Wbrew jego nazwie, przodkowie teriera brazylijskiego nie pochodzą z Brazylii. W XIX i z początkiem XX wieku wielu młodych Brazylijczyków wyjeżdżało studiować na którymś z europejskich uniwersytetów, najczęściej do Francji lub Anglii. Część z nich właśnie tam poznała swoją przyszłą żonę i razem, często już całą rodziną wracali do swoich farm, które opuścili wyjeżdżając do Europy. Nierzadko towarzyszył im będący własnością małżonka niewielki piesek w typie teriera, który bardzo szybko zadomowił się w nowym miejscu. Wiejskie życie sprzyjało kontaktom z miejscowymi psami, co zaowocowało pojawieniem się bardzo ładnego pieska, którego fenotyp utrwalił się w ciągu kilku pokoleń. Przypuszcza się, że do jego powstania przyczynił się nie tylko Jack Russell terrier, ale również pinczer miniaturowy oraz chihuahua.

Ledwo powstałą nową rasę czekała wkrótce wielka zmiana. Wraz z rozwojem wielkich miast farmerzy razem ze swoimi rodzinami i pracownikami zaczęli opuszczać farmy i przenosić się do miast w przekonaniu, że to może odmienić ich życie. W ten sposób przedstawiciele nowej brazylijskiej rasy z wieśniaków zmienili się w mieszczan. Psy wykazały nadzwyczajne zdolności adaptacyjne i w krótkim czasie udowodniły, że nadają się nie tylko polowania, stróżowania i pasienia, ale nawet do pracy w cyrku. Choć w kraju ich pochodzenia do tej pory są chętnie wykorzystywane do pilnowania dużych wiejskich posiadłości, to z czasem stały się przede wszystkim doskonałymi psami rodzinnymi.
        
W Brazylii występowały pod dwoma nazwami: Fox Paulistinha lub Terrier Brasileiro. W miarę upływu czasu kształtowała się ich osobowość, która wbrew temu co się dość powszechnie sądzi, bardzo wyraźnie różni się od ich przodków: fox lub Jack Russell terriera. Z biegiem czasu stawały się coraz bardziej popularne, a szczególną rolę w ich propagowaniu odegrała rodzina Junqueira. Na początku lat 70-tych rasa została uznana przez brazylijski Związek Kynologiczny. Niestety tuż po zarejestrowaniu ich popularność zaczęła dramatycznie spadać, doszło nawet do tego, że oficjalnie powołany Klub Rasy zawiesił swoja działalność. To spowodowało, że bardzo już liczni miłośnicy rasy postanowili o nią zawalczyć. W momencie, gdy terier brazylijski był już o krok od uznania za rasę ginącą, ich determinacja przyniosła oczekiwany skutek: zawieszony klub rasy postanowił się zreformować, dokonał ponownej rejestracji i idąc za ciosem doprowadził do tego, że w 1995 roku terier brazylijski został oficjalnie uznany przez Międzynarodową Federacje Kynologiczną. To dało podstawę do ubiegania się o przyznanie prawa do uzyskiwania CACIB-a, co nastąpiło dopiero w 2007 roku. Brazylijczycy bardzo tego małego teriera pokochali. Jest dziś drugim, najbardziej popularnym psem w tym kraju, który oprócz niego ma jeszcze tylko jedną, zajmującą w tym rankingu pierwsze miejsce, rodzimą rasę: będącego jego całkowitym przeciwieństwem, potężnego, budzącego respekt fila brasileiro.

W 1980 roku terier brazylijski pojawił się we Francji, kraju swoich przodków. W 1981 roku rasa została uznana przez francuski związek kynologiczny - Societe Centrale Canine. W Europie do tej pory pozostaje rasą bardzo rzadką, może z wyjątkiem krajów skandynawskich. W Polsce są tylko trzy hodowle teriera brazylijskiego, choć z pewnością zasługuje na większe zainteresowanie. 
 

