Pochodzenie

Wiadomo, że peruwiański nagi pies pochodzi z Południowej Ameryki, krainy, którą od wieków zamieszkiwały plemiona Inków. Jest prawdopodobnie potomkiem nagich psów azjatyckich lub afrykańskich, ale co do tego nie ma zgodności. Według niektórych źródeł nagie psy przywieźli do Peru chińscy imigranci, którzy dotarli tu tuż po zniesieniu niewolnictwa w tym kraju. Według innych przywieziono je z Afryki.

Niepodlegającym dyskusji dowodem, że jest to rasa bardzo stara, są ich portrety zachowane na różnego rodzaju wykopaliskach, głównie ceramice, pochodzące z okresu X-XII wieku naszej ery, czyli zanim powstała cywilizacja Inków. Zachowały się jeszcze wcześniejsze posagi władców, u których stóp leżał nagi peruwiański pies. Mimo dowodów na wcześniejsze istnienie rasy uznano, że to Inkowie dostrzegli piękno tych psów i rozpoczęli hodowlę i to ich uważa się za ojców rasy.

Pierwsze wzmianki o rasie pochodzą z XIII wieku, kiedy to prawo do posiadania nagich psów mieli wyłącznie przedstawiciele arystokracji. Ponieważ w tym czasie wysoko ceniono kwiaty orchidei, w najbogatszych domach budowano specjalne, chłodne, chronione przed słońcem pomieszczenia, w których je przechowywano. Szybko skojarzono, że jest to idealne miejsce dla psów, które znajdą tu schronienie przed słońcem, a jednocześnie będą pilnowały upraw.

Najwyżej cenione były nagie psy o jasnej skórze, im jaśniejsza była skóra psa, tym był on cenniejszy. Ponieważ jasnoskóre psy były wyjątkowo wrażliwe na działanie promieni słonecznych, w dzień trzymano je w tych samych pomieszczeniach, gdzie hodowano orchidee, a wypuszczano tylko nocą, przy świetle księżyca. Stąd wzięła się ich nazwa - Inca orchid moonflower dog - księżycowe psy. Były uznawane za istoty święte, dar bogów. Wtedy, kiedy je wypuszczano na spacer, wszystkie inne „zwykłe” psy musiały być zamknięte, by nie doszło do przypadkowego skojarzenia. Były one hodowane w całkowitej czystości rasy. Do ich uznania jako rasy przyczynili się członkowie niemieckiego Klubu Ras Egzotycznych, którzy pomogli Peruwiańczykom w opracowaniu wzorca rasy. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zatwierdziła go w 1985 roku.

W Polsce działają tylko dwie aktywne hodowle nagich peruwiańczyków - Margarejro (średnie) i Jack Spark (miniaturowe). Dodkładne namiary znajdują się w naszym katalogu hodowców.
 

Peruwiański nagi pies występuje w trzech wielkościach: duży, średni i mały. Najbardziej charakterystyczną cechą rasy jest brak owłosienia.  

 

Peruwiańczyk jest harmonijnie zbudowanym, eleganckim psem o kwadratowej sylwetce, przy czym u suk tułów może być nieznacznie dłuższy niż u samców. Ma szeroki, dobrze umięśniony grzbiet z widoczną wypukłością lędźwiowo-grzbietową, słabo zaznaczonym kłębem, pojemną, sięgającą łokci klatką piersiową i nieprzesadnie podciągniętą dolną linią. Ogon nisko osadzony, mocny, wyraźnie zwężajecy się ku końcowi. W spoczynku zwisajęcy i sięgający stawu skokowego, kiedy pies jest podekscytowany zawinięty nad grzbietem, ale nie zakręcony. Nie może być kopiowany.

Kończyny przednie proste i równoległe, łokcie nieodstające, Kończyny tylne z dobrze rozwiniętą krzywizną pośladków. Łapy długie, zajęcze, opuszki mocne, odporne na wysokie temperatury, dobrze rozwinięta błona między palcami, pazury jasne lub czarne w zależności od barwy skóry. 
 

Zw.Europy 2014, Mł.Ch.PL, Ch.PL, res CACIB WDS 2015 MATISSE les Fleurs Mystiques

Głowa wilczej budowy, osadzona na długiej, wygiętej szyi, Osie czaszki i kufy równoległe, ze słabo zaznaczonym stopem. Oczy średniej wielkości, migdałowate, czujne i inteligentne, w kolorze harmonizującym z barwą skóry. Uszy szerokie u nasady, na końcach szpiczaste, stojące gdy pies czuwa, w spoczynku położone do tyłu. Grzbiet nosa prosty. Siekacze w zgryzie nożycowym, braki przedtrzonowców i trzonowców dopuszczalne. 

