Pochodzenie

Entlebucher to jeden z czterech bardzo podobnych do siebie szwajcarskich psów pasterskich, do których należą, zaczynając od najmniejszego: entlebucher, appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Pochodzą one od molosowatych psów, które towarzyszyły legionom Cezara, kiedy przez przełęcz św. Bernarda wkraczały do Szwajcarii. W odciętych od świata dolinach szwajcarskich potomkowie tych psów skrzyżowani z owczarkami zaganiającymi dali początek kilku psom pasterskim, różniącym się w zasadzie tylko wzrostem, kolorem sierści i kształtem ogona.
 

Najmniejszy z nich - entlebucher, swoją nazwę wziął od szwajcarskiego miasta Entlebuch. Na początku psy te, ze względu na duże podobieństwo zaliczano do appenzellerów, potem rasa funkcjonowała pod nazwą Entilbucherhund, aż do 1889 roku, kiedy to Franz Schertenleib postanowił zająć się hodowlą tych małych psów pasterskich. Z tego roku pochodzi pierwszy opis rasy. Na wystawie pokazano je po raz pierwszy w 1913 roku w Langenthal. Zaprezentowano je profesorowi Albertowi Heimowi, wielkiemu miłośnikowi szwajcarskich ras pasterskich. Na podstawie sędziowskich opisów zostały wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej, jako czwarta rasa szwajcarskiego psa pasterskiego. W 1926 roku, z inicjatywy doktora Kolbera powstał Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch, a rok później opracowano pierwszy wzorzec rasy. Hodowla rozwijała się jednak wolno, większe zainteresowanie psy te wzbudziły dopiero wtedy, kiedy odkryto, że są nie tylko psami zaganiającymi, ale także doskonałymi psami użytkowymi oraz do towarzystwa. Dziś, ze względu na swoje zalety i niewielki wzrost, entlebucher zyskuje coraz więcej zwolenników.
 

Zgrabny, średniej wielkości pies, o harmonijnej, proporcjonalnej budowie ciała, głębokiej klatce piersiowej i dużej, płaskiej głowie z orzechowymi oczami i niewielkimi zwisającymi uszami. To, co wyróżnia go spośród innych szwajcarskich psów pasterskich, to niewielki wzrost i możliwość wystąpienia szczatkowego ogona.
 

Wysokość w kłębie: psy 44-50 cm, max 52 cm, suki 42-48 cm, max 50 cm.
Masa ciała: 25 - 29 kg.
 

Entlebucher jest znakomitym psem pasterskim, szczególnie dobrze radzi sobie w górzystym terenie. Jest spokojny, przyjazny, nie szczeka bez przyczyny. Lubi towarzystwo ludzi, dobrze czuje się także wśród innych psów. W stosunku do swoich właścicieli jest lojalny, bardzo się do nich przywiązuje. Łagodny i opiekuńczy wobec dzieci. Obdarzony silnym instynktem pilnowania, który w życiu rodzinnym może sprawiać pewne problemy. Wymaga wczesnej socjalizacji i szkolenia. Chętnie się uczy, jest jednak z natury nieufny, wymaga więc doświadczonego przewodnika.
 

Sierść entlebuchera jest gładka, lśniąca, gęsta i sztywna. Włos krótki, ściśle przylegający do ciała. Podszerstek gęsty. Kolor sierści czarny podpalany, z białymi, symetrycznie rozłożonymi znaczeniami na przedpiersiu, łapach i głowie oraz końcu ogona. Pielęgnacja entlebuchera jest bardzo prosta. Pies linieje dwa razy w roku i w tym okresie wymaga częstszego szczotkowania.

Więcej na temat pielęgnacji entlebuchera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Choć zasadniczo jest to rasa zdrowa, czasami zdarza się dysplazja stawów biodrowych oraz choroby oczu o podłożu genetycznym - dlatego na wszelki wypadek trzeba badać pod tym kątem psy przeznaczone do hodowli.
 

