Rasy psów

Wybierz inną rasę

WELSH CORGI PEMBROKE

Pochodzenie


Nie ulega wątpliwości, że welsh corgi pembroke jest potomkiem przywiezionego przez Celtów w 1200 roku p.n.e. na Wyspy Brytyjskie welsh corgi cardigana, który doskonale zadomowił się w odciętej od świata północnej Walii, w hrabstwie Cardiganshire i przetrwał tam przez całe wieki w niezmienionej, pierwotnej postaci. Potomkowie tych celtyckich psów pasterskich dotarli również do hrabstwa Pembrokeshire w południowej Walii. To tu skrzyżowano go ze skandynawskimi szpicami pasterskimi, przywiezionymi na te tereny w 1107 roku przez flamandzkich żeglarzy. Dzisiaj te szpice nazywane są vallhundami i to po nich welch corgi pembroke odziedziczyły swoje słynne szczątkowe ogony.
 
Obydwie odmiany corgi żyły na swoich terenach, jedne na północy, drugie na południu Walii i nikt się nimi nie interesował. Dla Walijczyków te niewielkie wzrostem, ale wielkie duchem psy były jednak wyjątkowo cenne, bo nadawały się do wszystkiego. Potrafiły zapędzić bydło na pastwisko szczypiąc je nisko, tuż przy kopytach, dzięki czemu same unikały ciosów, bo krowy kopały wyżej, ponad ich głowami. Pędziły również bydło na targ, a w drodze powrotnej strzegły właściciela przed czyhającymi przy drodze rabusiami. W domu pilnowały obejścia i przepędzały zakradające się do kurnika lisy. Niezależnie od walorów użytkowych, były wspaniałymi psami rodzinnymi oraz pełnymi wyrozumiałości towarzyszami dzieci. Były niezwykle uniwersalne, praktycznie nie do zastąpienia. Oficjalnie zostały docenione w wydanym w 920 roku n.e. przez króla Hywell Dda kodeksie praw, który precyzował, że za zabicie psa do pasienia krów należy się jego właścicielowi odszkodowanie stanowiące równowartość ceny wołu.

Publicznie pojawiły się dopiero pod koniec XIX wieku, najpierw na wystawach rolniczych, jako psy stróżujące, pokazywane obok wystawianego bydła. Na to, żeby poważnie zainteresowali się nimi kynolodzy, trzeba było czekać aż do początków XX wieku. W 1925 roku po raz pierwszy oceniono je zgodnie z regulaminem Kennel Clubu, a niedługo potem powstał klub welsh corgi, który z początku obejmował wszystkie psy tej rasy, bez względu na różnice anatomiczne. W 1934 roku Kennel Club zdecydował się je rozdzielić i uznać dwie odrębne rasy: welsh corgi cardigan oraz welsh corgi pembroke. 

Królowa Elżbieta ze swoimi pembrokami
niezmiennie wierna swojej ukochanej rasie
 
Welsh corgi pembroke miał więcej szczęścia od welsh corgi cardigana. W 1933 roku to właśnie tego, pozbawionego ogona corgi otrzymała księżniczka Elżbieta, późniejsza królowa Anglii, w prezencie od swojego ojca, Jerzego VI. Wkrótce do psa dołączyła suczka, a w Wigilię 1938 roku w królewskim pałacu przyszło na świat ich potomstwo. Potrafiły zdobyć tak wielką sympatię swojej właścicielki, że do dziś psy tej rasy każdego dnia towarzyszą królowej w jej codziennych spacerach. Co do tego, kto cieszy się większą sympatią Brytyjczyków, zdania są podzielone.
 
 
Corgi uczestniczą także w oficjalnych spotkaniach królowej z odwiedzającymi Anglię przywódcami innych państw. Kiedy z oficjalną wizytą przyjechał prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama, właściciel portugalskiego psa dowodnego o imieniu Bo, królowa Elżbieta przyjmowała go w jednej ze swoich rezydencji, a jej pembroki na to spotkanie zostały, jak widać na zdjęciach, dowiezione najpierw samolotem, a potem luksusową limuzyną. 
 

