Pochodzenie

Pointer pochodzi z Anglii, choć jego przodkowie przybyli najprawdopodobniej w XVIII wieku z Półwyspu Iberyjskiego, gdzie już od dawna istniały psy do polowania na ptaki. Nazwano je perro de punta, co oznacza pies wystawiacz. Ponieważ były to psy dosyć ciężkie, Anglicy dla dodania elegancji skrzyżowali je z foxhoundem i greyhoundem, a dla wyostrzenia węchu z bloodhoundem. W wyniku tych skojarzeń powstał pies o doskonałym węchu, bardzo szybki i wytrwały. Na początku używano go do tropienia zajęcy. Do pointera należało tylko zlokalizowanie zwierzęcia, a w momencie, gdy zając podrywał się do ucieczki, spuszczano greyhoundy.

Prawdziwy talent pointera ujawnił się wtedy, kiedy około 1700 roku zaczęto strzelać do ptactwa. Odtąd jego praca polega na przeszukaniu ogromnego nieraz, pokrytego gęstymi szuwarami terenu i wskazaniu miejsc, w których ukrywa się ptactwo wodne. Myśliwi bardzo wysoko ocenili jego instynkt łowiecki. Pies nie tylko potrafił szybko zlokalizować skupiska ptaków, ale także bardzo wyraźnie powiadomić o tym fakcie myśliwego. Wykonywał charakterystyczną stójkę: podciągał przednią łapę, zastygał w bezruchu, nosem i ogonem wskazując gdzie znajduje się zwierzyna. Na widok psa przestraszone ptaki nieruchomiały, co dawało myśliwym czas konieczny na zbliżenie się do nich na odległość strzału. Wówczas pies podrywał ptactwo, które zrywało się do lotu, stając się łatwym celem myśliwych.

Na przełomie XIX i XX wieku powstało dzieło autorstwa Williama Arkwrighta, zatytułowane "The Pointer and His Predecessors", które stanowi najpełniejsze kompendium wiedzy na temat tej rasy. Pierwszy wzorzec opracowany w 1937 roku, został po wojnie zmieniony i ostatecznie zatwierdzony przez angielski Klub Pointera dopiero w 1970 roku.
 

Pointer wyróżnia się bardzo elegancką sylwetką. Jest harmonijnie zbudowanym psem, o mocnym i równym, lekko opadającym grzbiecie, szerokiej klatce piersiowej, silnych, dobrze umięśnionych lędźwiach i długim, noszonym na wysokości grzbietu ogonem. Kończyny dobrze umięśnione i kątowane. Głowa osadzona na długiej, muskularnej, lekko łukowatej szyi, dumnie noszona, z wyraźnie zaznaczonym stopem i lekko wklęśniętym grzbietem nosa. Oczy duże, wyraziste, orzechowe lub brązowe, uszy trójkątne, wysoko osadzone i przylegające do głowy, powinny sięgać poniżej dolnej krawędzi żuchwy.

Wysokość w kłębie: psy 63-69 cm, suki 61-66 cm.
Masa ciała psy 25-34 kg, suki 20,5-29,5 kg.
 

Pointer jest bardzo wysoko cenionym psem myśliwskim, obdarzonym wielkim temperamentem. W Anglii pointerom nie pozwala się aportować zwierzyny, do nich należy tylko jej wystawienie. W Europie wykorzystuje się je czasem zarówno do wystawiania jak i aportowania. Są to psy bardzo inteligentne, obdarzone doskonałym węchem, potrafią zwietrzyć kuropatwy z odległości 500 metrów.

Mimo, że z biegiem lat pointer stał się również doskonałym psem do towarzystwa, to jednak jego żywiołem pozostał las. Jest bardzo podatny na szkolenie, potrzebuje swobody i przestrzeni, nie znosi zamknięcia i bezczynności. Nie musi polować, ale musi mieć dużo swobodnego wybiegu.
 

Pointer jest jedynym angielskim krótkowłosym psem myśliwskim. Ma krótką gładką i gęstą szatę, twardą w dotyku, która niestety niezbyt dobrze chroni go przed zimnem i wilgocią.

Umaszczenie najczęściej łaciate, białe z żółtymi, pomarańczowymi, wątrobianymi lub czarnymi plamami. Zdarzają się też psy trójbarwne oraz jednobarwne: białe lub w różnych odcieniach brązu.
 

Krótka sierść jest łatwa w pielęgnacji, wskazane jest jej systematyczne szczotkowanie, mające na celu usuwanie martwej sierści. Jak wszystkie psy o zwisających uszach wymaga ich regularnego sprawdzania i w razie potrzeby czyszczenia.

Więcej na temat pielęgnacji pointera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj

Właścicielem pointera powinna być osoba lubiąca bardzo aktywny tryb życia, długie spacery po lesie, a najlepiej polowanie. Pointer jest psem myśliwskim i w takiej roli czuje się zdecydowanie najlepiej. Może być oczywiście psem do towarzystwa, bo ma bardzo miłe usposobienie, jednak pod warunkiem, że raz - dwa razy w tygodniu będzie się mógł do woli wybiegać po dużym, otwartym terenie.