EPIKO Mabafox reproduktor z Brazyli wł. Thayana Andrade 
czasowo w hodowli Metheora

Terier brazylijski jest eleganckim, średniej wielkości psem, o mocnej ale nie ciężkiej budowie i bardzo proporcjonalnej, wpisanej w kwadrat sylwetce. Jej linie są zaokrąglone, co odróżnia teriera brazylijskiego od krótkowłosego foksteriera, psa o obrysie kanciastym. Ma krótki, dobrze umięśniony grzbiet i prostą górną linię, opadającą od kłębu w kierunku zadu. Lędźwie krótkie i silne, zad lekko skośny, ogon nisko osadzony. Dolna linia lekko wznosząca się ku tyłowi, ale nie podkasana. Klatka piersiowa głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami, przedpiersie mało uwydatnione. Kończyny proste, tylne szerzej rozstawione, dobrze kątowane. Łapy zajęcze, o zwartych palcach, z których dwa środkowe są dłuższe. Łapy tylne dłuższe od przednich.

Głowa osadzona na szlachetnej, suchej, lekko łukowatej szyi. Oglądana z góry ma kształt trójkątny, szeroka u nasady, zwęża się znacznie od oczu w kierunku kufy. Oczy umiejscowione w połowie odległości między truflą nosową a guzem potylicznym, dobrze rozstawione, duże, o wyraźnie rozwiniętych łukach brwiowych i bystrym, żywym wyrazie. Tak ciemne, jak to tylko możliwe. U psów o łatach błękitnych - szaroniebieskie, u tych które mają brązowe znaczenia mogą być brązowe, zielone lub niebieskie. Uszy trójkątne, wpół uniesione i załamane. Ich koniuszki kierują się ku zewnętrznym kącikom oczu. Nie mogą być kopiowane. Wargi przylegające, przykrywają zęby, szczęka i żuchwa w zgryzie nożycowym.

 Odnośnie ogona:
Terier brazylijski może urodzić się z ogonem długim (D) lub krótkim (K). Naturalna długość ogona jest wpisana w rodowodzie psa. W niektórych krajach dopuszcza się jeszcze kopiowanie ogona, skraca się go wówczas między drugim a trzecim kręgiem. W Brazylii praktycznie wszystkie psy mają ogony kopiowane, w Polsce jest to zabronione, w związku z tym pies na wystawie może być pokazywany z krótkim ogonem tylko wtedy, gdy jest on naturalnie krótki. Warto wiedzieć, że możliwe jest wykonanie testu który wykaże, czy pies ma naturalnie krótki ogon czy też został on kopiowany. Psy z długimi i krótkimi ogonami są oceniane tak samo. Ze względu na zdrowie zaleca się kojarzenie par D + K lub D + D
 

Mł.Zw.PL, Mł.Ch.Pl, Ch.MNE,Grand Ch.MNE True Staff HIMALAYA
Wł.hod. Jakard Wejherstaff

Wysokość w kłębie: psy 35-40 cm, suki 33-38 cm
Ciężar ciała: psy i suki maksymalnie 10 kg.

Fizyczne podobieństwo teriera brazylijskiego do fox i Jack Russell teriera powoduje, że przypisuje mu się także wszystkie cechy charakteru typowego teriera. To prawda, że odziedziczył wiele cech charakteru swoich przodków, tak jak oni jest pełen energii i lubi bardzo aktywny tryb życia, ale ma spokojniejsze usposobienie i łatwiej go utemperować. W Brazylii jest wciąż psem pracującym, pełni obowiązki stróża i nikt nie ma zamiaru go od tej pasji odwodzić, a wielu właścicieli wręcz tego oczekuje. Ma również pasję myśliwską, lekko już przytłumioną, ale przyjemności upolowania szczura lub myszy z pewnością sobie nie odmówi. Jest mniej zaczepny niż inne teriery i łatwiej akceptuje inne zwierzęta.

Nie wszystkie psy mają taki sam charakter, jedne bez problemu podporządkują się swojemu opiekunowi, inne są bardziej uparte i niezależne i czasem próbują stawiać na swoim. Dlatego podstawą dobrze jest bardzo wczesna socjalizacja, oswojenie psa z różnymi miejscami, obcymi ludźmi i zwierzętami. Od początku musi znać swoją pozycję w stadzie, zwłaszcza, że niektóre z nich bywają uparte, ale postępując spokojnie i konsekwentnie można im wszystko wyperswadować i wszystkiego nauczyć.

