Rasy psów
Wybierz inną rasę
Foksterier jest prawdopodobnie najstarszy z terierów. Począwszy od XVI wieku wymienia się go we wszystkich angielskich książkach na temat łowiectwa, jako niezwykle sprytnego specjalistę od płoszenia lisów. Duże psy gończe nie zawsze radziły sobie z tym zadaniem. Dużo lepiej sprawdzały się niewielkie, ale bardzo bojowe foksteriery. Na polowaniu myśliwi wieźli je na koniu, w specjalnych torbach i wypuszczali dopiero wtedy, gdy duże psy myśliwskie zapędziły lisa do nory.
Odmiana szorstkowłosa lepiej sprawdzała się przy pracy w terenie, ponieważ gruba sierść skuteczniej chroniła skórę psa przed otarciem i skaleczeniem. Z początku najbardziej poszukiwane były foksteriery krótkowłose, kiedy jednak u boku królowej Wiktorii pojawił się foksterier szorstkowłosy bardzo szybko wzbudził powszechne zainteresowanie.
Rodowód obu odmian owłosienia jest podobny. Do powstania foksteriera krótkowłosego przyczynił się biały terier angielski, black and tan terrier, najprawdopodobniej bulterier, greyhound, beagle i być może jeszcze któryś z licznych psów gończych. Przodkiem foksteriera szorstkowłosego jest foksterier krótkowłosy, który został skrzyżowany z black and tan terrierem, welch terrierem i jeszcze kilkoma innymi terierami.
W końcu XIXI wieku Francis Redmond doprowadził do ujednolicenia wzorca foksteriera, a w 1876 roku opracowano ostateczny wzorzec rasy, który od tego czasu praktycznie się nie zmienił. Dzisiejsze psy są tylko nieco lżejsze od swoich przodków.
Choć odmiana szorstkowłosa powstała wcześniej, to na wystawach pojawiła się 20 lat później niż krótkowłosa. Z początku angielski Klub Foksteriera nie chciał uznać psów szorstkowłosych, kiedy jednak zalegalizowano trymowanie i odpowiednio przygotowane psy pojawiły się na wystawie, zachwyciły publiczność i szybko wyparły teriera krótkowłosego.
Przez długi czas psy te były uznawane za dwie różne odmiany tej samej rasy, na wystawach pokazywano je na jednym ringu. Dopiero w 1970 roku postanowiono je rozdzielić i obecnie mamy dwie odrębne rasy i dwa wzorce: foksteriera krótkowłosego i foksteriera szorstkowłosego.
Wysokość w kłębie: psy maksymalnie 39 cm, suki troche mniej.
Masa ciała: około 8 kg.
Jak każdy terier jest inteligentny i dość uparty. Potrzebuje mądrego prowadzenia i ułożenia, najlepiej rozpocząć szkolenie grupowe już w klasie szczeniąt. W wychowaniu foksteriera nie ma pojęcia „świętego spokoju”. Najważniejsza jest konsekwencja, właściciel ani na moment nie może zapomnieć o swojej roli przewodnika stada. Najmniejsza słabość zostanie przez tego małego spryciarza zapamiętana i wykorzystana.
Foksterier jest psem silnym i zdrowym. Dobrze znosi każdą pogodę, zarówno mrozy jak i upały. Ma jednak czasem tendencję do alergii skórnych. Dlatego trzeba dbać o jego sierść, na bieżąco wyczesywać martwy włos a do pielęgnacji używać hypoalergicznych kosmetyków. U psów tej rasy zdarzają się czasem dziedziczne choroby oczu, zwłaszcza zaćma i postępujący zanik siatkówki.
Żaden spacer nie jest dla niego zbyt męczący, po powrocie do domu odpoczywa 15 minut i wystarczy, żeby właściciel wziął smycz do ręki a piesek jest gotowy do wyjścia. Jest tak sympatyczny i przymilny, że łatwo ulec jego urokowi i przegapić moment, w którym to on zaczyna rządzić. Trzeba więc od początku ustalić domową hierarchię, bo ten mały czarodziej ma wielką osobowość i raz zdobytych przyczółków łatwo nie oddaje.
Jest bardzo inteligentny, chętnie i łatwo się uczy, doskonale sprawdza się w psich sportach. Foksterier jest ponadto doskonałym towarzyszem dla dzieci, nie można go jednak wypuszczać z nimi na spacer. To pies myśliwski, który nie odmówi sobie przyjemności pogonienia za kotem, nawet, jeśli musi przebiec przez bardzo ruchliwą ulicę. Lubi też czasem zaczepiać inne psy, dlatego na spacerze zawsze musi być na smyczy, żeby można go było w porę powstrzymać. W stosunku do obcych jest raczej przyjacielski, sam nie atakuje, ale jeśli uzna, że jego rodzinie zagraża niebezpieczeństwo nie zawaha się stanąć w jej obronie. Jest doskonałym stróżem, niestety bardzo lubi sobie poszczekać, dlateg ood poczatku trzeba wyhamowywać nadmierną szczekliwość, żeby nie stał się utrapieniem właścicieli i wszystkich sąsiadów.
