Rasy psów
Wybierz inną rasę
Appenzeller to jeden z czterech bardzo podobnych do siebie szwajcarskich psów pasterskich, do których należą, zaczynając od najmniejszego: entlebucher, appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Pochodzą one od molosowatych psów, które towarzyszyły legionom Cezara, kiedy przez przełęcz św. Bernarda wkraczały do Szwajcarii. W odciętych od świata dolinach szwajcarskich potomkowie tych psów skrzyżowani z owczarkami zaganiającymi dały początek kilku psom pasterskim, bardzo do siebie podobnym, różniącym się w zasadzie tylko wzrostem, kolorem sierści i kształtem ogona. Appenzeller, najbardziej po berneńczyku popularny szwajcarski pies pasterski, swoją nazwę wziął od kantonu Appenzell w północnej Szwajcarii. Od 1906 roku Klub Appenzellera czuwa nad rozwojem i czystością rasy. Obecnie psy te żyją przede wszystkim w Szwajcarii, poza granicami tego kraju są niestety mało rozpowszechnione.
W 2000 roku, na wystawie w Warszawie, wystąpiła pierwsza sprowadzona do Polski suczka rasy appenzeller FANTAZJA from Balihara Ranch. Rok później pojawił się pies IRCO r.Brunggberg. W wyniku skojarzenia tej pary w 2002 roku w hodowli „Z Wojtatówki” przyszedł na świat pierwszy polski miot appenzellerów.
Appenzeller jest mocnym, bardzo proporcjonalnie zbudowanym psem o muskularnej szyi, szerokiej klatce piersiowej i mocnych kończynach. Głowa, oglądana z przodu, ma kształt trójkąta, pies ma obwisłe uszy i małe skośne, ciemnobrązowe oczy o żywym, inteligentnym spojrzeniu. To, co szczególnie wyróżnia appenzellera spośród szwajcarskich psów pasterskich, to silny, długi ogon, zakręcony i w charakterystyczny sposób noszony na udzie.
Wysokość w kłębie: 52-58 cm - psy, 48-54 cm – suki.
Masa ciała: około 22-30 kg.
Appenzellery powstały jako psy pasterskie, zaganiające stada bydła i stróżujące. Zostały ukształtowane pod wpływem środowiska i przeszły bardzo rygorystyczną selekcję, dzięki której ich cechy charakteru wzbudzają dzisiaj prawdziwy zachwyt. Postawiono im bardzo zróżnicowane zadania. Dla pasterza i chłopa pies musiał strzec domu, być czujny, nie uciekać, nie kłusować, chodzić przy nodze po ścieżkach, a nie po uprawach, bronić w razie konieczności swojego pana, zostawić w spokoju inne zwierzęta domowe, takie jak koty i kury, a jeśli trzeba ciągnąć wózki na targ. Ponadto pies miał być zdrowy, wytrzymały na zmiany pogody, posłuszny i mieć budzącą respekt postawę.
Nic więc dziwnego, że przy takich wymaganiach współczesny appenzeller to pies zadziwiająco wszechstronny. Cechuje go wyjątkowa energia i pracowitość. Jest najszczęśliwszy, gdy może być u boku właściciela i towarzyszyć mu w codziennych zajęciach. Zawsze z ogromną uwagą słucha poleceń i stara się je dokładnie wykonywać. Jest znakomitym psem zaganiającym. Nieposłuszne krowy chwyta za pęciny i w ten sposób zmusza do posłuszeństwa. Doskonale zna swoje stado, bezbłędnie potrafi rozpoznać intruza i skutecznie go przegonić. Ten wrodzony instynkt do pilnowania powoduje, że appenzeller jest również doskonałym psem stróżującym. Jest bardzo czujny i zawsze trzyma się blisko domu.