Teriery brazylijskie szkoli się szybko i łatwo. Są bardzo inteligentne, posłuszne i chętne do współpracy, a do tego uwielbiają sprawiać przyjemność swojemu przewodnikowi, zwłaszcza kiedy są za to nagradzane. Doskonale sprawdzają się w niemal wszystkich psich sportach, udowodniły to reprezentując Brazylię w Mistrzostwach Świata w agility. Mają dużo energii, którą muszą gdzieś wyładować a plac do ćwiczeń jest do tego miejscem najlepszym. Te wspólne ćwiczenia są najlepszą okazją do zbudowania bliskiej relacji, której pies nigdy nie będzie próbował kwestionować.
 

TOO MORE HAPPINESS From Jardim Imbui.Wł.hod.Dogoteka

Skóra dobrze przylegająca do ciała. Włos krótki, śliski, cienki, ale nie miękki, bez podszerstka, dobrze przylegający, podobny do szczurzego. Nie może prześwitywać skóra. Włos jest delikatniejszy na głowie, uszach, spodniej stronie szyi oraz wewnętrznej stronie kończyn.

Umaszczenie: zasadniczo białe w czarne, rudobrązowe lub niebieskie łaty. Jest to zawsze tricolor, czyli połączenie trzech różnych barw sierści. Typowe dla rasy są charakterystyczne znaczenia: podpalania nad oczami, na bokach kufy i obu policzkach oraz we wnętrzu, u nasady i na obramowaniach uszu. Podpalanie powinno okalać różnokolorowe łaty rozmieszczone na tułowiu. Głowa powinna być w łaty czarne, brązowe lub niebieskie, obejmujące czoło i ciemiona, a także wierzch uszu. Wzorzec dopuszcza białą strzałkę na głowie, dopuszczalne są też symetrycznie i harmonijnie rozłożone białe znaczenia, najlepiej występujące na bokach kufy i wzdłuż bruzdy czołowej, ale najbardziej pożądana jest głowa bez dodatku bieli.

Bardzo atrakcyjna barwa isabel tricolor nie jest uznana przez FCI, w kraju pochodzenia rasy klasyfikuje się ją jako jaśniejszy odcień brązu.

Pielęgnacja sierści jest nieskomplikowana i nie zabiera wiele czasu.

Więcej na temat pielęgnacji sierści teriera brazylijskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

 

Teriery brazylijskie są psami zdrowymi i długowiecznymi, zazwyczaj w dobrej kondycji dożywają średnio 12-14 lat. Nie są znane choroby, które by częściej niż zwykle dotykały psy tej rasy. Choroby genetyczne takie jak MPS, wady siatkówki lub zwichnięcie rzepki o podłożu genetycznym można monitorować wykonując odpowiednie badania genetyczne i nie dopuścić do przeniesienia ich na potomstwo wykorzystując do hodowli wyłącznie osobniki zdrowe.

Choć teriery brazylijskie mają dużo energii i uwielbiają skoki, dzięki sprawności fizycznej kontuzje zdarzają się im niezmiernie rzadko. Są bardzo odporne na nieprzyjazne warunki atmosferyczne, dobrze znoszą zarówno upał jak i deszcz lub śnieg, choć kiedy temperatura zbliża się do zera, trzeba im sprawić ciepłe ubranko.
 

Mł.Zw.PL, Mł.Ch.Pl, Ch.MNE,Grand Ch.MNE True Staff HIMALAYA
Wł.hod. Jakard Wejherstaff

 

Terier brazylijski jest znakomitym psem do towarzystwa dla każdego, kto lubi aktywny tryb życia, nadaje się zarówno dla rodziny z dziećmi jak i osoby starszej, pod warunkiem, że będzie w stanie zapewnić mu ruch jakiego potrzebuje. Bardzo się przywiązuje, lubi uczestniczyć w życiu swoich opiekunów i najchętniej ani na moment by się z nimi nie rozstawał. Ideałem dla niego jest rodzina, w której niemal zawsze jest ktoś w domu. Jeśli ze względu na tryb życia swoich opiekunów będzie musiał zostawać kilka godzin zostać sam w domu, powinien być do tego bardzo wcześnie przyzwyczajony.
 