FOKSTERIER KRÓTKOWŁOSY
(Fox Terrier Smooth)
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowanie: terier
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy do decyzji poszczególnych krajów.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Foksterier, zarówno w wersji krótko-, jak i szorstkowłosej, pochodzi z Wielkiej Brytanii, prawdopodobnie od psów tego typu, jaki dał początek zarówno bull terierom jak i manchester terierom. Ustalenie typu nastąpiło w końcu XIX wieku, a pierwszy wzorzec rasy pochodzi z roku 1876. To jeden z najżywszych terierów, o wyjątkowo ognistym temperamencie; hodowla do celów wystawowych w żaden sposób nie doprowadziła do jego wydelikacenia. Nigdy nie zmęczony, zawsze gotów rozprawić się ze szczurem, królikiem i oczywiście lisem.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies bystry i ruchliwy, przy niewielkich wymiarach silny, o mocnym kośćcu. Nigdy nie może być jednak ociężały, czy z gruba ciosany. Kończyny nie powinny być ani za długie, ani zbyt krótkie. W postawie foksterier ma przypominać konia myśliwskiego (huntera), który przy swoim krótkim grzbiecie stoi pewnie na nogach, mając pod sobą dużo podłoża.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Aktywny o szybkich ruchach, czujny, o żywych reakcjach. Przyjacielski, odważny i towarzyski.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: płaska, o średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom.
Stop: niewielki, trochę widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny.
Kufa: szczęka i żuchwa są mocne, silnie umięśnione, niewielkie zagłębienia pod oczami. Ta część kufy jest odpowiednio rzeźbiona, a nie klinowata.
Uzębienie:mocna szczęka i żuchwa w regularnym, dokładnym zgryzie nożycowym, to znaczy, że górne siekacze przykrywają dolne przy ścisłym kontakcie i są ustawione pionowo.
Policzki: nigdy nie mogą być pełne.
Oczy: ciemne, raczej małe, o kształcie tak zaokrąglonym, jak to tylko możliwe, ale nie wypukłe. Wyraz żywy i pojętny.
Uszy: małe, w kształcie litery „V”, opadające ku przodowi, noszone przy policzkach. Nie powinny płasko przylegać do boków głowy. Linia załamania uszu znajduje się powyżej szczytu czaszki. Małżowiny są średniej grubości.
SZYJA:
Zgrabna, muskularna, dobrej długości, sucha, bez podgardla. Stopniowo poszerza się ku barkom.
TUŁÓW :
Grzbiet: krótki, mocny i prosty, bez jakichkolwiek oznak słabości.
Lędźwie: mocne, lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: głęboka, ale nie szeroka. Żebra prawdziwe (przednie) umiarkowanie wysklepione, rzekome (tylne) długie.
OGON:
Kiedyś zwyczajowo cięty. Ogon cięty: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony, ale nie zakręcony nad grzbietem, mocny.
Ogon niecięty: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony ale niezakręcony nad grzbietem. Tak prosty jak to tylko możliwe. Średniej długości, tak by pasował do sylwetki psa.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki: długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi. Zwieńczenie łopatek o delikatnym obrysie, kłąb wyraźnie uwydatniony.
Przedramię: oglądane z każdej strony ma być proste. Kościec na całej ich długości mocny.
Łapy: małe, okrągłe i zwarte. Opuszki twarde i jędrne. Palce są umiarkowanie wysklepione, nie powinny być zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz.
Kończyny tylne:
Wrażenie ogólne: mocne, dobrze umięśnione, nie mogą być podstawione ani przekątowane.
Udo: długie i mocne.
Kolana: dobrze kątowane.
Stawy skokowe: niskie.
Łapy: małe, okrągłe i zwarte. Opuszki twarde i jędrne. Palce są umiarkowanie wysklepione , nie powinny być zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz.
CHODY:
Kończyny przednie i tylne kierują się prosto do przodu i są względem siebie równoległe. Łokcie pracują swobodnie na osi tułowia. Kolana nie są skierowane na zewnątrz, ani do wewnątrz. Stawy skokowe niezbyt bisko siebie. Dobry, energiczny ruch, napęd zależy od elastyczności kończyn tylnych.
SZATA:
Sierść:
prosta, przylegająca, twarda, gładka, gęsta i obfita, wewnętrzna strona ud i podbrzusze są także porośnięte.
Maść: dominuje biel. Całe białe, białe w rude, czarne lub czarno podpalane łaty. Łaty pręgowane, czerwone lub wątrobiane są wysoce niepożądane.