Sierść appenzellera jest gładka, lśniąca, gęsta i ściśle przylegająca do ciała. Jedynie ogon jest bardzo mocno owłosiony. Kolor sierści czarny, podpalany, z białymi, symetrycznie rozłożonymi znaczeniami na przedpiersiu, łapach i głowie oraz na końcu ogona.
Pielęgnacja appenzellera jest bardzo prosta. Pies linieje dwa razy w roku i w tym okresie wymaga częstszego szczotkowania.
Więcej na temat pięlegnacji appenzellera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 46
APPENZELLER
(Appenzeller Sennenhund, Appenzell Cattle Dog)
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca: 23.05.2003
Przeznaczenie: Pies, zaganiający, stróżujący, pilnujący, domowy i podwórzowy; dziś także pies pracujący i rodzinny.
Klasyfikacja:
Grupa 2 - Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 - Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
WYGLĄD OGÓLNY:
Trójkolorowy, średniej wielkości, budowa w proporcjach zbliżona do kwadratu, harmonijny we wszystkich elementach, muskularny, bardzo ruchliwy i zwinny, o bystrym wyrazie.
WAŻNE PROPORCJE:
Wzrost w kłębie do długości tułowia = 9:10, pies raczej krępy niż wydłużony. Długość kufy do mózgoczaszki = 4:5
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Żywy, pełny temperamentu, pies pewny siebie i odważny. Nieco nieufny wobec obcych, nieprzekupny stróż, przyjazny, szybko uczący się.
GŁOWA:
Wielkością pasująca do tułowia, lekko klinowata.
Mózgoczaszka:
Prawie płaska, najszersza między uszami, równomiernie zwężająca się w kierunku kufy. Guz potyliczny słabo zaznaczony. Umiarkowanie wyraźna bruzda czołowa.
Stop: Słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: U psów czarnych nos czarny, u czekoladowych brązowy (możliwie ciemny).
Kufa: Średnio masywna, zwężająca się równomiernie, ale nie spiczasta, z silną żuchwą, grzbiet nosa prosty.
Wargi: Suche i przylegające, u czarnych psów czarne, u czekoladowych brązowe (możliwie ciemno pigmentowane)
Uzębienie: Silny, pełny zgryz nożycowy, dopuszczalny również zgryz cęgowy. Dopuszcza się brak pierwszego przedtrzonowca (P1), podwójne P1 oraz brak (M3)
Policzki: Nieuwypuklone.
Oczy: Raczej małe, o kształcie migdała, nie wypukłe, w stosunku do nosa nieco ukośnie osadzone, o żywym wyrazie, kolor: u czarnych psów – ciemnobrązowe do brązowych, u czekoladowych jaśniejsze, lecz tak ciemne jak to tylko możliwe.
Powieki: dobrze przylegające, u czarnych psów czarne, u brązowych brązowe (możliwie ciemno pigmentowane)
Uszy: Zdecydowanie wysoko i szeroko osadzone, wiszące. W spoczynku płasko przylegające do policzków, trójkątne o lekko zaokrąglonych koniuszkach. Przy natężonej uwadze skierowane ku przodowi tak by głowa oglądana z przodu i z góry sprawiała wrażenie wyraźnego trójkąta.
SZYJA:
Średniej długości, mocna, sucha.
TUŁÓW:
Mocny, zwarty.
Grzbiet: Umiarkowanie długi, silny, prosty.
Partia lędźwiowa: Krótka i dobrze umięśniona.
Zad: Krótki, będący przedłużeniem linii grzbietu.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem. Mostek sięgający daleko do tyłu. Klatka piersiowa o okrągło-owalnym przekroju.
Brzuch: Nieznacznie podkasany.
OGON:
Wysoko osadzony, silny, średniej długości, pokryty gęstym włosem, nieco dłuższym na spodniej części. W ruchu ogon ciasno zakręcony nad grzbietem lub na boku. W spoczynku tolerowany ogon zwisający.
KOŃCZYNY:
O mocnym kośćcu.
