Pochodzenie

Wygląd

Rottweiler jest masywnym, ale jednocześnie niezwykle eleganckim, bardzo harmonijnie zbudowanym psem, zaskakująco jak na swoją masę ruchliwym i zwinnym. Ma wpisujący się w prostokąt tułów, muskularny, prosty, dobrze związany grzbiet oraz szeroki, lekko opadający zad. Długość tułowia, mierzona od przedniej krawędzi mostka do guza siedzeniowego, nie powinna przekraczać wysokości psa w kłębie więcej niż o 15%. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca połowy wysokości psa w kłębie, dolna linia niepodciągnięta. Ogon powinien być przedłużeniem linii grzbietu.

Głowa osadzona na dość długiej, lekko łukowatej, dobrze umięśnionej, suchej szyi, bez luźnej skóry oraz podgardla. Czaszka średniej długości z lekko wysklepionym czołem. Oczy migdałowate, ciemno brązowe, z dobrze przylegającymi powiekami. Uszy średniej wielkości, wiszące, trójkątne, przylegające do głowy, wysoko i szeroko osadzone. Kufa szeroka u nasady, umiarkowanie zwężająca się ku przodowi. Grzbiet nosa prosty, nos duży, szeroki, o stosunkowo dużych nozdrzach. Trufla nosowa oraz wargi czarne, dobrze przylegające. Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy.


Kończyny przednie oglądane z przodu proste, ustawione niezbyt blisko siebie. Łopatka skośnie ustawiona, ramię przylegające do tułowia, śródręcze lekko nachylone, nie spionowane. Łapy okrągłe, zwarte, dobrze wysklepione, opuszki mocne, pazury krótkie, mocne i czarne. Kończyny tylne oglądane z tyłu proste, niezbyt blisko siebie ustawione. Udo średniej długości, szerokie, mocno umięśnione. Stawy skokowe mocne, dobrze kątowane. Łapy tylne trochę dłuższe od przednich. Ruch harmonijny, wyciągnięty, o długim kroku.

Wysokość w kłębie:
psy 61-68 cm, idealna 65-66 cm; suki 55-63,5 cm, idealna 60-61 cm
Masa ciała: psy 50 kg, suki 42 kg

Charakter, usposobienie

Rottweiler jest doskonałym psem obronnym i stróżującym, rodzinnym i do towarzystwa. Wiernym, oddanym i lojalnym wobec swoich opiekunów. Skąd więc wzięła się zła reputacja, jaka przylgnęła do tej rasy - odpowiedź jest prosta: z nieszczęsnej mody na psy obronne i totalnego niezrozumienia, że pies obronny i agresywny to nie to samo. Jest taka prawidłowość, że kiedy rasa staje się bardzo popularna, natychmiast budzi zainteresowanie pseudohodowców, którzy lekceważą konieczność socjalizacji i odpowiedniego wychowania, a nierzadko szczenię przechodzi taką lekcję życia, że staje się wylęknione, traci zaufanie do ludzi i na widok człowieka reaguje agresją. Wiele osób widząc warczące i pokazujące zęby szczenię wierzy, że tak właśnie powinien wyglądać przyszły obrońca, kupują je, bo dodatkowo kosztuje mniej niż w renomowanej hodowli. Nie zadają sobie sprawy z tego, że zamiast radości, jest to bardzo często początek poważnych problemów. 

Niestety to właśnie rottweiler stał się obok amstaffa jedną z największych ofiar tego procederu. Pojawiło się sporo psów niezrównoważonych, agresywnych, co bardzo niekorzystnie wpłynęło na opinie o rasie. Na szczęście jest wielu miłośników rottweilerów, którzy hodują odpowiedzialnie, oferują szczenięta prawidłowo socjalizowane, wychowane w przyjaznej atmosferze i wyposażają nabywców w rzetelną wiedzę o charakterze psa i sposobie jego wychowania. Właśnie dlatego każdego psa, a obronnego w szczególności, trzeba kupować rozważnie, wyłącznie w dobrej, godnej zaufania hodowli. Zgodnie ze wzorcem rasy, rottweiler jest „dobrotliwy, z zasady łagodny i kochający dzieci, oddany właścicielowi, posłuszny, łatwy do ułożenia i chętny do pracy”. Czytając to można by przypuszczać, że każdy bez problemu z nim sobie poradzi, w rzeczywistości nie jest to pies dla każdego, bo ma zdecydowany charakter i żeby wyrósł na psa o typowej dla rasy psychice, potrzebuje spokojnego, dobrze zorganizowanego,  bardzo konsekwentnego właściciela, który potrafi go odpowiednio wychować.