WAGA:
Psy: 7,5 - 8 kg, Suki: 7 - 7,5 kg
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i komfort życia psa oraz jego zdolność do wykonywania pracy.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Każdy pies, wykazujący deformacje budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/12.pdf
Wzorzec FCI nr 169 /19.05.2009
FOKSTERIER SZORSTKOWŁOSY
(Fox Terrier Wire)
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego standardu: 26.03.2009
Użytkowość: terier
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy fakultatywne (pozostawione do wyboru).
WYGLĄD OGÓLNY:
Bystry i ruchliwy, przy niewielkich wymiarach silny, o mocnym kośćcu. Nigdy nie może być jednak ociężałej budowy, z gruba ciosany. Jego konstrukcja jest doskonale wyważona, dotyczy to szczególnie równych proporcji pomiędzy kufą i mózgoczaszką. Podobnie wysokość w kłębie i długość tułowia mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego są w przybliżeniu takie same. W postawie foksterier przypominać ma konia myśliwskiego - huntera, który przy swym krótkim grzbiecie stoi pewnie na nogach, pokrywając nimi dużo terenu.
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Aktywny, o szybkich ruchach, czujny, reagujący na każdą prowokację. Przyjacielski, odważny i towarzyski.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: górna linia jest prawie płaska, delikatnie pochylona, szerokość zmniejsza się stopniowo ku oczom.
Stop: nieznaczny.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny.
Kufa: długość mózgoczaszki i trzewioczaszki jest prawie ta sama. Jeśli kufa jest wyraźnie krótsza, głowa wydaje się słaba, niedostatecznie ukształtowana. Kufa stopniowo zwęża się od oczu do czubka trufli nosowej, leciutki stop łączy ją z czołem. Nie jest on wydatny i nie załamuje się ostro pod oczami, w tym miejscu bowiem głowa powinna być wypełniona. Pełne, zaokrąglone policzki są wadliwe.
Uzębienie: Szczęka i żuchwa silne, dokładny, regularny zgryz nożycowy, to znaczy, że siekacze górne zakrywają w ścisłym kontakcie siekacze dolne i są ustawione pionowo. Silnie rozwinięte, uwydatnione kości i mięśnie szczęki i żuchwy są niepożądane u foksteriera.
Oczy: ciemne, pełne ognia i inteligencji, dość małe, głęboko osadzone, o kształcie tak zaokrąglonym, jak to tylko możliwe. Nie są zbyt szeroko rozstawione, ani położone niedaleko uszu, wysoko. Takie są wadliwe. Jasne oczy bardzo niepożądane.
Uszy: małe, średniej grubości, w kształcie litery „V”. Małżowina jest ładnie zagięta i opada do przodu przylegając do policzków. Linia załamania ucha przebiega wyraźnie ponad wierzchem czaszki. Ucho stojące, tulipanowa te ,a także w kształcie płatka róży, złożone i skierowane ku tyłowi jest wadliwe.
SZYJA:
Sucha, muskularna, dobrej długości, bez luźnego podgardla, stopniowo poszerza się ku barkom. Wdzięczny łuk, gdy oglądamy ją z boku, dopełnia całości.
TUŁÓW:
Grzbiet: krótki, prosty i mocny, bez jakichkolwiek oznak słabości.
Lędźwie: muskularne, leciutko wysklepione, bardzo krótkie.
Klatka piersiowa: głęboka, żebra prawdziwe (przednie) umiarkowanie wysklepione, żebra rzekome (tylne) długie, dobrze uwydatnione.
OGON:
Dawniej był zazwyczaj kopiowany. Ogon kopiowany: wysoko osadzony, noszony pionowo ale nie nad grzbietem. Nie może być zakręcony. Dostatecznie silny, dość długi. Ogon niekopiowany: wysoko osadzony, noszony pionowo, ale nie nad grzbietem. Nie może być zakręcony. Dostatecznie silny, takiej długości by pasował do sylwetki psa.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: gdy oglądamy je od przodu, łopatki opadają prawie pionowo od swego zwieńczenia, które jest jednocześnie połączeniem z szyją. Miejsce to, kłąb jest dobrze zarysowane. Gdy oglądamy psa z profilu, łopatka jest długa, skośna, pochylona ku tyłowi. Front nie jest szeroki. Klatka piersiowa głęboka. Z której strony byśmy nie patrzyli, kończyny są proste, kościec na całej ich długości po łapy jest mocny. Łokcie znajdują się na osi tułowia, poruszają się bez przeszkód prosto do przodu.
Kończyny tylne: mocne, muskularne, nie mogą być podstawione.
Krótkie podudzie w połączeniu ze stromym stawem kolanowym jest wysoce niepożądane.
Uda: długie i silne.
Kolana: dobrze kątowane, nie mogą być zwrócone na zewnątrz lub do wewnątrz.