Oczekujący w kolejce następcy tronu mogą im pozazdrościć !
 

Wygląd

Welsh corgi pembroke jest solidnie zbudowanym, niskim psem o wydłużonej sylwetce. Ma mocny, prosty grzbiet, głęboką i szeroką klatkę piersiową z dobrze wysklepionymi żebrami, wyraźnym szerokim przedpiersiem oraz nieco węższymi lędźwiami. Ogon krótki, najlepiej szczątkowy. Do niedawna mógł być kopiowany. Obecnie, kiedy zostało to zabronione, pies musi prezentować taki ogon, jakim obdarzyła go natura - niecięty, osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, noszony powyżej linii grzbietu kiedy pies jest w ruchu lub w stanie pobudzenia. Kończyny przednie krótkie, możliwie proste, skierowane ku przodowi, z dobrze przylegającymi do boków łokciami. Kończyny tylne mocne, głęboko kątowane, śródstopia proste i równoległe. Łapy owalne, zwarte, dobrze wysklepione, dwa środkowe palce nieco dłuższe. Pazury krótkie i mocne.

Welsh corgi pembroke ma charakterystyczną dla rasy lisią głowę, o czujnym, inteligentnym wyrazie, osadzoną na mocnej, średniej długości szyi. Czaszka umiarkowanie szeroka, płaska między uszami, stop delikatnie zaznaczony, kufa lekko szpiczasta. Długość kufy do długości mózgoczaszki w proporcji 3:5. Oczy średniej wielkości, okrągłe, ciemne, zharmonizowane z umaszczeniem. Uszy średniej wielkości, stojące, o lekko zaokrąglonych końcach. Szczęki mocne, zgryz nożycowy.

Wysokość w kłębie: psy i suki około 25 do 30 cm.
Masa ciała: psy od 10 do 12 kg, suki od 9 do 11 kg
 

Charakter, usposobienie

Od początku swojego istnienia welsh corgi były psami pracującymi, obecnie, podobnie jak wielu przedstawicieli ras pasterskich, pełnią już głównie rolę psów rodzinnych oraz do towarzystwa i czują się w niej doskonale. Do dziś pozostał im jednak bardzo żywy temperament oraz chęć do pracy. Do dobrego samopoczucia potrzebują zajęcia, które pozwoli im wyładować nadmiar energii. Są niezmordowanymi piechurami, nawet najdłuższy spacer nie jest w stanie ich zmęczyć. Bardzo dobrze sprawdzają się w psich sportach, takich jak agility, flyball, obedience, tropienie. Są szybkie i sprawne, chętnie aportują różne przedmioty, za każdym razem z jednakową radością i zaangażowaniem. Właściciel musi się jednak wykazać pomysłowością, bo powtarzanie w kółko tych samych ćwiczeń dość prędko mu się znudzi. Niestety pembroki bardzo lubią szczekać, dlatego od samego początku trzeba tę skłonność konsekwentnie temperować, zwłaszcza, jeśli pies ma mieszkać w mieście i nie nadużyć cierpliwości sąsiadów.
 

Rodzinna fotografia: tata Ch PL.BG, Mł Ch PL ONE AND ONLY Haus Wityk
mama B2B PUNKTSY Dellbenq FCI i syn LARRY BAGGINS Dellbenq FCI