Rottweiler został ukształtowany jako odważny, silny i wytrzymały pies obronny i do dziś doskonale sprawdza się w tej roli. Ma wyjątkowo twardy charakter i zazwyczaj nie zraża się niepowodzeniami. Jest bardzo inteligentny, odważny, ale czasem bywa uparty i przejawia tendencję do dominacji, zwłaszcza jeśli wyczuje słabość przewodnika. Nie jest z natury agresywny, choć popełnione błędy wychowawcze, zwłaszcza złe traktowanie, zupełnie zbędne a nawet szkodliwe zaostrzanie, a także siłowe metody szkolenia, mogą taką skłonność wyzwolić i doprowadzić do tego, że pies stanie się postrachem otoczenia. Nigdy nie wolno do tego dopuścić.

Szczenię boi się wielu różnych rzeczy, których nie zna i jest to całkowicie zrozumiałe. Dlatego najważniejsza w budowaniu dobrej relacji opiekuna z psem jest bardzo wczesna socjalizacja. Trzeba mu pokazać rozmaite miejsca, oswoić z różnymi odgłosami, obcymi ludźmi i zwierzętami, cały czas asekurując go i dając mu poczucie, że jego pan jest przy nim i w razie potrzeby go obroni. Powinno to trwać tak długo, aż pies pozna otoczenie, oswoi wszystkie lęki i nabierze odwagi we własne siły. Tak zaczyna się zdobywanie jego zaufania i budowanie autorytetu przewodnika, który jest niezbędny do tego, by nad psem panować, dobrze go wychować i wyszkolić. Na początku to właściciel musi dać psu poczucie bezpieczeństwa, potem następuje zmiana: pies broni swojego pana i czuje się odpowiedzialny za swoją rodzinę, ale autorytet właściciela i wszystko, co do tej pory zostało na nim zbudowane pozostaje. Pies, który szanuje swojego przewodnika i ma do niego zaufanie, nie będzie próbował kwestionować jego przywódczej pozycji. 


Rottweiler jest bardzo inteligentny i chętnie się uczy, pod warunkiem, że program szkolenia jest urozmaicony, nauka przerywana zabawą, a za dobre wykonanie każdego zadania jest entuzjastycznie chwalony i nagradzany. Podobnie jak w wychowaniu, również w szkoleniu podstawą sukcesu jest spokój, cierpliwość i żelazna konsekwencja. Jeśli pies jest zmęczony i się rozprasza, trzeba zrobić przerwę, ale jeśli już padła komenda, musi być wykonana, żeby nie nabrał przekonania, że może ją zlekceważyć, bo to w przyszłości bardzo utrudni szkolenie. Wbrew pozorom rottweiler lubi żyć w pewnym drylu i mieć jasno określone prawa i obowiązki, natomiast wyjątkowo źle znosi zmienność nastrojów opiekuna, niesprawiedliwość, nerwowość i nieprzewidywalność jego reakcji, co z czasem może skutkować utratą zaufania. Socjalizacja i szkolenie w zakresie posłuszeństwa jest w przypadku psa tej rasy niezbędne, by móc nad nim w każdej sytuacji zapanować. Rottweiler nadaje się także do szkolenia obronnego, ale nie jest ono niezbędne, bo i bez niego pies w przypadku zagrożenia nie zawiedzie i zawsze stanie w obronie swoich właścicieli.

Szata

Rottweiler ma szorstką, dość krótką, przylegającą do ciała sierść, która w odróżnieniu od boksera i dobermana, jest podszyta delikatnym, ale dość skutecznie chroniącym go przed zimnem podszerstkiem, bardziej obfitym na szyi i udach.

Umaszczenie: czarne, symetrycznie podpalane na policzkach, kufie, podgardlu, przedpiersiu oraz kończynach a także nad oczami i pod nasadą ogona. Pazury czarne a nad nimi małe czarne, podłużne znaczenia, dobrze widoczne na brązowej w tych miejscach sierści.