Kończyny przednie: Dobrze umięśnione, proste, oglądane z przodu równoległe i niezbyt wąsko ustawione.
Łopatka: Długa i ukośna.
Ramiona: Tej samej co łopatka długości lub tylko nieznacznie krótsze.
Kąt między łopatką i ramieniem niezbyt rozwarty. Dobrze przylegające łokcie.
Przedramię: Proste, suche.
Śródręcze: Oglądane z przodu tworzy z przedramieniem linię prostą, oglądane z boku jest zaledwie lekko nachylone do podłoża.
Kończyny tylne: Dobrze umięśnione, oglądane z tyłu proste, równoległe i niezbyt wąsko ustawione, typowe dla rasy kątowanie daje efekt dość stromej łapy tylnej.
Udo: Dość długie, tworzy z podłożem kąt rozwarty, proporcjonalny do kątowania przednich kończyn.
Podudzie: Prawie tej samej długości co udo lub nieznacznie krótsze. Tworzy z udem niezbyt rozwarty kąt. Suche i dobrze umięśnione.
Staw kolanowy: dość rozwarty
Staw skokowy: Stosunkowo wysoko usytuowany.
Śródstopie: Prostopadłe do podłoża, równolegle wobec siebie ustawione. Nie wykręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz. Ostrogi muszą być usunięte, za wyjątkiem krajów, gdzie operacyjne usuwanie ostróg jest zabronione.
Stopa: O krótkich, wysklepionych i zwartych palcach.
RUCH:
Dynamiczny o długim wykroku. W kłusie kończyny oglądane z przodu i z tyłu – prowadzone prosto.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos ościsty, twardy i przylegający. Włos okrywowy gęsty i błyszczący. Podszerstek gęsty, czarny, brązowy lub szary. Niepożądane prześwity podszerstka. Lekko falujący włos na kłębie i grzbiecie tolerowany lecz niepożądany.
Umaszczenie podstawowe czarne lub czekoladowe z symetrycznym rdzawobrązowym podpalaniem i białymi znaczeniami. Małe rdzawobrązowe plamki nad oczami. Podpalanie również na policzkach, symetrycznie po obu stronach klatki piersiowej na wysokości stawów barkowych oraz na kończynach, gdzie musi rozdzielać umaszczenie czarne ( ewentualnie czekoladowe) od białego.
Białe znaczenia:
Dobrze widoczna biała strzałka schodząca nieprzerwanie na grzbiet nosa i obejmująca całą kufę lub jej część. Biało umaszczona broda oraz krawat na podgardlu sięgający nieprzerwanie
klatki piersiowej. Białe skarpetki na wszystkich kończynach. Biały koniec ogona. Biała plama na karku lub obejmująca szyję w połowie biała obroża są tolerowane. Cienka, pełna biała obroża również tolerowana, lecz niepożądana.
WIELKOŚĆ:
Wzrost w kłębie: Psy 52-56 cm, Suki 50-54 cm, Z tolerancją plus-minus 2 cm.
WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena winna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
- Brak wyrazu płci.
- Zbyt wydłużona lub nieharmonijna budowa.
- Delikatny lub zbyt gruby kościec.
- Niedostatecznie umięśniony.
- Bardzo ciężka lub zbyt lekka głowa.
- Okrągła czaszka.
- Zbyt silnie zaznaczony stop.
- Zbyt długa, zbyt krótka, delikatna, szpiczasta kufa, grzbiet nosa inny niż prosty (tzw. nos rzymski).
- Zbyt silnie rozwinięte fafle.
- Brak więcej niż jednego (P1).
- Zbyt silnie uwypuklone policzki.
- Okrągłe, wyłupiaste lub zbyt jasne oczy.
- Zbyt małe, za duże, odstające, zbyt wysoko lub zbyt nisko osadzone uszy.
- Grzbiet łękowaty, karpiowaty.
- Przebudowany lub opadający zad.
- Podkasany brzuch.
