Rasy psów

Wybierz inną rasę

MASTIFF NEAPOLITAŃSKI (MASTINO NAPOLETANO)

Pochodzenie


Mastiff neapolitański pochodzi od rzymskich molosów, które wraz z Aleksandrem Macedońskim przywędrowały z Azji najpierw do Grecji a potem do Rzymu. Tutaj najprawdopodobniej skrzyżowano je z lokalnymi psami, ale na temat tych skojarzeń nie ma wiarygodnych informacji. Zachował się za to pochodzący z I wieku n.e opis, sporządzony przez agronoma Columella, który w swoim dziele o rolnictwie zamieścił wizerunek dużego, czarnego, budzącego grozę psa. W dzień miał on odstraszać obcych samym swoim widokiem, w nocy zaś, całkowicie niewidoczny, mógł niepostrzeżenie zaatakować i unieszkodliwić intruza. Następna wzmianka pochodzi dopiero z 1897 roku. Dr. Enrico Tecce opisuje go jako psa dysponującego niewiarygodną siłą, zdolnego zmierzyć się z niedźwiedziem, bawołem lub innym psem i pokonać go bez najmniejszego trudu. Uważa, że psy te towarzyszyły członkom powstałej na początku XIX wieku, słynącej z bezwzględności neapolitańskiej mafii - camorry.
 

Pierwszy występ mastiffa neapolitańskiego na wystawie kynologicznej w 1914 roku był nieudany, pies wprawdzie wzbudził duże zainteresowanie, ale pozostał bez oceny, bo sędzia stwierdził, że taka rasa nigdy nie została zarejestrowana. Dopiero w 1946 roku na ringu wystawowym w Neapolu pojawiło się osiem mastiffów, które miały więcej szczęścia i wzbudziły zainteresowanie Pierra Scanzianiego, który odszukał wszystkie ocalałe po wojnie psy tej rasy i założył hodowlę.

Ojciec pierwszego miotu Guaglione posłużył do opracowania wzorca rasy i jako pierwszy został wpisany do włoskiej księgi rodowodowej. Trzy lata później powstało Stowarzyszenie Miłośników Mastino Napoletano. Ze względu na to, że w początkowym okresie pogłowie mastiffów było bardzo niewyrównane, wzorzec był kilkakrotnie poprawiany a jego ostateczna wersja powstała dopiero w 1989 roku.

Wygląd

Mastiff neapolitański jest psem budzącym respekt, potężnym i majestatycznym. Ma silną głowę o płaskiej czaszce i krótkiej kufie. Oczy szeroko rozstawione, duże, pełne wyrazu. Uszy w naturze trójkątne, podniesione u nasady, potem załamane i opadające. Zgodnie ze starożytną tradycją były przycinane, podobnie jak ogon, który skracano o około 1/3 jego długości.

Mastiff neapolitański ma muskularny grzbiet, głęboka klatkę piersiową i szerokie uda. Jego znakiem rozpoznawczym jest potężna szyja, z bardzo obfitą skórą, opadającą licznymi fałdami od żuchwy do połowy szyi, czasem nawet aż na przedpiersie. Biegnące od oczu fałdy skórne przechodzą w zwisające górne wargi, które są tak długie, że przysłaniają wargi dolne. To właśnie ten opadający nadmiar skóry tworzy jedyny w swoim rodzaju „wyraz twarzy” tego kolosa. Wiele ras ma tak dużo cech wspólnych, że czasem widząc psa zastanawiamy się z jaką rasa mamy do czynienia. Z rozpoznaniem mastifa neapolitańskiego takich problemów nie ma - jest niepowtarzalny. 

Wysokość w kłębie: psy 65 - 75 cm, suki 60 - 70 cm
Masa ciała: psy 60 - 70 kg, suki 50 - 60 kg
 

Charakter, usposobienie

Przez wieki mastiff neapolitański ceniony był za swoją odwagę i waleczność. Dziś oczekuje się od niego, by nadal pozostał odważny, jednak nie demonstrował swoich możliwości na każdym kroku, ale tylko wtedy, kiedy rzeczywiście jest to konieczne. Jest znakomitym stróżem, choć jak inne mastiffy na pierwszy rzut oka robi wrażenie, jakby pilnowanie dobytku niewiele go obchodziło. Ktoś, kto potraktuje go jak sennego legawca jest w wielkim błędzie, bo on nie śpi, tylko czuwa i w razie potrzeby potrafi błyskawicznie zareagować.
 