 

Wysokość psa w kłębie:
mały: 25-40 cm,
średni: 40-50 cm,
duży: 50-65 cm

Masa ciała:
mały: 4-8 kg,
średni: 8-12 kg,
duży: 12-25 kg.  

Peruwiańczyk jest wesołym, zrównoważonym psem, pod względem psychiki bardzo przypomina charta. Lubi długie spacery, na dworze jest pełen energii, cały czas w ruchu, zawsze chętny do zabawy. Uwielbia biegi, doskonale nadaje się do coursingu czy agility. Po powrocie do domu zachowuje się spokojnie, jest bardzo miły i niehałaśliwy.
 

Int.Ch. Multi Ch.Zw.PL,SK,Wschodu, Zw.KL BLACK&WHITE Milthon Bohemia

Nigdy nie przejawia agresji, choć nie brakuje mu odwagi i w razie potrzeby potrafi stanąć w obronie swojego właściciela. Przestraszony zastyga w bezruchu, jakby potrzebował chwili do podjęcia decyzji. Wobec obcych jest powściągliwy i raczej nieufny, jeśli mu się ktoś nie podoba, może nawet okazać swoja dezaprobatę. Potrzebuje trochę czasu na zaakceptowanie osoby, którą widzi po raz pierwszy. Dlatego też jeśli spotkamy na ulicy peruwiańczyka, lepiej nie spieszyć się zbytnio z zawieraniem znajomości, zostawić inicjatywę psu, pozwolić się obwąchać i za chwilę pierwsze lody zostaną przełamane.

Nagi pies peruwiański jest psem bardzo inteligentnym i do tego posłusznym, co nie zawsze idzie w parze. Szybko się uczy, doskonale nadaje się do szkolenia i wszystkich psich sportów, szczególnie dobrze sprawdza się w coursingu. Potrzebuje jednak spokojnego, zrównoważonego przewodnika, przy którym czuje się pewnie, wówczas doskonale pracuje. Źle znosi hałas i nerwową atmosferę, nigdy nie wolno na niego krzyczeć, ani tym bardziej karać, bo zupełnie się zamknie i straci zaufanie do swojego opiekuna.
 

Int.Ch.Ch.PL.LT JAQUELINE Taschi-Rimpo w hodowli Margarejro  www.margarejro.pl

Peruwiański nagi pies ma ciało pozbawione sierści, z wyjątkiem niewielkiej czuprynki na czubku głowy, oraz rzadkich włosków na krawędziach uszu, łapach i na ogonie. Czasem zdarzają sią także pojedyncze włoski na grzbiecie.

Dopuszczalne są wszystkie bez wyjątku barwy skóry, od różnych odcieni czerni począwszy, poprzez szarości, ciemno kasztanowe do różnych odcieni beżu. Ubarwienie skóry może być zarówno jednolite, jak i złożone z dwóch lub nawet trzech kolorów, układających się w formie plam lub nakrapiania. Intensywność barwy zmienia się w zależności od pory roku, w zimie skóra jest jaśniejsza, natomiast w lecie, pod wpływem promieni słonecznych zwykle ciemnieje.

 

Owłosiona "naga" suczka ARION Ramongo

Podobnie jak u wszystkich ras bezwłosych, również u peruwiańskich nagich psów rodzą się osobniki owłosione. Są niezbędne w hodowli, by na świat mogło przyjść zdrowe nagie potomstwo. Szata psów owłosionych bywa różnej długości, bardzo krótka, przylegająca, lub dłuższa, taka jak u psa na powyższym zdjęciu.

Jeśli chodzi o umaszczenie psów owłosionych, spotyka się peruwiańczyki w bardzo różnych kolorach, od czarnego przez łupkowo czarny, niebieskawo czarny, wszystkie odcienie szarości, ciemnobrązowy, po jasny blond. Wszystkie powyższe kolory mogą być jednolite lub w różowawe łaty na wszystkich częściach ciała. 

Bezwłosa skóra wymaga odpowiedniej pielęgnacji: kąpieli, natłuszczania oraz ochrony przed wysuszającym działaniem promieni słonecznych.

