Pochodzenie

Dog de Bordeaux to jedna z najstarszych ras francuskich, wywodząca się prawdopodobnie od molosów, które na kontynent europejski przybyły z Azji. Znalezienie przodków doga de Bordeaux jest bardzo trudne, istnieje na ten temat wiele teorii, jedna od drugiej trudniejsza do udowodnienia. Uważa się, że są spokrewnione z angielskimi mastiffami i molosami, które do Francji przybyły z Rzymu oraz akwitańskimi psami stróżującymi. Najstarsze ślady ich obecności w Akwitanii można zobaczyć w postaci pochodzących z XIV wieku rzeźb znajdujących się w położonej na południu Francji twierdzy Carcassone.

W średniowieczu istniały dwa typy tych psów, mniejszy zwany Dogin, o którym słuch dość szybko zaginął i większy Alan Vaultre, który najpierw wykorzystywany był do celów wojennych oraz do walk z dzikimi zwierzętami a później towarzyszył w pracy rzeźnikom i chronił pędzone przez nich bydło przez złodziejami i drapieżnikami. Z racji swojego zajęcia zwany był psem rzeźnickim. Wszystko wskazuje na to, że to on jest bezpośrednim przodkiem doga de Bordeaux.
 

Kiedy wreszcie zakazano organizowania walk psów i jednocześnie zmalało zapotrzebowanie na przeganianie bydła, osłabło również zainteresowanie dogami de Bordeaux a ich pogłowie dramatycznie się skurczyło. Kiedy po pewnym czasie wróciły do łask, zupełnie zmienił się ich charakter. Dopóki służyły do walk, wymagano od nich agresywności, kiedy jednak zaczęto je wykorzystywać jako psy stróżujące, poprzez odpowiednią selekcję doprowadzono do wytłumienia ich agresji. Od tego czasu już na zawsze stały się psami stróżującymi i do towarzystwa.

W XIX wieku dogi de Bordeaux zostały uznane za odrębną rasę, a w 1860 roku, dla upamiętnienia miasta, w którym rozpoczęto ich hodowlę, nadano im nazwę, jaką noszą obecnie. Pierwszy standard rasy został opracowany w 1896 roku przez Pierre’a Maguin’a a potem w 1910 roku poprawiony i uściślony przez profesora anatomii Jeana Kunstlera. Przetrwał on do 1971 roku, kiedy to sędzia kynologiczny Raymond Triquet wraz z lekarzem weterynarii Mauricem Luquet dostosowali go do wymogów FCI i nadali mu ostateczny kształt.

W Polsce pierwsze dogi de Bordeaux pojawiły się na początku lat dziewięćdziesiątych. Polska hodowla wystartowała bardzo ambitnie, w oparciu o psy sprowadzone z Francji, z których najbardziej znany IGOR l’ Etang de Mirloup bardzo szybko został championem Polski i pierwszym polskim championem międzynarodowym tej rasy.
 

Dog de Bordeaux to krótkogłowy molos o ciężkiej, atletycznej budowie. Jego sylwetka ma kształt prostokąta. Grzbiet szeroki z mocno zaznaczonym kłębem, głęboką klatką piersiową, krótkimi lędźwiami i łagodnie opadającym zadem. Jego ogon, gruby u nasady, nie dłuższy niż do stawu skokowego, nie może być zawinięty.
 

Najbardziej charakterystyczna jest trapezoidalna, wyjątkowo potężna w stosunku do całego tułowia głowa, z głęboką bruzdą czołową i licznymi symetrycznymi fałdami skóry. Szczęki bardzo silne, z lekko wysuniętą do przodu żuchwą. Fafle opadające, lecz zwarte. Oczy owalne, szeroko rozstawione, o ujmującym spojrzeniu. Uszy małe, wysoko osadzone, lekko uniesione u nasady, pokryte sierścią trochę ciemniejszą niż barwa tułowia. Szyja krótka, bardzo silna, z licznymi, ale nie przesadnie zwisającymi fałdami skóry.

Wysokość w kłębie: psy 60-68 cm, suki 58-66 cm.
Masa ciała: psy co najmniej 50 kg, suki co najmniej 45 kg.
 