Rottweiler jest psem rustykalnym i utrzymanie jego sierści w nienagannym stanie nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Sprowadza się głównie do utrzymania czystości. Jedyne, czego nie wolno zaniedbać, to regularne szczotkowanie, ponieważ wypadający na ogół przez cały rok, ostry, krótki włos, który wbija się w dywany i tapicerkę mebli i jest bardzo trudny do usunięcia.

Więcej na temat pielęgnacji sierści rottweilera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj

 

Zdrowie

Rottweiler jest psem zdrowym, odpornym i łatwo przystosowuje się do różnych warunków atmosferycznych. Podobnie jak wszystkie duże i w dodatku ciężkie psy zagrożony jest dysplazją, dlatego też przy kupnie należy sprawdzić, czy rodzice szczeniaka przeszli odpowiednie badania i czy są wolni od tego schorzenia.

W okresie młodzieńczym nie należy psa przeciążać zbyt forsownymi ćwiczeniami a przez całe jego życie trzeba dbać o to, by nie był przekarmiany, ponieważ nadwaga niekorzystnie wpływa na jego stawy. Rottweiler jest także zagrożony skrętem żołądka, dlatego powinien otrzymywać dobrej jakości, wysoko przyswajalną karmę, która nie obciąży żołądka. Wskazane jest również podzielenie dziennej porcji pożywienia na dwie części i zapewnienie psu wypoczynku i czasu na trawienie przez 1-2 godzin po posiłku. Dopiero potem można z wyjść z nim na spacer. Warto również pamiętać o tym, że pies nie powinien z pełnym żołądkiem schodzić ze schodów.

Luźna skóra na głowie powoduje, że od czasu do czasu zdarzają się anomalie w budowie powiek, takie jak entropium i ektropium. Rottweiler jest psem długowiecznym, żyje średnio od 9 do 12 lat.

Do kogo pasuje ten pies ?

W podejmowaniu decyzji o nabyciu rottweilera, mieszkanie właściciela nie jest czynnikiem decydującym. Pies bez problemu adaptuje się wszędzie, może żyć w mieszkaniu w bloku, bo niewiele szczeka i jest spokojny pod warunkiem, że będzie miał choć jeden solidny spacer dziennie. Lepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem, po którym będzie mógł pobiegać i wyładować nadmiar energii, ale to co dla niego jest najważniejsze, to bliskość właścicieli, dlatego najszczęśliwszy jest w tym miejscu, w którym przebywa jego rodzina. Źle znosi odosobnienie, jest to pies, który w żadnym wypadku nie nadaje się do kojca, bo to zupełnie zniszczy jego psychikę. Natomiast może pod nieobecność domowników zostać przez jakiś czas sam w domu, jeśli od pierwszych dni został do tego przyzwyczajony. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny i dobrze strzeże dobytku swojej rodziny

Rottweiler nie jest psem dla każdego. Ze względu na swoją silną osobowość, niezależność i tendencję do dominacji, wymaga właściciela, który jest w stanie poświęcić sporo czasu na wczesną socjalizację i odpowiednie szkolenie. Nie jest to pies, który może być pozostawiony sam sobie, musi mieć bardzo konsekwentnego przewodnika, który potrafi nad nim zapanować, zdobyć jego zaufanie i odpowiednio go wychować. Choć patrząc na niego trudno w to uwierzyć, potrzebuje dużo czułości i bardzo bliskiego, przyjaznego kontaktu z całą swoją rodziną, której jest bezgranicznie oddany. Właściciel musi mieć świadomość, że wychowanie psa tej rasy zaczyna się od pierwszych chwil w nowym domu i każde odstępstwo od zasad lub zaniedbanie trzeba będzie później mozolnie odrabiać.


Jeszcze przed pojawieniem się psa trzeba dokładnie ustalić, co mu będzie wolno, a co zabronione i cała rodzinna musi konsekwentnie tego przestrzegać. To jest bardzo inteligentny pies i jeśli stracimy czujność, ani się obejrzymy, jak zawłaszczy kolejne przywileje, a ich odebranie może napotkać na protest. Rottweiler lubi wyraźnie ustalone zasady i bez problemu je respektuje, jeśli nie są co rusz zmieniane. Jeśli zorientujemy się, że pies wyniósł z gniazda inne zwyczaje, niż te, które panują w naszym domu, trzeba je od początku zmienić, bo wtedy jest jeszcze trochę zagubiony zdezorientowany w nowym otoczeniu i łatwiej to zaakceptuje.

