Pochodzenie

Duży szwajcarski pies pasterski to jeden z czterech bardzo podobnych do siebie szwajcarskich psów pasterskich, do których należą, zaczynając od najmniejszego: entlebucher, appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Pochodzą one od molosowatych psów, które towarzyszyły legionom Cezara, kiedy przez przełęcz św. Bernarda wkraczały do Szwajcarii. W odciętych od świata dolinach szwajcarskich potomkowie tych psów skrzyżowani z owczarkami zaganiającymi dały początek kilku psom pasterskim, bardzo do siebie podobnym, różniącym się w zasadzie tylko wzrostem, kolorem sierści i kształtem ogona.

Niewiele brakowało, by pod koniec XV wieku psy te całkowicie wyginęły. Burmistrz Zurychu uznał, że niszczą winnice i zagrażają zwierzynie łownej. W rzeczywistości te obdarzone wielką siłą psy były bardzo pożyteczne, wykorzystywano je jako psy obronne, pasterskie i pociągowe. Rasa kształtowała się w niezwykle trudnych warunkach, psy pracowały bardzo ciężko i tylko to dawało im szansę przeżycia. Mimo to ich liczba zmalała tak bardzo, że na początku XX wieku były zagrożone wymarciem, dzięki miłosnikom rasy jednak przeżyły. W 1908 roku rasa została oficjalnie uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Dzisiaj psy te używane są do ciągnięcia wózków z produktami mleczarskimi, do poszukiwania ludzi i przedmiotów zaginionych w górach.
 

Duży szwajcarski pies pasterski jest mocno zbudowanym psem, o potężnej, ale nie ciężkiej sylwetce. Ma prosty, silny grzbiet, głęboką i szeroką klatkę piersiową, silne lędźwie, mocne nogi oraz zwisający, sięgający do stawu skokowego ogon, który w akcji wędruje wysoko w górę. Głowa silna, oczy średniej wielkości, w kolorze brązowym lub orzechowym, uszy trójkątne, płaskie, opadające.

Wysokość w kłębie: psy 65-72 cm, suki 60-68 cm
Masa ciała: wzorzec nie precyzuje, orientacyjnie: psy około 60 kg, suki około 50 kg
 

 

Jest to pies bardzo zrównoważony, świadomy swojej siły, chętnie wykorzystywany do ochrony bydła, transportowania ładunków i pilnowania domów. Często wykorzystuje się go w akcjach poszukiwawczych i ratowniczych w górach, sprawdza się również jako pies lawinowy. Jest doskonałym psem obrończym, działającym odważnie, ale bez zbędnej agresywności.
 

Sierść dużego szwajcarskiego psa pasterskiego jest gęsta, twarda i gładka, przylegająca do ciała, o długości około 3-5 cm, podszyta obfitym podszerstkiem.

Umaszczenie czarne, rdzawo podpalane, z białymi, symetrycznie rozłożonymi znaczeniami na przedpiersiu, łapach, głowie oraz na końcu ogona.

Pielęgnacja jest bardzo prosta. Pies linieje dwa razy w roku i w tym okresie wymaga częstszego szczotkowania.

Więcej na temat pielęgnacji dużego szwajcarskiego psa pasterskiego i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Duży szwajcarski pies pasterski cieszy się doskonałym zdrowiem i jak przystało na psa pasterskiego, jest bardzo odporny na niesprzyjające warunki atmosferyczne.
 

 

Jest to bardzo zrównoważony, wierny i łagodny pies, opiekuńczy w stosunku do dzieci. Jest inteligentny i chętnie się uczy. Bardzo przywiązuje się do swoich właścicieli, jest znakomitym psem rodzinnym. Potrzebuje jednak dużo przestrzeni i odpowiedniego wybiegu. Nadaje się więc dla kogoś, kto dysponuje bardzo dużym ogrodem i może mu zapewnić takie warunki, jakich ten olbrzym potrzebuje. Bardzo kosztowny w utrzymaniu.