Najlepszym miejscem do życia jest dla niego dom z dużym ogrodem, choć równie dobrze może mieszkać w bloku, jeśli tylko ma możliwość wybiegania się i wyładowania energii. Wiele osób uważa, że wypuszczenie psa do ogrodu może zastąpić mu spacer. Prawda jest taka, że bardzo lubi przebywać w nim razem ze swoja rodziną, biegać przez zaaranżowane dla niego przeszkody, bawić się z dziećmi, przynosić piłeczki i być w centrum uwagi. Natomiast kiedy zostaje sam, zaczyna się nudzić, biegać wzdłuż płotu i oszczekiwać przechodniów. A że jest bardzo dobrym stróżem i poszczekać też lubi, wytrzymałość sąsiadów może zostać wystawiona na ciężka próbę.
 

Mł.Ch.PL KAILUA do Jardim Imbui i EPIKO Mabafox Wł.hod Metheora

Problem w tym, że jest to pies, który ponad wszystko potrzebuje bliskości człowieka. Jest bardzo przywiązany do całej swojej rodziny, biega od jednej osoby do drugiej, ale zazwyczaj wyróżnia jedną, z którą jest najbardziej związany. Jeśli właścicielem psa jest osoba samotna, musi uważać, żeby za bardzo go od siebie nie uzależnić, bo choć z początku takie przywiązanie jest niezwykle miłe, to na dłuższą metę może być uciążliwe.

Terier brazylijski najlepiej czuje się w roli przyjaciela rodziny. Uwielbia dzieci i doskonale się z nimi dogaduje. Jego temperament powoduje, że jest niezmordowanym towarzyszem zabaw, może z nimi bawić całymi godzinami i w nieskończoność przynosić rzucane piłeczki. Nadaje się również dla rodzin z małymi dziećmi, bo mimo swojej żywiołowości potrafi być delikatny i nigdy się nie odgryzie i nie zrobi maluchowi krzywdy.
 

TOO MORE HAPPINESS From Jardim Imbui z charcikiem ITON Sunnymoon Place.
Wł.hod.Dogoteka

Jest lojalny wobec swoich opiekunów i bezgranicznie do nich przywiązany. W stosunku do obcych, którzy chcą wejść do jego domu jest nieufny, zanim nie rozszyfruje jakie mają zamiary. Pierwszemu spotkaniu zawsze powinien towarzyszyć ktoś z domowników, bo to pomaga szybciej przekonać psa, że skoro jego pan gościa akceptuje, to i on może mu zaufać. Dobrze socjalizowany i wychowany pies nigdy nikogo nie zaatakuje, może być nieufny, ale nie agresywny. Gdyby jednak komuś przyszło do głowy skrzywdzić jego opiekuna, w tym małym stworzeniu odezwie się lew i będzie go bronił nawet z narażeniem życia.

W przeszłości był psem myśliwskim, a w kraju swojego pochodzenia jest nim do dziś. Dlatego jego relacje z innymi zwierzętami zależą w dużej mierze od wychowania. Bez problemu zaakceptuje drugiego psa w swoim domu, raczej nie ma obawy. że będzie próbował zdominować swojego towarzysza, natomiast nie można wykluczyć manifestowania zazdrości o swojego pana. Dlatego trzeba bardzo sprawiedliwie rozdzielać pieszczoty i smakołyki i nie wyróżniać żadnego z nich. Właściciel powinien również zadbać o to, by być dla swoich psów niekwestionowanym przywódcą. Wprowadzenie gryzoni w domu jednego z najlepszych szczurołapów może być ryzykowne, ale trudno mieć mu to za złe, skoro tępienie gryzoni zawsze było jego obowiązkiem i za jego sumienne wypełnianie był zawsze chwalony. Instynkt myśliwski może odezwać się także poza domem, trzeba się liczyć z tym, że jeśli go tego w porę nie oduczymy, może pogonić za jakimś gryzoniem lub kotem i w pobliżu ruchliwej ulicy może się to skończyć tragicznie. Dlatego na spacerze spuszczamy go ze smyczy dopiero wtedy, gdy mamy pewność, ze wróci na każde zwołanie.
 

