Rasy psów

Wybierz inną rasę

ALASKAN MALAMUTE

Pochodzenie


Wszystkie psy hodowane przez plemiona zamieszkujące tereny rozciągające się od Cieśniny Beringa do wschodniej Grenlandii, wywodziły się od psów w typie szakala skrzyżowanych z arktycznymi wilkami i bardzo się między sobą różniły. To one dały początek różnym rasom północnym, które towarzyszyły tubylcom w ich codziennym życiu i polowaniu. Potrzeba posiadania dobrego psa zaprzęgowego pojawiła się dopiero wtedy, gdy większość plemion zamieszkujących Alaskę musiała w poszukiwaniu pożywienia przemieszczać się z miejsca na miejsce, zabierając ze sobą cały swój dobytek. Do ciągnięcia sań potrzebowali silnych, wytrzymałych psów, odpornych na mróz i zmęczenie. W odpowiedzi na to zapotrzebowanie w północno zachodniej części Alaski gdzie osiedlili się Malamuci, powstała rasa psów zaprzęgowych, którą od nazwy plemienia nazwano alaskan malamute. Szybkość przy ciągnięciu sań nie była dla nich ważna, do zaprzęgów potrzebowali psów silnych i wytrzymałych i właśnie te cechy stały się podstawą doboru hodowlanego. 

Krzyżówki międzyrasowe, tak popularne w innych rasach, w przypadku malamutów praktycznie się nie zdarzały, bo nie było takiej potrzeby. Od hodowanych psów wymagano, żeby były odporne na zimno i zdolne do ciągnięcia dużych ładunków, a pod tym względem malamuty były bezkonkurencyjne. Plemiona zamieszkujące Alaskę utrzymywały się głównie z rybołówstwa oraz polowania na karibu, potężne ssaki o wadze przekraczającej niejednokrotnie 300 kg. Zadaniem malamutów było przeciągnięcie tego co złowili i upolowali od miejsca połowu do miejsca zamieszkania plemienia. Psy pracowały w bardzo trudnych warunkach, najczęściej ciągnąc zaprzęg po lodzie. Dla swoich właścicieli były bezcenne, nic więc dziwnego, że ilość posiadanych psów była najlepszą miarą bogactwa plemienia. Cenili je również osiedlający się na Alasce Europejczycy oraz poszukiwacze złota, którzy potrzebowali silnych psów do przemieszczania ładunków. To spowodowało bardzo szybki wzrost popularności rasy, a co za tym idzie, również cen psów zaprzęgowych.

Poza Alaską rozpropagował je, znany również w Polsce amerykański pisarz, autor opowieści podróżniczych - Jack London. Dzięki jego książkom malamuty stały się znane najpierw we wszystkich stanach Ameryki, a potem również w Europie. Dopiero kiedy pojawiła się moda na wyścigi psich zaprzęgów, ich właściciele zaczęli poszukiwać psów, które oprócz wytrzymałości, byłyby również szybkie. Zaczęli więc krzyżować swoje psy z rasami znanymi z szybkości. Ta nowa moda omal nie doprowadziła do wyginięcia malamutów. Na szczęście znalazło się sporo osób, które przez cały czas hodowały je w czystości rasy, pod kątem dwóch cech użytkowych: odporności na niskie temperatury oraz zdolności do pracy polegającej na ciągnięciu ciężkich ładunków na dużych dystansach. To oni, we współpracy z amerykańskimi miłośnikami malamutów, którzy już wcześniej sprowadzili je z Alaski do Stanów Zjednoczonych, ocalili rasę od wyginięcia. Jest to obecnie jedna z najstarszych ras arktycznych, używanych do ciągnięcia sań, która od powstania praktycznie nie zmieniła swojego wyglądu i charakteru. 

Podczas I wojny światowej wykorzystywano je do wyszukiwania i ratowania rannych a także dostarczania zaopatrzenia na front. Dużo ich wyginęło, ale po zakończeniu wojny pogłowie malamutów zostało szybko odbudowane. Stały się psami bardzo popularnymi, szczególnie w Ameryce Północnej, a potem również w północnej Europie, do której, jako jedna z niewielu ras, trafiły ze Stanów przez Francję, z pominięciem Wielkiej Brytanii. Alaskan malamute został uznany jako nowa rasa przez American Kennel Club w 1935 roku, w tym samym roku powstał amerykański klub rasy.

Dzięki swojej niezwykłej urodzie i doskonałym walorom użytkowym szybko zdobyły wielu miłośników. Europejską hodowlę malamutów zapoczątkowała wilczasto-biała suka Sky Fyre’s SHOOTING STAR oraz czarno-biały pies LASKA XI. Pierwszy europejski miot przyszedł na świat w 1975 roku. Dziś malamuty cieszą się dużą popularnością, mimo, że od kiedy do ciągnięcia sań używa się silników spalinowych, przestały być psami pracującymi. Są za to wspaniałymi psami rodzinnymi, które godzinami z radością mogą ciągnąć po śniegu dziecięce sanki.
 
