Rasy psów
Wybierz inną rasę
Kiedy w XVIII wieku stada wędrownych szczurów stały się plagą nie do opanowania przez najbardziej nawet waleczne koty, pojawiła się potrzeba znalezienia odważnego psa, z zacięciem do polowania, który byłby w stanie sobie z nimi poradzić. Takim psem okazał się niewielki, sprytny pinczer stajenny, który stał się bezpośrednim przodkiem sznaucera zwanego później standardowym lub średnim. Dla uzyskania szorstkiej sierści pinczer stajenny został skrzyżowany z różnymi psami, wsród których wymienia się czarne pudle i szpice wilcze. Pies w typie sznaucera został uwieczniony po raz pierwszy na obrazach Albrechta Durera, m.inn na akwareli z 1492 roku zatytułowanej "Madonna z wieloma zwierzętami".
Przez długi czas w jednym miocie rodziły się zarówno psy szorstkowłose jak i gładkowłose a pinczery i dzisiejsze sznaucery uznawane były za jedną rasę. Przełomowym momentem w historii sznaucera był 1836 rok, kiedy to dr Ludwik Reichenbach dokonał oficjalnego podziału pinczerów na gładkowłose i szorstkowłose, zwane później sznaucerami. Na to, by pinczery szorstkowłose pojawiły się na wystawie kynologicznej na odrębnym ringu, trzeba było czekać ponad czterdzieści lat. Stało się to dopiero w 1879 roku, a zwycięzca tej wystawy miał na imię „Schnauzer”. Nie trzeba dodawać, że szybko uznano, że to właśnie od jego imienia sznaucery wzięły swoja nazwę, choć prawdę mówiąc pojawiła się ona już dużo wcześniej, od niemieckiego słowa die Schnauze - pysk, broda.
PLCh, PLJCh. MISS BRIDGET’S TIME Nan Eldar
.jpg)
Głowa osadzona na suchej, szlachetnie wygiętej szyi, długa, dość wąska, z dobrze zaznaczonym stopem, przylegającymi wargami i wyrazistym czarnym nosem. Szczęki mocne, zgryz nożycowy, równy i ścisły, uzębienie kompletne. Długość głowy równa połowie długości grzbietu. Oczy niezbyt duże, ciemne, owalne. Uszy wysoko osadzone, w kształcie litery V, u nasady stojące, dalej wpół załamane, wewnętrzną krawędzią przylegające do głowy.
Wszystkie trzy rodzaje sznaucerów mają identyczna budowę. Jeśli za standard przyjąć sznaucera średniego, sznaucer olbrzym powinien być jego powiększoną kopią, zaś sznaucer miniaturowy jego możliwie najwierniejszym pomniejszeniem, bez jakichkolwiek, nawet najmniejszych oznak karłowatości.
Wysokość w kłębie: psy i suki 30-35 cm.
Masa ciała: 6-8 kg.
Int.Ch.MultiCh.ViceWW DEWIZA Tostom,PlJCh BASIS Dentis, Int.Ch.MultiCh. EGO Dentis
.jpg)
PL Champion Repitition`s ULTIMATUM
Sznaucery miniaturowe są bardzo inteligentne, chętnie i szybko się uczą, wymagają jednak dużej konsekwencji, bo często próbują postawić na swoim. Dlatego też szkolenie trzeba rozpocząć bardzo wcześnie, już od szczeniaka i bardzo spokojnie, cierpliwie nakłonić psa do wykonywania poleceń. Sznaucery doskonale się czują, jeśli są wychowywane w pewnym drylu, bez problemu przystosowują się do określonego trybu życia zwłaszcza, jeśli za posłuszeństwo są chwalone i nagradzane.
Int.Ch.Multi Ch SCRAPPY DOO Jezzy Dogs w locie
Int.Ch.Multi.Ch.BOB Veteran World Winner 2015 Sasquehanna GORDON
- czarno srebrne
- pieprz i sól
- białe
Sznaucery o umaszczeniu czarnym mają szorstki, czarny włos okrywowy podszyty czarnym podszerstkiem. Zbrązowienie sierści jest wysoce niepożądane, a jakiekolwiek białe znaczenia niedopuszczalne.