Jak każdy pies, welsh corgi pembroke powinien być jak najwcześniej socjalizowany. Opiekun musi oswoić go ze wszystkim, co może spotkać w swoim otoczeniu: z ruchem ulicznym (koniecznie na smyczy), hałasem, obcymi osobami oraz różnymi zwierzętami. Najważniejsze, to kontrolować jego emocje, jest bardzo szybki, uwielbia biegi, trzeba więc pilnować, żeby nie pogonił przed siebie i nie wpakował się w tarapaty. Jest to pies bardzo inteligentny, warto więc poświęcić trochę czasu na jego szkolenie, trzeba jednak znaleźć na niego sposób, który pomoże nakłonić go do posłuszeństwa, bo ma silny charakter i zawsze lubi mieć własne zdanie. Przewodnik powinien być stanowczy i konsekwentny, stosować wyłącznie pozytywne metody szkolenia, nagrody a nie kary, bo ostra musztra zniechęci psa do pracy i spotęguje jego upór. Z nagrodami również trzeba uważać i niezbyt szczodrze obdarowywać go smakołykami, bo ten mały uparciuch jest wielkim łakomczuchem i ma widoczną skłonność do tycia. Zadowolenie z jego sukcesów można mu równie dobrze okazać przy pomocy ekspresyjnie wyrażonej radości i nagrodzić chwilą zabawy.

Szkolenie należy zacząć bardzo wcześnie, od nauki posłuszeństwa, bo wziąwszy pod uwagę jego przywiązanie do własnego zdania, dużo łatwiej go uczyć niż oduczać. Podstawą sukcesu dydaktycznego jest nawiązanie bliskiej, przyjacielskiej relacji z psem, co wcale nie jest trudne, bo lubi być blisko człowieka. Przyda się również cierpliwość a także żelazna konsekwencja. Nie dajmy się zwieść jego urokowi i różnym sztuczkom, nie traktujmy go jak psa ozdobnego, w tym małym ciele jest wielka osobowość, sposób reagowania oraz umysł dużego, pracującego psa. Jest uparty do granic, użyje całego swojego wdzięku i zawsze będzie próbował postawić na swoim. Jeśli przy pierwszych tego rodzaju próbach przewodnik straci czujność i mu na to pozwoli, będzie miał problem z jego posłuszeństwem, bo pies nabierze przekonania, że może go zlekceważyć i odmówić wykonania zadania, jeśli nie ma na to ochoty. Ten, kto nie ulegnie jego sztuczkom i spokojnie, bez krzyku, doprowadzi do wykonania zadania a potem entuzjastycznie go za to pochwali i nagrodzi - ma dużą szansę, że pies się podporządkuje, uzna jego autorytet i chętnie będzie współpracował. Co więcej zrobi wszystko, żeby sprawić przyjemność swojemu panu.
 

Szata

Welsh corgi pembroke ma prostą, średniej długości sierść, podszytą gęstym podszerstkiem. Nigdy nie powinna być miękka, kędzierzawa czy szorstka.

Umaszczenie
Jednolicie rude, śniade lub płowe oraz czarne podpalane. Może być także z białymi znaczeniami na łapach, piersi oraz szyi. Dopuszczalna niewielka ilość bieli na głowie i pysku.
 
Pielęgnacja pembroka nie jest skomplikowana, choć ze względu na to, że pies linieje przez cały rok, konieczne jest regularne szczotkowanie sierści, mające na celu systematyczne usuwanie martwego włosa.

Więcej na temat pielęgnacji sierści welsh corgi pembroke i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

 Ch.PL, Multi J.Ch. FLORIS COR Amaryllis. Wł.hod. Unique Flair


Zdrowie

Welsh corgi pembroke są przeważnie psami zdrowymi. Trzeba jednak pamiętać, że z powodu budowy anatomicznej częściej niż u innych ras może się zdarzyć zwyrodnienie kręgosłupa a nawet wypadniecie dysku. Dlatego pies nie powinien zbyt często wchodzić a szczególnie schodzić ze schodów. Trzeba także kontrolować ilość podawanej karmy zwłaszcza, jeśli prowadzi mało aktywny tryb życia, ponieważ doprowadzi to do pojawienia się bardzo niebezpiecznej dla niego nadwagi. Nie wolno lekceważyć aktywności fizycznej, bo połączona z odpowiednią dietą, pozwoli utrzymać psa w idealnej kondycji. Tylko w pierwszym roku trzeba bardzo uważać, żeby go nie przeforsować.

