Pochodzenie

Pochodzący z północnej Walii terier walijski pochodzi najprawdopodobniej od foxterriera i nieistniejącego już dzisiaj black and tan teriera. Walijczycy ukształtowali dwie odmiany tej rasy: odmianę celtycką wywodząca się od black and tan teriera oraz odmianę angielską, pochodzącą od fox i airedale teriera. Mimo sprzeciwu Anglików, Walijczykom udało się wyprowadzić własną odmianę, która pod koniec XVIII wieku otrzymała nazwę welsh terrier. Najpierw jednak wprowadzono ogromny bałagan rejestrując jednocześnie dwie rasy: welsh teriera oraz wire haider black and tan teriera. Wskutek protestu Walijczyków na wystawach eliminowano wszystkie psy, które w swoim rodowodzie miały fox i airedale teriery, co oczywiście wkrótce doprowadziło do wyginięcia angielskiej odmiany welsha.

Pierwsze welch teriery wcale nie były urodziwe, wyhodowano je jako psy użytkowe, przystosowane do biegania po górzystych terenach, miały małą głowę ze szpiczasta kufą, były wysokonożne i skąpo owłosione. Ambitni hodowcy zaczęli po cichu kojarzyć je z foxterrierami, co bardzo pozytywnie wpłynęło na ich anatomię. Dzięki tej rodzinnej pomocy welsh teriery stały się psami bardziej masywnymi, o bardziej szlachetnej głowie, lepszych proporcjach i znacznie obfitszym owłosieniu.

Jedyną, stosunkowo niewielką ceną jaką za tę poprawę urody przyszło hodowcom zapłacić, było pogorszenie koloru. Mimo, że pies bardzo wyraźnie zyskał na urodzie, ciągle welsh terriery były na wystawach mniej liczne niż foxterriery szorstkowłose. Hodowcy podarowali więc następcy tronu, księciu Walii, późniejszemu królowi Jerzemu V urodziwa suczkę, którą bardzo polubił. Zarówno ona jak i jej dzieci odnosiły liczące się sukcesy wystawowe, które spowodowały wielki wzrost zainteresowania rasą. Dziś welsh teriery są znane i hodowane na całym świecie, choć nigdzie nie należą do ras szczególnie popularnych.
 

Terier walijski jest psem, którego sylwetka wpisuje się w kwadrat. Wzrostem i wyglądem bardzo przypomina foxterriera szorstkowłosego, od którego różni się przed wszystkim czarno podpalanym umaszczeniem. Jest psem o harmonijnej budowie, ma krótki grzbiet, nieprzesadnie szeroki front, za to bardzo silne lędźwie i głęboko kątowane tylne kończyny, co sprawia, że pies porusza się bardzo wydajnym, posuwistym krokiem. Głowa w kształcie tępego klina, osadzona na smukłej lekko wygiętej szyi, kufa podobnej długości co mózgoczaszka. Oczy szeroko rozstawione, małe, ciemne, uszy dość wysoko osadzone, w kształcie litery V, załamane ku przodowi.
 

Wysokość w kłębie: psy i suki około 39 cm.
Masa ciała: 9 -10 kg.
 

Welsh terrier to przede wszystkim pies myśliwski, chociaż ostatnio coraz więcej osób kupuje go jako psa do towarzystwa. Jest bardzo miłym, zawsze skorym do zabawy stworzeniem. Ma duży temperament, potrzebuje więc odpowiedniej ilości ruchu. Doskonale nadaje się do różnego rodzaju sportów, bardzo dobrze sprawdza się w konkursach agility. Jeśli właściciel zapewni mu wystarczającą ilość zajęć fizicznych i będzie dpowiednio wybiegany może mieszkać w mieście, nawet w mieszkaniu w bloku i nikogo nie zamęczy swoją żywiołowością. Warto wiedzieć, że ten zamiłowany sportowiec jest wielkim pieszczochem. Potrafi również, jak na prawdziwego teriera przystało, być samowolny i nieposłuszny. Wtedy bardzo łagodnie ale stanowczo należy przywołać go do porządku. Welsh musi wiedzieć, gdzie jest jego miejsce i jeśli mu się to od początku pokaże, zazwyczaj się bez protestu podporządkowuje.
 

Terier walijski ma krótką dwuwarstwową sierść skladającą się z bardzo twardego, szorstkiego włosa okrywowego i gęstego, wełnistego podszerstka. 

Umaszczenie czarno płowe lub szaro czarno płowe. Czerń powinna ograniczać się do czapraka, głowa i kończyny powinny być płowe. Czarna barwa poniżej pęcin oraz czarny nalot na palcach jest zdecydowanie niepożądany.

Welsh wymaga systematycznej pielęgnacji. Nie wolno go strzyc, jego sierść powinna być regularnie, przeważnie cztery razy w roku trymowana, bo tylko wtedy będzie miała soczystą barwę oraz prawidłową, szorstką strukturę włosa.

