Pochodzenie

W XVII wieku na kontynent amerykański, wraz z portugalskimi i hiszpańskimi konkwistadorami przybyły różne psy bojowe. Były wśród nich dogi de Bordeaux, różnego rodzaju mastiffy, buldogi i inne psy molosowate oraz znakomite tropowce - bloodhoundy. One to dały początek fila brasileiro, psu, który dziś jest znany i hodowany na całym świecie.

Rasa powstawała w ciągu wielu lat na terenie Ameryki Południowej. Psy te używane były jako zwierzęta stróżujące na plantacjach, zaganiacze bydła, brały także udział w pościgach za zbiegłymi z plantacji niewolnikami. W ciężkich warunkach i w bardzo niesprzyjającym klimacie dokonywała się ich naturalna selekcja - przeżywały tylko psy najsilniejsze. Rozległość Brazylii spowodowała, że wykształciły się lokalne odmiany tej rasy, zróżnicowane zarówno pod względem wielkości jak i koloru. Ujednolicenie nastąpiło dopiero w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Pierwszy wzorzec opracowano dopiero w 1950 roku, potem korygowano go jeszcze dwukrotnie. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała tę rasę w 1968 roku. Do Europy pierwsza para fila brasileiro została sprowadzona w 1954 roku, przez księcia bawarskiego Albrechta, a pierwszy miot tej pary przyszedł na świat w austriackiej hodowli von Stammham. W Polsce fila brasileiro pojawiły się w 1992 roku w hodowli „z Wólki”.
 

Fila brasileiro to potężny, imponujący pies o silnym kośćcu i mocnej muskulaturze. Ma wydłużoną, wpisaną w prostokąt sylwetkę, z charakterystycznie wyżej niż kłąb podniesionym tyłem. Klatka piersiowa doskonale wysklepiona, głęboka i szeroka, szyja mocna z silnie rozbudowanym fałdem skórnym, tworzącym obficie zwisające podgardle. Luźna skóra jest cechą charakterystyczną tej rasy. Głowa potężna, kwadratowa, o mocnej kufie, dużym nosie, średnio dużych, migdałowatych oczach oraz dużych, opadających uszach.
 

Wielkość: psy 65-70 cm, suki 60-70 cm.
Masa ciała: psy minimum 50 kg, suki minimum 40 kg.
 

Pierwotny, brazylijski wzorzec rasy zawierał ostrzeżenie o agresji. Sędziów uprzedzano, by przy ocenie psów pod żadnym pozorem się do nich nie zbliżali. Przy ringach wystawowych znalazły się tabliczki: „Uwaga gryzie!” Niestety, twórcy rasy sami zrobili jej największą krzywdę, bo niejako a priori uznali, że fila to pies, który może gryźć bez powodu, bo takie jest jego prawo. Niektórzy hodowcy czuli się więc usprawiedliwieni przekazując nabywcom niezrównoważone, agresywne psy. Trudno sie dziwić, że wiele osób z przestępczego półświatka zainteresowało się tą rasą, co jeszcze bardziej ugruntowało jej złą opinię. W istocie jest to totalne nieporozumienie i zaprzeczenie sensu psa obronnego, który nie ma atakować, tylko bronić i to w dodatku tylko wtedy, kiedy rzeczywiście pojawi się taka potrzeba.

Jaki więc jest fila? - naprawdę wspaniały, pod dwoma jednak warunkami:

1. wyhoduje go mądry, odpowiedzialny hodowca, który wykorzystuje do hodowli wyłącznie dobre psychicznie, zrównoważone psy i potrafi zadbać o ich wczesną socjalizację, a także sprzeda je nie temu, kto za nie zapłaci, ale wyłącznie takim osobom, które mają doświadczenie w wychowaniu psa bojowego, warunki i predyspozycje psychiczne do posiadania psa tej rasy.

2. potencjalny właściciel chce nabyć psa nie po to żeby imponować, leczyć własne kompleksy i cieszyć się, że mijające go osoby ze strachu przechodzą na drugą stronę ulicy, ale rzeczywiście potrzebuje psa stróżującego i obronnego i ma doświadczenie oraz możliwości, żeby zapewnić mu warunki jakich ten pies potrzebuje, a także potrafi go odpowiednio ułożyć i wyszkolić.