W wieku 6-7 miesięcy może wystąpić bolesność i młodzieńcza kulawizna, jednak ze względu na to, że pembroke nie ma charakterystycznych dla cardigana odstawionych na boki łap, u niego problemy kostne związane z okresem wzrostu są znacznie rzadsze. Szczególnie ważna w tym okresie jest odpowiednia dieta wzbogacona preparatami chroniącymi stawy. Do ukończenia 12 miesięcy nie wolno przesadzać z treningiem, w szczególności należy unikać skoków, żeby nie nadwyrężać bardzo wrażliwych w tym wieku stawów.

Welsh corgi są stosunkowo odporne, istnieje jednak kilka chorób, które zdarzają się u nich częściej niż u innych ras. Z chorób dziedzicznych należy wymienić postępujący zanik siatkówki, zwichnięcie rzepki, dysplazję stawów łokciowych oraz biodrowych, a także mielopatię zwyrodnieniową, która u pembroków zdarza się częściej niż u cardiganów. Ponieważ obecnie dostępne są testy pozwalające wykryć nosicielstwo wielu chorób dziedzicznych, stosując odpowiedni dobór hodowlany można ich uniknąć. Z innych chorób zdarzają się przypadki zaćmy, dwurzędowości rzęs, dysplazji siatkówki oraz niedoczynności tarczycy. Jeśli ktoś ma zamiar zająć się hodowlą psów tej rasy powinien wiedzieć, że nie należą do rzadkości problemy z kryciem, a wskutek specyficznej budowy dróg rodnych i znacznej wielkości szczeniąt, suki rodzą zazwyczaj ciężko i długo. Mimo to są długowieczne i dożywają w dobrej formie nawet około 15 lat.


Zw.Eu.Weteranów, Ch.PL,UA, Multi,Mł.Ch. I’M SUPER STAR Gaucho. Wł. hod. Dellbenq
 

Do kogo pasuje welsh corgi pembroke ?

Jest doskonałym psem rodzinnym, bezgranicznie przywiązanym do swoich opiekunów. Bezbłędnie wyczuwa nastrój każdego domownika, jeśli ktoś jest smutny pociesza go, jeśli w złym humorze, schodzi mu z drogi. Właściciele twierdzą, że często intuicyjnie wyprzedza ich polecenia i zanim zdążą je wypowiedzieć, już je wykonuje. Do dziś zachował wszystkie cechy psa pasterskiego, szczególnie czujność i odpowiedzialność za swoje stado. Z natury jest wesoły, wszędobylski i pełen energii. Nic co dzieje się w domu nie ujdzie jego uwadze, jest wyczulony na każdy dźwięk i cały czas nasłuchuje, czy nikt niepowołany nie próbuje dostać się na jego teren.

Choć zawsze ma swoje zdanie, którego twardo potrafi bronić, dobrze prowadzony bez większego problemu daje się ułożyć. Mało doświadczony właściciel powinien się jednak mieć na baczności i nie popełniać błędów, bo corgi bardzo dobrze pamięta, na co mu pozwolono i słusznie buntuje się, kiedy mu ktoś te przywileje próbuje odbierać. Warto więc przemyśleć jeszcze zanim pies pojawi się w domu, co mu będzie wolno, a co będzie zakazane i od początku konsekwentnie to egzekwować. Raz wpuszczony do łóżka właściciela zrobi wszystko, żeby zawłaszczonego terenu nie oddać, a jeśli się go do tego zmus,i będzie się czuł odsunięty i nieszczęśliwy.
 