Entlebucher jest psem posłusznym, znanym z łagodności, szczególnie w stosunku do dzieci, chętnie współpracującym ze swoim panem. Jest raczej spokojny i jeśli zapewni mu się dłuższe spacery i dużo ruchu bez problemu przystosuje się do życia w mieszkaniu. Jak wszystkie psy zaganiające jest doskonałym stróżem, nie ma tendencji do włóczęgostwa a najlepiej czuje się wtedy, gdy jest blisko swojego pana. W odróżnieniu od innych psów zaganiających nie jest zbyt aktywny i nie zmusza swojego właściciela do wielokilometrowych spacerów, choć zawsze bardzo chętnie w nich uczestniczy.

Rasę tę można polecić każdemu, kto chciałby mieć psa ruchliwego, który jednak nie zamęczy go swoją aktywnością. Doskonale sprawdza się jako towarzysz rodziny, zwłaszcza, że w stosunku do dzieci które zna, jest bardzo łagodny. Również miłośnicy psich sportów będą zadowoleni z posiadania entlebuchera. Nie potrzebuje specjalnej motywacji, praca z panem to dla niego sama radość. Nie ma skłonności do kłusownictwa, można więc bez problemu zabierać go na wycieczki w plenerze.
Ponieważ jest psem nieufnym i trochę bojaźliwym, przy kupnie należy wybrać to szczenię, które pokona pierwszy lęk i nawiąże kontakt z przyszłym właścicielem.

Entlebucher jest najmniejszym z czterech szwajcarskich psów pasterskich. Pochodzi z Entlebuch – doliny w okolicach kantonów Lucerna i Berno. Pierwszy opis psa nazwanego „Entlibucherhund” pochodzi z 1889 roku, ale jeszcze długo potem nie rozróżniano psa pasterskiego z Entlebuch od psa pasterskiego z Appenzell. W 1913 roku na wystawie w Langenthal cztery egzemplarze tego małego psa zaganiającego zostały pokazane profesorowi Heimowi, wielkiemu miłośnikowi szwajcarskich ras psów pasterskich. Na podstawie opisów sędziowskich psy zostały wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (SHSB) jako czwarta rasa szwajcarskich psów pasterskich. Pierwszy wzorzec został jednak opracowany dopiero w roku 1927. Wcześniej, 28 sierpnia 1926 roku powstał z inicjatywy dr B. Kolbera Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch i od tej pory rozpoczęła się prawdziwa hodowla tej rasy. Wnioskując z małej liczby wpisów do SHSB, rasa rozwija się powoli. Nowym bodźcem do hodowli entlebuchera było odkrycie i potwierdzenie, obok jego wrodzonych zdolności żywego i niezmordowanego psa zaganiającego, również doskonałych cech psa użytkowego. Dzisiaj ten atrakcyjny, trójbarwny pies, choć nadal jeszcze hodowany w niewielkich ilościach, znalazł oddanych miłośników i cieszy się rosnącym uznaniem również jako pies rodzinny.

WYGLĄD OGÓLNY:
Nieco poniżej średniej wielkości, o zwartej, lekko wydłużonej sylwetce, trójbarwny, podobnie jak pozostałe szwajcarskie psy pasterskie, o bystrym, inteligentnym i przyjaznym wyrazie. Bardzo ruchliwy i zwinny.

WAŻNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia = 8:10
Stosunek długości kufy do długości mózgoczaszki = 4:5

USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Żywy, pełny temperamentu, pies pewny siebie i odważny, o wesołym usposobieniu. Łagodny i oddany osobom, które darzy zaufaniem, wobec obcych nieco nieufny; nieprzekupny stróż i zdolny uczeń

