pierwotna nazwa rasy brzmiała "chien d’Aubry", czyli pies Aubry’ego, którą później zmieniono na "chien de Brie" (pies z Brie) z uwagi na duży wkład mieszkańców tego regionu w szybki rozwój rasy.

Pierwszy opis owczarka francuskiego znajduje się w pracy księdza Rozier’a, która w 1809 roku została wydana pod tytułem "Księga Rolnicza". Autor wymienia w niej dwie odmiany owczarka francuskiego: krótkowłosego, zwanego później beauceronem, oraz długowłosego - briarda. Rozier opisał go jako psa użytkowego o predyspozycjach pasterskich i obronnych, wyróżniającego się długą sierścią. Uważa się, że protoplastą dzisiejszego briarda był francuski pies owczarski podobny do beaucerona, różniący jednak się od niego dłuższym włosem. Tego psa, dla uzyskania lepszej struktury włosa, skrzyżowano później z gryfonem oraz barbetem.

Charmante - Paryż’ 1863

Na wystawie kynologicznej po raz pierwszy pokazano biardy w 1863 roku w Paryżu - było ich tam zaledwie kilka, ale wszystkie reprezentowały już ten sam, w miarę wyrównany typ: miały charakterystyczne, stojące uszy i kozią, niezbyt długą, czarną sierść. Rewelacją wystawy była briardka Charmante, która zdobyła najwyższe oceny ze wszystkich psów pasterskich, chociaż, prawdę mówiąc bardziej przypominała barbeta niż briarda.

W 1880 roku zaczęła działać pierwsza hodowla briarda " de l’Etoile du Berger", a pięć lat później, 31 sierpnia 1885 roku, do Francuskiej Głównej Księgi Rodowodowej został wpisany pierwszy przedstawiciel rasy berger de Brie. Był to należący do księcia de Bearn czarny pies o imieniu Sans Gene. Dla rasy ten moment okazał się przełomowy, ponieważ briardem zainteresowali się poważni hodowcy, którym zawdzięczamy bardzo konsekwentną pracę nad jego eksterierem i charakterem. To ich działania po wielu latach doprowadziły do powstania nie tylko psa pasterskiego, ale również wspaniałego psa rodzinnego oraz do towarzystwa. W 1897 roku opracowano pierwszy wzorzec rasy, który dopuszczał trzy rodzaje owłosienia: szorstkie (kozie), wełniste i długie. W 1925 roku został on zmodyfikowany oraz doprecyzowany i w tej nowej formie, wyjąwszy kilka drobnych uzupełnień, przetrwał do dziś.

NHAT, IHT1 OPTIMA z Kuźni Championów Wł. hod. z Kuźni Championów

Począwszy od pierwszych lat XX wieku popularność briardów szybko rosła. Były one wówczas przede wszystkim psami użytkowymi: pasły stada owiec, strzegły domostw i ciągnęły wózki z mlekiem. Podczas I wojny światowej wykorzystywano je jako psy meldunkowe i sanitarne. Po zakończeniu wojny, wracający do domu amerykańscy żołnierze zabrali je ze sobą i w ten sposób trafiły za ocean, gdzie wkrótce zdobyły wielu zagorzałych wielbicieli. Z upływem lat były coraz mniej psami pasterskimi a coraz bardziej, zarówno ze względu na swoją urodę jak i wspaniały charakter, stawały się psami rodzinnymi oraz do towarzystwa.

Wygląd

Briard jest wyjątkowo efektownym, harmonijnie zbudowanym psem, o silnym kośćcu, mocno umięśnionym, ale nie ciężkim. Jego sylwetka wpisuje się w prostokąt. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego powinna być nieco większa od wysokości w kłębie. Ma prosty grzbiet, głęboką, sięgającą do łokci klatkę piersiową, dobrze wysklepione lędźwie i nieznacznie zaokrąglony, lekko opadający zad. Ogon nisko noszony, sięgający co najmniej stawu skokowego, na końcu haczykowato zawinięty. Nie może być zniekształcony. W ruchu noszony nie wyżej, niż na przedłużeniu linii grzbietu. Kończyny proste, grubokościste, mocno umięśnione. Staw skokowy niezbyt nisko umiejscowiony, śródstopie ustawione prawie pionowo do podłoża. Mimo solidnej postury, pies porusza się lekko i harmonijnie, a w biegu wygląda tak, jakby płynął nad ziemią.