Ch.PL. Mł.Ch.PL BROWNIE z Bombonierki , Ch.PL Mł.Ch.PL Mł.Zw.PL Palankumo ATIKA
oraz cardigan Uszaki IMPOSIBLE IS NOTHING . Wł. hodowla Z Armii Królowej

Corgi bardzo dobrze czuje się w mieszkaniu lub w domu z ogrodem, pod warunkiem, że będzie w nim spędzał czas razem ze swoją rodziną. Pozostawiony sam, będzie się nudził, a że lubi szczekać, może oszczekiwać każdego, kto przejdzie wzdłuż płotu. Ideałem jest więc dom na wsi lub obrzeżach miasta, skąd każdego dnia można wyruszyć na daleki spacer blisko natury. Jak każdy pies pasterski ma wielką potrzebę wyładowania energii, ale jednocześnie zaskakującą łatwość adaptacji do warunków, które często są bardzo dalekie od jego pasterskich korzeni. Potrafi być bardzo spokojny w mieszkaniu i bardzo aktywny na spacerze. Nie musi biegać żeby wyładować energię. Jeśli jego opiekun za nim nie nadąża, chętnie zaakceptuje spacery i będzie świetnym kompanem dla uprawiającego dogtrekking właściciela. Potrzebuje zarówno stymulacji ruchowej jak i umysłowej. Jeśli do codziennego spaceru dodamy kilka ćwiczeń, np. aportowanie lub szukanie schowanego przedmiotu, będzie zachwycony i spełniony wróci do domu.

Doskonale nadaje się do rodziny, w której są dzieci, bo bez problemu się z nimi dogaduje, pod warunkiem, że są dobrze wychowane, a rodzice pokazali im jak należy bawić się i zajmować psem, żeby nie zrobić mu krzywdy. Biorąc pod uwagę jego pasterską przeszłość, kiedy to zaganiał bydło szczypiąc je w pęciny, nie zdziwmy się, jeśli będzie próbował chwytać biegnące dzieci za kostki. Jest to atawistyczne zachowanie, którego nie można akceptować, ale z którym dość łatwo można sobie poradzić wyhamowując je natychmiast, kiedy się tylko pojawi.

Pembroke w odróżnienia od cardigana nie wykazuje nieufności w stosunku do obcych. Należy do psów, które każdą wchodzącą do domu osobę witają z wielką radością, upatrując dodatkowych rąk do głaskania. Nie lubi samotności, najszczęśliwszy jest mając wszystkich w komplecie. Z samotnym pozostawaniem w domu może być problem, jeśli wiadomo, że będzie musiał zostawać sam, trzeba go do tego bardzo wcześnie przyzwyczajać. Przyjacielskie podejście do gości nie przeszkadza mu być znakomitym i niezwykle czujnym stróżem. Ma doskonały słuch i jeśli go coś zaniepokoi lub nawet tylko zainteresuje, natychmiast powiadomi o tym domowników donośnym szczekaniem. 

Z psami żyjącymi pod jednym dachem dogaduje się bez problemu. Jeśli chodzi o obce psy, corgi ma poczucie własnej wartości i czasem próbuje je sobie podporządkować. Nie odczuwa lęku przed znacznie większymi od siebie osobnikami, potrafi się im postawić, wszak na pastwisku jego przodkowie nie mieli problemu ze zdyscyplinowaniem krowy. Niestety nie wszystkie spotykane na spacerze psy są przyjaźnie nastawione, dlatego podczas socjalizacji na pierwszym miejscu powinny się znaleźć spotkania i zabawy ze starannie dobranymi psami, bo to pozwoli uniknąć konfliktów i nauczyć go prawidłowo układać relacje z pobratymcami. 
 