Więcej na temat pielęgnacji welsh teriera oraz pzrygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Terier walijski jest psem odpornym i z reguły zdrowym. Nie są znane choroby dziedziczne, na które psy tej rasy byłyby szczególnie podatne. Jak wszystkie psy szorstkowłose może mieć tendencję do alergii, zwłaszcza skórnej. Rozwiązaniem jest podawanie niskobiałkowej karmy oraz stosowanie hypoalergicznych środków pielęgnacyjnych. Nie toleruje pcheł, czasem wystarczy jedna pchła, żeby powygryzał się do krwi. 
 

Terier walijski jest doskonałym psem dla lubiącej aktywny tryb życia rodziny. Ponieważ jest z natury dość uparty należy jak najwcześniej ustalić hierarchię i pokazać psu, że jest członkiem stada, którego przewodnikiem jest jego właściciel. Welsh jest bardzo inteligentny i szybko się uczy a odpowiednio prowadzony nie będzie sprawiał kłopotów. Bardzo lubi dzieci, zwłaszcza starsze, z którymi może szaleć na spacerze, uwielbia pływanie i wycieczki za miasto.

Najlepszą metodą wyładowania nadmiaru energii jest sport, pies może towarzyszyć swojemu panu w joggingu, biegać przy rowerze, albo jeszcze lepiej, bo to rozwija jego inteligencję, brać udział w konkursach agility. Ponieważ od czasu do czasu potrafi próbować rządzić, bardzo ważne jest konsekwentne egzekwowanie wszystkich poleceń. Trzeba to robić bardzo spokojnie i cierpliwie, bo pies nie ma być stłamszony, tylko przekonany, że próby postawienia na swoim na nic się zdadzą, bo polecenia trzeba wykonać. Na szczęście każdy uparciuch jest zazwyczaj łakomczuchem i stosując odpowiednie nagrody wszystko da się osiągnąć. Dobrze wychowany terier walijski nie powinien mieć skłonności do bójek z innymi psami, ale trzeba się liczyć z tym, że zaczepiony przez jakiegoś psa z pewnością na zaczepkę odpowie.

Przywiązany, posłuszny, łatwy do prowadzenia. Usposobienie wesołe, pełen temperamentu, rzadko bojaźliwy. Śmiały i nieustraszony, ale absolutnie nie agresywny, w różnorodnych okolicznościach potrafi podporządkować się i wykonać polecenia.
GŁOWA:
Mózgoczaszka płaska, między uszami średnio szeroka.
Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna.
Kufa: jej długość mierzona od stopu po koniuszek nosa jest średnia.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silne, dość głębokie, ładnie zarysowane. Chwyt groźny i mocny. Zgryz nożycowy, to znaczy, że górne siekacze przykrywają dolne w ścisłym kontakcie i są ustawione pionowo.
Oczy małe, ciemne, dobrze osadzone, spojrzenie pełne temperamentu. Oko okrągłe, duże jest niepożądane.
Uszy małe, w kształcie litery „V”, małżowina nie jest zbyt cienka. Uszy są osadzone dość wysoko, noszone ku przodowi, przylegające do policzków.
SZYJA:
Średniej długości i szerokości, leciutko łukowata, zgrabnie osadzona w barkach.
TUŁÓW:
Grzbiet krótki.
Lędźwie mocne.
Klatka piersiowa głęboka, o średniej szerokości, żebra dobrze rozwinięte, zachodzące do tyłu.
OGON:
Zwykle kopiowany.
Ogon kopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, nie zawinięty nad grzbietem.
Ogon niekopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, nie zawinięty nad grzbietem.
Pasuje do sylwetki psa.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie proste, muskularne, o mocnej kości.
Łopatki długie, skośne, skierowane ku tyłowi.
Śródręcza proste i mocne.
Kończyny tylne silne.
Uda o dobrej długości i muskulaturze.
Stawy skokowe dobrze kątowane, nisko opuszczone, o dość mocnej kości.
Łapy kocie, małe i okrągłe.
RUCH:
Przednie i tylne kończyny kierują się prosto ku przodowi i są względem siebie równoległe. Łokcie poruszają się swobodnie po osi tułowia, kolana nie odstają na boki, ani nie są ściśnięte.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos twardy, druciany, ścisły i obfity. Za wadę uważa się sierść jednolitej struktury (brak
podszerstka).
Umaszczenie: najlepsze czarne podpalane, szaro-czarne podpalane bez czarnych znaczeń na palcach (kresek). Kolor czarny sięgający stawów skokowych jest wysoce niepożądany.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: nie przekracza 39 cm.
Waga wynosi 9 - 9,5 kg.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia i dobre samopoczucie psa. Psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/78.pdf