Int.Ch. Multi Ch, Vice Zw. Św. Sel. EZRA de la Source de Marsylia.
Wł. hod. de la Source de Marsylia

Uwagę zwraca mocna, bogato owłosiona głowa, z nieznacznie zaokrągloną czaszką oraz wyraźnie zaznaczonym w połowie jej długości stopem. Uszy, będące znakiem rozpoznawczym rasy, wysoko osadzone i pięknie owłosione. Oczy dość szeroko rozstawione, zakryte gęstą grzywą, łączącą się z równie obfitą brodą. Kufa mocna, raczej kanciasto zakończona, nigdy nie szpiczasta. Nos duży, grzbiet nosa prosty, wargi przylegające. Szczęki mocne, zęby białe, zgryz nożycowy.

Charakterystyczną cechą briarda są podwójne tylne ostrogi, tzw. wilcze pazury, są przewidziane wzorcem i wymagane u psów wystawowych. To, co u innych psów uważane jest za kłopotliwy dodatek, który często usuwa się w pierwszych dniach życia, u briarda jest niezbędnym dowodem rasowości. Wzorzec wyraźnie precyzuje, że powinny to być dwa dodatkowe palce, znajdujące się na wewnętrznej stronie tylnych kończyn, umiejscowione jak najbliżej ziemi, by dawać im lepsze podparcie. Każdy z nich powinien składać się z dwóch kości oraz pazura. Na wystawie jakiekolwiek odstępstwo od wzorca może być powodem obniżenia oceny lub dyskwalifikacji. Zgodnie z tym perfekcyjnie zbudowany pies, któremu brakuje choćby tylko jednej ostrogi, nie może być ani nagradzany na wystawach kynologicznych, ani dopuszczony do hodowli.

Wysokość w kłębie: psy 62 – 68 cm, suki 56 – 64 cm.
Masa ciała: 25 – 30 kg.

3 rasy - PON, briard Ch.PL, Mł.Ch.PL, Mł.Zw.KL CZ .PL, PT 1 OCEAN OF LOVE Maribe Magic
i schapendoes. Wł. Jolanta Żółtowska - Widera

Charakter, usposobienie

Przez wiele lat briardy były wykorzystywane jako psy pasterskie, oraz do stróżowania i pilnowania dobytku swoich właścicieli. Ponieważ nie zawsze właściciel był w pobliżu, nie mogły ograniczyć się do wykonywania jego poleceń i bardzo często musiały działać same. Wymagało to od nich dużo energii i odwagi, ale przede wszystkim umiejętności oceny sytuacji i skutecznego, w zależności od potrzeb, działania. Te wszystkie predyspozycje zachowały do dziś. Można czasem zobaczyć, jak briard zauważywszy coś niepokojącego na moment zastyga w bezruchu, jakby sią zastanawiał, po czym natychmiast przystępuje do działania. Nie czeka na decyzję właściciela, sam ją podejmuje, przecież w przeszłości nie tylko pilnował dobytku, ale również ostrzegał i jeśli trzeba było, bronił swojego pana i jego dobytku przed rabusiami. Została mu z tamtych czasów odpowiedzialność, niezależność i łatwość podejmowania decyzji, dlatego próba zrobienia z briarda maszynki do wykonywania komend jest złym pomysłem, bo to oznacza marnowane jego umiejętności i charakteru.

Briardy to psy bardzo inteligentne, jeśli się je dobrze wychowa, są posłuszne, czujne i chętne do pracy nawet w skrajnie trudnych warunkach atmosferycznych. Choć z natury są psami pasterskimi, bardzo dobrze sprawdzają się w wielu innych dziedzinach. Są odważne, sprytne i mają znakomity słuch. Dzięki tym zaletom zyskały uznanie jako psy służbowe, mianowano je nawet oficjalnie psami armii francuskiej. W czasie wojny przenosiły na linię frontu nie tylko zaopatrzenie, ale także pasy z amunicją zapięte wokół swojego ciała. Pomagały żołnierzom w wyszukiwaniu rannych, potrafiły instynktownie wyczuć, którzy z nich pilnie wymagają pomocy, a którym już pomóc się nie da. Pracujący z nimi sanitariusze opisywali, że bezbłędnie wskazywały rannych, którymi w pierwszym rzędzie należało się zająć. Jeśli kogoś pominęły, oznaczało to, że na ratunek nie ma już szans. Briardy doskonale radzą sobie z poszukiwaniem osób zasypanych podczas lawiny lub trzęsienia ziemi, sprawdzają się przy wykrywaniu narkotyków i materiałów wybuchowych. Dziś z uwagi na ich charakter, są coraz częściej wykorzystywane jako przewodnicy niewidomych, choć przede wszystkim znakomicie pełnią rolę psów rodzinnych i do towarzystwa.