Najważniejsza w wychowaniu psa jest żelazna konsekwencja i przyjazne, łagodnie traktowanie. Lepsze wyniki w jego układaniu szkoleniu osiąga się stosując nagrody niż reprymendy. Bardzo wysoko cenionym przez psa dowodem uznania jest ekspresyjnie okazana radość właściciela po wykonaniu jakiegoś trudnego zadania i chwila wspólnej zabawy. Nigdy nie wolno stosować krzyku, szarpania smyczą lub jakiejkolwiek innej formy przemocy, bo przyjdzie moment, w którym pies na nią odpowie. Rottweiler ma bardzo silnie rozwinięty instynkt obronny , nie ma natomiast skłonności do agresji, dopóki jej ktoś nierozważnie w nim nie rozbudzi.


Problemy, jakie się czasem pojawiają, są przeważnie wynikiem podstawowych błędów wychowawczych. Rottweilera nigdy nie wolno zaostrzać, psy tej rasy mają tyle odwagi i odpowiedzialności, że właściciel może być spokojny, że w sytuacji zagrożenia pies z pewnością nie zawiedzie i będzie go bronił nawet z narażeniem życia. Natomiast jakiekolwiek zaostrzanie może doprowadzić do obniżenia progu agresji i spowodować, że pies stanie się niebezpieczny dla otoczenia.

Instynkt obrony szybciej niż u psa, pojawia się u suki, zazwyczaj w wieku około 18 miesięcy. Jeśli wyczuje, że ktoś może zagrozić któremuś z członków rodziny, staje w pierwszej linii i pokazuje, że każdy, kto się zbliży, będzie miał z nią do czynienia. Trudno wyobrazić sobie śmiałka, który by się na to odważył. Jeśli pies jest szkolony, umie stopniować reakcje odstraszające, potrafi w porę zatrzymać intruza i rzadko dochodzi do pogryzienia. Natomiast jeśli już ruszy do ataku, raczej nie da się go powstrzymać.

Mimo, że rottweiler jest postrzegany przede wszystkim jako pies obronny, z wielkim powodzeniem pełni rolę psa rodzinnego. Uwielbia dzieci, jest wobec nich niezwykle opiekuńczy i czuje się za nie odpowiedzialny. Nie ma mowy, żeby w jego obecności ktoś mógł je skrzywdzić. Aż trudno uwierzyć, że tak potężny pies potrafi przy dziecku wyhamować swoją naturalną energię i zachować się ostrożnie i delikatnie, tak jakby był świadomy swojej siły. Sam na wiele dziecku pozwala, jest wobec niego czuły, wyrozumiały i na każdym kroku okazuje swoje przywiązanie. To oczywiście nie zwalnia rodziców z wyjaśnienia dziecku jak należy postępować z psem, że ma on swoje prawa i nie można zabierać mu miski lub nadużywać jego cierpliwości i niepokoić go, kiedy zmęczony po spacerze odpoczywa w swoim legowisku. Nigdy nie wolno małego dziecka zostawiać z psem bez nadzoru dorosłych, trzeba także czuwać, żeby w trakcie zabawy, do której rottweiler jest zawsze gotowy, zbytnio się nie rozbrykał, bo może przewrócić dziecko i niechcący zrobić mu krzywdę. Pies jest dla dziecka towarzyszem zabaw, przyjacielem i niezawodnym obrońcą, nawet przed rodzicem, któremu by przyszło do głowy dać dziecku klapsa.