Dog de Bordeaux jest psem zrównoważonym i spokojnym, o bardzo miłym usposobieniu. Znakomicie sprawdza się jako pies stróżujący. Choć wywodzi się z psów bojowych, nie jest agresywny, bo też nie jest to typowy pies obrończy. Intruza zatrzymuje i unieszkodliwia, ale raczej nie robi mu krzywdy. Gryzie niechętnie, nie znaczy to jednak, że nie stanie w obronie swojej rodziny, jeśli ta znajdzie się w niebezpieczeństwie. Akcję poprzedzi jednak głębokim namysłem i podejmie ją tylko w sytuacji rzeczywistego zagrożenia. Jeśli chodzi o pobratymców, również tej samej płci, niechętnie wdaje się w bójki. Co ciekawe, w przeciwieństwie do innych psów, nie gryzie, tylko walczy łapami, usiłuje przeciwnika powalić na ziemię i unieszkodliwić, czemu towarzyszą groźne miny i ostrzegawcze pomrukiwanie. Biorąc pod uwagę jego posturę, to zazwyczaj wystarcza.

Po swoich przodkach dog de Bordeaux odziedziczył dominującą osobowość, dlatego też wymaga wczesnego ustalenia hierarchii i odpowiedniego szkolenia. Warto wiedzieć, że ten atleta dojrzewa bardzo późno i dopiero w wieku około 2- 3 lat staje się dorosły. Najlepiej rozpocząć naukę już w psim przedszkolu, pamiętając o tym by postępować konsekwentnie, ale bardzo łagodnie. Są to psy bardzo uczuciowe, wylewnie okazują swoje przywiązanie i znacznie lepiej reagują na bodźce pozytywne niż na ostrą musztrę. Może dlatego tak dobrze się uczą, prowadzone łagodną kobiecą ręką.
 

Dog de Bordeaux ma krótką, gładką, bardzo miłą w dotyku sierść całkowicie pozbawioną podszerstka. Umaszczenie jednolite we wszystkich odmianach koloru płowego, aż do mahoniowego i izabelitowego. Wzorzec dopuszcza niewielkie białe plamy na przedpiersiu i łapach. Maska czarna lub brązowa, albo w ogóle bez maski.

Pielęgnacja sierści doga de Bordeaux nie jest skomplikowana, z wyjątkiem fałdów skórnych, które wymagają regularnej kontroli, ponieważ w ich zagłębieniach potrafią się tworzyć odparzenia i stany zapalne. Również uszy trzeba regularnie sprawdzać i w razie potrzeby czyścić. Podobnie zęby, które ze względu na nietypowy zgryz, jeśli są zaniedbane, szybko pokrywają się kamieniem nazębnym, co u dużych ras zdarza się raczej rzadko.

Więcej na temat pielęgnacji doga de Bordeaux i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Dog de Bordeaux jest psem atletycznym, który rośnie bardzo szybko i równie szybko przybiera na wadze. Dlatego też powinien być bardzo dobrze karmiony, bo niedobory żywieniowe, zwłaszcza w pierwszych dwóch latach życia mogą się niekorzystnie odbić na jego zdrowiu. Najlepsza jest karma opracowana specjalnie dla psów dużych ras, zawierająca naturalną glucozaminę i chondroitynę. Psy tej rasy są bardzo podatne na różnego rodzaju schorzenia stawów i kości, takie jak dysplazja, martwica chrzęstno-kostna czy młodzieńcze zapalenie kości. Mając to na uwadze, w okresie wzrostu nie wolno psa przetrenowywać, żeby niepotrzebnie nie obciążać jego stawów, a w ciągu całego życia, z tych samych względów, nie można dopuszczać do powstania nadwagi.

Dogi de Bordeaux nie żyją długo, przeciętnie 8-9 lat, a do tego, że czasem tracimy je jeszcze szybciej, przyczyniają się często choroby serca i problemy z krążeniem. Dlatego też pierwsze niepokojące objawy wymagają niezwłocznej konsultacji z lekarzem weterynarii, bo odpowiednio wspomagany lekami pies dłużej może cieszyć się zdrowiem.

Psy tej rasy mają także tendencję do alergii skórnych i pokarmowych, co powoduje, że zarówno karma jak i środki pielęgnacyjne jakich używamy, powinny być najwyższej jakości, najlepiej opracowane specjalnie dla zwierząt ze skłonnością do alergii.
 