Najlepiej będzie się więc czuł w leśniczówce, lub w położonym za miastem domu z bardzo dużym ogrodem. Pointer sprawi również dużo radości właścicielowi, który połknął bakcyla wystawowego, bo choć może trudno w to uwierzyć, ten zapalony myśliwy na ringu wystawowym potrafi z dużym talentem zaprezentować swoją urodę i zwrócić na siebie uwagę publiczności.

W domu jest spokojny, nienarzucający się, choć bardzo przywiązany do właściciela. Wymaga łagodnego prowadzenia, niesprawiedliwość i krzywdę zapamięta na długo. Bardzo przyjazny w stosunku do dzieci. Stróżem jest kiepskim, z radością powita nie tylko przyjaciół domu, ale także złodziei. Domowe futrzaki mogą się go nie obawiać, bo myśliwski instynkt odzywa się w nim tylko na widok piór.

Harmonijnie i pod każdym względem dobrze zbudowany, o sylwetce zarysowanej pełnymi gracji, łukowatymi liniami. Sprawiający wrażenie silnego i smukłego zarazem.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Arystokratyczny. Żywy, uosabiający siłę, wytrzymałość i szybkość. Przyjazne, zrównoważone usposobienie.

GŁOWA:
Mózgoczaszka: umiarkowanie szeroka, proporcjonalna do długości kufy.
Guz potyliczny dobrze zaznaczony.
Stop: wyraźny.
Trzewioczaszka:
Nos: ciemny; nieco jaśniejszy dopuszczalny u osobników o umaszczeniu cytrynowo-białym. Nozdrza szerokie, miękkie i wilgotne.
Kufa: nieco wklęsła, kończąca się na poziomie nozdrzy. Pod oczami łagodne wklęśnięcie.
Wargi: dobrze rozwinięte, miękkie.
Szczęki/uzębienie: szczęki mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. siekacze górne powinny dokładnie pokrywać siekacze dolne. Zęby ustawione prostopadle do szczęk.
Policzki: kości jarzmowe niezbyt wyraziste.
Oczy: osadzone w tej samej odległości od guza potylicznego, co od nozdrzy, lśniące, o łagodnym wyrazie. Orzechowe lub brązowe, stosownie do umaszczenia. Spojrzenie nie powinno być wyzywające, uciekające, ani gapiowate. Oprawa oczu ciemna, lecz może być jaśniejsza u osobników o umaszczeniu cytrynowobiałym.
Uszy: o cienkiej skórze, osadzone dość wysoko, przylegające ściśle do głowy, średniej długości, zakończone delikatnym szpicem.

SZYJA:
Długa, dobrze umięśniona, lekko wygięta, wyraźnie wyłaniająca się z łopatek, bez obwisłego podgardla.

TUŁÓW:
Lędźwie: mocne, dobrze umięśnione i lekko wypukłe, dość krótkie.
Klatka piersiowa: w miarę szeroka, o dużej pojemności. Mostek nisko opuszczony, sięgający łokci. Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko ku tyłowi, stopniowo opadające w rejonie lędźwi.

OGON:
Średniej długości, gruby u nasady i stopniowo zwężający się ku końcowi. Dobrze okryty przylegającym włosem. Noszony na poziomie grzbietu, nie zakręcony ku górze. W ruchu pies powinien energicznie machać nim na boki.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: proste i silne, o mocnej, owalnej w przekroju kości i wyraźnych ścięgnach.
Łopatki: długie, ukośne, zachodzące daleko ku tyłowi.
Stawy nadgarstkowe: z przodu płaskie, od strony wewnętrznej lekko wystające.
Śródręcza: wydłużone, mocne i sprężyste, ustawione nieco skośnie.
Kończyny tylne: bardzo dobrze umięśnione.
Kości biodrowe: szerokie i wyraźne, nie wyniesione powyżej linii grzbietu.
Uda: szerokie.
Stawy kolanowe: dobrze kątowane.
Podudzia: szerokie.
Stawy skokowe: nisko położone.
Łapy: owalne, zwarte, o dobrze wysklepionych palcach i mocnych opuszkach.

CHODY:
Płynne, o dalekim wykroku. Silna akcja kończyn tylnych. Łokcie nie skierowane do wewnątrz, ani na zewnątrz. Niedopuszczalna akcja kończyn typu „hackney” (wysokie podnoszenie kończyn).

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: cienki, krótki, twardy, równomiernie okrywający ciało. Idealnie gładki i prosty, o wyraźnym połysku.
Umaszczenie: najczęściej cytrynowo-białe, pomarańczowo-białe, wątrobiano- białe i czarno-białe. Maść jednolitej barwy oraz tricolor są również poprawne.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 63 - 69 cm suki: 61 - 66 cm

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/1.pdf