Stawy skokowe: nisko położone.
Śródstopia: proste i gdy oglądamy je od tyłu - równoległe.
Łapy: okrągłe, zwarte o małych, grubych i jędrnych opuszkach palców. Palce są umiarkowanie wysklepione. Łapy nie kierują się ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
RUCH:
Kończyny przednie i tylne poruszają się równolegle i prosto do przodu. Żebra nie są przeszkodą w ruchu łokci, które pracują po osi tułowia (widziane od przodu). Kolana nie kierują się na zewnątrz ani do wewnątrz. Energiczny wykrok kończyn tylnych.
SZATA:
Włos:
okrywowy gęsty, bardzo szorstki. Na łopatkach powinien mieć 2 cm długości. Na kłębie, grzbiecie, klatce piersiowej i wierzchniej części tylnych kończyn - 4 cm.
Podszerstek jest krótszy i bardziej miękki. Włos jest bardziej szorstki na grzbiecie i zadzie niż na bokach. Brodę i wąsy porasta sierść kędzierzawa, tak długa, by kufa sprawiała wrażenie silnej. Włos na kończynach jest gęsty i kędzierzawy.
Maść:
dominuje biel w łaty czarne, czarne podpalane i rudawe. Łaty pręgowane, czerwone, wątrobiane lub niebiesko łupkowe nie są pożądane.
WZROST I WAGA:
Wzrost:
wysokość w kłębie nie przekracza 39 cm dla samców, suki są trochę mniejsze.
Waga:
idealna waga samca w dobrej kondycji wystawowej wynosi 8,25 kg. Suki są lżejsze.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia i dobrostan psa.
Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/169.pdf
FOKSTERIER (FOX TERRIER)
Pochodzenie
Foksterier jest prawdopodobnie najstarszy z terierów. Począwszy od XVI wieku wymienia się go we wszystkich angielskich książkach na temat łowiectwa, jako niezwykle sprytnego specjalistę od płoszenia lisów. Duże psy gończe nie zawsze radziły sobie z tym zadaniem. Dużo lepiej sprawdzały się niewielkie, ale bardzo bojowe foksteriery. Na polowaniu myśliwi wieźli je na koniu, w specjalnych torbach i wypuszczali dopiero wtedy, gdy duże psy myśliwskie zapędziły lisa do nory.
Odmiana szorstkowłosa lepiej sprawdzała się przy pracy w terenie, ponieważ gruba sierść skuteczniej chroniła skórę psa przed otarciem i skaleczeniem. Z początku najbardziej poszukiwane były foksteriery krótkowłose, kiedy jednak u boku królowej Wiktorii pojawił się foksterier szorstkowłosy bardzo szybko wzbudził powszechne zainteresowanie.
Rodowód obu odmian owłosienia jest podobny. Do powstania foksteriera krótkowłosego przyczynił się biały terier angielski, black and tan terrier, najprawdopodobniej bulterier, greyhound, beagle i być może jeszcze któryś z licznych psów gończych. Przodkiem foksteriera szorstkowłosego jest foksterier krótkowłosy, który został skrzyżowany z black and tan terrierem, welch terrierem i jeszcze kilkoma innymi terierami.
W końcu XIXI wieku Francis Redmond doprowadził do ujednolicenia wzorca foksteriera, a w 1876 roku opracowano ostateczny wzorzec rasy, który od tego czasu praktycznie się nie zmienił. Dzisiejsze psy są tylko nieco lżejsze od swoich przodków.
Choć odmiana szorstkowłosa powstała wcześniej, to na wystawach pojawiła się 20 lat później niż krótkowłosa. Z początku angielski Klub Foksteriera nie chciał uznać psów szorstkowłosych, kiedy jednak zalegalizowano trymowanie i odpowiednio przygotowane psy pojawiły się na wystawie, zachwyciły publiczność i szybko wyparły teriera krótkowłosego.
Przez długi czas psy te były uznawane za dwie różne odmiany tej samej rasy, na wystawach pokazywano je na jednym ringu. Dopiero w 1970 roku postanowiono je rozdzielić i obecnie mamy dwie odrębne rasy i dwa wzorce: foksteriera krótkowłosego i foksteriera szorstkowłosego.
Wygląd
Foksterier jest kwintesencją elegancji. Niewielkiego wzrostu, jest harmonijnie zbudowanym psem, o zwartej, idealnie kwadratowej, sylwetce. Ma krótki, prosty grzbiet, lekko zaokrąglone lędźwie i głęboką klatkę piersiową. Ogon wysoko osadzony i noszony. Głowa długa, szlachetna, z ciemnymi bystrymi oczami i wysoko osadzonymi, załamanymi, zwisającymi do przodu uszami. Długość kufy równa się długości mózgoczaszki.
Foksteriery krótkowłose i szorstkowłose są pod względem anatomicznym identyczne, różnią się tylko rodzajem owłosienia.