 
Int.Champion Multi.Ch NOBODY’S STOP ME z Śnieżnej Doliny

 Wygląd

Alaskan malamute to największy i najsilniejszy pies zaprzęgowy. Jest potężnym, solidnie zbudowanym psem o zwartej, lecz nieprzesadnie krótkiej sylwetce. Ma dobrze umięśniony tułów, trochę dłuższy od wysokości psa w kłębie, ze środkiem ciężkości przesuniętym do tyłu, co pozwala mu na zwiększenie siły napędowej tylnych łap przy ciągnięciu ciężarów. Grzbiet mocny, łagodnie opadający, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, głęboka. Jej najniższy punkt znajduje się za przednimi łapami, na wysokości łokci i wynosi prawie tyle, co połowa wysokości psa w kłębie. Lędźwie mocne, dobrze umięśnione. Ogon stanowi przedłużenie linii grzbietu, ponad grzbietem znajduje się tylko wtedy, gdy pies nie pracuje. Nie może być jednak ani załamany, ani ciasno zakręcony na grzbiecie.

Kończyny przednie silne, grubokościste, widziane z przodu proste aż do śródręczy. Śródręcza oglądane z boku – nieznacznie ukośne. Uda silnie umięśnione. Kończyny tylne dobrze ustawione, oglądane z boku umiarkowanie kątowane, wilcze pazury niepożądane, powinny być usunięte. Ruch płynny z dobrym wykrokiem, kończyny przednie powinny być napędzane akcją kończyn tylnych. Wzorzec rasy zwraca uwagę na szczególne znaczenie układu napędowego i zaleca ocenę poszczególnych jego elementów pod kątem przydatności psa do pracy w zaprzęgu i predyspozycji do ciągnięcia ciężkich ładunków.

Malamut robi wrażenie psa dumnego, zawdzięcza to pięknej głowie, wysoko noszonej na łukowato wygiętej szyi. Czaszka umiarkowanie szeroka, pomiędzy oczami nieznaczna bruzda. Przełom czołowo-nosowy płytki. Kufa masywna, zwężająca się w kierunku nosa, wargi przylegające, uzębienie silne, zgryz nożycowy. Uszy średniej wielkości, stojące, trójkątne, nieznacznie zaokrąglone na brzegach. Oczy migdałowate, ukośne osadzone, o czujnym, inteligentnym spojrzeniu. Niebieski kolor oczu stanowi wadę dyskwalifikującą. Śnieżny nos jest dopuszczalny.

Wysokość w kłębie: psy: 63,5 cm, suki 58,5 cm.  
Masa ciała: psy 38 kg, suki 34 kg.
 

 Int.Ch. Multi Ch.BIS Tikaani Tecumseh
 

Charakter, usposobienie

Charakter malamuta został ukształtowany już na etapie powstawania rasy. Od zawsze służył człowiekowi i był wobec niego przyjazny. Zupełnie inaczej niż w stosunku do psów, z którymi musiał walczyć o pożywienie i przywództwo w stadzie. Takie walki kończyły się nieraz śmiercią jednego z psów. Przeżywały osobniki najsilniejsze, część z nich kastrowano, żeby ostudzić ich temperament, a najbardziej agresywne zabijano i przeznaczano na pożywienie dla ludzi i psów. Do hodowli przeznaczano wyłącznie psy silne, młode, zrównoważone, przyjazne wobec ludzi i pracowite.

Alaskan malamute jest psem bardzo aktywnym, choć jego potrzeby w tej materii maleją wraz z wiekiem. Potrzebuje nie tylko dużo ruchu i długich spacerów, ale przede wszystkim angażującego go umysłowo zajęcia. W zimie może ciągnąć sanki lub narciarza, w lecie może to być jakikolwiek psi sport, np. jogging z właścicielem lub bieganie przy rowerze. Nie wolno tej potrzeby lekceważyć, bo znudzony malamut może popaść w apatię, a nawet depresję i jeśli zostanie sam w domu, jest bardzo prawdopodobne, że będzie rozpaczliwie wył, wystawiając cierpliwość sąsiadów na ciężką próbę. Zdesperowany może nawet poczynić znaczne szkody w mieszkaniu. Ten problem nie istnieje, jeśli pies ma wystarczającą ilość ruchu, a w domu uczestniczy w życiu całej rodziny. Wówczas praktycznie nie szczeka, chyba że chce okazać swoją wielką radość z powrotu któregoś z domowników lub zasygnalizować, że usłyszał jakieś niepokojące odgłosy. 
 