 

Dog de Bordeaux jest wspaniałym psem rodzinnym. Jest bardzo uczuciowy i mocno związany ze swoimi właścicielami. W żadnym wypadku nie nadaje się do kojca, źle znosi samotność, potrzebuje bliskiej więzi z człowiekiem. Jest z natury psem wesołym, uwielbia dzieci, jest wobec nich bardzo wyrozumiały i delikatny. Nie zrobi dziecku krzywdy, to raczej psa trzeba chronić przed zbyt żywiołowymi maluchami. Lubi spacery, choć nie przepada za gonitwą, dlatego też doskonale nadaje się również dla osób starszych. Przystosuje się do każdego mieszkania, w domu zachowuje się statecznie i nie zajmuje dużo miejsca. Jest wielkim pieszczochem i nawet telewizję może oglądać godzinami, jeśli tylko będzie mógł to robić leżąc na kanapie obok swojego pana i trzymając głowę na jego kolanach.

Dobrze wychowany dog de Bordeaux jest bardzo posłuszny. Nie znosi surowości, wystarczy odrobinę bardziej zdecydowany ton, by zrozumiał, że robi coś, czego mu robić nie wolno. Gości akceptuje bez problemu, podobnie jak inne zwierzęta z którymi się wychował.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY :
Dog de Bordeaux jest jedną z najstarszych ras francuskich, prawdopodobnie potomkiem psów, nazywanych “alanami”, w szczególności od “alan vautre”, o którym Gaston Phoebus, hrabia de Foix pisał w XIV wieku w swej Livre de Chasse, że “ma chwyt trzy razy mocniejszy od charta”. Słowo „dog” pojawia się w tym samym wieku. W połowie XIX wieku te dawne dogi nie były praktycznie znane poza Akwitanią, gdzie wykorzystywane były do polowania na grubą zwierzynę, na przykład dziki, do walk (często organizowanych według ustalonych zasad), pilnowania domów i stad bydła, a także pomocy rzeźnikom. W 1863 roku, na pierwszej we Francji wystawie psów, która odbyła się w paryskim Jardin’d Acclimatation (Ogrodzie Botanicznym), wystawiono psy tej rasy pod obecną nazwą. Wyróżniano wówczas kilka typów, na przykład z Tuluzy, z Paryża z Bordeaux; ten ostatni dał początek obecnie znanej rasie, która ucierpiała bardzo podczas obydwu Wojen Światowych. Zwłaszcza po drugiej znalazła się ona o krok od wyginięcia, i dopiero lata sześćdziesiąte stały się początkiem odbudowy.

Pierwszy wzorzec (“Caractère des vrais dogues”) w Pierre Megnin, Le Dogue de Bordeaux, 1896. Drugi wzorzec J. Kunstler, Etude critique du Dogue de Bordeaux, 1910. Trzeci wzorzec Raymond Triquet, przy współpracy dr. weterynarii Maurice Luquet, 1971. Czwarty, dostosowany do wymaganego przez FCI « formatu jerozolimskiego » Raymond Triquet przy współpracy Philippe Serouil, Przewodniczącego Francuskiego Klubu Doga de Bordeaux, i zarządu, 1993.Poprawki z 2007 roku dokonane zostały przez Raymonda Triquet (Honorowego Przewodniczącego SADB), Sylviane Tompousky (obecną Przewodniczącą SADB) i Philippe Sérouil (członka zarządu SADB).

WRAŻENIE OGÓLNE :
Typowy molos krótkogłowy, o wklęsłych liniach sylwetki. Pies bardzo silny, o bardzo dobrze umięśnionym ciele, zachowujący harmonię budowy. Jest raczej przysadzisty – odległość od mostka do podłoża jest nieco mniejsza od głębokości klatki piersiowej- krępy, atletyczny i imponujący, jego wygląd działa zdecydowanie odstraszająco.