Fila brasileiro wykorzystywany jest obecnie przede wszystkim jako pies stróżujący. Jest w tym rzeczywiście znakomity, nikomu, kto nie jest przez właściciela zaproszony nie uda się wejść na jego teren. Jest również doskonałym, nieustraszonym psem obrończym. Ma poczucie własnej siły i skłonność do dominacji, dlatego też powinien być wcześnie szkolony i nauczony posłuszeństwa. Właściciel bezwzględnie musi panować nad psem, ponieważ fila potrafi w jednym momencie przejść ze stanu spokoju do agresji i od tego momentu nie da się go już zatrzymać. Poza domem powinien być zawsze na smyczy oraz w mocnym kagańcu i zawsze pod opieką osoby dorosłej.
 

Fila brasileiro ma krótką i miękką sierść. Dopuszczalne jest prawie każde umaszczenie z wyjątkiem białego, szarego marmurkowego oraz czarnego podpalanego. Najczęściej spotykanie kolory to: płowe jednobarwne lub pręgowane, bardzo pożądana jest czarna maska. Wzorzec dopuszcza niewielkie, białe znaczenia na klatce piersiowej i łapach, nieprzekraczające 25% powierzchni ciała.

Pod względem pielęgnacji sierść fila brasileiro jest wyjątkowo mało wymagająca, choć żeby dokładnie wyszczotkować takiego kolosa trzeba sie nieźle namachać. Szczególnej dbałości wymagają oczy, które, zwłaszcza przy nadmiernie odchylonej dolnej powiece, mogą mieć skłonności do podrażnień.

Więcej na temat pielęgnacji fila brasileiro i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj

 

Jak u każdej olbrzymiej rasy, w okresie wzrostu mogą pojawić się problemy z układem mięśniowo szkieletowym. Każda zmiana w sposobie poruszania się psa, a zwłaszcza kulawizna nasilająca się po wysiłku, są wskazaniem do natychmiastowego przeprowadzenia badań pod kątem dysplazji. Właściciel fila brasileiro powinien pamiętać o tym, że młodego psa nie wolno przetrenowywać. Należy dbać także o właściwe żywienie i odpowiednią podaż naturalnej glukozaminy i chondroityny oraz nie dopuścić do nadwagi, która stanowi dodatkowe obciążenie dla niedostatecznie jeszcze wykształconych stawów.

Fila jest także w grupie psów narażonych na skręt żołądka, aby temu zapobiec należy dzienną porcję karmy dzielić na dwie - trzy części, a po posiłku zapewnić psu możliwość poleżenia i wypoczynku. Do trzeciej grupy schorzeń, które właściciel fili powinien brać pod uwagę są choroby oczu. Jest to przede wszystkim dziedzicznie przekazywany postępujący zanik siatkówki a także stany zapalne spowodowane odchyloną dolną powieką. Kupno psa z dobrej hodowli, w której psy używane do rozrodu są poddawane odpowiednim badaniom, a także właściwe postępowanie z psem, mogą bardzo wyczuwalnie ograniczyć ryzyko wystąpienia tych chorób.
 

Z opisu charakteru wynika, że fila brasileiro zdecydowanie nie jest psem dla każdego. Najlepiej nadaje się do domu z dużym, solidnie ogrodzonym ogrodem, ma bardzo silne poczucie własności, będzie wspaniałym stróżem i obrońcą. Mieszkanie w bloku, a zwłaszcza na wyższych piętrach bez windy, jest ostatecznością, zarówno ze względu na podatność tej rasy na skręt żołądka jak i możliwość protestów ze strony sąsiadów, którzy potraktują go jako potencjalne zagrożenie.

Jest to pies, który wymaga właściciela zdecydowanego, konsekwentnego, ale jednocześnie cierpliwego i spokojnego. Do posłuszeństwa należy psa łagodnie zachęcić i przekonać, nigdy nie wolno na niego krzyczeć ani go uderzyć. Nie wolno stracić cierpliwości, choć czasem może być to trudne, bo pies nie ma łatwego charakteru i już w wieku około sześciu miesięcy spróbuje zdominować swojego właściciela. Dobrze ułożony fila jest miłym psem rodzinnym, dopraszającym się czułości i zainteresowania. Do swojej rodziny jest bezgranicznie przywiązany i skłonny za nią oddać życie, w Brazylii funkcjonuje nawet powiedzenie „wierny jak fila”.
 

Ten olbrzym uwielbia dzieci, choć trzeba uważać, żeby ze względu na swoje gabaryty nie zrobił im niechcący krzywdy. W stosunku do obcych mocno nieufny, nie ma mowy, żeby ktoś nieproszony wszedł na jego teren. Tylko właściciel może wprowadzić gościa. Przyjaciół domu należy uprzedzić, żeby psa nie głaskali i na siłę nie starali się zdobyć jego przychylności, bo to nie znajdzie jego uznania.