Opinie na temat charakteru mastiffów neapolitańskich są bardzo zróżnicowane. Jedni twierdzą, że są to psy niezwykle zrównoważone, które atakują w ostateczności i to wyłącznie na polecenie właściciela, drudzy, że są bardzo trudne do prowadzenia, samowolne i mogą być niebezpieczne nawet dla swojego pana. Wydaje się, że bardzo dużo zależy od wczesnej socjalizacji i odpowiedniego wychowania, a nieobliczalne zachowania psa są często wynikiem złego traktowania i błędów wychowawczych popełnionych przez właściciela. Mastiff ma wrodzony instynkt obrończy, trzeba go raczej hamować niż zaostrzać. Wychowanie powinno iść w kierunku nauki współżycia z ludźmi i łagodzenia jego charakteru. Właściciel może być pewny, że nawet najbardziej spokojny mastiff ani na chwilę nie przestaje kontrolować sytuacji i jeśli mu coś zagrozi będzie go bronił najlepiej jak potrafi. A potrafi !
 

Szata

Mastiff neapolitański ma krótką, gęstą, twardą w dotyku, przylegającą szatę. Umaszczenie czarne, grafitowe lub ołowiowo-szare, pręgowane lub tygrysie. Dopuszczalne są małe, białe plamki na przedpiersiu i końcach łap. Pielęgnacja sierści nie jest pracochłonna, za to dużej dbałości wymagają głębokie fałdy skórne.

Więcej na temat pielęgnacji mastiffa neapolitańskiego i przygotowania do wystaw- kliknij tutaj

Zdrowie

Mastiff neapolitański ma wszystkie zagrożenia zdrowotne typowe dla ras olbrzymich. Największym problemem jest dysplazja stawów biodrowych, rzadziej łokciowych. Wszystkie psy używane do rozrodu powinny przejść rentgenowskie badania stawów i chore zostać wyeliminowane z hodowli. U dorastających psów czasem pojawia się kulawizna, która po pewnym czasie samoistnie ustępuje, choć niekiedy wymaga odpowiedniego leczenia.

Mastiffy mają wrażliwe oczy, zdarzają się u nich dziedziczne choroby oczu, takie jak entropium i wypadanie trzeciej powieki tzw. wiśniowe oko. Właściciel mastiffa musi pamiętać o podatności psa na rozszerzenie i skręt żołądka i tak ustawić pory karmienia i aktywności psa, żeby zminimalizować ryzyko tej niebezpiecznej dla życia psa choroby. Mastiff jest mało odporny na złe warunki atmosferyczne, w czasie mrozu nie powinien zbyt długo pozostawać na dworze. Niezbyt dobrze znosi także upały, dlatego w lecie trzeba mu zapewnić zacienione miejsce oraz miskę świeżej, zimnej wody.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Mastiff neapolitański nie jest psem dla każdego. Ma bardzo silny charakter i wymaga spokojnego i jednocześnie bardzo konsekwentnego właściciela, który będzie potrafił go sobie podporządkować. Jego wychowanie wymaga wiedzy na temat rasy, trzeba pamiętać, że mastiff jest pamiętliwy i nie zapomina, jeśli ktoś zrobił mu krzywdę, ale również pamięta każdą okazaną mu serdeczność. Do właściciela, który zasłużył na jego zaufanie, jest bezgranicznie przywiązany, bez problemu akceptuje również dzieci.
Trzeba jednak bardzo uważać i nie zostawiać go samego z małymi dziećmi, bo chociaż pies bardzo się stara zachowywać ostrożnie, to jednak niechcący może zrobić im krzywdę. Obce dziecko nie cieszy się już takimi względami i może się zdarzyć, że pies potraktuje je jak intruza. Mastiff nie nadaje się do życia w mieszkaniu, potrzebuje nie tyle dużo ruchu ile bardzo dużego, ogrodzonego wybiegu.