Wzorzec FCI nr 341 /6.06.2007/F/D/GB
TERIER BRAZYLIJSKI
(Terrier Brazileiro)
Pochodzenie: Brazylia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 21.05.2007
Użytkowanie: do polowania na drobną zwierzynę, pies do towarzystwa i stróżowania.
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy nie są wymagane.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Przodkowie tego teriera nie pochodzą z Brazylii. W XIX i na początku XX wieku wielu młodych Brazylijczyków studiowało na uniwersytetach europejskich, najczęściej we Francji i w Anglii. Do kraju wracali często z żonami, które zabierały do swej nowej ojczyzny małe pieski w typie teriera. Ci młodzi ludzie wraz z rodzinami wracali, by żyć na swoich farmach, które opuścili na czas studiów. Ich małe pieski adaptowały się do życia na wsi i siłą rzeczy spokrewniły z miejscowym pogłowiem. W ten sposób powstały psy o pewnym wyglądzie i ten fenotyp utrwalił się na przestrzeni kilku pokoleń. Rozwój wielkich miast spowodował, że farmerzy z rodzinami i pracownikami stopniowo zaczęli się do nich przenosić, a ich małe psy kolejny raz zmieniały warunki życia.

WYGLĄD OGÓLNY:
Wysmukły pies średniego wzrostu, proporcjonalny, budowa jego jest silna, ale nie ciężka, sylwetka zamyka się w kwadracie, a jej linie są zaokrąglone, co odróżnia teriera brazylijskiego od foksteriera krótkowłosego psa o obrysie kanciastym.

CHARAKTER I ZACHOWANIE:
Ruchliwy, bystry, aktywny i ostry, przyjacielski i miły dla znajomych.

GŁOWA:
Oglądana z góry ma kształt trójkątny, szeroka u nasady o uszach dobrze rozstawionych, zwęża się znacznie od oczu ku koniuszkowi kufy. Gdy patrzymy na głowę z profilu, górna jej linia lekko unosi się od koniuszka nosa do stopu, w tym miejscu, na wysokości oczu kieruje się wyraziście ku górze, a jej przedłużenie biegnące do guza potylicznego jest lekko wypukłe.
Mózgoczaszka
jest zaokrąglona i lekko spłaszcza się w okolicy czołowej. Przy oglądaniu z góry, boczne linie zwężają się na poziomie oczu. Odległość między zewnętrznym kątem oka a nasadą ucha jest taka sama jak pomiędzy oboma zewnętrznymi kątami oczu. Wyraźne wgłębienie bruzdy czołowej.
Stop zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa: średnio rozwinięta, ciemnej barwy, należycie otwarte nozdrza.
Kufa oglądana z góry ma kształt trójkąta równobocznego, którego podstawą są dwa kąty zewnętrzne oczu a czubkiem jest koniuszek nosa. Kufa jest mocna, należycie wyrzeźbiona pod oczami, spadzista w okolicy stopu.
Wargi suche, ścisłe, tak przylegające, że przykrywają zęby, szczęka i żuchwa tworzą dokładne zamknięcie.
Uzębienie regularnie rozstawione i dobrze rozwinięte 42 zęby zwarte w zgryzie nożycowym.
Policzki dobrze rozwinięte, suche.
Oczy umiejscowione w połowie odległości między truflą nosową a guzem potylicznym, dobrze rozstawione. Odległość pomiędzy zewnętrznymi kątami oczu jest taka sama jak od kąta zewnętrznego oka do czubka nosa. Gdy patrzymy na nie od przodu, są duże, średnio wypukłe o wyraźnie rozwiniętych łukach nadoczodołowych, zaokrąglone o bystrym, żywym wyrazie. Tak ciemne, jak to tylko możliwe. U psów o łatach błękitnych oczy są szaroniebieskie, u tych które mają brązowe znaczenia są brązowe, zielone lub niebieskie.
Uszy osadzone bocznie na wysokości oczu, znacznie rozstawione jedno od drugiego, mają trójkątny kształt i są półuniesione. Ich koniuszki kierują się ku zewnętrznym kątom oczu. Uszy nie są kopiowane.

SZYJA:
Umiarkowanie długa, proporcjonalna, pasująca do głowy. Wtapia się harmonijnie zarówno w tułów, jak i w głowę. Szlachetna w obrysach, sucha, w górnej linii lekko łukowata.