Więcej na temat pielęgnacji nagiego psa peruwiańskiego oraz przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

 
Szczenięta w hodowli Margarejro

Peruwiańskie nagie psy są bardzo odporne i właściwie nie chorują, żyją przeciętnie od 12 do nawet 18 lat. Właściciel musi jednak pamiętać o pewnych wymogach tej rasy związanych z brakiem owłosienia. Psy bardzo dobrze znoszą upały, ale ich skóra jest wrażliwa na działanie promieni słonecznych, dlatego w upalne dni trzeba smarować ją kremem zawierającym filtr UV. W zimie, nawet na krótkie spacery pies musi nosić ciepłe ubranko, które jednak nie może być wykonane z wełny, na którą nagie psy są bardzo często uczulone. Choć praktycznie wszystkie psy bezwłose mają mniej lub bardziej liczne braki w uzębieniu, nie stanowią one problemu natury zdrowotnej, bo pies doskonale radzi sobie z gryzieniem. Peruwiańczyk jest psem szczupłym, ma z reguły bardzo niewielką ilość tkanki tłuszczowej i nie ma sierści, dlatego też preparaty owadobójcze i przeciw kleszczom wchłaniają się odpowiednio szybciej niż u psów owłosionych, co w przypadku przedawkowania może czasem prowadzić do różnych problemów zdrowotnych. 
 

 
Int.Ch. Multi Ch.Zw.PL,SK,Wschodu, Zw.KL  BLACK&WHITE Milthon Bohemia

Peruwiańczyk jest bardzo miłym psem do towarzystwa, bo taką właśnie rolę od początku istnienia rasy pełnili jego przodkowie. Przede wszystkim jest jednak psem rodzinnym, przywiązuje się do wszystkich domowników, ich bliskość ceni ponad wszystko. Wymaga łagodnego traktowania, lubi wygodę, a nawet luksus, niechętnie kładzie się na nieprzytulnej, skórzanej kanapie, potrafi pokazać, że czeka na położenie poduszki lub koca.

Ma bardzo silne poczucie stada. Poczynając od psiej sfory, suki wzorowo zajmują się szczeniętami, praktycznie nie wychodzą z gniazda, niemal siłą trzeba je wyciągać na spacer. Co ciekawe również samce włączają się w ich wychowanie, czuwają nad ich bezpieczeństwem i są o nie bardzo zazdrosne. Te uczucia przenoszą na swoją ludzką rodzinę. Peruwiańczyk, jeśli nie śpi po długim spacerze, cały czas towarzyszy swojemu panu i chodzi za nim dosłownie krok w krok. Potrzebuje nie tylko obecności człowieka, ale również jego bliskości. Jest niepoprawnym pieszczochem, cały czas wdzięczy się do swojego pana, najszczęśliwszy jest wtedy, kiedy może się do niego przytulić albo zasnąć na jego kolanach. Najchętniej śpi w łóżku z właścicielami, oczywiście przytulony i nakryty kołdrą.

Jest bardzo przyjaźnie nastawiony do dzieci, które obdarza szczególnymi względami. Może się z nimi bawić cały dzień, jest znakomitym towarzyszem spacerów i zabaw na świeżym powietrzu, oczywiście w lecie, bo lubi słońce. W deszczowe i śnieżne dni lubi być na dworze tylko wtedy, kiedy jest w ruchu. Powolny spacer skraca do minimum i stara się jak najszybciej wrócić do domu. Trudno się dziwić, w natura nie przystosowała go do chłodów. Dlatego też nie wolno zapomnieć o miękkim, ciepłym ubraniu. Jest to pies bardzo czysty, nie lubi brudu i nie ładuje się w uliczne kałuże, a po spacerze przez dłuższy czas potrafi myć się tak jak kot.
 

Zw.Europy 2014, Mł.Ch.PL, Ch.PL, res CACIB WDS 2015 MATISSE les Fleurs Mystiques

Jeśli chodzi o inne zwierzęta w domu, peruwiańczyk nie przejawia tendencji do dominacji i żyje z nimi w zgodzie, bo dla niego numerem 1 jest jego właściciel. Poza domem w stosunku do innych psów jest z reguły przyjazny lub obojętny. Sam nie prowokuje konfliktów, natomiast jeśli zostanie zaczepiony, nie zawaha się przed konfrontacją nawet wtedy, kiedy ma do czynienia z wielokrotnie większym od siebie psem.