WAŻNE PROPORCJE :
-  Długość tułowia, mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego, jest większa od wysokości w kłębie w
proporcji 11 do 10.
-  Głębokość klatki piersiowej jest większa od połowy wysokości w kłębie.
-  Maksymalna długość kufy jest równa jednej trzeciej długości głowy.
-  Minimalna długość kufy wynosi jedną czwartą długości głowy.
-  U samca obwód głowy odpowiada mniej więcej wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT :
Dawny pies bojowy, ma naturalny instynkt stróżowania, które wypełnia czujnie i odważnie, ale bez agresji. Jest dobrym psem do towarzystwa, bardzo przywiązanym do właściciela i mu oddanym. Jest łagodny i zrównoważony, odznacza się wysokim progiem pobudliwości. U samców normą jest dominujący charakter.

GŁOWA:
Pojemna, kanciasta, szeroka, raczej krótka, oglądana z góry i z przodu ma kształt trapezu. Linie profile zbieżne (ku przodowi). Na głowie widoczne głębokie zmarszczki, przebiegające symetrycznie po obu stronach bruzdy czołowej; położenie tych zmarszczek zmienia się w zależności od tego, czy pies jest spokojny, czy pobudzony. Szczególnie charakterystyczna jest zmarszczka, przebiegająca od wewnętrznego kąta oka do kąta pyska, natomiast ta, która przebiega od zewnętrznego kąta oka do kąta pyska lub podgardla ma być nieznaczna, a może nie być jej wcale.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka :
- U samca obwód czaszki, mierzony w najszerszym miejscu, odpowiada mniej więcej wysokości w kłębie.
- U suki może on być nieco mniejszy.
Objętość i kształt zawdzięcza czaszka silnie rozwiniętym skroniom, łukom nadoczodołowym, łukom jarzmowym, i szerokiemu rozstawieniu gałęzi żuchwy. Górna część czaszki jest lekko wypukła w płaszczyźnie poprzecznej. Bruzda czołowa głęboka, zmniejsza się w kierunku tyłu głowy. Czoło dominuje nad partią twarzową, ale nie tyle swą wypukłością, co szerokością, która ma być większa od wysokości czoła.
Stop : Bardzo wyraźny, tworzący z kufa kąt niemal prosty (95° do100°).
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Szeroki, o dobrze otwartych nozdrzach, dobrze pigmentowany stosownie do koloru maski. Dopuszczalny nos zadarty, ale nie cofnięty pomiędzy oczy.
Kufa : Mocna, szeroka, dobrze wypełniona tkankami, ale nie mięsista pod oczyma, raczej krótka, profil nieznacznie wklęsły, umiarkowanie pomarszczona. Oglądana z góry zasadniczo kwadratowa, prawie nie zwęża się ku nosowi. Linie profilu czaszki i kufy tworzą kąt wyraźnie rozwarty. Gdy głowa trzymana jest poziomo, przednia krawędź pyska, u nasady szerokiego i mocnego, wystaje przed linię pionową, poprowadzoną od przedniej krawędzi nosa. Obwód kufy wynosi dwie trzecie obwodu głowy, natomiast długość od jednej czwartej do jednej trzeciej długości głowy, mierzonej od nosa do guza potylicznego. Podane wartości są graniczne, a najbardziej pożądana jest długość kufy gdzieś pomiędzy nimi.
Szczęki : Mocne i szerokie. Przodozgryz jest cechą charakterystyczną rasy – siekacze żuchwy znajdują się przed siekaczami szczęki i nie dotykają ich. Szczęka dolna zakrzywiona jest ku górze, podbródek dobrze wykształcony, nie powinien zakrywać górnej wargi, ani być przez nią zakryty.
Zęby: Mocne, szczególnie kły, z których dolne rozstawione są szeroko i lekko zakrzywione. Siekacze rozmieszczone równo, zwłaszcza w żuchwie, gdzie tworzą praktycznie linię prostą.
Wargi : Górna gruba, umiarkowanie obwisła, ruchliwa. Oglądana z profilu dołem trochę zaokrąglona, zakrywa wargę dolną. Oglądana z przodu styka się w wargą dolną i opada po bokach, tworząc szerokie, odwrócone V.
Policzki : Wyraźne ze względu na bardzo mocno rozwinięte mięśnie.
Oczy : Owalne, szeroko rozstawione – odległość pomiędzy wewnętrznymi kątami powiek jest mniej więcej równa dwóm długościom oka. Wyraz przyjazny. Trzecia powieka nie może być widoczna. Barwa oczu od orzechowej do ciemno brązowej u psów o czarnej masce, u psów z czerwoną maską lub bez maski tolerowane są oczy jaśniejsze , choć nie jest to pożądane.
Uszy : Stosunkowo małe, nieco ciemniejsze od koloru zasadniczego. Przednia część nasady ucha jest trochę podniesiona, dalej ucho zwisa, ale nie jest ciężkie i nieruchliwe. Przy nasłuchiwaniu przednia krawędź przylega do policzków. Koniec ucha lekko zaokrąglony, nie sięga dalej, niż do oka. Uszy są osadzone dość wysoko, na linii górnej krawędzi czaszki, co dodatkowo podkreśla jej szerokość.