Foksteriery krótkowłose i szorstkowłose są pod względem anatomicznym identyczne, różnią się tylko rodzajem owłosienia.
Wysokość w kłębie: psy maksymalnie 39 cm, suki troche mniej.
Masa ciała: około 8 kg.
Charakter, usposobienie
Foksterier jest niezwykle energicznym, wesołym pieskiem. Potrzebuje bardzo dużo ruchu. Dom z ogrodem będzie dla niego idealnym miejscem do zamieszkania, pod warunkiem, że właściciele zaakceptują jego wyjątkowe zdolności do aranżacji ogrodu. Kopanie to jego specjalność, przecież kiedy poluje na kryjące się w norach lisy bardzo go za to chwalą.
Jak każdy terier jest inteligentny i dość uparty. Potrzebuje mądrego prowadzenia i ułożenia, najlepiej rozpocząć szkolenie grupowe już w klasie szczeniąt. W wychowaniu foksteriera nie ma pojęcia „świętego spokoju”. Najważniejsza jest konsekwencja, właściciel ani na moment nie może zapomnieć o swojej roli przewodnika stada. Najmniejsza słabość zostanie przez tego małego spryciarza zapamiętana i wykorzystana.
Szata
Foksterier ma bardzo gęstą, dwuwarstwową szatę, składającą się z miękkiego podszerstka oraz gęstego, w zależności od odmiany krótkiego lub szorstkiego włosa okrywowego.
Sierść foksteriera krótkowłosego jest gęsta obfita i twarda, gładko przylegająca do ciała. Brzuch i wewnętrzna strona ud również porośnięte są włosem, tyle, że nieco krótszym.
Sierść foksteriera szorstkowłosego powinna być gęsta i szorstka, ale nie całkiem prosta, podszyta gęstym i delikatnym podszerstkiem. Na bokach tułowia sierść jest mniej twarda niż na grzbiecie i kończynach. Może być nawet w tym miejscu lekko pofalowana, ale w żadnym wypadku nie powinna być kędzierzawa. Co ważne, musi być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry. Włos porastający policzki jest krótki i przylegający. Średnia długość włosa na szyi i łopatkach wynosi 0d 1,8 do 2,5 cm, a na kłębie, grzbiecie, klatce piersiowej i kończynach około 3,75 cm. Wyjątkową urodę głowy podkreśla niewielka, elegancka bródka.
Umaszczenie obydwóch odmian charakteryzuje dominacja bieli. Kolor znaczeń może być różny, ale łaty czekoladowe, czerwone i szaroniebieskie ani u jednych, ani u drugich nie są pożądane.
Pielęgnacja w zależności od rodzaju owłosienia jest całkiem różna. U foksteriera krótkowłosego nie jest skomplikowana, wystarczy jej poświecić niewiele czasu, żeby pies wyglądał schludnie i elegancko. Foksterier szorstkowłosy natomiast zawsze wymaga bardzo starannego i systematycznego trymowania, nawet, jeśli nie jest wystawiany. Sierść psa wystawowego trzeba dodatkowo odpowiednio przygotować, ostrzyc i wymodelować zgodnie ze wzorcem, co wcale nie jest łatwe, ale jeśli się uda, od psa nie będzie można oderwać oczu.
Ze względu na odmienność owłosienia, sposób pielęgnacji i przygotowania do wystaw foksteriera krótkowłosego oraz szorstkowłosego zostały opisane oddzielnie.
Znajdziesz je pod tym linkiem:
- pielęgnacja i przygotowanie foksteriera do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Sierść foksteriera krótkowłosego jest gęsta obfita i twarda, gładko przylegająca do ciała. Brzuch i wewnętrzna strona ud również porośnięte są włosem, tyle, że nieco krótszym.
Sierść foksteriera szorstkowłosego powinna być gęsta i szorstka, ale nie całkiem prosta, podszyta gęstym i delikatnym podszerstkiem. Na bokach tułowia sierść jest mniej twarda niż na grzbiecie i kończynach. Może być nawet w tym miejscu lekko pofalowana, ale w żadnym wypadku nie powinna być kędzierzawa. Co ważne, musi być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry. Włos porastający policzki jest krótki i przylegający. Średnia długość włosa na szyi i łopatkach wynosi 0d 1,8 do 2,5 cm, a na kłębie, grzbiecie, klatce piersiowej i kończynach około 3,75 cm. Wyjątkową urodę głowy podkreśla niewielka, elegancka bródka.
Umaszczenie obydwóch odmian charakteryzuje dominacja bieli. Kolor znaczeń może być różny, ale łaty czekoladowe, czerwone i szaroniebieskie ani u jednych, ani u drugich nie są pożądane.