Zaakceptuje innego psa w domu, pod warunkiem, że mu się całkowicie podporządkuje, jednak najlepiej, żeby to była suka. Właściciel musi zdawać sobie sprawę z jego charakteru i pilnować, żeby teren, po którym biega pies był dobrze ogrodzony i zamknięty tak, by nikt bez asysty właściciela nie mógł wejść na teren posesji. Pamiętajmy, że pies ma być stróżem i obrońcą rodziny a nie postrachem sąsiadów.

Mastiff wymaga dużych ilości wysokiej jakościowo karmy, jest więc bardzo kosztowny w utrzymaniu. Nieprawdopodobnie się ślini, a po każdym jedzeniu i piciu w jego faflach zostaje spora część jedzenia i wody. Żeby ich się pozbyć, trzepie swoją wielką głową na wszystkie strony a wszystko, co mu w faflach po posiłku zostało, fruwa w powietrzu i przykleja się do stojących w pobliżu sprzętów. Trzeba mu więc znaleźć do jedzenia takie miejsce, w którym nie będzie to problemem.

Zalety i wady

+ doskonały stróż i obrońca
+ mało hałaśliwy
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ tolerancyjny w stosunku do dzieci
+ łatwy w pielęgnacji
  - sprowokowany może być niebezpieczny
- kosztowny w utrzymaniu
- głośno chrapie
- bardzo się ślini

 

Ciekawostki

Suka mastiffa neapolitańskiego trafiła do Księgi Guinessa, bo w jednym miocie zamiast spodziewanych 8 -10 szczeniąt, urodziła ich aż 24! Ponieważ sama nie była w stanie wykarmić takiej ilości szczeniąt, właściciel musiał je dokarmiać z butelki. Szczenięta powinny jeść co cztery godziny, w momencie kiedy kończył karmić ostatnie, pierwsze już niecierpliwie dopominało się jedzenia. Przeżyło 20 szczeniąt: 6 suczek i 14 piesków, z czego w domu szczęśliwego właściciela zostały cztery. 

Źródło: Mój Pies nr. 3/2005



Jak znaleźć dobrą hodowlę?

  • Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza zapisu do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny


Wzorzec rasy FCI

FCI-Standard N° 197 / 10. 09. 1992
MASTINO NAPOLETANO
(Mastino Napoletano)
FCI-St n° 197/10. 09. 1992
POCHODZENIE : Włochy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 27.11.1989.
UŻYTKOWOŚĆ : Pies stróżujący i ochraniający.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Pinczery, sznaucery molosy i szwajcarskie psy do bydła
Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa.
Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Mastino napoletano (mastyf neapolitański) jest potomkiem ogromnych rzymskich mastyfów, opisanych przez Columellę w pierwszym stuleciu n.e. w księdze de Re Rustica. Rozprzestrzenione przez legiony, którym pomagały w bojach, psy te stały się przodkami wielu europejskich ras w typie mastyfa. Przeżywszy setki lat we wsiach u podnóża Wezuwiusza dopiero od 1947 roku stał sie mastino napoletano obiektem planowej hodowli, z uporem i poświęceniem prowadzonej przez grupę miłośników rasy.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Duży, ciężki, masywny i krępy pies. Długość ciała większa od wysokości w kłębie.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość ciała większa od wysokości w kłębie o 10%. Proporcja długości czaszki do długości kufy 2:1.

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:

Przewidywalny i lojalny, nie jest agresywny ani nie gryzie bez przyczyny. Stróż posiadłości i jej mieszkańców, zawsze czujny, inteligentny, pełen godności i majestatyczny.