SZYJA :
Bardzo mocna i dobrze umięśniona, niemal cylindryczna, pokryta obfitą, luźną, obwisłą skórą. Przeciętny obwód szyi prawie taki sam, jak głowy. Od szyi rozdziela ją niewielka, poprzeczna bruzda. Górą trochę łukowata Wyraźne podgardle rozpoczyna się pod żuchwą i ciągnie aż do klatki piersiowej, ale nie jest przesadnie obwisłe. Bardzo szeroka nasada szyi płynnie przechodzi w łopatki.

TUŁÓW :
Linia górna : Pewna.
Kłąb : Wyraźny.
Grzbiet : Szeroki i dobrze umięśniony.
Lędźwie : Raczej krótkie, szerokie i mocne.
Zad : Lekko opadający ku nasadzie ogona.
Klatka piersiowa : Masywna, długa, szeroka i głęboka, sięga poniżej łokci. Szerokie i wyraźne przedpiersie, dołem wypukłe. Żebra długie i dobrze wysklepione, ale nie beczkowate.
Obwód klatki piersiowej musi być o 25 do 35 cm większy od wysokości w kłębie.
Linia dolna i brzuch :Linia dolna wznosi się do dość wyraźnie, ale nie przesadnie podciągniętego brzucha; nie może on być luźny ani obwisły.

OGON :
Bardzo gruby u nasady, najlepiej, aby sięgał do stawu skokowego, i nie niżej. Noszony nisko, giętki, nie powinien być złamany czy zniekształcony. W spoczynku wiszący, w ruchu na ogół wzniesiony pod kątem 90° to 120° w stosunku do tego położenia, ale nie zakręcony lub wzniesiony nad grzbietem.

KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE :
Mocny kościec i bardzo mocne umięśnienie.
Łopatka: Mocno, wyraźnie umięśniona. Nachylenie łopatki średnie (około 45° do linii poziomej), kąt w stawie barkowym niewiele większy od 90°.
Ramię: Bardzo dobrze umięśnione.
Łokcie: Ustawione równo z tułowiem, ani nie wciśnięte, ani wykręcone na zewnątrz.
Podramię: Oglądane z przodu proste lub nieznacznie zbieżne, zwłaszcza u psów o bardzo szerokiej klatce piersiowej. Oglądane z boku pionowe.
Śródręcze : Mocne. Oglądane z boku lekko nachylone, oglądane z przodu bywa trochę odsiebne, co równoważy zbieżność podramienia.
Łapa : Mocna, palce zwarte, pazury wysklepione i mocne, opuszki duże i elastyczne; mimo swej wagi pies stoi na palcach.
KOŃCZYNY TYLNE :
Krzepkie, o mocnym kośćcu, dobrze kątowane. Oglądane z tyłu pionowe i równoległe, dają wrażenie siły, mimo że nie są tak rozbudowane, jak front.
Udo : Dobrze rozwinięte, o potężnych, widocznych mięśniach.
Kolano : Ustawione równolegle do linii środkowej lub troszkę odstawione na zewnątrz.
Podudzie : Dość krótkie, umięśnione.
Staw skokowy : Niski, krótki, suchy, kąt umiarkowanie rozwarty.
Śródstopie : Mocne, bez wilczych pazurów.
Łapa : Nieco dłuższa od przedniej, palce zwarte.