Jest to idealny pies dla osób, które lubią u psa sportowe zacięcie oraz pasterski temperament, a nie mają odpowiednich warunków, żeby zdecydować się na dużego psa. Warto wiedzieć, że w tym małym ciele drzemie wielka osobowość. Corgi jest znakomitym stróżem, który nie zawaha się przegonić intruza, a przy tym donośnym szczekaniem powiadomić, że czuwa i jest na posterunku. Ma doskonały słuch i nic nie ujdzie jego uwadze, stąd te alerty w pewnym momencie mogą stać się uciążliwe. Warto go więc nauczyć, żeby nie nadużywał głosu, a przynajmniej zaprzestał, jeśli właściciel uzna, że wprawdzie docenia jego zaangażowanie, ale ponad wszystko lubi ciszę.

Corgi ma wyjątkową łatwość adaptacji do każdych warunków mieszkaniowych, może żyć zarówno w mieście, jak i na wsi. Jest psem rodzinnym, lubi mieć wszystkich w komplecie, ale jeśli trzeba zostanie sam w domu i spokojnie, choć bez entuzjazmu, poczeka na powrót domowników. Może prowadzić bardzo aktywny tryb życia, z powodzeniem brać udział w psich sportach, takich jak obedience, agility lub tropienie, bo najszczęśliwszy jest wtedy, kiedy ma jakieś zadanie do wykonania. W rękach osoby starszej zadowoli się długimi spokojnymi spacerami urozmaiconymi bieganiem po daleko rzucaną piłeczkę. Najważniejszy dla niego jest bliski kontakt z człowiekiem. Nie wolno pozostawić go samemu sobie, bo źle znosi brak zainteresowania oraz osamotnienie. W takiej sytuacji może się zdarzyć, że popadnie we frustrację i zacznie przejawiać skłonności niszczycielskie. Nie musi do tego dojść, bo można go wszędzie ze sobą zabrać, jest spokojny i nie sprawia kłopotu. Bardzo dobrze znosi podróż samochodem, pociągiem lub statkiem. Nie ma tendencji do ucieczek, bo zgodnie z jego pasterskim temperamentem usiłuje być zawsze jak najbliżej swojej rodziny. Jest to pies, który może dać swoim opiekunom dużo radości pod warunkiem, że zapewnią mu odpowiednią ilość aktywności fizycznej i starannie go wychowają.

 

Zalety i wady

+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ przyjazny wobec dzieci
+ dobry stróż
+ inteligentny, szybko sie uczy
+ nadaje się do psich sportów
+ uwielbia dalekie spacery
  - ma niespożytą energię
- potrzebuje bardzo dużo ruchu
- jest dość szczekliwy
- obficie linieje
 

Jak odróżnić welsh corgi cardigana od pembroka ?

  • WYGLĄD
Są tak podobne, że na pierwszy rzut oka wydają się niemal identyczne. W rzeczywistości różnią się, zarówno pod względem wyglądu jak i charakteru. Zapewne wpłynęło na to ich pochodzenie: cardigany wywodzą się z psów pasterskich, natomiast pembroke ze szpiców.
 

Pembroke CH.PL Mł.Ch.PL  BROWNIE z Bombonierki i
cardigan Uszaki IMPOSSIBLE IS NOTHING. Wł. hod Z Armii Królowej

• Tułów
Cardigan jest wyższy (30cm) od pembroke, a jego tułów dłuższy i bardziej masywny, z mocnym przedpiersiem i wyraźną talią. Waga proporcjonalna do wielkości psa.
Pembroke jest niższy (25-30cm), tułów ma trochę krótszy, ale nie krótki, a oglądany z góry zwęża się lekko ku tyłowi. Suki są lżejsze od psów.

• Uszy
Zarówno cardigan jak i pembroke mają uszy stojące i lekko zaokrąglone na końcach.
Cardigan ma uszy proporcjonalnie większe w porównaniu z wielkością psa, osadzone daleko z tyłu głowy, tak, by mógł je położyć płasko na szyi.
Pembroke ma uszy proporcjonalnie mniejsze i bardziej ruchliwe.