Decyzja o kupnie fila brasileiro wymaga bardzo uczciwej oceny swoich możliwości, bo nie jest to pies, którego można pozostawić samemu sobie. Trzeba także pomyśleć, gdzie będzie można go zostawić, kiedy rodzina pojedzie na wakacje, czy posiadanie psa nie zaostrzy relacji z sąsiadami i czy wreszcie stać nas na to, żeby sprostać kosztom utrzymania psa, który powinien jadać bardzo dobrze i dużo, a nawet bardzo dużo.

Uwaga: fila brasileiro uznane zostały za rasę niebezpieczną. Na posiadanie psa tej rasy wymagane jest specjalne zezwolenie, które wydaje lokalny organ administracyjny.

Fila brasileiro, odmiennie niż inne psy, porusza się inochodem.

Wzorzec rasy FCI

FCI-Standard N° 225/ 02. 04. 2004 /
FILA BRASILEIRO
FCI-St.N°225/02. 04. 2004
POCHODZENIE: Brazylia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 10.03.2004.
UŻYTKOWOŚĆ : Pies stróżujący.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2 Pinczery, sznaucery molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa.
Bez prób pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE :
Typowy molos, o mocnym kośćcu, prostokątnej, zwartej sylwetce, proporcjonalny i harmonijnie zbudowany. Prócz masywności, wywołuje łatwo widoczne wrażenie skoncentrowanej sprawności. Suki muszą odróżniać się widocznie od samców.

WAŻNE PROPORCJE :
- Kufa nieco krótsza od mózgoczaszki.
- Długość tułowia, mierzona od trzonu mostka do guza siedzeniowego, jest o 10% większa od wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Wyjątkowa odwaga i zaciętość to typowe cechy rasy. Wobec właściciela i jego rodziny fila jest łagodny i posłuszny, i bezgranicznie cierpliwy wobec dzieci. Lojalność tego psa jest przysłowiowa. Instynktownie szuka towarzystwa właściciela. Charakterystyczna jest dla niego nieufność wobec obcych, połączona ze spokojnym zachowaniem, wielką pewnością siebie, także w niecodziennych sytuacjach i przy nieznanych dźwiękach. Fila jest  niezawodnym stróżem posiadłości, ale i psem do polowania na grubą zwierzynę i pasienia bydła.

WYRAZ:
W spoczynku łagodny, pełen godności i pewności siebie, ale nigdy znudzony czy nieobecny. Przy pobudzeniu wzrok stanowczy, przeszywający, wyrażający zdecydowanie.

GŁOWA :
Duża, ciężka, masywna i proporcjonalna do tułowia. Oglądana z góry ma kształt gruszkowaty, wpisany w trapez.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Z profilu lekko zaokrąglona od stopu do guza potylicznego, który jest wyraźny i wystający, zwłaszcza u szczeniąt. Oglądana z przodu szeroka, pojemna i także trochę zaokrąglona. Boki głowy niemal płaskie; głowa zwęża się lekko w kierunku kufy.
Stop : Oglądany z przodu właściwie niezauważalny. Bruzda czołowa niewielka, płynnie przebiega do połowy długości czaszki. Oglądany z boku jest tylko lekko zaznaczony, praktycznie tworzą go tylko wyraźnie zaznaczone łuki brwiowe.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Nozdrza szerokie, dobrze rozwinięte, ale nie zajmują całej szerokości szczęki górnej. Barwy czarnej.
Kufa : Mocna, szeroka i głęboka, zawsze proporcjonalna do mózgoczaszki. U nasady głęboka, ale głębokość nie przekracza długości. Oglądana z góry dobrze wypełniona pod oczami , lekko zwęża się ku środkowi długości, a potem znów trochę rozszerza ku nosowi. Przy oglądaniu z boku profil prosty lub lekko wygarbiony, ale nigdy nie zadarty. Przednia krawędź kufy równa z nosem, tylko tuż pod nim znajduje się niewielkie zagłębienie.
Wargi : Warga górna gruba i obwisła, zakrywa dolna i kończy się łukowato, tak, że profil i linia dolna kufy są niemal równoległe. Warga dolna przylegająca do żuchwy na odcinku pomiędzy kłami, dalej obwisła i postrzępiona, luźna w kącikach. Dolne krawędzie warg tworzą głębokie, odwrócone U.
Uzębienie : Zęby wyraźnie szersze, niż długie, mocne i białe. Górne siekacze szerokie u podstawy, zwężające się ku górnej krawędzi. Kły mocne, szeroko i mocno osadzone. Idealnym zgryzem jest zgryz nożycowy, ale zgryz cęgowy jest dopuszczalny.
Oczy : Średnie do dużych, kształtu migdała, szeroko rozstawione, osadzone dość głęboko lub głęboko. Dopuszczalna barwa od ciemno brązowej do żółtej, zawsze stonowanej z maścią. Ze względu na luźną skórę na głowie u wielu psów dolne powieki są obwisłe, co nie jest wadą, gdyż podkreśla melancholijny wyraz, typowy dla tej rasy.
Uszy : Wiszące, duże, grube, kształtu litery V, szerokie u nasady, zwężające się ku końcom, które są zaokrąglone. Osadzone z tyłu głowy, na wysokości oczu, gdy pies nie jest pobudzony, przy pobudzeniu podniesione trochę wyżej, przednia krawędź wyżej niż tylna. Przylegają do policzków lub ukazują wnętrze małżowiny (ucho w kształcie płatka róży).