- Płaska lub zbyt beczkowata klatka piersiowa, brak przedpiersia, zbyt krótki mostek.
- Luźno zawinięty ogon, koniuszek ogona sięga jego nasady.
- Niewystarczające kątowanie przednich i/ lub tylnych kończyn.
- Odstające łokcie.
- Luźne nadgarstki.
- Krowia postawa.
- Owalnie wydłużona łapa (tzw. zajęcza), mało zwarte palce.
- Nieprawidłowy ruch np. drobiąco - szczudłowaty (sztywny), wąskie prowadzenie kończyn lub ich krzyżowani itp.
- Prześwitujący podszerstek.
Znaczenia:
- Czarne plamy na białych znaczeniach.
- Przerwane znaczenia na głowie (strzałka).
- Nieprzerwany, szeroki biały kołnierz.
- Niejednolita biel na klatce piersiowej.
- Białe skarpetki sięgające powyżej stawu nadgarstkowego, brak bieli na łapach i /lub końcu ogona.
- Zbyt niski lub wysoki wzrost (wykraczający poza dopuszczalny przedział).
- Niepewne charakter, brak temperamentu, agresywność
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość, agresywność.
- Przodo- lub tyłozgryz, zgryz przemienny.
- Entropium, ektropium.
- Niebieskie lub niebiesko-plamiste oczy.
- Sierpowaty ogon (czubek nie sięga nasady ogona), zdecydowanie wiszący lub załamany ogon.
- Inny gatunek włosa niż twardy.
- Brak trójbarwności.
- Umaszczenie podstawowe inne niż czarne lub czekoladowe.
Psy, które wykazują nienormalne zachowania, lub zachowania zaburzone, muszą zostać zdyskwalifikowane
UWAGA:
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie. /
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/46.pdf
APPENZELLER SENNENHUND (APPENZELL CATTLE DOG)
Pochodzenie
Appenzeller to jeden z czterech bardzo podobnych do siebie szwajcarskich psów pasterskich, do których należą, zaczynając od najmniejszego: entlebucher, appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Pochodzą one od molosowatych psów, które towarzyszyły legionom Cezara, kiedy przez przełęcz św. Bernarda wkraczały do Szwajcarii. W odciętych od świata dolinach szwajcarskich potomkowie tych psów skrzyżowani z owczarkami zaganiającymi dały początek kilku psom pasterskim, bardzo do siebie podobnym, różniącym się w zasadzie tylko wzrostem, kolorem sierści i kształtem ogona. Appenzeller, najbardziej po berneńczyku popularny szwajcarski pies pasterski, swoją nazwę wziął od kantonu Appenzell w północnej Szwajcarii. Od 1906 roku Klub Appenzellera czuwa nad rozwojem i czystością rasy. Obecnie psy te żyją przede wszystkim w Szwajcarii, poza granicami tego kraju są niestety mało rozpowszechnione.
W 2000 roku, na wystawie w Warszawie, wystąpiła pierwsza sprowadzona do Polski suczka rasy appenzeller FANTAZJA from Balihara Ranch. Rok później pojawił się pies IRCO r.Brunggberg. W wyniku skojarzenia tej pary w 2002 roku w hodowli „Z Wojtatówki” przyszedł na świat pierwszy polski miot appenzellerów.
Wygląd
Appenzeller jest mocnym, bardzo proporcjonalnie zbudowanym psem o muskularnej szyi, szerokiej klatce piersiowej i mocnych kończynach. Głowa, oglądana z przodu, ma kształt trójkąta, pies ma obwisłe uszy i małe skośne, ciemnobrązowe oczy o żywym, inteligentnym spojrzeniu. To, co szczególnie wyróżnia appenzellera spośród szwajcarskich psów pasterskich, to silny, długi ogon, zakręcony i w charakterystyczny sposób noszony na udzie.
Wysokość w kłębie: 52-58 cm - psy, 48-54 cm – suki.