• Ogon
Cardigan zawsze prezentował ten atrybut psiej urody w całej okazałości, podczas gdy ogon pembroka był albo z natury szczątkowy, albo kopiowany. Różnica była bardzo widoczna, obecnie, od momentu wprowadzenia zakazu kopiowana mniej rzuca się w oczy.
Cardigan ma długi, przypominający lisią kitę, sięgający podłoża ogon. W postawie trzymany nisko, w ruchu może być wzniesiony nieco powyżej linii grzbietu, ale nie zakręcony.
Pembroke powinien mieć ogon krótki, najlepiej szczątkowy. Od kiedy nie może być kopiowany, wyraźnie widać, że niektóre z nich mają długi ogon, ale nie tak długi jak u cardigana. Podczas gdy u cardigana jest zazwyczaj opuszczony, u pembroka jest bardziej ruchliwy, a w momentach podekscytowania dużo częściej, jak przystało na potomka szpiców - wzniesiony.

• Kończyny
Cardigan ma bardzo charakterystyczne przednie kończyny, skierowane lekko na zewnątrz.
Łapy okrągłe, zwarte, raczej duże, o mocnych opuszkach
Pembroke ma kończyny proste.
Łapy owalne, zwarte, dobrze wysklepione, a dwa środkowe palce nieco dłuższe.

• Sierść
Cardigan ma sierść krótką lub średnio długą, która powinna być możliwie prosta i twarda, podszyta nieprzemakalnym, gęstym, trochę twardszym niż u pembroka podszerstkiem.
Pembroke ma sierść średniej długości, prostą, nigdy nie miękką, kędzierzawą lub szorstką, podszytą gęstym puszystym podszerstkiem co sprawia, że jest wyraźnie bardziej miękka w dotyku niż u cardigana.

• Umaszczenie
Cardigan może mieć dowolne umaszczenie. Podczas gdy u pembroke biel może występować tylko w ściśle określonych miejscach, u cardigana wzorzec precyzuje tylko, że biel nie może przeważać. Cardigan może występować w umaszczeniu merle.
Pembroke występuje w mniejszej ilości umaszczeń niż cardigan. Jego sierść może być jednolicie ruda, śniada, płowa lub czarna podpalana, także z białymi znaczeniami na łapach, piersi oraz szyi. Dopuszczalna niewielka ilość bieli na głowie i pysku. W przypadku pembroke umaszczenie merle traktowane jest jako wada dyskwalifikująca.
 
  • CHARAKTER
Wzorzec wymienia następujące cechy charakteru:
Cardigan: czujny i inteligentny, opanowany, żywy, bez śladu nerwowości lub agresji
Pembroke: śmiały i chętny do pracy, przyjacielski, żywy, bez śladu agresji czy nerwowości.

Na podstawie tego opisu trudno sobie wyobrazić, czym się w istocie różnią. Jak widać, część cech się powtarza, natomiast różnice są raczej trudne do zdefiniowania. Dopiero obserwując je na co dzień można powiedzieć jaki mają charakter, przy czym niektóre cechy dają się zauważyć już w pierwszych dwóch miesiącach życia. Już wtedy widać, że pembroki są bardziej przebojowe, cały czas coś kombinują, a w stosunku do rodzeństwa często przejawiają zachowania dominujące. Za to cardigany są bardziej „rodzinne” i z pozostałymi szczeniakami nawiązują bliskie, emocjonalne więzy, które potrafią przetrwać nawet przez całe życie.