Ch.PL, J.Ch.PL Sel ROCOCO DELORINI Złota Elita, Int.Ch Multi Ch AMELIA BELLA Dilorini,
Int.Ch Multi Ch Sel ENRICO TOFFEE TOPAZ Dilorini,
Int.Ch Multi Ch Sel EW 2018 FRIENDLY FIRE Dilorini. Wł.hod Delorini

Briard ma bardzo silny charakter, bywa uparty w dążeniu do celu, który niestety nie zawsze znajduje uznanie jego opiekuna. Dlatego musi być od początku bardzo starannie socjalizowany i konsekwentnie wychowywany, bo zaniedbania są trudne do odrobienia. Podstawą sukcesu w układaniu psa tej rasy jest spokój, bardzo bliski, przyjacielski kontakt z psem i zdobycie jego zaufania. W takiej atmosferze briard bardzo szybko się uczy, bo lubi być chwalony i sprawiać przyjemność swojemu panu. Jest inteligentny a jednocześnie ma bardzo dużo energii, trzeba więc zadbać, by ćwiczenia były na tyle urozmaicone, żeby cały czas utrzymać jego zainteresowanie. Mając na uwadze jego niezależność, nie wolno przymykać oka na jakąkolwiek samowolę i zawsze cierpliwie doprowadzić do tego, by każe wydane polecenie zostało wykonane. Jeśli właściciel będzie konsekwentny i nie popełni błędów, nigdy nie będzie miał problemów z posłuszeństwem swojego psa. Briard bardzo chętnie pracuje pod warunkiem, że przewodnik jest konsekwentny, polecenia jednoznacznie i wyraźnie sformułowane, a wykonanie zadania bardzo radośnie pochwalone i nagrodzone. Nigdy nie wolno używać metod siłowych, briard jest psem wrażliwym i uczuciowym, krzyki i brak kontroli nad emocjami może spowodować, że zamknie się w sobie i straci chęć do pracy, a to oznacza powrót do punktu wyjścia i bardzo żmudne odzyskiwanie utraconego zaufania.

Pasterskie korzenie briarda powodują, że lubi mieć konkretne zajęcie. Dlatego doskonale sprawdza się w psich sportach, takich jak obedience, agility, flyball, tropienie, a we Francji, kraju swego pochodzenia, nawet w szukaniu trufli. Świetnie pływa i aportuje różne przedmioty z wody. Cieszy go każda forma aktywności fizycznej i umysłowej, a nade wszystko lubi być w centrum uwagi. Mimo dużej niezależności, a nawet uporu, można go wszystkiego nauczyć, bo jest bardzo przywiązany do swojej rodziny i dla niej skłonny jest wiele zrobić. Uwielbia czułości i głaskanie, lubi być blisko swoich opiekunów, dreptać za nimi krok w krok a jeśli siedzą na kanapie, najchętniej lokuje się tak, żeby móc trzymać głowę na czyichś kolanach. Dla tej bliskości potrafi pójść na każde ustępstwo, trzeba je tylko spokojnie, cierpliwie wynegocjować.

Ch.PL, Mł.Ch.PL Sel ICI ACE ALORA v.d. Hoolhoeve Wł. hod. Asperados Fci

Szata

Briard ma niezwykle efektowną, dwuwarstwową szatę, składającą się z długich, lekko falistych, przylegających, szorstkich w dotyku, naturalnie opadających po obu stronach grzbietu włosów okrywowych podszytych średnio gęstym podszerstkiem. Minimalna długość włosa wynosi siedem centymetrów.

Umaszczenie
Standard rasy dopuszcza praktycznie wszystkie umaszczenia, z wyjątkiem białego, kasztanowego i mahoniowego. Wzorcowo umaszczony briard powinien mieć sierść płową, czarną lub szarą, przy czym im bardziej wyrównana oraz intensywna jest jej barwa, tym wyżej jest ceniona. Delikatne rozjaśnienie końców włosów jest dopuszczalne. Szata dwukolorowa, przyczerniona, podobnie jak białe plamy na sierści są wadą.