W stosunku do obcych rottweiler jest raczej nieufny i niełatwo nawiązuje przyjaźnie. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny i podejrzliwie podchodzi do każdego, kogo wpuszcza do swojego domu. Wobec nieznajomych, którzy pojawią się pod drzwiami jego mieszkania zawsze stosuje zasadę ograniczonego zaufania. Jeśli mu się ktoś nie spodoba i uzna że ma złe intencje, w sposób nie budzący wątpliwości da mu do zrozumienia, że nie ma tu czego szukać. Kiedy opiekunowie są w domu, pies obserwuje ich zachowanie i natychmiast orientuje się czy gość jest mile widziany. Wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi i bez problemu pozwala im wejść do mieszkania, choć na początku bacznie ich obserwuje. Dopiero po kilku wizytach wita ich już jak starych znajomych, przynosi zabawki i zachęca do zabawy. Mimo wszystko ani na chwilę nie traci czujności, goście powinni więc mimo wszystko zachowywać powściągliwość w okazywaniu emocji, by pies zbyt żywiołowej gestykulacji nie uznał za atak na właściciela.


Kontakty rottweilera z obcymi psami zawsze są obarczone pewnym ryzykiem, dlatego pierwsze spotkanie powinno odbywać się w obecności właścicieli. Jest bardzo znikoma, jeśli nie zerowa szansa, że dorosły pies zaakceptuje drugiego dużego psa tej samej płci. Prędzej może się to udać w przypadku dwóch suk podobnej wielkości. Nie dotyczy to oczywiście zwierząt, które się razem wychowały i miały wystarczająco dużo czasu, by się zaprzyjaźnić. Wszystko wygląda inaczej, jeśli do domu wprowadzimy małego psiaka, najlepiej szczeniaka - samca, jeśli w domu jest suka, lub małą suczkę, jeśli w domu jest pies. Rottweiler zazwyczaj nie widzi w nim konkurencji, podobnie jak w przypadku dzieci odzywa się instynkt opiekuńczy i zaczyna się maluchem opiekować. Z innymi zwierzętami bywa rożnie, jak zwykle bardzo dużo zależy od wczesnej socjalizacji. Pies, który zazwyczaj traktuje kury jak zwierzynę łowną, nie zrobi im krzywdy, jeśli jako szczeniak, biegał razem z nimi po tym samym podwórzu. Podobnie jest z kotami. Zdarza się, że wychowana z kotami suka bez problemu przyjmuje przyniesionego przez dzieci kociaka i tak się wczuwa się w swoją rolę, że traktuje go jak swoje własne szczenię.

Rottweiler potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, chętnie wykonuje polecenia i lubi się uczyć. Doskonale będzie się czuł w rękach lubiącego aktywny tryb życia właściciela, bardzo lubi ruch, ale po pełnym atrakcji spacerze staje się spokojnym legawcem i może mieszkać nawet w niewielkim mieszkaniu. Na spacer powinien wychodzić wyłącznie w towarzystwie osoby dorosłej, zawsze na smyczy, a jeśli kiedykolwiek pokazał, że nie potrafi powściągnąć emocji, również w takim jak na zdjęciu, wygodnym kagańcu. Spacery z konieczności muszą być zgrane z trybem życia właścicieli. Oznacza to zazwyczaj dwa krótkie spacery i jeden długi, który powinien być urozmaicony i dać pu możliwość wyładowania energii. Pies będzie zachwycony towarzysząc swojemu panu podczas joggingu, może skakać przez zaaranżowany w parku tor przeszkód, aportować, szukać schowanego przedmiotu lub biec przy rowerze.

Jak widać rottweiler jest psem, który stawia swojemu opiekunowi duże wymagania, ale też potrafi mu to odpłacić wielkim przywiązaniem. Jak każdy pies o bardzo silnej osobowości, potrzebuje cierpliwego, bardzo konsekwentnego przewodnika, który potrafi nad nim zapanować, zdobyć jego zaufanie i wszystkiego go nauczyć. Ktoś, kto nie ma doświadczenia w prowadzeniu psów obronnych a koniecznie chce mieć rottweilera, powinien się raczej zdecydować na sukę, jest znacznie łagodniejsza, łatwiejsza do prowadzenia i wyjątkowo opiekuńcza w stosunku do dzieci.

Uwaga:

Rottweiler znajduje się wśród psów wymienionych w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 28 kwietnia 2003 roku w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne. Ich lista znajduje się tutaj.

Na posiadanie psa tej rasy potrzebne jest zezwolenie. Organem właściwym do jego wydania jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania właściciela psa (wnioskodawcy). O tym jak je uzyskać piszemy tutaj.