GŁOWA:
Krótka i masywna, czaszka szeroka pomiędzy łukami jarzmowymi; jej długość wynosi około 3/10 wysokości w kłębie. Skóra na głowie obfita, tworzy zmarszczki i fałdy, szczególnie charakterystyczna i wyraźna przebiega od kąta powieki do kąta warg. Linie profilu równoległe.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka szeroka, płaska, zwłaszcza pomiędzy uszami, ale przy oglądaniu z przodu o troszkę wypukłym czole. Jej szerokość pomiędzy łukami jarzmowymi wynosi więcej niż połowę długości głowy. Łuki jarzmowe silnie rozwinięte, ale pokrywające je mięśnie płaskie. Kość czołowa wyraźnie wystająca, bruzda czołowa zaznaczona, guz potyliczny ledwie widoczny.
Stop : Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Osadzony na przedłużeniu górnej linii kufy, nie może wystawać przed przednią krawędź warg. Musi być duży, z dużymi, dobrze otwartymi nozdrzami. Barwa nosa odpowiadająca umaszczeniu: czarna u psów czarnych, ciemny szaro brązowy przy innych umaszczeniach, i kasztanowy u rudych.
Wargi: Mięsiste, grube i obfite. Wargi górne, oglądane z przodu, stykają się w kształcie odwróconego V. Boczny dolny profil kufy zarysowany jest przez dolną wargę; jego najniższym punktem jest kąt warg, które ukazują błonę śluzową. Kąt warg znajduje się na linii pionowej, poprowadzonej od zewnętrznego kącika oka.
Szczęki : Silne, o mocnych kościach, łuki zębowe dobrze domknięte.
Żuchwa musi być odpowiednio szeroka.
Zęby : Białe, mocne, równomiernie rozmieszczone. Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy: siekacze żuchwy równo ustawione tuż za siekaczami szczęki, w kontakcie, albo cęgowy: siekacze stykają się górnymi krawędziami.
Oczy : Osadzone frontalnie, na jednakowej wysokości, i szeroko. Raczej okrągłe i trochę głęboko osadzone. Barwa tęczówki ciemniejsza od barwy sierści, niemniej jednak oko jest jaśniejsze u psów rozjaśnionych maści.
Uszy : Małe w porównaniu do wielkości psa, trójkątne, osadzone powyżej łuków jarzmowych, wiszące, płasko przylegające do policzków. Jeśli przycięte, to na kształt trójkąta równobocznego.

SZYJA :
Profil : Linia górna lekko łukowata.
Długość : Raczej krótka, mierzy około 2.8/10 wysokości w kłębie.
Kształt : Stożkowata, dobrze umięśniona. Obwód w połowie długości wynosi około 8/10 wysokości w kłębie.
Skóra: Na spodniej stronie szyja pokryta luźną skórą, tworzącą podwójne, nieprzesadnie długie, wyraźnie rozdzielone podgardle, rozpoczynające się na poziomie żuchwy i sięgające nie dalej, jak do połowy długości szyi.

TUŁÓW:
Długość o 10% większa od wysokości w kłębie.
Linia górna : Prosta, kłąb szeroki, długi i niezbyt mocno zaznaczony.
Grzbiet: Szeroki, jego długość wynosi około 1/3 wysokości w kłębie.
Partia lędźwiowa musi być harmonijnie połączona z grzbietem i odpowiednio szeroka. Klatka piersiowa pojemna, szeroka, o długości równej 1/3 wysokości w kłębie, żebra długie i dobrze wysklepione.
Obwód klatki większy od wysokości w kłębie o mniej więcej ¼.
Zad: Szeroki, mocny, dobrze umięśniony, nachylony pod kątem mniej więcej 30° w stosunku do poziomu. Kości biodrowe wyraźne, tak, że sięgają górnej linii lędźwi.
Front : Szeroki, dobrze rozwinięte mięśnie. Szerokość odpowiednia do szerokości klatki piersiowej, sięga 40-45% wysokości w kłębie. Przedni koniec mostka znajduje się na wysokości stawu barkowego.

OGON:
Mocny i gruby u nasady, zwęża się lekko ku końcowi. Sięga stawu skokowego, ale zazwyczaj przycinany jest na 2/3 długości. W spoczynku wiszący i szablasto zakręcony, w ruchu noszony jako przedłużenie linii grzbietu lub nieco wyżej.

KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Oglądane z boku i z przodu san a odcinku od podłoża do łokcia pionowe, o kośćcu mocnym proporcjonalnie do wielkości psa.
Łopatka : Jej długość wynosi około 3/10 wysokości w kłębie, a nachylenie 50°-60° do linii poziomej. Mięśnie dobrze rozwinięte, długie i wyraźnie wykształcone. Kąt w stawie barkowym 105°-115°.
Ramię : Jego długość wynosi mniej więcej 30% wysokości w kłębie, a nachylenie 55°-60°. Dobrze umięśnione.
Łokcie : Pokryte luźną, obfitą skórą, niezbyt blisko tułowia.
Podramię : Długości prawie równej długości ramienia, idealnie pionowe, o mocnym kośćcu i suchych, dobrze rozwiniętych mięśniach.
Nadgarstek : Szeroki, suchy, bez obrzmień, jest przedłużeniem pionowej linii podramienia.
Śródręcze : Płaskie, jest kontynuacją pionowego podramienia. Odchylone od pionu na mniej więcej 70° - 75° w przód. Jego długość wynosi około 1/6 długości całej kończyny od podłoża do łokcia.
Łapa : Okrągła, duża, palce wysklepione i zwarte. Opuszki zwarte, twarde i dobrze pigmentowane. Pazury mocne, zakrzywione i ciemne.
KOŃCZYNY TYLNE:
W całości mocne i krępe, proporcjonalne dowielkości psa, muszą dawać odpowiedni napęd w ruchu.
Udo: Jego długość wynosi 1/3 wysokości w kłębie, a nachylenie do poziomu około 60°. Szerokie, o mocnych, wyraźnych mięśniach, z kością biodrową tworzy kąt 90°.
Kolano : Kąt w stawie kolanowym około 110°-115°.
Podudzie : Trochę krótsze od uda, nachylone pod kątem 50°-55°, o mocnym kośćcu i dobrze widocznym umięśnieniu.
Staw skokowy : Bardzo długi w stosunku do długości całej kończyny, jego długość ma się do wysokości w kłębie jak 2.5 do 10. Kątowanie 140°-145°;
Śródstopie : Mocne i suche, niemal cylindryczne, o długości wynoszącej ¼ wysokości w kłębie. Wilcze pazury, jeśli się zdarzą, powinny być usunięte.
Łapa: Mniejsza od przedniej, okrągła, o wysklepionych palcach. Opuszki mocne, zwarte i pigmentowane. Pazury mocne, wygięte i ciemne.

CHODY:
Ruch jest charakterystyczny dla tej rasy: w stępie koci, jak u lwa, powolny i przypomina krok niedźwiedzia. W kłusie zwraca uwagę mocny napęd, jaki dają kończyny tylne, i dobry wykrok przednich. Mastino rzadko wpada w galop, typowe chody to stęp i kłus. Tolerowany inochód.

SKÓRA:
Gruba, obfita, luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne zmarszczki i fałdy, in a szyi, gdzie tworzy podwójne podgardle.

SZATA
SIERŚĆ:
Krótka, twarda i gęsta, jednakowej długości na wszystkich partiach ciała, przylegająca, gładka, co najwyżej 1.5 cm długości. Włos przedłużony nie może nigdzie występować.
MAŚĆ:
Pożądane umaszczenia to szare, ołowiane i czarne, ale także brązowe, płowe i czerwone, niekiedy z małymi białymi znaczeniami na klatce piersiowej i końcach palców. Każda z tych maści może być pręgowana, ponadto dopuszczalne są orzechowa, gołębio szara i izabelowata w różnych odcieniach.

WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie : Psy 65-75 cm. Suki 60-68 cm.
Waga : Psy 60 - 70 kg. Suki 50 - 60 kg.

WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.

WADY DUŻE:
- Wyraźny przodozgryz.
- Zakręcony ogon.
- Wysokość poza limitem.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość.
- Tyłozgryz.
- Wyraźna zbieżność lub rozbieżność linii profilu.
- Grzbiet nosa wypukły lub wklęsły, nos wyraźnie orli (rzymski).
- Całkowity brak pigmentacji nosa.
- Oko porcelanowe, całkowity brak pigmentacji powiek, zez.
- Brak zmarszczek, fałd i podgardla.
- Brak ogona, wrodzony lub nabyty.
- Rozległe białe plamy, biel na głowie.

Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B.: Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/197.pdf

Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.