Sierść briarda nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych, potrzebuje natomiast bardzo systematycznego rozczesywania. Czas potrzebny do utrzymania jej w nienagannym stanie zależy przede wszystkim od jakości owłosienia. Prawidłowa, kozia szata jest łatwa do utrzymania w porządku, wystarczy dokładne rozczesanie i wyszczotkowanie raz na dwa tygodnie. Problem zaczyna się, kiedy pies ma miękki włos, a na dodatek bardzo obfity podszerstek, bo wówczas sierść ma bardzo duże tendencje do filcowania. Żeby do tego nie dopuścić trzeba ją rozczesywać odpowiednio częściej, czasem nawet 2-3 razy w tygodniu.

Więcej na temat pielęgnacji sierści briarda i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj

Ch.Pl, Ch.Wet. DORIS DAY del Castello degli Urogalli. Wl. hod. z Kuźni Championów

Zdrowie

Briardy przeważnie cieszą się bardzo dobrym, a niektórzy twierdzą, że nawet żelaznym zdrowiem. Jest jednak kilka chorób, które mimo to mogą się zdarzyć. Jak wszystkie duże psy o głębokiej klatce piersiowej zagrożone są skrętem żołądka. Można tego uniknąć, pamiętając o tym, żeby go nie przeciążać. Dlatego też dzienną porcję karmy należy dzielić na 2-3 części. Trzeba także zadbać by po jedzeniu pies mógł odpoczywać i spokojnie trawić a nie biegać lub co gorsze schodzić ze schodów, co przy predyspozycji do skrętu jest szczególnie niebezpieczne. Powinien również dostawać dobrej jakości, wysoko skondensowaną karmę, która nie powoduje wzdęć i nie zalega zbyt długo w żołądku. Jeśli pies prowadzi aktywny tryb życia, nigdy nie wolno go karmić przed, a zawsze po wysiłku. Kiedy jest spragniony na placu zabaw lub na szkoleniu nie pozwalamy mu pić do woli, tylko podajemy wodę małymi porcjami.

Ch.PL, Mł.Ch.PL, Mł.Zw.KL CZ .PL, PT 1 OCEAN OF LOVE Maribe Magic.
Wl. Jolanta Żółtowska - Widera
Armha Sarah Eufrasio (czarna) Wł. Dariusz Widera

Czasem spotyka się u briardów niektóre choroby dziedziczne, takie jak np. dysplazja stawów biodrowych. Zgodnie z regulaminem ZKwP, zarówno psy jak i suki przed zakwalifikowaniem do hodowli muszą przejść badanie rtg wykonane przez wskazanego przez Związek lekarza, a jego wynik zostaje wpisany do kartoteki psa oraz jego rodowodu. Pozwala to na prowadzenie odpowiedzialnej polityki hodowlanej i zmniejszenie ryzyka wystąpienia tej choroby u potomstwa. Dlatego warto kupować szczenię od hodowcy, który przeprowadza takie badania u wszystkich psów i suk używanych do rozrodu. Z innych schorzeń dziedzicznych spotyka się także niektóre choroby oczu, warto więc sprawdzić, czy rodzice szczenięcia byli poddani odpowiednim badaniom. Mimo, że już od dawna dostępne są testy na nosicielstwo PRA postepujący zanik siatkówki oraz CSNB (dziedziczna dystrofia siatkówki), pozwalające uniknąć tych schorzeń, niestety wciąż nie są one obowiązkowe co powoduje, że hodowcy wykonują je na zasadzie pełnej dobrowolności. Chcąc kupić szczeniaka, trzeba więc szukać hodowli, która je przeprowadza, bo to może w przyszłości uchronić nas od wielu kłopotów.

Briard ma również skłonność do stanów zapalnych uszu, zwłaszcza od kiedy ich małżowiny uszne nie mogą już być kopiowane. Można temu dość łatwo zapobiec, jeśli będziemy je dostatecznie często sprawdzać i w razie potrzeby czyścić oraz usuwać nadmiar włosa, który zarasta wejście do kanału słuchowego i utrudnia jego wentylowanie. Zadbany pies dożywa przeciętnie trzynastu lat, a nawet więcej, długo zachowuje młodzieńczą witalność i niejednokrotnie do późnej starości w czasie zabawy potrafi zachowywać się jak rozbrykane szczenię.

Int.Ch. Multi Ch, Mł.Ch.PL.CZ Sel ENRICO TOFFEE TOPAZ Dilorini
Ch.PL, Mł.Ch.PL Sel ROCOCO DILORINI Złota Elita. Wł.hod.Dilorini

Do kogo pasuje ten pies ?