SZYJA :
Nadzwyczaj mocna i umięśniona, wydaje się krótka, z podgardlem. Górą łukowato wysklepiona, mocno połączona z głową.

TUŁÓW :
Mocny, szeroki i głęboki, skóra gruba i luźna. Klatka piersiowa dłuższa od brzucha.
Linia górna : Kłąb opadający i wyraźnie rozdzielony znacznym odstępem pomiędzy łopatkami, niższy od zadu. Linia górna za kłębem wznosi się łagodnie w kierunku zadu, nie jest ani zapadnięta, ani wygarbiona.
Lędźwie/Słabizna: Partia lędźwiowa krótsza i nie tak głęboka, jak piersiowa; obie partie wyraźnie się odróżniają. U suk słabizna głębsza, niż u psów. Partia lędźwiowa, oglądana z góry, węższa od klatki piersiowej i od zadu, ale nie aż tak, aby powstała talia.
Zad : Szeroki, długi, opadający pod kątem około 30o do poziomu, ładnie zaokrąglony, nieco wyższy od kłębu. Oglądany z tyłu zad jest rozbudowany, niemal tak szeroki, jak klatka piersiowa, a u suk nawet szerszy.
Klatka piersiowa : Żebra dobrze wysklepione, ale nie zmieniają ułożenia łopatki. Klatka szeroka i głęboka, sięga łokcia. Mostek wyraźny.
Linia dolna : Dół klatki piersiowej długi i równoległy do podłoża, brzuch trochę podciągnięty, ale nigdy charci.

OGON :
Bardzo gruby u nasady, osadzony średnio wysoko, gwałtownie zwężający się ku końcowi, który sięga stawu skokowego. Gdy pies jest pobudzony, ogon wzniesiony jest wysoko i zakręcony na końcu. Nie powinien być zakręcony nad grzbietem ani go dotykać.

KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Ich długość od podłoża do łokcia powinna stanowić połowę wysokości w kłębie.
Łopatka : Staw barkowy tworzą dwie jednakowo długie kości: łopatka i kość ramienna. Łopatka ustawiona jest pod kątem 45o do linii poziomej, a kość ramienna tworzy z łopatką kąt 90o w stawie barkowym. Staw ten znajduje się na wysokości co koniec przedniej części mostka, trochę za nim. Najlepiej, aby staw barkowy znajdował się na połowie długości od łokcia do kłębu. Linia pionowa, przeprowadzona od kłębu do podłoża, powinna przechodzić przez łokieć do łapy.
Podramię: kończyny muszą być równoległe. Kości mocne i proste.
Nadgarstek : Widoczny i mocny.
Śródręcze : Krótkie, lekko nachylone.
Łapa : Palce mocne i dobrze wysklepione, ale niezbyt zwarte. Pies stoi pewnie na mocnych, długich palcach I opuszkach. W prawidłowej pozycji łapy skierowane są prosto do przodu. Pazury mocne, ciemne; białe dopuszczalne są przy białych znaczeniach na łapach.
KOŃCZYNY TYLNE :
Kościec lżejszy, niż w przednich, ale tył nie może sprawiać wrażenia wątłego. Ustawione równolegle.
Udo : Szerokie, o mocnych, wypukłych mięśniach, przebiegających od guza biodrowego do kulszowego. Kość kulszowa ma być długa, aby udo było kształtne.
Staw skokowy : Mocny.
Śródstopie : Lekko nachylone, dłuższe od śródręcza.
Kątowanie w stawie kolanowym i skokowym umiarkowane.
Łapa: Bardzie owalna od przedniej, poza tym identyczna. Wilcze pazury nie powinny być obecne.