Masa ciała: około 22-30 kg.
Charakter, usposobienie
Appenzellery powstały jako psy pasterskie, zaganiające stada bydła i stróżujące. Zostały ukształtowane pod wpływem środowiska i przeszły bardzo rygorystyczną selekcję, dzięki której ich cechy charakteru wzbudzają dzisiaj prawdziwy zachwyt. Postawiono im bardzo zróżnicowane zadania. Dla pasterza i chłopa pies musiał strzec domu, być czujny, nie uciekać, nie kłusować, chodzić przy nodze po ścieżkach, a nie po uprawach, bronić w razie konieczności swojego pana, zostawić w spokoju inne zwierzęta domowe, takie jak koty i kury, a jeśli trzeba ciągnąć wózki na targ. Ponadto pies miał być zdrowy, wytrzymały na zmiany pogody, posłuszny i mieć budzącą respekt postawę.Nic więc dziwnego, że przy takich wymaganiach współczesny appenzeller to pies zadziwiająco wszechstronny. Cechuje go wyjątkowa energia i pracowitość. Jest najszczęśliwszy, gdy może być u boku właściciela i towarzyszyć mu w codziennych zajęciach. Zawsze z ogromną uwagą słucha poleceń i stara się je dokładnie wykonywać. Jest znakomitym psem zaganiającym. Nieposłuszne krowy chwyta za pęciny i w ten sposób zmusza do posłuszeństwa. Doskonale zna swoje stado, bezbłędnie potrafi rozpoznać intruza i skutecznie go przegonić. Ten wrodzony instynkt do pilnowania powoduje, że appenzeller jest również doskonałym psem stróżującym. Jest bardzo czujny i zawsze trzyma się blisko domu.
Szata
Sierść appenzellera jest gładka, lśniąca, gęsta i ściśle przylegająca do ciała. Jedynie ogon jest bardzo mocno owłosiony. Kolor sierści czarny, podpalany, z białymi, symetrycznie rozłożonymi znaczeniami na przedpiersiu, łapach i głowie oraz na końcu ogona. Pielęgnacja appenzellera jest bardzo prosta. Pies linieje dwa razy w roku i w tym okresie wymaga częstszego szczotkowania.
Więcej na temat pięlegnacji appenzellera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Do kogo pasuje ten pies ?
Appenzeller, który jest przede wszystkim psem pasterskim, doskonale sprawdza się również jako przyjaciel rodziny. Z całą pewnością nie będzie szczęśliwy w bloku w centrum miasta, natomiast dom z ogrodem i możliwością pobiegania zupełnie mu wystarczy. Jest psem bez reszty oddanym swojej rodzinie, czujnym i opiekuńczym wobec dzieci. Jest bardzo inteligentny i zręczny, łatwo się uczy, może brać udział w szkoleniu i agility. Nie wchodzi w konflikty z innymi zwierzętami. W stosunku do obcych jest nieufny i nieprzekupny. Uwielbia spacery, na których zawsze trzyma się blisko swojego „stada”. Jego wrodzona pasja „zaganiania” powoduje, że doskonale pilnuje dzieci i nie pozwala się im oddalić. Bezproblemowy w utrzymaniu będzie z pewnością wspaniałym towarzyszem dla lubiącej ruch i wycieczki rodziny. Wbrew temu, co można przeczytać w niektórych książkach, w żadnym wypadku nie jest to pies, który może mieszkać w budzie. Appenzellery zawsze służyły człowiekowi i tylko żyjąc w pobliżu swojej rodziny będą w stanie właściwie się rozwijać i pokazać swój wspaniały charakter.
Zalety i wady
| + znakomity stróż + inteligentny, chętny do nauki + bardzo przywiązany do właścicieli + sierść łatwa do pielęgnacji |
- potrzebuje bardzo dużo zajęć - wymaga konsekwentnego przewodnika - bywa uparty - lubi poszczekać |
Ciekawostki
Appenzeller ma rzadko spotykaną u psów pasterskich umiejętność: jest nie tylko pasterzem, ale w razie potrzeby potrafi także stanąć w obronie swojego stada.