Mimo, że briard już dawno przeniósł się z pastwisk do naszych mieszkań, zachował umiejętność pilnowania stada, co powoduje, że jest doskonałym stróżem i psem rodzinnym. Nie ma dużych wymagań jeśli chodzi o miejsce do życia. Równie dobrze będzie się czuł w domu z ogrodem jak i w niewielkim mieszkaniu, pod warunkiem, że na spacerach zapewni mu się odpowiednią ilość ruchu. Może mieszkać nawet w bloku, bo w przeciwieństwie do niektórych ras, które najczęściej całkiem niezasłużenie powodują złe emocje, briard budzi powszechną sympatię i bez zastrzeżeń jest przez wszystkich akceptowany.

Bardzo źle znosi samotność, najlepiej czuje się w otoczeniu całej rodziny. Ma wielką potrzebę uczestniczenia we wszystkich jej zajęciach, jeśli więc będzie zmuszony podczas nieobecności domowników przez pewien czas zostawać sam w domu, trzeba go do tego od początku bardzo konsekwentnie przyzwyczajać. O tym, jak to zrobić piszemy tutaj. Jest to pies, któremu trzeba poświęcić sporo czasu, osoba zabiegana, często przebywająca poza domem, uważająca, że powinien być krótko trzymany, a jego miejsce jest w przedpokoju, zdecydowanie powinna z posiadania briarda zrezygnować. Jest to pies bardzo wrażliwy i uczuciowy, któremu do szczęścia potrzebna jest fizyczna i emocjonalna bliskość całej rodziny. Jeśli mają uzewnętrznić się wszystkie jego zalety, nie można go izolować, a już w żadnym przypadku zamykać w kojcu lub budzie. Odosobnienie jest dla niego traumatycznym przeżyciem, może się zdarzyć, że przypłaci je nawet zaburzeniami osobowościowymi

Int.Ch, Ch.PL, LT, Grand.Ch.PL, Zw.KL.PL.AT DAVOS EBONY Naster. Wł. Katarzyna Kowalik

Jest bardzo inteligentny, co zachęca do tego, żeby go szkolić, warto jednak pamiętać, że należy stosować wyłącznie pozytywne metody szkolenia, nagradzać a nie karać. Nigdy nie wolno uciekać się do rozwiązań siłowych, skarcony obraża się, a każdą reprymendę, zwłaszcza niesprawiedliwą, bardzo mocno przeżywa i zapamiętuje. Potrafi zamknąć się w sobie i przez dłuższy czas odmawiać współpracy. Briard późno dojrzewa, często dopiero w wieku około trzech lat, a do tego czasu bardzo często zachowuje się jak szczenię. Bywa uparty, dlatego wymaga przewodnika, który poświęci mu dużo czasu, będzie spokojny, cierpliwy i potrafi konsekwentnie wyegzekwować wykonanie każdego zadania. Jest psem wesołym, towarzyskim i bezgranicznie oddanym swojej rodzinie. Jeśli tylko opiekunowie potrafią z nim nawiązać przyjacielski kontakt oparty na zaufaniu, zrobi dla nich wszystko.

Z natury łagodny, wesoły i skłonny do zabaw, doskonale dogaduje się z dziećmi. Jest wobec nich opiekuńczy i wyrozumiały co sprawia, że bardzo dobrze sprawdza się w roli przyjaciela i opiekuna naszych latorośli. Bez względu na to w jakim są wieku. Mimo dużego temperamentu jest wobec nich zaskakująco delikatny, uwielbia je, a dzieci lgną do niego i bez obawy mu tę sympatię odwzajemniają. Można mu zaufać, będzie dla nich nie tylko świetnym towarzyszem zabaw, ale również stróżem i przewodnikiem, a także, gdyby zaszła taka potrzeba, skutecznym obrońcą. Mimo to zabawy dzieci z psem powinny odbywać się zawsze pod nadzorem dorosłych.

NHAT, IHT1 OPTIMA z Kuźni Championów Wł. hod. z Kuźni Championów

Briard jest psem zrównoważonym, spokojnym, który nie przejawia agresji ani w stosunku do ludzi, ani do zwierząt, które, jeśli się razem z nim wychowały, bez problemu akceptuje również w swoim domu. Jest jednak tak bardzo przywiązany do swoich właścicieli, że czasem skutkuje to nieufnością wobec odwiedzających dom nieznajomych. Bywa, że na początku traktuje ich z rezerwą, tak jakby chciał ocenić, czy nie stanowią dla nich zagrożenia. Jest to efekt starannej selekcji na etapie kształtowania rasy. Do hodowli wybierano wówczas wyłącznie psy zrównoważone, dla których najważniejsza była odpowiedzialność za powierzone im stado. To spowodowało, że zachowywały rezerwę wobec obcych, najpierw oceniały czy można im zaufać i dopiero gdy ocena wypadła pozytywnie, pozwalały się zbliżyć. To do nich należała decyzja czy przybysz zostanie zaakceptowany, czy przepędzony. Zachowały ten zwyczaj do dziś, zawsze uważnie lustrują każdego, kto po raz pierwszy zjawi się w ich domu, zanim obdarzą go swoim zaufaniem. Dopiero po weryfikacji gość zostaje zaliczony w poczet przyjaciół rodziny.

