Nie krzyczmy na psa !

Za każdym razem kiedy pies coś spsoci, jego właściciel ma ochotę go skrzyczeć, żeby w ten sposób okazać swoje niezadowolenie a jednocześnie, bądźmy szczerzy, żeby trochę wyładować złość. Jeśli się łudzi, że to pomoże – jest w błędzie.


Krzyk nigdy nie jest skuteczną metodą w wychowaniu psa. Po fakcie jest bez sensu, bo pies nie ma umiejętności wiązania kary (a krzyk jest dla niego karą) z jakimkolwiek działaniem z przeszłości. Nigdy nie zrozumie, że jego pan ruga go bo znalazł mokrą plamę na podłodze. Zrozumiałby to tylko wtedy, gdyby został skrzyczany w momencie siusiania. Jednak również wtedy nie powinno się na psa krzyczeć, bo osiągniemy jedynie to, że się przestraszy, czyli pod względem wychowawczym nic, lub nawet gorzej, że zacznie się bać, a to jest już problem.

Nakrzyczenie na psa powoduje, że zaprzestanie działania, nie zmieni to jednak jego zachowania w przyszłości, bo choć otrzymał komunikat, że tu swoich potrzeb załatwiać nie wolno, nadal nie wie gdzie powinien to robić. Skutek jest więc represyjny a nie edukacyjny a to nie daje żadnej szansy na rozwiązanie problemu. Dlatego zamiast krzyczeć, szybko niesiemy go na gazetki lub do kuwety i jeśli tam skończy swoje dzieło, radośnie nagradzamy. Jest to inwestowanie w przyszłość, bo nie skupiamy się na winie, tylko pokazujemy mu, gdzie powinien załatwiać swoje potrzeby, żeby jego pan był zadowolony i wyraził to głaskaniem i smakołykiem.

Mając na uwadze walory edukacyjne, można również udać, że się przestępstwa nie zauważyło, dyskretnie zlikwidować kałużę a potem psa dopilnować i kiedy tylko zacznie węszyć i szykować się do siusiania, zanieść go w wyznaczone miejsce a kiedy z niego skorzysta nagrodzić. Bardzo wiele problemów wychowawczych ma swoje źródło w niezrozumieniu tego mechanizmu. Krzyk to dowód bezsilności a właściciel musi być dla psa przywódcą i autorytetem.

Przemawiając do psa właścicel powinien używać dwóch rodzajów głosu:

• normalny, spokojny, który jest dla psa bardzo miły, uspokajający, właściciel używa go wtedy, kiedy chce pogadać z psem lub go pochwalić. Przemawianie do psa tym tonem daje mu poczucie bezpieczeństwa, podtrzymuje więź emocjonalną, bo pies czuje, że właściciel go chwali i jest z niego dumny i zadowolony. Taki ton nie motywuje do działania, służy do zacieśniania więzi z psem. W tym przypadku nie jest ważne co się do niego mówi, bo nie przekazujemy mu polecenia, ważna jest spokojna, miła modulacja głosu.                                                                          
• stanowczy, rozkazujący, który pies powinien odebrać jako komunikat lub polecenie. Tym stanowczym ale spokojnym tonem właściciel wydaje psu zazwyczaj krótkie komendy, np. „na miejsce”, „siad”, „do mnie”.Ta informacja powinna być zwięzła i krótka i zawierać znane psu komendy. Pies musi dobrze właściciela zrozumieć, żeby zrobić to, co mu polecił. Nie powinien mieć wątpliwości, że musi polecenie wykonać, za co już normalnym, ciepłym głosem może zostać pochwalony. 

Głos rozkazujący nie może w żadnym przypadku przybierać formy krzyku, ten powinien pozostać zawsze w rezerwie, kiedy trzeba nagle zatrzymać psa, bo grozi mu jakieś niebezpieczeństwo. Jeśli więc idąc ulicą chcemy żeby się w okreslonym miejscu zatrzymał spokojnym, cichym głosem wydamy mu komendę „stój”, ale jeśli przechodząc przez jezdnię nagle zobaczymy jadący w naszym kierunku z dużą prędkością samochód, krzykniemy „stój” ! Pies nie odbierze tego jako zwykłe polecenie, ale jako ostrzeżenie „uwaga, niebezpieczeństwo!” i odpowiednio do sytuacji zareaguje. Wystarczy zmiana tonu, żeby sens przekazu był zupełnie inny. Pies przyzwyczajony na co dzień do krzyków może tego przekazu nie zrozumieć. Starajmy się więc mówić do psa jak najciszej, on ma znakomity słuch i naprawdę doskonale nas słyszy. Nie mówiąc o tym, że wrzeszczący i miotający się bez sensu właściciel wygląda po prostu niepoważnie.