Pielęgnacja w zależności od rodzaju owłosienia jest całkiem różna. U foksteriera krótkowłosego nie jest skomplikowana, wystarczy jej poświecić niewiele czasu, żeby pies wyglądał schludnie i elegancko. Foksterier szorstkowłosy natomiast zawsze wymaga bardzo starannego i systematycznego trymowania, nawet, jeśli nie jest wystawiany. Sierść psa wystawowego trzeba dodatkowo odpowiednio przygotować, ostrzyc i wymodelować zgodnie ze wzorcem, co wcale nie jest łatwe, ale jeśli się uda, od psa nie będzie można oderwać oczu.
Ze względu na odmienność owłosienia, sposób pielęgnacji i przygotowania do wystaw foksteriera krótkowłosego oraz szorstkowłosego zostały opisane oddzielnie.
Znajdziesz je pod tym linkiem:
- pielęgnacja i przygotowanie foksteriera do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Foksterier jest psem silnym i zdrowym. Dobrze znosi każdą pogodę, zarówno mrozy jak i upały. Ma jednak czasem tendencję do alergii skórnych. Dlatego trzeba dbać o jego sierść, na bieżąco wyczesywać martwy włos a do pielęgnacji używać hypoalergicznych kosmetyków. U psów tej rasy zdarzają się czasem dziedziczne choroby oczu, zwłaszcza zaćma i postępujący zanik siatkówki.
Do kogo pasuje ten pies ?
Foksterier jest przemiłym psem rodzinnym. Decydując się na kupno psa tej rasy trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że foksteriery mają niewyczerpane pokłady energii, które muszą rozładować.
Żaden spacer nie jest dla niego zbyt męczący, po powrocie do domu odpoczywa 15 minut i wystarczy, żeby właściciel wziął smycz do ręki a piesek jest gotowy do wyjścia. Jest tak sympatyczny i przymilny, że łatwo ulec jego urokowi i przegapić moment, w którym to on zaczyna rządzić. Trzeba więc od początku ustalić domową hierarchię, bo ten mały czarodziej ma wielką osobowość i raz zdobytych przyczółków łatwo nie oddaje.
Jest bardzo inteligentny, chętnie i łatwo się uczy, doskonale sprawdza się w psich sportach. Foksterier jest ponadto doskonałym towarzyszem dla dzieci, nie można go jednak wypuszczać z nimi na spacer. To pies myśliwski, który nie odmówi sobie przyjemności pogonienia za kotem, nawet, jeśli musi przebiec przez bardzo ruchliwą ulicę. Lubi też czasem zaczepiać inne psy, dlatego na spacerze zawsze musi być na smyczy, żeby można go było w porę powstrzymać. W stosunku do obcych jest raczej przyjacielski, sam nie atakuje, ale jeśli uzna, że jego rodzinie zagraża niebezpieczeństwo nie zawaha się stanąć w jej obronie. Jest doskonałym stróżem, niestety bardzo lubi sobie poszczekać, dlateg ood poczatku trzeba wyhamowywać nadmierną szczekliwość, żeby nie stał się utrapieniem właścicieli i wszystkich sąsiadów.
Zalety i wady
| + doskonały pies do towarzystwa + wesoły i energiczny + inteligentny, łatwo się uczy + nadaje się do psich sportów + adaptuje się w każdym mieszkaniu + przyjazny wobec dzieci |
- bywa absorbujacy - wymaga bardzo dużo ruchu - lubi kopać dziury w ogrodzie - lubi sobie poszczekać |
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 12 /05.01.2011/GBFOKSTERIER KRÓTKOWŁOSY
(Fox Terrier Smooth)
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowanie: terier
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy do decyzji poszczególnych krajów.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Foksterier, zarówno w wersji krótko-, jak i szorstkowłosej, pochodzi z Wielkiej Brytanii, prawdopodobnie od psów tego typu, jaki dał początek zarówno bull terierom jak i manchester terierom. Ustalenie typu nastąpiło w końcu XIX wieku, a pierwszy wzorzec rasy pochodzi z roku 1876. To jeden z najżywszych terierów, o wyjątkowo ognistym temperamencie; hodowla do celów wystawowych w żaden sposób nie doprowadziła do jego wydelikacenia. Nigdy nie zmęczony, zawsze gotów rozprawić się ze szczurem, królikiem i oczywiście lisem.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies bystry i ruchliwy, przy niewielkich wymiarach silny, o mocnym kośćcu. Nigdy nie może być jednak ociężały, czy z gruba ciosany. Kończyny nie powinny być ani za długie, ani zbyt krótkie. W postawie foksterier ma przypominać konia myśliwskiego (huntera), który przy swoim krótkim grzbiecie stoi pewnie na nogach, mając pod sobą dużo podłoża.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Aktywny o szybkich ruchach, czujny, o żywych reakcjach. Przyjacielski, odważny i towarzyski.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: płaska, o średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom.