Jest doskonałym, bardzo czujnym psem stróżującym, cały czas nasłuchuje czy jego rodzinie nic nie grozi - stąd jego nieufność do obcych. Nie jest hałaśliwy, nigdy bez potrzeby nie szczeka. Odwiedzającym jego dom gościom zwykle bardzo uważnie się przypatruje, ocenia ich intencje i dopiero jeśli ta ocena wypadnie pomyślnie, traktuje ich jak przyjaciół. Dlatego goście powinni zostawić mu czas na ich poznanie i zaakceptowanie i nie spieszyć się z głaskaniem lub braniem go na ręce.

Zdjęcie hodowla Margarejro

W domu peruwiańczyk żyje w zwolnionym tempie, lubi spokój, dlatego najbardziej nadaje się dla osób o podobnym usposobieniu: zrównoważonych, ceniących jak on spokój i miłą rodzinną atmosferę. Bardzo lubi kłaść się na oparciu kanapy lub fotela, bo z tej pozycji najlepiej może obserwować swoją rodzinę, natomiast w momencie, kiedy właściciel usiądzie w tym fotelu natychmiast przenosi się na jego kolana.

Panuje przekonanie, że pies bezwłosy jest idealnym stworzeniem dla osób uczulonych na psią sierść. Niestety nie w każdym przypadku. Przyczyną alergii może być nie tylko sierść, ale także naskórek, tłuszcz na sierści lub skórze, a także ślina. Najlepiej wybrać się do domu hodowcy lub znajomych, w którym jest bezwłosy pies i sprawdzić.

owłosione szczenięta nagiego peruwiańczyka (o krótkim i dłuższym, falistym włosie)

Peruwiańczyk uwielbia słońce. W swojej ojczyźnie potrafi godzinami, niemal nieruchomo wystawiać się do słońca i to najczęściej w bardzo nietypowej, widocznej na zdjęciu pozycji, z przednimi łapami przy ziemi i pupą wzniesiona ku górze. Potrafi pozostać w tej pozycji przez dłuższy czas. Stawia to przed właścicielem zadanie takiego zabezpieczenia jego skóry, żeby nie była narażona na przesuszenie, nie mówiąc już o niebezpieczeństwie oparzeń, zwłaszcza na początku lata, kiedy skóra po zimie jest jeszcze bardzo delikatna i wrazliwa. Szczególnej ochrony wymagają psy o jasnej skórze, ponieważ zbyt długa ekspozycja słoneczna może skutkować powstaniem brunatnych plam na całym ciele. Przy wyjątkowo ostrym słońcu można posmarować skórę już nie tylko kremem ochronnym z wysokim filtrem UV, ale nawet oliwką. To lepiej chroni skórę, ale powoduje konieczność częstszych kąpieli, bo do mocno natłuszczonej skóry łatwo przykleja się brud.
 

(Perro sin pelo del Perú)
TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Peru.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.03.2001.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 6 Psy ras pierwotnych.
Bez prób pracy.

Uwaga: jest to tłumaczenie wzorzeca, znajdujące się aktualnie na stronie ZKwP
Najnowsza wersja wzorca, z 13.08.2013 roku, uznająca odmianę owłosioną, znajduje się tutaj: 
http://www.fci.be/Nomenclature/Standards/310g05-en.pdf

ZARYS HISTORII RASY:

Według niektórych ekspertów, pies ten został sprowadzony do Peru podczas fali chińskiej imigracji, tuż po ogłoszeniu przez prezydenta Peru, don Ramóna Castillę, zniesienia niewolnictwa Murzynów. Z drugiej strony, inni badacze przypuszczają, iż pies ten przybył z Afryki za sprawą nomadów, którzy przyjechali do Ameryki w towarzystwie swych bezwłosych psów. Kolejną możliwością jest taka, iż obecność tych psów [w Peru] stanowi efekt migracji ludzi i ich psów z Azji do Ameryki przez Cieśninę Beringa. Jednakowoż, oprócz wszystkich tych hipotez istnieją pewne dowody, takie, jak wizerunki na ceramice rożnych cywilizacji przedinkaskich (Vicus, Mochica, Chancay, Chancay pod wpływem Tiahuanaco, Chimu); w wielu przypadkach, szczególnie i w bardzo ewidentny sposób w kulturze Chancay, bezwłosy pies zastępuje pumę, węża czy sokoła. Jak można wnioskować na podstawie reprodukcji, bezwłosy pies pojawił się w preinkaskim okresie archeologicznym, między rokiem 300 p.n.e. a 1400 n.e.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Opisując budowę ogólną należy zauważyć, iż jest to elegancki, szczupły pies, którego wygląd wyraża szybkość, siłę i harmonię, bez śladu toporności. Fundamentalną cechą tej rasy jest brak włosa na całym ciele. Kolejną szczególną cechą jest to, że uzębienie jest niemal zawsze niekompletne. [Pies ten] Jest szlachetny i czuły wobec najbliższego otoczenia, natomiast zdystansowany wobec obcych; energiczny, czujny; jest dobrym stróżem.

ISTOTNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1. U suk tułów może być nieznacznie dłuższy, niż u psów.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT :
W domu, w stosunku do najbliższego otoczenia – szlachetny i czuły, a zarazem energiczny i
czujny; rozważny; w obecności obcych jest dobrym stróżem.

GŁOWA:
Lupoidalnej (wilczej) budowy.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI :
Czaszka: Mezocefaliczna (średnio długa). Ortoidalna, tzn., że osie czaszki i kufy są równoległe; dopuszczalna nieznaczna rozbieżność. Widziana z góry, czaszka jest szeroka, a głowa zwęża się ku nosowi. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte.
Guz potyliczny słabo zaznaczony.
Stop: Przełom czaszkowo-twarzowy słabo zaznaczony (ok. 140°).
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Kolor nosa musi harmonizować z kolorem skóry.
Kufa: Grzbiet nosa widziany z boku – prosty.
Wargi: Muszą być tak zwarte, jak to możliwe i przylegające do dziąseł.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Siekacze w zgryzie nożycowym; normalnie wykształcone kły. Brak jednego lub wszystkich przedtrzonowców i trzonowców – dopuszczalny. Żuchwa jedynie nieznacznie rozwinięta.
Policzki: Normalnie wysklepione.
Oczy: Czujny i inteligentny wyraz. Oczy muszą być średniej wielkości, nieco migdałowego kształtu, ani zbyt głęboko osadzone, ani wyłupiaste, normalnie usytuowane, tzn. ani zbyt blisko siebie, ani zbyt szeroko. Kolor może wahać się od czarnego, przez wszystkie odcienie brązu, do żółtego, w harmonii z kolorem skóry. W każdym przypadku obydwoje oczu musi być tego samego koloru. Kolor powiek może wahać się od czarnego do różowego u psów o jasnym pysku. Jasnoróżowy kolor jest dopuszczalny, nie jest jednak pożądany.
Uszy: Uszy muszą być stojące, gdy pies czuwa, podczas gdy w spoczynku są położone do tyłu. Uszy średniej długości; szerokie u nasady, zwężające się stopniowo ku koniuszkom, kończące się niemal spiczasto. Nasada ucha zaczyna się w wyższej części czaszki, a kończy z boku i ukośnie. Wyprostowane, osie uszu tworzą zmienny kąt bliski 90°.

SZYJA:
Górna linia: Łukowata (wypukła).
Długość: Mniej więcej odpowiadająca długości głowy.
Kształt: Zbliżony do kształtu ściętego stożka; [szyja] prężna, o dobrej muskulaturze.
Skóra: Delikatna, gładka i elastyczna. Ściśle przylegająca do tkanki podskórnej. Brak podgardla.

TUŁÓW:
Średnio mocnej budowy.
Górna linia: Prosta, choć u niektórych psów dostrzec można wypukłość grzbietowo-lędźwiową, która zanika na poziomie zadu.
Kłąb: Słabo zaznaczony.
Grzbiet: Prosta górna linia, z dobrze rozwiniętymi mięśniami grzbietu, często tworzącymi wzdłuż grzbietu podwójną umięśnioną wypukłość, rozciągającą się do odcinka lędźwiowego.
Odcinek lędźwiowy: Mocny i dobrze umięśniony. Jego długość osiąga ok. 1/5 wysokości w kłębie.
Zad: Górna linia zadu jest nieco wypukła. Nachylony względem poziomu pod kątem 40°. Mocna i muskularna budowa zapewniają dobrą akcję kończyn tylnych.
Klatka piersiowa: Widziana z przodu, klatka piersiowa musi być pojemna, ale nie przesadnie; sięga prawie do łokci. Żebra muszą być lekko wysklepione, nigdy płaskie. Obwód klatki piersiowej, mierzony za łokciami, musi przekraczać o ok. 18% wysokość w kłębie.
Dolna linia i brzuch: Dolny profil wyznacza elegancka i dobrze zaznaczona linia, biegnąca od dolnej części klatki piersiowej i unosząca się wzdłuż brzucha, który musi być dobrze, lecz nie
przesadnie podciągnięty.