Różnią się także kiedy dorosną. Często ktoś, kto ma cardigana, dokupuje mu do towarzystwa pembroka, lub na odwrót i dopiero wtedy, kiedy są razem, może to wyraźnie zobaczyć. Cardigan to raczej pies jednego pana, w stosunku do obcych jest trochę nieufny i powściągliwy, potrzebuje czasu, żeby kogoś obdarzyć swoim zaufaniem. Natomiast pembroke jest bardzo otwarty, każdy gość to dla niego atrakcja i dodatkowe ręce do głaskania. Uwielbia przestrzeń i długie spacery, to z natury sprinter i pies pracujący. Nic więc dziwnego, że zawsze jako pierwszy namierza jakiś interesujący obiekt i rusza w pościg, a cardigan za nim. Kiedy wracają do domu i pembroke skacząc usiłuje go jeszcze zachęcić do zabawy, wyraźne pokazuje, że ma tego dość i marzy o chwili spokoju. Pembroke lubi podejmować coraz to nowe wyzwania, cardigan ma czasem problem, żeby za nim nadążyć. Woli się najpierw rozejrzeć, ocenić sytuację i dopiero potem podejmować decyzję. Z czasem pembroke zaczyna tę jego rozwagę doceniać i jeśli się im uważnie przyjrzeć, można zauważyć, że mimo iż pembreke jest bardziej aktywny, to jednak cardigan jest rzeczywistym przywódcą.


Jak znaleźć dobrą hodowlę ?

  • Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
 

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 39 /01.12.2010/EN
WELSH CORGI PEMBROKE
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania.
Data publikacji obowiązującego wzorca: 04.11.2010
Użytkowość: Pies pasterski.
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies krótkonogi, mocny, krępy, żywy i bystry. Sprawia wrażenie dużej siły i wytrzymałości przy małych rozmiarach.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Śmiały i chętny do pracy. Przyjacielski, żywy, bez śladu agresji czy nerwowości.
GŁOWA:
Lisia w kształcie i wyrazie – czujnym i inteligentnym.
Mózgoczaszka
dość szeroka i płaska między uszami, stop umiarkowanie zaznaczony.
Długość kufy do długości mózgoczaszki jak 3 do 5.
Kufa lekko szpiczasta.
Trzewioczaszka:
Nos czarny.
Oczy: Okrągłe, średniej wielkości, nie wypukłe, brązowe, stonowane z umaszczeniem.
Uszy: Stojące, średniej wielkości, lekko zaokrąglone na końcach. Linia, przeprowadzona od końca nosa przez oko przejdzie przez czubek ucha lub blisko niego.
Uzębienie: Szczęki mocne, zgryz nożycowy.
SZYJA:
Średniej długości.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
O mocnym kośćcu, krótkie i możliwie proste.
Ramię lekko wykrzywione, opasujące szeroką klatkę piersiową.
Łokcie dobrze przylegające do boków, łopatka skośna, tworzy z ramieniem kąt zbliżony do prostego.
Kończyny tylne:
Mocne i sprawne, dobrze kątowane w stawach skokowych, krótkie, o mocnym kośćcu. Śródstopia proste i równoległe.
Łapy: Owalne, zwarte, dobrze wysklepione, dwa środkowe palce nieco dłuższe. Pazury krótkie i mocne.
TUŁÓW:
Średniej długości, nigdy krótki, oglądany od góry lekko zwężający się ku tyłowi. Grzbiet prosty, klatka piersiowa szeroka i głęboka, dobrze ożebrowana.
OGON:
Krótki, najlepiej naturalny. cięty: krótki. niecięty: osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, naturalnie noszony powyżej linii grzbietu kiedy pies jest w ruchu lub w stanie pobudzenia.
RUCH:
Żwawy i swobodny, ani luźny, ani związany. Krok długi, niewysoki, pełna harmonia akcji przodu i tyłu.
SZATA:
Średniej długości, prosta, z gęstym podszerstkiem, nigdy nie miękka, kędzierzawa czy szorstka.
Maść: Jednolicie ruda, śniada lub płowa, czarna podpalana, także z białymi znaczeniami na łapach, piersi i szyi. Dopuszczalna niewielka ilość bieli na głowie i pysku.
WYMIARY:
Wysokość w kłębie: około 25 do 30 cm.
Waga: psy od 10 do 12 kg, suki od 9 do 11 kg.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane stosownie do stopnia nasilenia.
UWAGA:
Samce mieć powinny dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Wersja polska - listopad 2010

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/39.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.