Int.Ch Multi Ch.Zw.Kl.Austrii,  Working Class Certyfikat (WCC) DIZZY Srebrny Kieł

Malamuty mają bardzo silny instynkt stadny, ponieważ od zawsze żyły w sforze, trudno się więc dziwić, że typowe dla sfory zachowania przenoszą na dom swoich właścicieli. Kluczem do ułożenia poprawnych relacji jest zaprzyjaźnienie się z psem, zdobycie jego zaufania i wyraźne ustalenie domowej hierarchii. Malamut ma skłonność do dominacji co powoduje, że jeśli jego stado nie będzie miało cieszącego się autorytetem przywódcy, on będzie usiłował tę pozycję zająć. Wychowanie malamuta nie jest łatwe, potrzeba dużo cierpliwości i stanowczości oraz bezwzględnego przestrzegania ustalonego porządku, zwłaszcza w okresie dorastania psa, bo każde ustępstwo otwiera mu drogę do negocjacji. Malamut jest bardzo inteligentny i jeśli przekona się, że można zlekceważyć polecenie opiekuna i postawić na swoim, z pewnością za każdym razem będzie próbował z tej możliwości skorzystać.

Czy malamuty można szkolić - można, ale wyłącznie w zakresie posłuszeństwa, gdzie całkiem dobrze sobie radzą. Trzeba jednak pamiętać, że nie jest to pies skupiony na przewodniku, z niecierpliwością wyczekujący następnego polecenia i czerpiący radość z jego wykonania. Daje się jednak skłonić do współpracy przy pomocy smakołyków, które trzeba bardzo rozsądnie dawkować, bo ten niepoprawny łakomczuch ma duże tendencje do nadwagi. 

W swoich rodzinnych stronach malamuty były wykorzystywane nie tylko do polowania i ciągnięcia ładunków, ale także do opieki nad dziećmi. To spowodowało, że psy agresywne bardzo konsekwentnie eliminowano z hodowli, dzięki czemu dzisiejsze malamuty są w stosunku do człowieka niezwykle przyjacielskie. Jeśli chodzi o dzieci wykazują bezgraniczną cierpliwość i uległość. Ta cecha sprawia, że wykorzystuje się je nawet w dogoterapii, a w szczególności w leczeniu dzieci autystycznych.Trzeba jednak pamiętać o tym, że bardzo dużą rolę odgrywają w tym przypadku cechy osobnicze i nie wszystkie psy tej rasy się do tego nadają.
 

Pies z hodowli Z Klanu Wydry wśród dzieci

Dobrze wychowany malamut nigdy nie okaże człowiekowi agresji, ani swoim właścicielom, ani ich przyjaciołom. Pokaże, jeśli mu się ktoś nie podoba, lub jeśli wyczuje niebezpieczeństwo, nie ma natomiast możliwości, żeby z malamuta zrobić obrońcę lub psa stróżującego. Choć jego wygląd robi wrażenie, zachowanie nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, że jest to stworzenie o dużym sercu, pozbawione skłonności do agresji. Nie jest to pies, który będzie biegał wzdłuż płotu i zajadle oszczekiwał każdego przechodnia.

W stosunku do zwierząt malamut nie jest już tak bardzo przyjaźnie nastawiony. Są to psy mające silnie zakodowane poczucie przynależności do stada, w którym musi panować określona hierarchia. Wśród kilku psów zawsze będą usiłowały między sobą ustalić, który z nich jest przywódcą. Jeśli chodzi o właścicieli, z pewnością będą próbowały podporządkować sobie całą rodzinę. Ponieważ malamuty mają skłonność do dominacji, bardzo ważna jest wczesna socjalizacja i szkolenie, żeby zanim pies podejmie próbę rządzenia, pokazać mu gdzie jest jego miejsce. Spokojne, konsekwentne postępowanie daje doskonałe efekty, jeśli pies zaakceptuje przywództwo swojego pana, raczej nie będzie próbował zmieniać raz ustalonej hierarchii. Chyba, że właściciel straci czujność i pozwoli mu stawiać na swoim. Bardzo ważne jest również, by wszyscy domownicy stosowali wobec psa te same zasady. 

Socjalizacja szczeniąt w hodowli Tanana. Na zdjęciu Tanana RED QILAQ


Szata
 

Swoją urodę malamut zawdzięcza w dużej mierze charakterystycznej, wyjątkowo efektownej szacie, składającej się z twardego, gęstego, sterczącego włosa okrywowego oraz bardzo obfitego, wełnistego, natłuszczonego podszerstka. Ta dwuwarstwowa sierść tak skutecznie chroni psa przed zimnem, że leżenie na śniegu nie sprawia mu przykrości. Włos okrywowy, podobnie jak podszerstek, jest różnej długości: na szyi dłuższy i bardzo obfity, na grzbiecie raczej krótszy, za to nieco dłuższy po bokach tułowia oraz w tyle, gdzie tworzy efektowne portki. Wielką ozdobą malamuta jest puszysty, noszony wysoko nad grzbietem ogon, który w momencie kiedy pies pracuje, robi wrażenie falującego pióropusza.