Stop: niewielki, trochę widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny.
Kufa: szczęka i żuchwa są mocne, silnie umięśnione, niewielkie zagłębienia pod oczami. Ta część kufy jest odpowiednio rzeźbiona, a nie klinowata.
Uzębienie:mocna szczęka i żuchwa w regularnym, dokładnym zgryzie nożycowym, to znaczy, że górne siekacze przykrywają dolne przy ścisłym kontakcie i są ustawione pionowo.
Policzki: nigdy nie mogą być pełne.
Oczy: ciemne, raczej małe, o kształcie tak zaokrąglonym, jak to tylko możliwe, ale nie wypukłe. Wyraz żywy i pojętny.
Uszy: małe, w kształcie litery „V”, opadające ku przodowi, noszone przy policzkach. Nie powinny płasko przylegać do boków głowy. Linia załamania uszu znajduje się powyżej szczytu czaszki. Małżowiny są średniej grubości.
SZYJA:
Zgrabna, muskularna, dobrej długości, sucha, bez podgardla. Stopniowo poszerza się ku barkom.
TUŁÓW :
Grzbiet: krótki, mocny i prosty, bez jakichkolwiek oznak słabości.
Lędźwie: mocne, lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: głęboka, ale nie szeroka. Żebra prawdziwe (przednie) umiarkowanie wysklepione, rzekome (tylne) długie.
OGON:
Kiedyś zwyczajowo cięty. Ogon cięty: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony, ale nie zakręcony nad grzbietem, mocny.
Ogon niecięty: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony ale niezakręcony nad grzbietem. Tak prosty jak to tylko możliwe. Średniej długości, tak by pasował do sylwetki psa.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki: długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi. Zwieńczenie łopatek o delikatnym obrysie, kłąb wyraźnie uwydatniony.
Przedramię: oglądane z każdej strony ma być proste. Kościec na całej ich długości mocny.
Łapy: małe, okrągłe i zwarte. Opuszki twarde i jędrne. Palce są umiarkowanie wysklepione, nie powinny być zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz.
Kończyny tylne:
Wrażenie ogólne: mocne, dobrze umięśnione, nie mogą być podstawione ani przekątowane.
Udo: długie i mocne.
Kolana: dobrze kątowane.
Stawy skokowe: niskie.
Łapy: małe, okrągłe i zwarte. Opuszki twarde i jędrne. Palce są umiarkowanie wysklepione , nie powinny być zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz.
CHODY:
Kończyny przednie i tylne kierują się prosto do przodu i są względem siebie równoległe. Łokcie pracują swobodnie na osi tułowia. Kolana nie są skierowane na zewnątrz, ani do wewnątrz. Stawy skokowe niezbyt bisko siebie. Dobry, energiczny ruch, napęd zależy od elastyczności kończyn tylnych.
SZATA:
Sierść:
prosta, przylegająca, twarda, gładka, gęsta i obfita, wewnętrzna strona ud i podbrzusze są także porośnięte.
Maść: dominuje biel. Całe białe, białe w rude, czarne lub czarno podpalane łaty. Łaty pręgowane, czerwone lub wątrobiane są wysoce niepożądane.
WAGA:
Psy: 7,5 - 8 kg, Suki: 7 - 7,5 kg
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i komfort życia psa oraz jego zdolność do wykonywania pracy.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Każdy pies, wykazujący deformacje budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/12.pdf
Wzorzec FCI nr 169 /19.05.2009
FOKSTERIER SZORSTKOWŁOSY
(Fox Terrier Wire)
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego standardu: 26.03.2009
Użytkowość: terier
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy fakultatywne (pozostawione do wyboru).
WYGLĄD OGÓLNY:
Bystry i ruchliwy, przy niewielkich wymiarach silny, o mocnym kośćcu. Nigdy nie może być jednak ociężałej budowy, z gruba ciosany. Jego konstrukcja jest doskonale wyważona, dotyczy to szczególnie równych proporcji pomiędzy kufą i mózgoczaszką. Podobnie wysokość w kłębie i długość tułowia mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego są w przybliżeniu takie same. W postawie foksterier przypominać ma konia myśliwskiego - huntera, który przy swym krótkim grzbiecie stoi pewnie na nogach, pokrywając nimi dużo terenu.
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Aktywny, o szybkich ruchach, czujny, reagujący na każdą prowokację. Przyjacielski, odważny i towarzyski.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: górna linia jest prawie płaska, delikatnie pochylona, szerokość zmniejsza się stopniowo ku oczom.
Stop: nieznaczny.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny.
Kufa: długość mózgoczaszki i trzewioczaszki jest prawie ta sama. Jeśli kufa jest wyraźnie krótsza, głowa wydaje się słaba, niedostatecznie ukształtowana. Kufa stopniowo zwęża się od oczu do czubka trufli nosowej, leciutki stop łączy ją z czołem. Nie jest on wydatny i nie załamuje się ostro pod oczami, w tym miejscu bowiem głowa powinna być wypełniona. Pełne, zaokrąglone policzki są wadliwe.