GŁOWA:
Proporcjonalna do tułowia, lekko klinowata, sucha; osie podłużne kufy i mózgoczaszki mniej więcej równoległe.
Mózgoczaszka: O dość płaskim czole, stosunkowo szeroka, najszersza pomiędzy uszami, lekko zwężająca się w stronę kufy. Kość potyliczna prawie niewidoczna, bruzda czołowa słabo zaznaczona.
Stop: słabo zaznaczony
Trzewioczaszka:
Nos: Czarny, lekko wystający przed przednią krawędź warg.
Kufa: Mocna, odpowiednio wymodelowana, wyraźnie oddzielona od policzków i czoła, równomiernie zwężająca się, ale nie szpiczasta, nieco krótsza niż odległość od stopu do kości potylicznej; grzbiet nosa prosty.
Fafle: Słabo wykształcone, przylegające, brzeg pigmentowany - czarne.
Zgryz: Mocny, regularny i kompletny zgryz nożycowy, dopuszczalny również zgryz cęgowy. Dopuszcza się brak pierwszych przedtrzonowców (P1), jednego lub dwóch. Brak (M3) nie bierze się pod uwagę.
Oczy: Dość małe, ciemnobrązowe lub orzechowe, okrągłe, o żywym, przyjaznym i czujnym wyrazie. Powieki dobrze przylegające, krawędzie czarne.
Uszy: Niezbyt duże, wysoko i stosunkowo szeroko osadzone, płatki uszu wiszące, trójkątne, na końcach zaokrąglone, o dobrze wykształconych małżowinach usznych, gdy pies jest spokojny przylegają płasko, w stanie wytężonej uwagi lekko uniesione u nasady i skierowane do przodu.

SZYJA:
Dość krótka i masywna, mocna, sucha, łagodnie połączona z tułowiem.

TUŁÓW:
Mocny, lekko wydłużony.
Grzbiet: Prosty, mocny, szeroki, stosunkowo długi.
Partia lędźwiowa: Mocne, elastyczne, nie za krótkie.
Zad: Lekko spadzisty, stosunkowo długi.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem. Żebra umiarkowanie wysklepione, klatka piersiowa daleko ożebrowana, o owalno- okrągłym przekroju.
Brzuch: Lekko podkasany.

OGON:
Osadzony na przedłużeniu lekko spadzistego zadu ogon naturalnej długości - pożądany ogon swobodnie uniesiony lub wiszący lub wrodzony ogon szczątkowy. Oba rodzaje ogonów są równorzędne.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: Silnie umięśnione, ale nie za ciężkie, nie za wąsko ani za szeroko ustawione, przednie kończyny są krótkie, masywne, proste, równoległe i ustawione wyraźnie pod tułowiem.
Łopatki: Muskularne, długie, skośnie ustawione i dobrze przylegające.
Ramiona: Długości tej samej co łopatki lub minimalnie krótsze. Tworzą z łopatką kąt 110-120 stopni.
Łokcie: Dobrze przylegające.
Przedramię: Stosunkowo krótkie, proste o silnym kośćcu, suche.
Śródręcze: patrząc od przodu tworzy w linii przedłużenie ramienia, oglądane z profilu nieznacznie nachylone, stosunkowo krótkie.
Kończyny tylne: Dobrze umięśnione, o szerokich i mocnych udach, oglądane z tyłu nie za wąskie, proste i ustawione równolegle.
Udo: Dość długie, tworzące z podudziem w kolanie stosunkowo rozwarty kąt. Mocne i szerokie.
Podudzie: Tej samej co udo długości, suche.
Staw skokowy: Mocny, stosunkowo nisko osadzony, dobrze kątowany.
Śródstopie: Dość krótkie, mocne, ustawione pionowo i równolegle. Wilcze pazury muszą być usunięte (nie dotyczy krajów, w których usuwanie wilczych pazurów jest zabronione)
Łapy: Zaokrąglone, zwarte, z wysklepionymi palcami, skierowane do przodu pazury krótkie i mocne, poduszki twarde i wytrzymałe.