Umaszczenie: od jasnej szarości poprzez wszystkie odcienie pośrednie do czerni, śniadego oraz jego odcieni pośrednich, do rudego. Włos na dolnej części brzucha i na spodzie kończyn jest zawsze biały, białe są również znaczenia na głowie i przedpiersiu. Umaszczenie malamuta ma charakter płaszczowy, biel zachodząca na tułów lub upstrzenie nierównomiernymi białymi plamami są niepożądane. Jedynym dopuszczalnym jednolitym kolorem szaty malamuta jest biel, natomiast jednolite umaszczenie w jakimkolwiek innym kolorze jest wadą.

Sierść alaskan malamute wymaga starannej pielęgnacji, w szczególności systematycznego szczotkowania, ponieważ gęsty podszerstek ma tendencję do filcowania. Malamuty bardzo intensywnie linieją i w tym okresie trzeba je 1-2 razy dziennie szczotkować i wyczesywać, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść. 

Więcej na temat pielęgnacji sierści alaskan malamuta i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj


BIS, BISS, Int.Ch. Multi.Ch., Zw.Kl.,Zw.Pl.,Zw.Świata Veteranów, ROM ,
Storm Kloud`s HHUDSON ICY WIND


Zdrowie

Surowe warunki w jakich kształtowała się ta rasa sprawiły, że malamuty są psami zdrowymi, odpornymi na złe warunki atmosferyczne i różnego rodzaju schorzenia, długowiecznymi, dożywającymi przeciętnie około 12-14 lat. Trzeba jednak pamiętać, że na Alasce opady wystepują tylko w postaci śniegu co powoduje, że szata psa nigdy nie jest przemoczona. W naszym klimacie, podczas deszczu jego sierść przemaka, co bywa przyczyną przeziębienia a także problemów skórnych.

Jak każda rasa malamuty mają skłonność do niektórych chorób genetycznych. Jest to:
- dysplazja stawów biodrowych, dlatego kupując szczeniaka warto upewnić się, czy jego rodzice są wolni od tej choroby,
- genetyczne choroby oczu, takie jak np. katarakta. Również w tym przypadku, dzięki możliwości przeprowadzenia odpowiednich badań, istnieje możliwość zminimalizowania u potomstwa ryzyka wystąpienia tej choroby.

Malamuty mają dość wrażliwy żołądek i czasem źle znoszą nagłą zmianę karmy, reagując rozstrojem żołądkowo-jelitowym. Właściciel psa, u którego występują takie problemy powinien pamiętać o tym, żeby dla ich uniknięcia każde nowe pożywienie wprowadzać stopniowo, mieszając nową karmę z dotychczasową. O tym jak to robić piszemy tutaj. Warto również kontrolować ilość podawanej karmy, bo malamuty mają narastającą wraz z wiekiem tendencję do tycia. Produkty zawierające cukier powinny być całkowicie wykluczone, bo powodują szybki przyrost wagi. Malamuty mają specyficzny metabolizm pozwalający kumulować energię, w okresie wzmożonego wysiłku potrzebują diety bogatej w tłuszcze. Powinna ona także zawierać odpowiednią ilość lipidów oraz cynku, na którego brak pies jest szczególnie wrażliwy.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Z pewnością nie jest to pies dla każdego. Potrzebuje bardzo dużo ruchu i tej potrzeby nie zaspokoi możliwość pobiegania w ogrodzie, ani tym bardziej półgodzinny spacer po zatłoczonej ulicy. Malamut jest z natury psem pracującym, zawsze woli ciągnięcie sanek lub bieg w zaprzęgu niż wykonywanie ćwiczeń na zajęciach z posłuszeństwa. Powtarzanie wiele razy pod rząd tych samych poleceń, w rodzaju „siad!”, „waruj!” po prostu go nudzi. On potrzebuje wyraźnie sprecyzowanego zadania do wykonania. Nie musi ciągnąć ładunków, ale trzeba mu zapewnić dużo aktywności i zajęć. Bardzo dobrze radzi sobie w psich sportach, które oczywiście mogą być traktowane rekreacyjnie a nie wyczynowo, choć i w tym sprawdza się doskonale.