Uzębienie: Szczęka i żuchwa silne, dokładny, regularny zgryz nożycowy, to znaczy, że siekacze górne zakrywają w ścisłym kontakcie siekacze dolne i są ustawione pionowo. Silnie rozwinięte, uwydatnione kości i mięśnie szczęki i żuchwy są niepożądane u foksteriera.
Oczy: ciemne, pełne ognia i inteligencji, dość małe, głęboko osadzone, o kształcie tak zaokrąglonym, jak to tylko możliwe. Nie są zbyt szeroko rozstawione, ani położone niedaleko uszu, wysoko. Takie są wadliwe. Jasne oczy bardzo niepożądane.
Uszy: małe, średniej grubości, w kształcie litery „V”. Małżowina jest ładnie zagięta i opada do przodu przylegając do policzków. Linia załamania ucha przebiega wyraźnie ponad wierzchem czaszki. Ucho stojące, tulipanowa te ,a także w kształcie płatka róży, złożone i skierowane ku tyłowi jest wadliwe.
SZYJA:
Sucha, muskularna, dobrej długości, bez luźnego podgardla, stopniowo poszerza się ku barkom. Wdzięczny łuk, gdy oglądamy ją z boku, dopełnia całości.
TUŁÓW:
Grzbiet: krótki, prosty i mocny, bez jakichkolwiek oznak słabości.
Lędźwie: muskularne, leciutko wysklepione, bardzo krótkie.
Klatka piersiowa: głęboka, żebra prawdziwe (przednie) umiarkowanie wysklepione, żebra rzekome (tylne) długie, dobrze uwydatnione.
OGON:
Dawniej był zazwyczaj kopiowany. Ogon kopiowany: wysoko osadzony, noszony pionowo ale nie nad grzbietem. Nie może być zakręcony. Dostatecznie silny, dość długi. Ogon niekopiowany: wysoko osadzony, noszony pionowo, ale nie nad grzbietem. Nie może być zakręcony. Dostatecznie silny, takiej długości by pasował do sylwetki psa.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: gdy oglądamy je od przodu, łopatki opadają prawie pionowo od swego zwieńczenia, które jest jednocześnie połączeniem z szyją. Miejsce to, kłąb jest dobrze zarysowane. Gdy oglądamy psa z profilu, łopatka jest długa, skośna, pochylona ku tyłowi. Front nie jest szeroki. Klatka piersiowa głęboka. Z której strony byśmy nie patrzyli, kończyny są proste, kościec na całej ich długości po łapy jest mocny. Łokcie znajdują się na osi tułowia, poruszają się bez przeszkód prosto do przodu.
Kończyny tylne: mocne, muskularne, nie mogą być podstawione.
Krótkie podudzie w połączeniu ze stromym stawem kolanowym jest wysoce niepożądane.
Uda: długie i silne.
Kolana: dobrze kątowane, nie mogą być zwrócone na zewnątrz lub do wewnątrz.
Stawy skokowe: nisko położone.
Śródstopia: proste i gdy oglądamy je od tyłu - równoległe.
Łapy: okrągłe, zwarte o małych, grubych i jędrnych opuszkach palców. Palce są umiarkowanie wysklepione. Łapy nie kierują się ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
RUCH:
Kończyny przednie i tylne poruszają się równolegle i prosto do przodu. Żebra nie są przeszkodą w ruchu łokci, które pracują po osi tułowia (widziane od przodu). Kolana nie kierują się na zewnątrz ani do wewnątrz. Energiczny wykrok kończyn tylnych.
SZATA:
Włos:
okrywowy gęsty, bardzo szorstki. Na łopatkach powinien mieć 2 cm długości. Na kłębie, grzbiecie, klatce piersiowej i wierzchniej części tylnych kończyn - 4 cm.
Podszerstek jest krótszy i bardziej miękki. Włos jest bardziej szorstki na grzbiecie i zadzie niż na bokach. Brodę i wąsy porasta sierść kędzierzawa, tak długa, by kufa sprawiała wrażenie silnej. Włos na kończynach jest gęsty i kędzierzawy.
Maść:
dominuje biel w łaty czarne, czarne podpalane i rudawe. Łaty pręgowane, czerwone, wątrobiane lub niebiesko łupkowe nie są pożądane.
WZROST I WAGA:
Wzrost:
wysokość w kłębie nie przekracza 39 cm dla samców, suki są trochę mniejsze.
Waga:
idealna waga samca w dobrej kondycji wystawowej wynosi 8,25 kg. Suki są lżejsze.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia i dobrostan psa.
Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/169.pdf
_58.jpg)
Prawa autorskie
Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!