CHODY :
Krok długi, elastyczny, koci; charakterystyczny jest dla tej rasy inochód: krok dwutaktowy, w którym do przodu stawiane sa obie kończyny lewe, a potem prawe („krok wielbłądzi”). W tym kroku klatka piersiowa i zad kołyszą się, co podkreślone jest jeszcze ruchem podniesionego ogona. W stępie pies niesie głowę poniżej linii grzbietu. Kłus swobodny, mocny, przestrzenny, niewysilony, o długim wykroku. Galop zdecydowany, zaskakująco szybki u psa tak dużego i ciężkiego. Kątowanie kończyn, typowe dla molosów, wydaje się pozwalać, i rzeczywiście pozwala na nagłe zmiany kierunku.

SKÓRA :
Jedna z najbardziej charakterystycznych cech rasy, gruba i luźna na całym ciele, a w szczególności na szyi, gdzie tworzy obfite podgardle, a często fałda skóry ciągnie się przez klatkę piersiową i brzuch. U niektórych osobników pofałdowana jest skóra na bokach głowy, i na kłębie do łopatek. Gdy pies nie jest pobudzony, nie powinno być zmarszczek na głowie; niewielkie zmarszczki, przebiegające między poziomo między uszami, ujawniają się przy pobudzeniu, skutkiem podniesienia uszu.

SZATA
SIERŚĆ : Krótka, gładka, gęsta, przylegająca do ciała.
MAŚĆ : Każda maść jednolita, poza wymienionymi jako wady dyskwalifikujące. Pręgowana – na jednolitym tle ciemniejsze lub jaśniejsze pręgi. Czarna maska może być obecna, ale nie jest wymagana. Białe znaczenia dopuszczalne na łapach, piersi i końcu ogona.

WIELKOŚĆ I WAGA :
Wysokość w kłębie :
Psy : od 65 cm do 75 cm .
Suki : od 60 cm do 70 cm.
Waga :
Psy : minimum 50 kg .
Suki : minimum 40 kg.

WADY :
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu
na zdrowie i sprawność psa.

WADY DUŻE :
- Krótka kufa.
- Małe uszy.
- Uszy wysoko osadzone.
- Zbyt jasne oczy.
- Zmarszczki na głowie w spoczynku.
- Przodozgryz.
 - Podwójny podbródek (fałdy skóry przed podgardlem)
- Łękowaty grzbiet.
- Bardzo wąski zad.
- Ogon zakręcony nad grzbietem .
- Klatka piersiowa nie dość głęboka.
- Wyraźne wady śródręcza i śródstopia.
- Zbyt mocno kątowany tył (postawa szablasta) .
- Krótki krok (słaby wykrok) .

WADY BARDZO DUŻE :
- Apatia i lękliwość.
- Kwadratowa sylwetka.
- Mała głowa.
- Stop wyraźny przy patrzeniu z przodu.
- Krótka warga górna.
- Oczy okrągłe, wyłupiaste. Brak pigmentacji powiek.
- Brak 2 zębów (z wyjątkiem P1).
- Brak podgardla.
- Grzbiet garbaty lub prosty.
- Brzuch mocno podkasany.
- Lekki kościec. Brak masy.
- Iksowate kończyny tylne.
- Strome stawy skokowe.
- Białe znaczenia obejmujące ponad ¼ powierzchni ciała.
- Wysokość powyżej maksymalnej.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja i wyraźna lękliwość.
- Nos barwy mięsa.
- Tyłozgryz.
- Przodozgryz z siekaczami widocznymi przy zamkniętym pysku.
- Brak jednego kła lub jednego trzonowca (z wyjątkiem M3).
- Oko porcelanowe.
- Przycięte uszy lub ogon.
- Zad niższy od kłębu.
- Pies, który nie idzie inochodem.
- Skóra przylegająca.
- Maść biała, mysia, w różnym stopniu łaciata, czarna podpalana, błękitna.
- Wysokość poniżej minimalnej.
- Wnętrostwo jedno- lub obustronne, albinizm, brak typu, ślady zabiegów, zmieniających wygląd.

Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/225.pdf