Int Ch.Ch.JCh. Arctic Challenge WOOLLY MAMMOTH

Osoba, która większość dnia spędza na kanapie, nigdy nie powinna mieć malamuta, natomiast jest to idealny pies dla rodziny, która lubi aktywne spędzanie czasu, rowerowe wycieczki lub regularnie uprawiany jogging. Po powrocie z takiego spaceru, nawet malamut może stać się domatorem. Z tego punktu widzenia miejsce w jakim pies żyje nie ma pierwszorzędnego znaczenia, może mieszkać w niewielkim domu z ogrodem lub nawet w mieszkaniu, jeśli tylko właściciel zapewni mu możliwość aktywnego spędzania czasu. Natomiast w żadnym wypadku nie nadaje się do kojca, bo jest to pies, który bardzo potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, źle znosi samotność i każde odosobnienie postrzega jako karę. Dlatego też trzeba go już od szczeniaka nauczyć, że czasem musi przez kilka godzin pozostać sam w domu. Nie będzie protestował, jeśli go od pierwszych dni w nowym domu do tego przyzwyczaimy, ale pozostawienie go na cały czas, kiedy właściciele są w pracy, raczej nie wchodzi w rachubę. Malamut nie ma instynktu terytorialnego, nie odnajduje się więc w roli stróża, pojawienia się kogoś obcego pod drzwiami nie postrzega jako zagrożenie.


Ch.Pl. IDAHO Z Klanu Wydry, Kida ARDA AKAI Zhowerli, HONOR Z Klanu Wydry
 
Bardzo wyraźnie widać zmianę jego temperamentu w zależności od pory roku. W zimie rozsadza go energia, jeśli pozwoli mu się ciągnąć sanki lub szaleć na śniegu będzie w siódmym niebie. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że malamuty przeszły daleką drogę od bezkresnych terenów Alaski do cywilizowanego świata i utraciły część swojej pierwotnej odporności. Nie można psa żyjącego w mieszkaniu zostawić zbyt długo na siarczystym mrozie, jeszcze bardziej wrażliwy jest na deszcz, bo jego szata nie jest wodoodporna. Mokra sierść może doprowadzić do zaparzenia się skóry, powoduje świąd i drapanie, a w skrajnych przypadkach powstanie łysych plam, głównie w okolicach kłębu i pyska.

Upałów malamut nie lubi, choć jeśli ma zacienione miejsce do odpoczynku oraz miskę świeżej wody, całkiem dobrze je znosi. W lecie pies zachowuje się zupełnie inaczej niż w zimie, wyszukuje najbardziej chłodny kąt i większość dnia przesypia. W ogrodzie często wykopuje głęboki dół i chowa się w nim, bo tam mu najchłodniej. Uwielbia pływać.

Grube futro, które w zimie chroni psa przed zimnem, w lecie izoluje przed wysoką temperaturą otoczenia. Nigdy nie wolno skracać sierści, bo nie będzie mu chłodniej, a już ogolenie sierści do samej skóry może się skończyć ciężkim poparzeniem skóry. Lepiej nie ingerujmy w jego owłosienie, bo natura zrobiła to znacznie lepiej od nas, przystosowując go do zmiennych temperatur: gruba sierść chroni go przed chłodem i jednocześnie izoluje przed upałem. W najgorętsze dni na spacer chodźmy wcześnie rano i po zachodzie słońca. W ciągu dnia tylko małe wyjście pod najbliższe drzewko.
 
Malamut obdarzony jest silnym instynktem stadnym i właściciel musi się sporo natrudzić, żeby pies uznał jego przewodnictwo. Pierwsze, nawet najmniejsze przejawy niezależności są oznaką, że trzeba rozpocząć szkolenie i to najlepiej już w tzw. psim przedszkolu, pod okiem fachowca, który uchroni nas przed popełnieniem błędów. Jest to pies, który wymaga dużo ruchu, zdecydowanie bardziej woli pójść na daleki spacer niż spędzać długie godziny u boku pana oglądającego telewizję. Najlepiej, jeśli może zamieszkać w domu z ogrodem, choć trzeba się liczyć z tym, że po kwiatowych rabatach nie pozostawi śladu. Konieczne jest także ogrodzenie na tyle solidne, żeby nie wszedł w konflikt z obcymi zwierzętami, lub wiedziony swoim znakomitym, odziedziczonym po przodkach instynktem łowieckim, nie wyrwał się na wolność w poszukiwaniu przygód. Ucieczki to specjalność malamutów, dlatego zanim się spuści psa ze smyczy trzeba mieć absolutną pewność, że na każde zawołanie powróci.

Int.Ch.Multi.Ch.Tanana YUPIK UNKAS pokazuje 
Int.Ch.Multi.Ch SAGGI-TO REDBEAR Illa Kuvianartok kto tu rządzi

Malamut nie ma agresji w stosunku do ludzi, ma ją w stosunku do innych psów, kotów i małych gryzoni. Trzeba sobie zdawać z tego sprawę, zwłaszcza, jeśli w domu mamy już jednego psa. Jeśli mu się podporządkuje nie będzie problemów, natomiast jeśli obydwa psy mają dominujący charakter, zacznie się walka o przywództwo. Co gorsze malamut łatwo w takich przypadkach używa zębów, a to, że dziś jeden z psów musi ustąpić nie oznacza, że przy pierwszej lepszej okazji spór nie powróci. Malamut prędzej uzna przywództwo właściciela niż jakiegokolwiek innego psa w domu. Na spacerze niesprowokowany nie powinien zaatakować, ale trudno przewidzieć co uzna za prowokację, lepiej więc zachować czujność i nie dopuścić do konfrontacji. Jeśli chodzi o inne zwierzęta, nie zapominajmy, że malamuty były kiedyś psami polującymi i nie zdziwmy się jeśli pies pogoni stado kur lub przebiegającego obok kota. 