 

W roku 1908 na jubileuszowej wystawie w Langenthal, zorganizowanej z okazji 25-lecia istnienia Szwajcarskiego Towarzystwa Kynologicznego przedstawiono do oceny profesorowi Albertowi Heimowi, wielkiemu propagatorowi ras szwajcarskich, dwa krótkowłose berneńskie psy pasterskie. Profesor Heim ocenił je jako zanikającą odmianę starego typu dużych psów pasterskich (górskich) lub psów rzeźników, których przodkowie byli szeroko rozpowszechnieni w Europie Centralnej i hodowani jako psy obrończe, pociągowe i pasterskie. W roku 1909 zostały one uznane przez Szwajcarskie Towarzystwo Kynologiczne za odrębną rasę i wpisane jako Duże Szwajcarskie Psy Pasterskie do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (tom 12). W roku 1912 powstał Klub Dużego Szwajcarskiego Psa Pasterskiego, którego celem było popularyzowanie rasy i hodowla w czystości rasy. Wzorzec rasy został opublikowany przez FCI po raz pierwszy dopiero 5 lutego 1939. Obecnie psy tej rasy są cenione za opanowany i zrównoważony temperament i hodowane również w pozostałych krajach europejskich, szczególnie jako psy rodzinne.

WYGLĄD OGÓLNY:
Trójkolorowy, masywny, grubokościsty i dobrze umięśniony pies, którego mimo jego wzrostu i wagi charakteryzuje wytrzymałość i ruchliwość.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość korpusu do wysokości w kłębie = 10:9
Głębokość klatki piersiowej do wysokości w kłębie = 1:2
Długość mózgoczaszki do długości kufy = 1:1
Szerokość czaszki do szerokości kufy = 2:1

USPOSOBIENIE I CHARAKTER:
Pies ufny, uważny, czujny i pozbawiony lęku w sytuacjach powszednich, dobroduszny i oddany bliskim osobom, pewny siebie wobec obcych, o średnim temperamencie.

GŁOWA:
Głowa mocna, proporcjonalnie do tułowia , lecz nie ciężka. Głowa psa mocniejsza niż głowa suki.
Mózgoczaszka: Płaska i szeroka, zaznaczona bruzda czołowa od nasady czoła w kierunku potylicy.
Stop: Słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Trufla nosa czarna.
Kufa: Silna, dłuższa niż głęboka, oglądana z góry lub boku nie może być spiczasta, grzbiet nosa prosty, bez bruzdy
Fafle: Umiarkowanie rozwinięte, przylegające, czarne. Fafle nie mogą być wiszące.
Zgryz: Pełny, silny i regularny nożycowy. Dopuszczalny brak 2 zębów (P1) i/lub (P2). Nie bierze się pod uwagę braku (M3).
Oczy: O kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone ani zbyt głęboko ani wyłupiaste, koloru od orzechowego do kasztanowo-brązowego o bystrym, przyjemnym wyrazie. Powieki dobrze przylegające. Brzegi powiek o ciemnej pigmentacji.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątne raczej wysoko osadzone. W spoczynku płasko przylegające do policzków. Przy natężonej uwadze skierowane do przodu. Zarówno wierzchnia jak spodnia strona uszu owłosiona.

SZYJA:
Silna, muskularna, raczej masywna, bez podgardla.

TUŁÓW:
Nieco dłuższy niż wysokość w kłębie.
Grzbiet: Umiarkowanie długi, silny, prosty.
Lędźwie: Szerokie i dobrze umięśnione.
Zad: Długi i szeroki, lekko zaokrąglony, nie przebudowany lub opadający.
Klatka piersiowa: Silna, szeroka, sięgająca łokci, o owalnym przekroju, nie płaska ani beczkowata. Przedpiersie szerokie, dobrze zaznaczone.
Brzuch: Brzuch i boki lekko podciągnięte.