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
APPENZELLER
(Appenzeller Sennenhund, Appenzell Cattle Dog)
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca: 23.05.2003
Przeznaczenie: Pies, zaganiający, stróżujący, pilnujący, domowy i podwórzowy; dziś także pies pracujący i rodzinny.
Klasyfikacja:
Grupa 2 - Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 - Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Appenzeller został opisany po raz pierwszy w 1853 r. w „Tierleben der Alpenwelt” („Życie zwierząt w Alpach”) jako „donośnie szczekający, krótkowłosy, średniej wielkości, wielokolorowy pies pasterski”, który „miejscami używany jest do pilnowania zabudowań oraz zaganiania stad”. W roku 1895 popularyzator rasy, inspektor leśny Max Sieber, wezwał Szwajcarski Związek Kynologiczny, aby uczyniono coś dla appenzellera. W roku 1898 radny kantonu St. Gallen przeznaczył 400 franków w celu wyodrębnienia hodowli appenzellerów. Na zlecenie SKG stworzono komisję, ustalono cechy rasy i wyszukano na targu w Altstaetten 9 psów i 7 suk, za które przyznano premie w wysokości 5-10 franków. Na skutek tego w roku 1989 na pierwszej międzynarodowej wystawie psów w Winterthur wystawiono 8 Appenzellerów, w próbnie wprowadzonej klasie „psów pasterskich górskich” Dzięki inicjatywie prof. dr Alberta Heima i jego zaangażowania w popularyzację szwajcarskich psów pasterskich, w tym i appenzeller’a, w 1906 r. powstał Klub Appenzeller’a, którego celem była popularyzacja rasy oraz utrzymanie jej w stanie „naturalnym”. Wraz z wprowadzeniem obowiązkowej rejestracji szczeniąt w księdze rodowodowej appenzeller’a rozpoczęła się planowa hodowla w czystości rasy. W 1914 prof. Heim wypracował pierwszy obowiązujący wzorzec rasy. Ojczyzną appenzeller’a był region Appenzell, dziś rasa rozpowszechniona jest w całej Szwajcarii, a hodowana również w wielu innych krajach. Pojęcie „Appenzeller Sennenhund” jest dziś wyraźnie sprecyzowane i rasa jako taka wyraźnie wyodrębniona z pośród pozostałych ras szwajcarskich psów pasterskich. Pomimo iż Appenzeller zyskał sobie wielu miłośników, baza hodowlana jest nadal bardzo wąska, dlatego też jedynie odpowiedzialna i uważna hodowla pozwoli zachować i pogłębić wrodzone znakomite cechy tej rasy.
WYGLĄD OGÓLNY:
Trójkolorowy, średniej wielkości, budowa w proporcjach zbliżona do kwadratu, harmonijny we wszystkich elementach, muskularny, bardzo ruchliwy i zwinny, o bystrym wyrazie.
WAŻNE PROPORCJE:
Wzrost w kłębie do długości tułowia = 9:10, pies raczej krępy niż wydłużony. Długość kufy do mózgoczaszki = 4:5
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Żywy, pełny temperamentu, pies pewny siebie i odważny. Nieco nieufny wobec obcych, nieprzekupny stróż, przyjazny, szybko uczący się.
GŁOWA:
Wielkością pasująca do tułowia, lekko klinowata.
Mózgoczaszka:
Prawie płaska, najszersza między uszami, równomiernie zwężająca się w kierunku kufy. Guz potyliczny słabo zaznaczony. Umiarkowanie wyraźna bruzda czołowa.
Stop: Słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: U psów czarnych nos czarny, u czekoladowych brązowy (możliwie ciemny).