Alaskan malamute nie jest psem jednego właściciela, zazwyczaj jednakowym uczuciem obdarza wszystkich członków rodziny. Jest psem przyjacielskim, bardzo towarzyskim, wesołym i zawsze skorym do zabawy. Dzieci mogą z nim zrobić wszystko, jest wobec nich cierpliwy i bardzo delikatny. Można by go było bez obawy zostawić z dzieckiem, bo z pewnością umyślnie nie zrobi mu krzywdy, ale zawsze trzeba mieć na uwadze jego siłę i temperament. Może się zdarzyć, że w zabawie niechcący je przewróci i poturbuje, dlatego nigdy małego dziecka nie wolno zostawiać samego z psem bez nadzoru dorosłych.


JENNY Z Klanu Wydry
 
Malamut praktycznie nie szczeka, chyba, że wyczuwa niebezpieczeństwo, choć nawet wtedy nie jest to ujadanie, tylko kilka ostrzegawczych szczeknięć. Za to radość potrafi okazywać odziedziczonym po swoich wilczych przodkach przeciągłym wyciem. Spacery i wycieczki stawia ponad wszystko, trzeba je jednak poprzedzić solidną nauką, bo dopóki właściciel nie będzie w 100% pewny, że pies wróci na zawołanie, nie może go spuścić ze smyczy. Bardzo się przyda dobre szkolenie w zakresie posłuszeństwa, nigdy obrończe! Przewodnik musi być spokojny ale bardzo konsekwentny, pamiętający o tym, że każde jego polecenie, ile by to nie miało trwać, musi być spokojnie wyegzekwowane. Stosujemy wyłącznie metody pozytywne, za każde dobrze wykonane ćwiczenie nagradzamy. Pies nie będzie się buntował kiedy do niego dotrze, że mu się to opłaca. Grunt to konsekwencja, bo malamut to pies bardzo inteligentny i wyczuje każde wahanie i niekonsekwencję swojego opiekuna i od razu przyjdzie mu do głowy, że może uda się domową hierarchię odwrócić.


Zalety i wady

+ bardzo wytrzymały
+ nadaje się do psich sportów
+ odporny na złe warunki atmosferyczne           
+ przyjacielski w stosunku do dzieci
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ przyjazny wobec ludzi

  - wymaga bardzo dużo ruchu
- potrzebuje wczesnej socjalizacji    
- ma tendencję do dominacji
- bywa agresywny wobec psów
- nie nadaje się na stróża
- nie ma instynktu obrończego
- lubi samodzielne wycieczki
- znudzony potrafi wyć

Ciekawostki


Alaskan malamuty współzawodniczą w ciągnięciu ciężarów i w tej konkurencji są nie do pokonania. Widoczny na zdjęciu malamut przeciągnął ładunek o wadze 4000 funtów (około 1,8 tony) na odległość 7 metrów. Żaden inny pies pociągowy nie powtórzył tego wyniku.

Źródło: www.lancasteronline.com/sports/outdoors/urban-mushing-bainbridge - 17.07.2015


Jak znaleźć dobrą hodowlę?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. 

Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 243 /09. 06.1999/, wersja angielska
ALASKAN MALAMUTE
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: U.S.A.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 14.08.1996.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies zaprzęgowy.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 1 Nordyckie psy zaprzęgowe.
Bez prób pracy.


WRAŻENIE OGÓLNE:
Alaskan malamute, jedna z najstarszych ras arktycznych psów zaprzęgowych, to pies mocnej, solidnej budowy, z głęboką klatką piersiową, o silnym, dobrze umięśnionym tułowiu. Malamute stoi pewnie na opuszkach łap; dzięki tej postawie, z uniesioną głową i czujnym, wyrażającym zainteresowanie i ciekawość spojrzeniem, sprawia wrażenie aktywnego i dumnego. Głowa szeroka. Uszy trójkątne; przy natężonej uwadze – prosto uniesione. Kufa masywna, bardzo nieznacznie zwężająca się od nasady ku nosowi. Nie może być spiczasta, ani długa; nie może jednak być toporna. Gęsta okrywa włosowa, z grubą warstwą włosa ochronnego, wystarczająco długiego, by osłonić wełniste podszycie. Malamuty mogą mieć rozmaite kolory. Charakterystyczną cechą są znaczenia na twarzoczaszce. Składają się one z czepka na głowie oraz twarzy całkowicie białej, bądź też ze strzałką i/lub z maską. Ogon dobrze owłosiony, noszony nad grzbietem; przypomina powiewające pióro. Malamute musi być psem grubokościstym, o zdrowych kończynach, mocnych łapach, głębokiej klatce piersiowej i silnych barkach; powinien także mieć wszystkie fizyczne przymioty, niezbędne dla sprawnego wykonywania swej pracy. Ruch musi być pewny, zrównoważony, niestrudzony i bardzo wydajny. Z założenia nie jest to pies predestynowany do uczestnictwa w wyścigach zaprzęgów i rywalizacji na czas. Budowa malamuta wyraża siłę i wytrzymałość; wszelkie cechy indywidualnych przedstawicieli rasy, łącznie z temperamentem, które kolidują z osiągnięciem tych celów, powinno uważać się za najpoważniejsze wady.