TUŁÓW :
Wyważony, nie za ciężki, sylwetka o opływowych liniach, w obrysie kwadratowa.
Kłąb dobrze uwypuklony, harmonijnie połączony z kończynami przednimi.
Górna linia mocna i prosta, lekko opadająca od kłębu w kierunku zadu.
Grzbiet stosunkowo krótki i dobrze umięśniony.
Lędźwie krótkie i silne, harmonijnie łączą się z zadem.
Zad lekko skośny, dobrze rozwinięty i umięśniony, ogon nisko osadzony.
Klatka piersiowa średniej szerokości, nie stanowi przeszkody dla swobodnie pracujących przednich kończyn. Przedpiersie mało uwydatnione. Mostek jest długi, a żebra dobrze wysklepione. Pozycja mostka jest pozioma przy małym zagięciu. Klatka piersiowa sięga łokci.
Linia dolna lekko wznosząca się ku tyłowi, ale nie charcia.

OGON:
Może być od urodzenia krótki lub długi i w dowolnej postaci zostawiony. Ale nie powinien sięgać poza staw skokowy. W kraju pochodzenia rasy długi ogon był zwykle skracany.
Ogon kopiowany: między drugim a trzecim kręgiem, krótki, nisko osadzony.
Ogon niekopiowany: krótki, nie sięga poza staw skokowy, osadzony nisko, dość mocny, noszony do góry, ale nie zakręcony nad grzbietem.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
gdy patrzymy na nie od przodu, są proste, umiarkowanie rozstawione. Kończyny tylne są szerzej rozstawione, także proste.
Łopatki długie, skośne, tworzące kąt 110 – 120 stopni
Ramiona mniej więcej tej samej długości co kości łopatek.
Łokcie blisko ciała, położone na poziomie dolnej linii klatki piersiowej.
Przedramiona proste, cienkie i suche.
Nadgarstki tworzą otwarte kąty.
Śródręcza proste i cienkie.
Łapy o zwartych palcach, które nie kierują się na zewnątrz ani do wewnątrz, tworzą zajęczą łapę, dwa środkowe palce są dłuższe.
Kończyny tylne
silnie umięśnione.
Uda dobrze rozwinięte o mocnej muskulaturze.
Stawy kolanowe tworzą otwarty kąt.
Podudzia w dobrej proporcji z udami.
Stawy skokowe wysoko plasowane o rozwartych kątach.
Śródstopia proste.
Łapy zwarte, dłuższe od łap kończyn przednich.

CHÓD:
Elegancki , swobodny i szybki. Mało wydajny wykrok.

SKÓRA:
Dobrze przylegająca do ciała, nie luźna, sucha.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos krótki, śliski, cienki, ale nie miękki, dobrze przylegający, podobny do szczurzego. Poprzez sierść nie powinna prześwitywać skóra. Włos jest delikatniejszy na głowie, uszach, spodniej stronie szyi, dolnych i wewnętrznych partiach kończyn przednich oraz wewnętrznej stronie ud.
Umaszczenie:
zasadniczo białe w łaty czarne, rudobrązowe lub niebieskie. Typowe dla rasy są charakterystyczne znaczenia: podpalania ponad oczami, na bokach kufy i obu policzkach, we wnętrzu, u nasady i na obramowaniach uszu. Podpalanie powinno okalać różnokolorowe łaty rozmieszczonych na tułowiu. Głowa powinna być w łaty czarne, brązowe lub niebieskie obejmujące czoło i ciemiona, a także wierzch uszu. Może przez nią biec biała strzałka, mogą być też rozłożone symetrycznie i harmonijnie białe znaczenia. Najlepiej gdy występują na bokach kufy i wzdłuż bruzdy czołowej.

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: dla samców 35-40 cm, dla suk 33-38 cm.
Waga maksymalna: 10 kg.

WADY:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane stosownie do ich stopnia.
- ogólne niedostatki budowy;
- kończyny inne niż proste;
- sierść długa lub nietypowa;
- błędy w umaszczeniu;
- stojące uszy;
- źle ułożone lub luźne łopatki.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- agresja, bądź lękliwość:
- zad inny niż lekko wysklepiony;
- przodozgryz lub tyłozgryz;
- brak harmonii, ogólnie nietypowa budowa.

Psy posiadające widoczne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA:
Samce powinny mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/341.pdf