RUCH:
Przestrzenny, swobodny i płynny; mocna praca tylnych kończyn; oglądane od przodu i od tyłu prowadzone prosto.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: Twardy; krótki, mocno przylegający, sztywny i lśniący włos okrywowy; gęsty podszerstek. Lekko pofalowany włos na kłębie i/lub grzbiecie jest dopuszczalny, ale niepożądany.
Umaszczenie i znaczenia: Typowe umaszczenie tricolor. Czarna barwa podstawowa z możliwie symetrycznymi, żółtymi lub rdzawo brązowymi i białymi znaczeniami. Żółte lub rdzawo-brązowe znaczenia znajdują się nad oczami, na policzkach, na kufie i na podgardlu, po bokach na piersi i na wszystkich czterech kończynach, gdzie podpalanie oddziela barwę białą od czarnej.
Podszerstek: ciemnoszary do brązowego.
Białe znaczenia:
Dobrze widoczna, wąska, biała strzałka na głowie ciągnąca się nieprzerwanie od mózgoczaszki przez grzbiet nosa i obejmująca częściowo lub całkowicie kufę. Białe znaczenie sięgające nieprzerwanie od brody poprzez podgardle aż do klatki piersiowej znaczenia na wszystkich czterech łapach. Przy długim ogonie pożądany biały koniuszek ogona. Niepożądane, ale tolerowane: mała, biała plamka na karku (nie większa niż połowa dłoni)

WIELKOŚĆ:
Wzrost w kłębie: Psy 44-50 cm, dopuszczalna do 52 cm.
Suki 42-48 cm, dopuszczalna do 50 cm.

WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena winna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
- brak wyrazu płci
- brak właściwych proporcji
- za mocna lub za cienka kość
- niedostateczne umięśnienie
- okrągła mózgoczaszka
- mocno zaznaczony stop
- krótka, zbyt długa lub szpiczasta kufa, grzbiet nosa inny niż prosty (tzw. nos rzymski)
- lekki przodozgryz
- braki w uzębieniu za wyjątkiem dwóch (P1)
- zbyt jasne, za głęboko osadzone lub wyłupiaste oczy
- nieprzylegające powieki
- za nisko osadzone, za małe i zbyt szpiczaste, odstające od głowy lub pofałdowane uszy
- zbyt krótki, łękowaty lub karpiowaty grzbiet
- zad przebudowany lub silnie opadający
- płaska lub beczkowata klatka piersiowa, brak wyraźnego przedpiersia
- przełamany ogon, ogon noszony powyżej linii grzbietu
- stromo kątowane przednie kończyny
- wykręcone lub krzywe przednie kończyny
- luźne nadgarstki
- stromo kątowane kończyny tylne, postawa krowia lub beczkowata, kończyny ustawione zbyt wąsko
- wydłużone, mało zwarte łapy
- ruch mało wydajny, drobiąco-szczudłowaty, wąsko prowadzone lub krzyżujące się kończyny,
Umaszczenie:
- przerwane znaczenie na głowie
- biała plama na karku większa niż połowa dłoni
- białe znaczenia na łapach powyżej nadgarstków
- białe znaczenia nie na wszystkich łapach
- nieprzerwany biały kołnierz (poważna wada)
- przerwane białe znaczenie na piersi (poważna wada)
przednie kończyny: brak brązowych znaczeń pomiędzy białymi i czarnymi (poważna wada)
- brak znaczeń na głowie, całkiem czarna głowa (bardzo poważna wada)
- niepewne zachowanie, brak temperamentu, lekka agresja

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- lękliwość, agresywność
- tyłozgryz, wyraźny przodozgryz, zgryz przemienny
- entropium, ektropium
- oczy żółte jastrzębie, nakrapiane lub niebieskie
- zakręcony ogon
- za długi, miękki włos, inny niż krótki
wady umaszczenia: brak trójbarwności, barwa podstawowa inna niż czarna
- wysokość powyżej lub poniżej normy
Psy, które wykazują nienormalne zachowania, lub zachowania zaburzone, muszą zostać zdyskwalifikowane

UWAGA:
Psy muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.