CHODY :
Jak na molosa ruch swobodny. Stęp swobodny i wydajny, niski. Dobry napęd kończyn tylnych i wykrok przednich, zwłaszcza w kłusie, który jest najbardziej pożądanym tempem. W szybszym kłusie głowa opuszczona nisko, grzbiet obniża się w przedniej części, a przednie łapy stawiane są zbieżnie przy zachowanej dobrej długości kroku. W krótkim galopie kończyny podnoszone wysoko. Na krótkich dystansach dog de bordeaux potrafi poruszać sie długim, wyciągniętym galopem z zaskakującą szybkością.

SKÓRA :
Gruba i luźna, ale bez przesadnych fałd.

SZATA
SIERŚĆ : Delikatna, krótka, miękka w dotyku.
MAŚĆ : Jednolita w różnych odcieniach płowej, od kasztanowej do izabelowatej. Pożądana dobra pigmentacja. Dopuszczalne ograniczone białe znaczenia na przedpiersiu i końcowych odcinkach kończyn.
-  Maska czarna : Często niewielka, nie może zachodzić na mózgoczaszkę. Mogą występować lekkie czarne naloty na głowie, uszach, szyi i grzbiecie. Nos czarny.
-  Maska brązowa : (wcześniej nazywana czerwoną lub “bistre”) . Nos , powieki i krawędzie warg brązowe. Mogą występować słabo widoczne brązowe naloty, w których pojedyncze włosy mają barwę strefową, płową lub piaskową, i brązową. Te części ciała są jaśniejsze.
-  Bez maski : Sierść płowa, skóra wygląda na czerwoną (wcześniej także nazywano tę maść “z maską czerwoną”). Noc czerwonawy.

WAGA I WIELKOŚĆ :
Wysokość powinna odpowiadać mniej więcej obwodowi czaszki.
Wysokość w kłębie : Psy: 60-68 cm. Suki : 58-66 cm.
Tolerancja 1 cm w dół i 2 cm w górę.
Waga : Psy : co najmniej 50 kg. Suki : co najmniej 45 kg.
U suk powyższe cechy nie tak silnie wyrażone, jak u psów.

WADY :
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.

WADY DUŻE :
-  Nieproporcjonalna głowa (zbyt duża lub zbyt mała) .
-  Typ buldoga: płaska czaszka, kufa krótsza niż jedna czwarta długości głowy, fałd skóry nad nosem, znaczne fałdy na głowie.
-  Wyraźne skrzywienie żuchwy.
-  Siekacze stale widoczne przy zamkniętym pysku, bardzo małe, nierówne.
-  Wysklepiony grzbiet.
-  Zrośnięte (ale nie zniekształcone) kręgi ogonowe.
-  Przednie łapy choćby lekko zwrócone do środka.
-  Przednie łapy zbyt odsiebnie ustawione.
-  Płaskie uda.
-  Strome kątowanie stawów skokowych.
-  Zbyt głębokie kątowanie stawów skokowych, postawa szablasta.
-  Postawa iksowata lub beczkowata.
-  Ruch związany, wyraźne toczenie tyłem.
-  Trudności z oddychaniem.
-  Biały koniec ogona, biel na przedniej stronie nóg przednich, powyżej nadgarstka lub stawu skokowego, albo nieprzerwany krawat na całej długości frontu.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE :
-  Agresja lub wyraźna lękliwość.
-  Głowa wąska, długa, ze słabym stopem, kufa dłuższa niż jedna trzecia długości głowy (brak prawidłowego typu).
 -  Linie profilu czaszki i kufy równoległe lub kufa opadająca; nos rzymski.
 -  Krzywe szczęki.
 -  Zgryz inny od przodozgryzu.
-  Kły stale widoczne przy zamkniętym pysku.
-  Język stale widoczny przy zamkniętym pysku.
-  Oczy niebieskie lub wyłupiaste.
-  Ogon skręcony, korkociągowaty, skrzywiony na bok.
-  Ogon niekompletny.
-  Front wąski, iksowaty, miękkie śródręcze.
-  Odwrócony kąt w stawie skokowym (przeprost).
 -  Biel na głowie lub tułowiu, maść inna niż płowa (z nalotem lub bez), w szczególności pręgowana lub czekoladowa (każdy włos jednolitej, czekoladowej barwy).
-  Widoczne wady, upośledzające sprawność.
-  Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/116.pdf