O czym mówi  psi nos ?

Nos jest dla psa organem niezwykle ważnym, to dzięki niemu nasz przyjaciel poznaje świat, orientuje się w terenie, poznaje ludzi i wyczuwa ich intencje. Odnajduje zaginionych, wykrywa przemyt narkotyków, potrafi wyczuć zagrażające jego panu niebezpieczeństwo. Pies wciąga powietrze nosem przede wszystkim po to, żeby nie umknął mu żaden zapach, w oddychaniu nos pełni mniejszą rolę, bo przy większym wysiłku pies zawsze ma pysk otwarty i tą drogą pobiera potrzebne do oddychania powietrze.

Wziąwszy pod uwagę znaczenie tego organu nie dziwi fakt, że nos często odzwierciedla stan zdrowia, a nawet stan emocjonalny psa. Trufla nosowa powinna być zimna, wilgotna i lśniąca, u większości ras czarna lub brązowa, choć zdarzają się wyjątki. Czy to oznacza, że pies, który ma suchy nos jest chory - z pewnością nie, istnieje mnóstwo różnych przyczyn, które powodują, że zdrowy pies ma suchy i ciepły nos: na przykład podczas dłuższego przebywania na słońcu lub w ustawionym przy grzejniku legowisku, po dłuższym przebywaniu w źle wentylowanym, zbyt ciepłym pomieszczeniu a także podczas snu. Ciepłota i wilgotność nosa może się zmieniać dziesiątki razy w ciągu jednego dnia i nie daje to podstaw do oceny zdrowia, a już w żadnym przypadku do wyrokowania o tym, czy pies ma podwyższoną temperaturę. Jednakże stale utrzymująca się suchość lub nietypowy wygląd trufli nosowej zawsze powinny skłonić właściciela do przyjrzenia się psu, bo to może być sygnał, że w dzieje się coś niepokojącego.

Objawy, które wymagają konsultacji lekarza weterynarii:

• Wyciek z nosa, który bywa przezroczysty jak woda, lub gęsty w kolorze żółtym albo zielonkawym. Może to być skutkiem toczącej się w organizmie infekcji. Jeśli wydzielina wydobywa się tylko z jednego otworu nosowego, może być spowodowana obecnością ciała obcego, lub lokalnym stanem zapalnym powstałym po jakimś urazie.

• Przesuszenie trufli nosowej, którego nie można mylić ze zwykłym suchym nosem. Może być wynikiem przejściowego wyczerpania organizmu, np. po chorobie lub urodzeniu i wykarmieniu szczeniąt, niestety może być również objawem bardzo poważnych chorób, takich jak np. niewydolność nerek lub wątroby. Może się pojawić przy bardzo niebezpiecznej dla życia nosówce, której jednym z objawów jest wysuszenie i stwardnienie trufli nosowej i opuszek łap. Obecność nadżerek i ran może być także spowodowana toczniem rumieniowatym. Jak widać przyczyny mogą być tak różne, że najlepiej nie zwlekając zasięgnąć porady lekarskiej, zwłaszcza jeśli przesuszeniu nosa towarzyszą inne niepokojące objawy: osłabienie, podwyższona temperatura, brak apetytu i nienajlepsze samopoczucie psa.

• Spękanie trufli nosowej, które jest dolegliwością bardzo bolesną i trudną do wyleczenia. Powodem jest najczęściej podawanie źle zbilansowanego pożywienia, przy czym stan trufli nosowej ulega zazwyczaj pogorszeniu na skutek mrozu i drażniącego działania ulicznej soli. Najważniejsza jest niezwłoczna poprawa jakości żywienia oraz podawanie psu preparatów uzupełniających braki witamin, mikroelementów oraz wielonienasyconych kwasów Omega 6 i Omega 3. Konieczne jest także lokalne stosowanie odpowiednich leków, aplikowanych bezpośrednio na truflę nosową.
   
• Poparzenie trufli nosowej, które może się zdarzyć u psów z odbarwionym, różowym nosem oraz u tych, u których przy dużej ekspozycji słonecznej pojawiają się na nosie jasne plamy. Żeby do tego nie dopuścić trzeba 20 minut przed wyjściem na spacer smarować psu nos kremem zawierającym wysoki filtr UV. Nie wolno tego lekceważyć, bo powtarzające się poparzenia mogą doprowadzić do powstania ran a czasem nawet nowotworu skóry. Trzeba również pamiętać, że psy, u których występuje problem depigmentacji są także bardziej podatne na udar słoneczny.

Opisane wyżej schorzenia leczy się trudno, bo pies usiłuje zlizywać nakładane na nos maści, a ponieważ poraniona skóra swędzi, trze nosem o różne przedmioty. Aby temu zapobiec można nałożyć mu na nos specjalny ochraniacz, który nie utrudnia oddychania i jeśli to możliwe, nie spuszczać psa z oczu. W skrajnych przypadkach konieczne jest podanie mu środków uspokajających, których oczywiście nie wolno stosować bez konsultacji z lekarzem weterynarii.