OGON:
Ogon osadzony nisko. Dobrej grubości u nasady, zwęża się ku koniuszkowi. Gdy pies jest podekscytowany – może nosić ogon uniesiony, koliście zagięty nad linią grzbietu, ale ogon nigdy nie może być tak mocno zagięty, że aż zawinięty. W spoczynku, ogon zwisa, a jego koniec tworzy lekko zadarty [do góry] haczyk. Czasem ogon podwinięty jest pod brzuch. Na długość sięga niemal stawu skokowego. Ogon nie może być cięty.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Dobrze połączone z tułowiem. Widziane z przodu – idealnie pionowe; łokcie nie są odstawione. Kątowanie stawu barkowego waha się między 100 a 120°. Widziany z boku, kąt między śródręczem a linią pionową wynosi od 15 do 20°.
Przednie łapy: Półdługie i wyglądające jak zajęcze łapy. Opuszki mocne i odporne na wysoką temperaturę. Dobrze rozwinięte błony między palcami. U czarnych psów preferowane czarne pazury; u jasnych psów – jasne pazury.
KOŃCZYNY TYLNE: Zaokrąglone i elastyczne mięśnie. Krzywizna pośladków – dobrze zaznaczona. Kąt biodrowo-udowy waha się między 120 a 130°, natomiast kąt udowo-piszczelowy musi wynosić 140°. Widziane z tyłu, kończyny tylne muszą być pionowe. Palce szczątkowe muszą być usuwane.
Tylne łapy: Takie same, jak przednie.

CHÓD/RUCH:
Za sprawą budowy i kątowania kończyn, psy te poruszają się dosyć krótkimi krokami, lecz szybko, a zarazem dosyć lekko i sprężyście.

SKÓRA:
Skóra musi być gładka i elastyczna na całym ciele, ale może tworzyć kilka zaokrąglonych, niemal koncentrycznych linii na głowie i wokół oczu oraz policzków. Badania wykazały, iż wewnętrzna i zewnętrzna temperatura tych psów jest dokładnie taka sama, jak w przypadku innych ras. Brak owłosienia prowadzi do natychmiastowego i bezpośredniego wydzielania ciepła, inaczej, niż u psów owłosionych, których ciepło filtrowane jest przez szatę (włos)
drogą naturalnej wentylacji.

SZATA:
WŁOS: Aby pies ten zasługiwał na miano bezwłosego, szata (włos) musi być nieistniejąca. Śladowe ilości włosów na głowie oraz krańcach łap i ogonie są dopuszczalne; czasem także pojawiają się pojedyncze włosy na grzbiecie.
MAŚĆ: Kolor włosa może wahać się od czarnego u czarnych psów, przez łupkowo czarny, szaro-czarny (jak u słonia), niebieskawo czarny, wszystkie odcienie szarości, ciemnobrązowy, po jasny blond. Wszystkie powyższe kolory mogą być jednolite lub w różowawe łaty na wszystkich częściach ciała.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Istnieją trzy wielkości, zarówno suk, jak i psów.
Miniaturowa: od 25 do 40 cm (9 ¾ - 15 ¾ cala).
Średnia: Od 40 do 50 cm (15 ¾ - 19 ¾).
Duża: Od 50 do 65 cm (19 ¾ - 25 ¾)..
Waga zależy od wielkości psów i suk.
Miniaturowa: Od 4 do 8 kg (8,8-17,6 funtów).
Średnia: Od 8 do 12 kg (17,6-26,4).
Duża: Od 12 do 25 kg (26,4-55,1).

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
- Półstojące uszy.
- Obecność palców szczątkowych na kończynach tylnych.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
- Dolny lub górny prognatyzm.
- Krzywa żuchwa.
- Wiszące lub przycięte uszy.
- Bezogoniastość, krótki ogon, cięty ogon.
- Nadmierne owłosienie obszarów uwzględnionych przez wzorzec.
- Obecność włosa na innych częściach ciała, niż uwzględnione we wzorcu.
- Albinizm.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/310.pdf