ISTOTNE PROPORCJE:
Głębokość klatki piersiowej stanowi ok. połowę wysokości psa do łopatek; jej najgłębszy punkt znajduje się tuż za kończynami przednimi. Długość tułowia od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do tylnej części miednicy przekracza wysokość w kłębie.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:

Alaskan malamute jest czułym, przyjacielskim psem, nie należącym do typu „psów jednego właściciela”. To wierny, oddany towarzysz, zachęcony – skory do zabaw, lecz imponujący dostojeństwem po osiągnięciu dojrzałości.

GŁOWA:

Szeroka i głęboka, nie toporna czy nieszlachetna, lecz proporcjonalna w stosunku do wielkości psa. O łagodnym wyrazie, wskazującym na czułe usposobienie psa.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI :
Czaszka : Szeroka i umiarkowanie wysklepiona między uszami, stopniowo zwężająca i spłaszczająca się na szczycie, w okolicy oczu, zaokrąglająca się w okolicy policzków. Pomiędzy oczami widoczna nieznaczna bruzda. Górna linia czaszki i kufy ukazuje niewielki przełom w miejscu połączenia.
Stop: Płytki.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: We wszystkich odmianach barwnych szaty, z wyjątkiem rudej – czarna pigmentacja nosa, warg i obwódek oczu. U psów rudych dopuszczalny jest kolor brązowy. Dopuszczalny jest jaśniej prążkowany „śnieżny nos”.
Kufa: Duża i masywna w stosunku do czaszki, zwężająca i spłycająca się nieznacznie od miejsca połączenia z czaszką ku nosowi.
Wargi: Ściśle przylegające.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie : Szczęka i żuchwa szerokie, z dużymi zębami. Zgryz nożycowy. Przodozgryz i tyłozgryz stanowią wadę.
Policzki: Umiarkowanie płaskie.
Oczy: Ukośnie osadzone. Brązowe, migdałowego kształtu, średniej wielkości. Niebieskie oczy stanowią wadę dyskwalifikującą.
Uszy: Średniej wielkości; w stosunku do głowy małe. Trójkątnego kształtu, nieznacznie zaokrąglone na brzegach. Rozstawione szeroko na zewnętrznych tylnych krawędziach czaszki, w linii z górnym kątem oka, dzięki czemu uniesione sprawiają wrażenie odstających od czaszki. Wyprostowane uszy skierowane są nieznacznie ku przodowi; gdy pies pracuje jego uszy bywają położone na czaszce. Wysokie osadzenie uszu stanowi wadę.

SZYJA:

Mocna i umiarkowanie łukowata.

TUŁÓW:

Zwartej budowy, lecz nie przesadnie krótki. Bez nadwagi.
Kościec proporcjonalny do wielkości psa.
Grzbiet: Prosty i łagodnie opadający ku biodrom.
Lędźwie: Mocne i dobrze umięśnione. Długie lędźwie, które mogą osłabiać grzbiet, stanowią wadę.
Klatka piersiowa: Dobrze rozwinięta.

OGON:
Osadzony umiarkowanie wysoko; u nasady stanowi przedłużenie linii kręgosłupa. Noszony nad grzbietem, gdy pies nie pracuje. Nie jest załamany, ani ciasno zwinięty na grzbiecie; nie jest także okryty krótkim włosem jak lisia kita. Ogon malamuta jest dobrze owłosiony i przypomina powiewające pióro.