Spacer z briardem to prawdziwa przyjemność, jest spokojny, nikogo nie zaczepia i nie wdaje się w potyczki z innymi psami, chyba, że on sam, lub jego opiekun zostanie zaatakowany. Trzeba pamiętać, że to wyjście jest przeciwwagą dla wielu godzin spędzonych w domu i trzeba je tak zorganizować, żeby pies mógł pobiegać, najlepiej razem z innymi psami i wyładować nagromadzoną energię. Dla pełnej regeneracji potrzebuje dwóch dłuższych spacerów dziennie, warto mu w tym czasie zapewnić zajęcia, które zaangażują go zarówno fizycznie jak i umysłowo, takie jak np. aportowanie, szukanie schowanego przedmiotu lub choćby powtórka wyuczonych komend. Jeśli jego właściciel ma sportowe zacięcie, uprawia jogging lub jakikolwiek inny sport, będzie szczęśliwy, mogąc mu towarzyszyć. Po takim spacerze wraca do domu spełniony i bardzo chętnie, choć raczej na niedługi czas, zmienia się w lubiącego bezczynność domatora.

Ch.PL, Mł.Ch.PL Sel IFE BLUE de la baie d’Adonis. Zdj.hod. Asperados Fci

Mimo, że briard jest przede wszystkim psem do towarzystwa, jest również, o czym nie wolno zapominać, obdarzony silnym instynktem obronnym. Choć nie ma takiej pasji obrony, jak psy hodowane i szkolone specjalnie do tego celu, to jeśli ktoś ma na to czas i ochotę, doskonale nadaje się do szkolenia obronnego. Nawet bez tego instynktownie da sobie radę jeśli znajdzie się w potrzebie. Sam nigdy nie rwie się do zaczepek i konfrontacji, ale jeśli uzna, że ktoś z jego bliskich znajduje się w niebezpieczeństwie, z pewnością go nie zawiedzie.

Nie ulega wątpliwości, że jest to pies, który ma bardzo wiele zalet, ale żeby móc w pełni cieszyć się jego obecnością, trzeba go dobrze wychować. Ponieważ bywa uparty i czasem próbuje mieć własne zdanie, powinien mieć opiekuna, który wyraźnie pokaże mu, czego od niego oczekuje, konsekwentnie to wyegzekwuje i wytyczy granicę, której psu nie wolno przekroczyć. Trzeba zacząć od starannej socjalizacji, bo dzięki niej poznaje otoczenie, nabiera zaufania do swojego pana i wiary we własne siły. Potrzebuje dużo ruchu i urozmaiconych zadań do wykonania. Wspólne zabawy, szkolenie, uprawianie sportu oraz bliska, przyjacielska więź z opiekunem jest tym co powoduje, że czuje się spełniony, nie sprawia kłopotów i bez problemu dostosowuje się do zwyczajów i trybu życia swojej rodziny. Nie nadaje się natomiast dla zdeklarowanych domatorów oraz osób starszych, które nie są w stanie zapewnić mu tyle aktywności fizycznej, ile ten pełen energii pies potrzebuje.

Multi Mł.Ch. Mł.Zw.KL Miracly de la Source de Marsylia
z mamą Int.Ch. Multi Ch, Vice Zw. Św. Sel. EZRA de la Source de Marsylia
i babcią Int.Ch. Ch.PL.SK. NIPPY Tatrzański Ring AJRA. Wł. hod. de la Source de Marsylia

Zalety i wady

+ doskonały pies rodzinny i opiekun dzieci
+ niezawodny stróż i obrońca
+ łatwo się szkoli
+ bardzo inteligentny, obdarzony dużą intuicją
+ uwielbia zabawy
+ doskonale nadaje się do psich sportów

- wymaga cierpliwego i konsekwentnego przewodnika
- potrzebuje dużo ruchu
- sierść wymaga systematycznej pielęgnacji
- późno dorośleje

Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców

Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zgłoszeniowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 113
OWCZAREK FRANCUSKI BRIARD
POCHODZENIE: Francja.
DATA PUBLIKACJI OBECNEJ WERSJI WZORCA: 23.01.2009.
UŻYTKOWOŚĆ: Owczarek i pies stróżujący
KLASYFIKACJA: Psy ozdobne i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa I Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 Psy pasterskie.
Obowiązują próby pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Krzepki, zwinny, dobrze umięśniony, proporcjonalny; żywy i czujny.
WAŻNE PROPORCJE:
Briard jest psem średniej budowy. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego powinna być nieco większa od wysokości w kłębie. Długość głowy wynosi 2/5 wysokości w kłębie. Szerokość czaszki jest nieco mniejsza od połowy długości głowy. Kufa i czaszka jednakowej długości.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Zrównoważony, ani agresywny, ani lękliwy. Briard powinien być opanowany i nieustraszony.
GŁOWA:
Mocna, długa, z długim włosem, tworzącym brodę, wąsy i brwi, trochę przykrywające oczy. Oglądane z boku linie profilu są równoległe.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Mocna, nieznacznie zaokrąglona, gdy patrzeć na nią z boku.
Stop: Wyraźny, w połowie długości głowy.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Duży, o otwartych nozdrzach, zawsze czarny, z wyjątkiem psów błękitnych, u których jest on niebieski lub w zbliżonym odcieniu.
Kufa: Zakończona raczej kanciasto, mocna, dostatecznie szeroka , nigdy nie szpiczasta.
Grzbiet nosa: Prosty.
Wargi: Dobrze przylegające.
Uzębienie: Szczęki mocne zęby białe, zgryz nożycowy.
Oczy: Owalne, poziomo ustawione, dość duże i ciemne. U psów błękitnych mogą być jaśniejsze.
Uszy: Wysoko osadzone, nie przyklejone do policzków, raczej krótkie, gdy zostawione są w stanie naturalnym – długość chrząstki niekopiowanego ucha powinna być równa lub nieco mniejsza od połowy długości głowy. Porośnięte długim włosem, płaskie. Gdy cięte (tam, gdzie nie jest to zabronione) jest sztywne i prosto noszone, nie skierowane do wewnątrz ani do zewnątrz.
SZYJA:
Umięśniona i ładnie wychodząca z łopatek.
TUŁÓW:
Linia górna: Grzbiet prosty. Lędźwie krótkie i mocne.
Zad: Tylko lekko opadający, trochę zaokrąglony.
Klatka piersiowa: Długa i szeroka, sięga łokcia. Żebra dobrze wysklepione.
OGON:
Naturalnego kształtu, nisko noszony, sięga co najmniej stawu skokowego, na końcu zawinięty, kształtu litery J. Nie może być zniekształcony. W ruchu noszony nie wyżej, niż jako przedłużenie linii grzbietu.
KOŃCZYNY:
Mocno umięśnione, o mocnym kośćcu, proste.
WIELKOŚĆ:
Pies 62 – 68 cm
Suka 56 – 64 cm
Ważniejsza jest proporcja wzrostu do długości ciała – briard ma być psem o wydłużonej sylwetce.
Wady: Krępa, kwadratowa sylwetka i wielkość powyżej wzorcowej wykluczają ocenę doskonałą.
Dyskwalifikacja: Wzrost poniżej dolnej granicy lub przekroczenie górnej granicy wzrostu o więcej, niż 2 cm.
Psy i suki poniżej dolnej granicy wzrostu nie mogą być dopuszczone do hodowli.
SZYJA:
Umięśniona, wyraźnie widoczna.
Wady: Szyja zbyt długa, zbyt krótka lub wiotka.
KLATKA PIERSIOWA:
Szeroka (między łokciami musi zmieścić się dłoń), głęboka, sięgająca łokcia.
Wady: Klatka zbyt wąska, nie dość głęboka lub zbyt głęboka, żebra płaskie lub beczkowate.
GRZBIET:
Równy.
Wady: Grzbiet lekko zapadnięty lub lekko wysklepiony.
ZAD:
Nieznacznie opadający i trochę zaokrąglony.
Wady:
- zad mocno ścięty lub poziomy
- zad przebudowany, wyraźnie wyższy od kłębu.
KOŃCZYNY:
Dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu, przednie kończyny zupełnie proste.