OGON:
Ogon harmonijnie osadzony, dość ciężki, sięgający stawu skokowego, w spoczynku swobodnie opadający. W podnieceniu oraz w ruchu noszony wyżej i lekko wygięty ku górze, jednak nigdy nie zakręcony ani nie zarzucony nad grzbiet.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: oglądane z przodu proste i równoległe, raczej szeroko ustawione
Łopatki: Długie, silne, ukośnie ustawione, przylegające do tułowia i dobrze umięśnione, tworzące z ramionami niezbyt rozwarte kąty.
Przedramię: O mocnym kośćcu, proste.
Śródręcze: Silne, oglądane z przodu proste przedłużenie przedramienia, z boku prawie prostopadłe
Kończyny tylne: Oglądane z tyłu proste, niezbyt wąsko ustawione. Pięty i łapy nie mogą być wykręcone ani na zewnątrz ani do środka. Ostrogi muszą być usunięte; nie dotyczy krajów, w których usuwanie ostróg jest zabronione.
Udo: Dość długie, szerokie, mocne i dobrze umięśnione.
Staw kolanowy: o wyraźnie rozwartym kątowaniu
Podudzie: dość długie
Staw skokowy: Silne i dobrze kątowane.
Stopy: Silne, prosto ustawione, zwarte, o wysklepionych palcach i silnych pazurach.

RUCH:
We wszystkich tempach ruch swobodny, przestrzenny i harmonijny. Długi swobodny wykrok przednich kończyn i silny napęd tylnych. W kłusie kończyny oglądane z przodu i z tyłu – prowadzone prosto.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos okrywowy dwuwarstwowy, gęsty. Średniej długości włos okrywowy, gęsty, podszerstek możliwie ciemnoszary do czarnego. Dopuszczalny jest krótki włos okrywowy przy prawdziwym podszerstku.
Umaszczenie: Podstawowa maść czarna z brązowo-czerwonym podpalaniem i symetrycznymi czysto białymi znaczeniami. Podpalanie rozdziela podstawową czarną maść od białych znaczeń na policzkach, nad oczami, na wewnętrznej stronie uszu, symetrycznie na przedpiersiu, na kończynach oraz na spodniej stronie ogona. Białe znaczenia występują na głowie (strzałka), na kufie, od podgardla aż do klatki piersiowej tworzą jednolity krawat, na łapach i na końcu ogona. Pomiędzy białą strzałką i czerwonobrązowym podpalaniem nad oczami powinien być widoczny czarny pasek. Dopuszczalny jest biały kołnierz lub biała plama na karku.

WIELKOŚĆ:
Wzrost w kłębie: Psy 65-72 cm, Suki 60-68 cm.

WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena winna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
- niepewny charakter
- braki w uzębieniu, poza najwyżej dwoma P1 i/lub P2. (brak M3 nie jest brany pod uwagę) Zgryz cęgowy.
- jasne oko, nie przylegające powieki
Szata:
- widoczny żółto-brązowy lub jasno szary podszerstek
- nieczyste kolory
Umaszczenie:
- brak białych znaczeń na głowie, za szeroka strzałka
- białe znaczenie na kufie sięgające znacznie poza kąt wargowy
- białe podkolanówki (białe znaczenia sięgające powyżej stawu nadgarstkowego i/ lub skokowego)
- wyraźna asymetria znaczeń

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- poważne wady charakteru (nadmierna agresywność, tchórzliwość).
- zgryz przemienny, przodo- lub tyłozgryz.
- entropium, ektropium.

- niebieskie oczy - jedno lub obydwa
- krótki włos bez podszerstka.
- długi włos.
- umaszczenie inne niż trójkolorowe.
- maść podstawowa inna niż czarna.
Psy, które wykazują nienormalne zachowania, lub zachowania zaburzone, muszą zostać zdyskwalifikowane.

UWAGA:
Psy muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/58.pdf