KOŃCZYNY:

KOŃCZYNY PRZEDNIE : Przednie kończyny grubokościste i umięśnione; widziane z przodu – proste aż do śródręczy.
Łopatki: Umiarkowanie ukośne.
Śródręcza: Krótkie i mocne; widziane z boku – nieznacznie ukośne.
KOŃCZYNY TYLNE : Tylne kończyny szerokie. Widziane od tyłu – zarówno w pozycji stojącej, jak i w ruchu podążają za przednimi, nie będąc ustawionymi ani zbyt ściśle, ani za szeroko. Palce szczątkowe na tylnych łapach są niepożądane i powinny być usuwane u szczeniąt, krótko po narodzinach.
Uda: Silnie umięśnione.
Kolana: Umiarkowanie ukątowane.
Stawy skokowe: Umiarkowanie ukątowane i nisko osadzone.
ŁAPY: Typu „rakiety śnieżnej” – zwarte i mocne, z dobrze wykształconymi opuszkami, nadającymi solidny, zwarty wygląd. Duże, o zwartych i dobrze wysklepionych palcach. Między palcami rosną włosy ochronne. Opuszki są grube i twarde; pazury – krótkie i mocne.

CHÓD/RUCH:

Chód malamuta jest pewny, zrównoważony i mocny. Jak na wielkość i budowę psa, jest on zwinny. Z boku widać dobrą akcję kończyn tylnych, udzielającą się poprzez dobrze umięśnione lędźwie kończynom przednim. Kończyny przednie napędzane są akcją kończyn tylnych; poruszają się one płynnie, z dobrym wykrokiem. Widziane z przodu lub z tyłu – łapy poruszają się w jednej linii, ani zbyt ściśle, ani zbyt szeroko. W szybkim kłusie, łapy będą zbliżać się ku osi ciała. Szczudłowaty ruch lub jakikolwiek nie w pełni wydajny i niestrudzony ruch, powinien być oceniany negatywnie.

SZATA:

WŁOS: Malamute ma gęsty, gruby włos ochronny, nigdy długi ani miękki. Podszycie gęste, 1-2-calowej (tj. ok. 2,5-5,1-centymetrowej) głębokości, natłuszczone i wełniste. Twardy włos ochronny, podobnie, jak podszycie, ma zróżnicowaną długość. Szata na bokach tułowia stosunkowo krótka do średniej, dłuższa wokół barków i szyi, w dół grzbietu, na zadzie oraz portkach i piórze ogona. Malamuty zwykle mają krótszą i mniej obfitą szatę podczas lata. Malamuta należy wystawiać w naturalnej szacie. Trymowanie jest niedopuszczalne; wyjątek stanowią łapy, których włos można uporządkować.
MAŚĆ : Rozpiętość najczęściej występujących kolorów waha się od jasno szarego, przez odcienie pośrednie, do czarnego, śniadego oraz jego odcienie, do rudego. Słabo rozgraniczone kolory są dopuszczalne w podszyciu, znaczeniach na głowie i na połączeniach obszarów białych z kolorowymi. Jedynym dopuszczalnym jednolitym kolorem jest jednolicie biały. Umaszczenie białe zawsze dominuje na spodzie tułowia, częściowo na kończynach, łapach oraz masce. Biała strzałka na czole i/lub kołnierzu, bądź też plama na karku są atrakcyjne i dopuszczalne. Umaszczenie malamuta jest płaszczowe; biel zachodząca na tułów lub upstrzenie nierównomiernymi białymi plamami są niepożądane.

WIELKOŚĆ / CIĘŻAR CIAŁA:

Rasa jest naturalnie zróżnicowana pod względem wielkości. Pożądane gabaryty psa zaprzęgowego to:
Psy: 25 cali w kłębie, 85 funtów (63,5 cm, 38 kg).
Suki: 23 cale w kłębie, 75 funtów (58,5 cm, 34 kg).
Jednakowoż, wymogi dotyczące wielkości psa nie powinny przeważyć tych, które dotyczą typu, proporcji, ruchu oraz cech użytkowych. Jeżeli psy uznane zostaną za równe pod względem typu, proporcji i ruchu, preferowany jest pies, którego wielkość najbardziej zbliżona jest do wymaganej u psa zaprzęgowego.

ISTOTNE PODSUMOWANIE:
Podczas sędziowana Alaskan malamutów największy nacisk należy położyć na ich funkcję zaprzęgową i predyspozycje do transportowania ciężkich ładunków w Arktyce. Stopień negatywnej oceny powinien zależeć od stopnia, w jakim pies odbiega od opisu idealnego malamuta oraz w jakim konkretna wada zaburzałaby zdolność psa do pracy. Kończyny malamuta muszą wykazywać niezwykłą siłę i ogromną siłę napędową. Wszelkie oznaki niedoskonałości kończyn i łap, zarówno przednich, jak i tylnych, w postawie czy w ruchu, powinny być uważane za poważną wadę. Wadami tymi byłyby: płaskie łapy, krowia postawa, wadliwe śródręcza, strome łopatki, brak kątowania, szczudłowaty ruch (lub wszelki ruch, który nie jest harmonijny, mocny i pewny), wysokonożność, płytka klatka piersiowa, ciężkość, lekki kościec oraz słabe proporcje ogólne.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
- Niebieskie oczy.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/243.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.