Kufa: Średnio masywna, zwężająca się równomiernie, ale nie spiczasta, z silną żuchwą, grzbiet nosa prosty.
Wargi: Suche i przylegające, u czarnych psów czarne, u czekoladowych brązowe (możliwie ciemno pigmentowane)
Uzębienie: Silny, pełny zgryz nożycowy, dopuszczalny również zgryz cęgowy. Dopuszcza się brak pierwszego przedtrzonowca (P1), podwójne P1 oraz brak (M3)
Policzki: Nieuwypuklone.
Oczy: Raczej małe, o kształcie migdała, nie wypukłe, w stosunku do nosa nieco ukośnie osadzone, o żywym wyrazie, kolor: u czarnych psów – ciemnobrązowe do brązowych, u czekoladowych jaśniejsze, lecz tak ciemne jak to tylko możliwe.
Powieki: dobrze przylegające, u czarnych psów czarne, u brązowych brązowe (możliwie ciemno pigmentowane)
Uszy: Zdecydowanie wysoko i szeroko osadzone, wiszące. W spoczynku płasko przylegające do policzków, trójkątne o lekko zaokrąglonych koniuszkach. Przy natężonej uwadze skierowane ku przodowi tak by głowa oglądana z przodu i z góry sprawiała wrażenie wyraźnego trójkąta.
SZYJA:
Średniej długości, mocna, sucha.
TUŁÓW:
Mocny, zwarty.
Grzbiet: Umiarkowanie długi, silny, prosty.
Partia lędźwiowa: Krótka i dobrze umięśniona.
Zad: Krótki, będący przedłużeniem linii grzbietu.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem. Mostek sięgający daleko do tyłu. Klatka piersiowa o okrągło-owalnym przekroju.
Brzuch: Nieznacznie podkasany.
OGON:
Wysoko osadzony, silny, średniej długości, pokryty gęstym włosem, nieco dłuższym na spodniej części. W ruchu ogon ciasno zakręcony nad grzbietem lub na boku. W spoczynku tolerowany ogon zwisający.
KOŃCZYNY:
O mocnym kośćcu.
Kończyny przednie: Dobrze umięśnione, proste, oglądane z przodu równoległe i niezbyt wąsko ustawione.
Łopatka: Długa i ukośna.
Ramiona: Tej samej co łopatka długości lub tylko nieznacznie krótsze.
Kąt między łopatką i ramieniem niezbyt rozwarty. Dobrze przylegające łokcie.
Przedramię: Proste, suche.
Śródręcze: Oglądane z przodu tworzy z przedramieniem linię prostą, oglądane z boku jest zaledwie lekko nachylone do podłoża.
Kończyny tylne: Dobrze umięśnione, oglądane z tyłu proste, równoległe i niezbyt wąsko ustawione, typowe dla rasy kątowanie daje efekt dość stromej łapy tylnej.
Udo: Dość długie, tworzy z podłożem kąt rozwarty, proporcjonalny do kątowania przednich kończyn.
Podudzie: Prawie tej samej długości co udo lub nieznacznie krótsze. Tworzy z udem niezbyt rozwarty kąt. Suche i dobrze umięśnione.
Staw kolanowy: dość rozwarty
Staw skokowy: Stosunkowo wysoko usytuowany.
Śródstopie: Prostopadłe do podłoża, równolegle wobec siebie ustawione. Nie wykręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz. Ostrogi muszą być usunięte, za wyjątkiem krajów, gdzie operacyjne usuwanie ostróg jest zabronione.
Stopa: O krótkich, wysklepionych i zwartych palcach.
RUCH:
Dynamiczny o długim wykroku. W kłusie kończyny oglądane z przodu i z tyłu – prowadzone prosto.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos ościsty, twardy i przylegający. Włos okrywowy gęsty i błyszczący. Podszerstek gęsty, czarny, brązowy lub szary. Niepożądane prześwity podszerstka. Lekko falujący włos na kłębie i grzbiecie tolerowany lecz niepożądany.