Wady: Kończyny nie całkiem proste, zbyt szeroko rozstawione, luźne łopatki, śródręcze miękkie lub całkiem pionowe, długie palce. Strome kątowanie frontu, krótki włos na nogach, kościec lekki, słaby.
Dyskwalifikacja: Kończyny przednie wyraźnie krzywe.
STAW SKOKOWY:
Niezbyt nisko umiejscowiony, śródstopie ustawione prawie pionowo do podłoża.
Wady: Zbyt długie lub zbyt krótkie śródstopie, złe kątowanie.
Dyskwalifikacja: Silnie wyrażone wady postawy kończyn tylnych.
OGON:
Kompletny, obficie owłosiony, z haczykiem na końcu, noszony nisko, sięga co najmniej stawu skokowego i nie więcej, niż 5 cm poniżej niego. Nie może być skrzywiony.
Wady:
- ogon trochę krótszy, bez haczyka, słabo owłosiony
- noszony wyraźnie powyżej linii grzbietu
- schowany pod brzuchem w postawie lub w ruchu.
Dyskwalifikacja:
- ogon położony na grzbiecie lub pionowo noszony
- ślady chirurgicznego poprawiania ogona.
ŁAPY:
Mocne, okrągłe, kształt pośredni pomiędzy łapą kocią a zajęczą.
Wady:
- łapy długie, płaskie, nie dość zwarte
- zwrócone na zewnątrz lub do wewnątrz
- słabo owłosione.
Dyskwalifikacja: Łapy mocno powykręcane.
PAZURY:
Czarne.
Wady: Pazury szare.
Dyskwalifikacja: Pazury białe.
OPUSZKI:
Mocne.
Wady: Opuszki nie dość sprężyste, płaskie, miękkie.
PALCE:
Dobrze zwarte.
Wady: Place luźne, długie, nie dość wysklepione.
SZATA:
Długa, sprężysta, sucha (włos kozi), z niezbyt obfitym podszerstkiem.
Wady: - sierść nie dość sucha, trochę kędzierzawa, brak podszerstka. W przypadku kwalifikowania do hodowli ocenę sierści powtórzyć po 6 miesiącach
- sierść zbyt krótka
- włos cienki, delikatny.
Dyskwalifikacja: Włos krótszy niż 7 cm. Sierść miękka lub wełnista.
MAŚĆ:
Dopuszczalne różne umaszczenia jednolite z wyjątkiem wymienionych poniżej. Pożądane ciemne odcienie. Maści dwubarwnej nie należy mylić z jaśniejszym odcieniem kończyn i brzucha, który jest dopuszczalny, o ile jest stonowany z umaszczeniem podstawowym (jasno płowy z ciemno płowym, lekko rozjaśniony czarny z czarnym, jasno szary z ciemno szarym itd.). Maść płowa powinna być jednolita, w ciepłym odcieniu, ani jasna, ani rozmyta.
Wady:
- wyraźny rudy nalot przy czarnej maści
- maść płowa nie dość ciepła, biała plama na piersi
- wyraźny czarny nalot w postaci odgraniczonego płaszcza
- maść płowa bardzo jasna.
Dyskwalifikacja:
- maść bliska białej, mahoniowa, kasztanowa z takąż pigmentacją, dwubarwna, biała strzałka na głowie, białe palce. Wyraźny czarny płaszcz na płowej maści podstawowej. Kolor zbyt jasny.
UWAGA: Przy wątpliwościach w kwestii maści dwubarwnej należy sprawdzić skórę – będzie ona niebieskawa pod ciemną sierścią, a różowawa pod jasną.
WILCZE PAZURY( OSTROGI):
Konieczne podwójne ostrogi na tylnych łapach. Psy nawet bardzo dobre w typie, które mają tylko jedna ostrogę, nie mogą być nagradzane ani dopuszczone do hodowli (zobacz załączone rysunki, część A). Każda ostroga składa się z dwóch kostek i pazura; powinna być umiejscowiona jak najbliżej ziemi, i dawać lepsze podparcie dla łapy.
Wady:
- ostrogi umiejscowione zbyt wysoko ( w połowie długości śródstopia)
- brak dwóch pazurów
- brak elementu kostnego (zobacz załączone rysunki, część B)
Dyskwalifikacja:
- pojedyncza ostroga
- brak ostróg
- brak obydwu kości w jednej ostrodze, także gdy jest pazur
- brak kości w obydwu ostrogach, także gdy są pazury (zobacz załączone rysunki, część C).
KWALIFIKACJA HODOWLANA:
Wady dyskwalifikujące i wady, które skutkują oceną niższą, niż dobra, nie pozwalają na zakwalifikowanie psa do hodowli.
WADY: Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.
N.B. Samce powinny mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/113.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.

^ do góry

E-mail: *
Treść: *