Umaszczenie podstawowe czarne lub czekoladowe z symetrycznym rdzawobrązowym podpalaniem i białymi znaczeniami. Małe rdzawobrązowe plamki nad oczami. Podpalanie również na policzkach, symetrycznie po obu stronach klatki piersiowej na wysokości stawów barkowych oraz na kończynach, gdzie musi rozdzielać umaszczenie czarne ( ewentualnie czekoladowe) od białego.
Białe znaczenia:
Dobrze widoczna biała strzałka schodząca nieprzerwanie na grzbiet nosa i obejmująca całą kufę lub jej część. Biało umaszczona broda oraz krawat na podgardlu sięgający nieprzerwanie
klatki piersiowej. Białe skarpetki na wszystkich kończynach. Biały koniec ogona. Biała plama na karku lub obejmująca szyję w połowie biała obroża są tolerowane. Cienka, pełna biała obroża również tolerowana, lecz niepożądana.
WIELKOŚĆ:
Wzrost w kłębie: Psy 52-56 cm, Suki 50-54 cm, Z tolerancją plus-minus 2 cm.
WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena winna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
- Brak wyrazu płci.
- Zbyt wydłużona lub nieharmonijna budowa.
- Delikatny lub zbyt gruby kościec.
- Niedostatecznie umięśniony.
- Bardzo ciężka lub zbyt lekka głowa.
- Okrągła czaszka.
- Zbyt silnie zaznaczony stop.
- Zbyt długa, zbyt krótka, delikatna, szpiczasta kufa, grzbiet nosa inny niż prosty (tzw. nos rzymski).
- Zbyt silnie rozwinięte fafle.
- Brak więcej niż jednego (P1).
- Zbyt silnie uwypuklone policzki.
- Okrągłe, wyłupiaste lub zbyt jasne oczy.
- Zbyt małe, za duże, odstające, zbyt wysoko lub zbyt nisko osadzone uszy.
- Grzbiet łękowaty, karpiowaty.
- Przebudowany lub opadający zad.
- Podkasany brzuch.
- Płaska lub zbyt beczkowata klatka piersiowa, brak przedpiersia, zbyt krótki mostek.
- Luźno zawinięty ogon, koniuszek ogona sięga jego nasady.
- Niewystarczające kątowanie przednich i/ lub tylnych kończyn.
- Odstające łokcie.
- Luźne nadgarstki.
- Krowia postawa.
- Owalnie wydłużona łapa (tzw. zajęcza), mało zwarte palce.
- Nieprawidłowy ruch np. drobiąco - szczudłowaty (sztywny), wąskie prowadzenie kończyn lub ich krzyżowani itp.
- Prześwitujący podszerstek.
Znaczenia:
- Czarne plamy na białych znaczeniach.
- Przerwane znaczenia na głowie (strzałka).
- Nieprzerwany, szeroki biały kołnierz.
- Niejednolita biel na klatce piersiowej.
- Białe skarpetki sięgające powyżej stawu nadgarstkowego, brak bieli na łapach i /lub końcu ogona.
- Zbyt niski lub wysoki wzrost (wykraczający poza dopuszczalny przedział).
- Niepewne charakter, brak temperamentu, agresywność
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość, agresywność.
- Przodo- lub tyłozgryz, zgryz przemienny.
- Entropium, ektropium.
- Niebieskie lub niebiesko-plamiste oczy.
- Sierpowaty ogon (czubek nie sięga nasady ogona), zdecydowanie wiszący lub załamany ogon.
- Inny gatunek włosa niż twardy.
- Brak trójbarwności.
- Umaszczenie podstawowe inne niż czarne lub czekoladowe.
Psy, które wykazują nienormalne zachowania, lub zachowania zaburzone, muszą zostać zdyskwalifikowane
UWAGA:
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie. /
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/46.pdf
_58.jpg)
Prawa autorskie
Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!