Sznaucery o umaszczeniu czarno-srebrnym mają czarny włos okrywowy podszyty czarnym podszerstkiem oraz srebrzysto-białe znaczenia umiejscowione nad oczami, na policzkach, na brodzie, na spodzie szyi, w postaci dwóch symetrycznie ułożonych trójkątów na przedpiersiu, na łapach aż do nadgarstka, po wewnętrznej stronie tylnych kończyn oraz wokół odbytu. Ideałem jest, żeby te znaczenia były nie czysto białe, ale srebrzyste. Wierzch głowy i zewnętrzna strona uszu powinny być czarne.
Sznaucery o umaszczeniu pieprz i sól mają charakterystyczną sierść składającą się z trzech rodzajów włosa: białego, czarnego oraz przemiennie biało-czarnego. Wszystkie znaczenia są umiejscowione identycznie jak u sznaucerów czarno-srebrnych, ale są one, choćby ze względu na jaśniejszą barwę podstawową stanowiącą tło, mniej kontrastowe.
Sznaucery o umaszczeniu białym mają idealnie białą sierść, podszytą białym podszerskiem. Jakiekolwiek ciemne plamy na sierści są wadą. Nos zawsze czarny.
wszystkie umaszczenia sznaucera miniaturowego
Każdy sznaucer bez względu na barwę owłosienia wymaga bardzo regularnej i starannej pielęgnacji, a zwłaszcza okresowego trymowania. Bez tego straci charakterystyczny dla rasy wygląd i nikt nie odgadnie, że pod zszarzałym kosmatym owłosieniem kryje się pies, który, jeśli jest systematycznie pielęgnowany, może służyć za wzór elegancji. Dbałość o jego szatę można powierzyć dobremu groomerowi, ale przy odrobinie zdolności manualnych można sobie z nią równie dobrze poradzić we własnym zakresie.
Więcej na temat pielęgnacji sznaucera miniaturowego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
.jpg)
Int.Ch.MultiCh. Zw.Świata’ 2009, Zw.Europy’ 2010 GROFILINA Tostom z dziećmi
Int.Ch.Multi.Ch.SWEET LOVE Hermes i HERMIONA Blue Bricassart
ARABESKA Top Tangram jest jedynym w Polsce rodowodowym
sznaucerem miniaturowym z wyszkoleniem A3 w agility
Sznaucerki z hodowli Rainbowland czuwajace nad snem swojego pana
Int.Ch.MultiCh BRAVO MIO BRAVO Palar Line i MultiCh. PANNA Dzikie Pola FCI
Int.Ch.Multi.Ch.Kiss Me Quick Grasant FCI
Ch.PL,HU,,Mł.CH.PL EMIGRACJA Etruria
Ch BONNIE BLUE Grasant FCI
FCI Standard N° 183 / 18.04.2007
FCI Standard N° 183 / 18.04.2007
SZNAUCER MINIATUROWY
(Zwergschnauzer)
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 06.03.07.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła.
Sekcja 1.1 Pinczery.
Próby pracy nie obowiązują.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Na przełomie XIX i XX wieku w rejonie Frankfurtu nad Menem powstał typ karłowatego sznaucera, wówczas ciągle jeszcze nazywanego szorstkowłosym pinczerem miniaturowym. Były to psy mało wyrównane, w różnym typie i różnej wielkości, i najrozmaitszej sierści, od szorstkiej po jedwabistą, toteż utworzenie z nich jednolitej rasy, która mieć miała typ i zalety większego sznaucera, nie było łatwe.
WRAŻENIE OGÓLNE:
mały, mocny, raczej krępy niż lekki, szorstkowłosy, elegancji. Pomniejszona wersja sznaucera, bez oznak karłowatości w wyglądzie.
WAŻNE PROPORCJE:
- Sylwetka kwadratowa : wysokość w kłębie niemal równa długości tułowia.
- Długość głowy (mierzona od czubka nosa do guza potylicznego) stanowi połowę długości
tułowia (mierzonej od kłębu do nasady ogona).
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Podobne, jak u sznaucera, z cechami typowymi dla małych
psów. Inteligencja, odwaga, wytrzymałość i czujność czynią ze sznaucera miniaturowego
niekłopotliwego psa domowego, stróża i towarzysza, którego można bez problemów trzymać nawet w małym mieszkaniu.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA
- Czaszka: Mocna, długa, z wyraźnym guzem potylicznym.. Głowa proporcjonalna do rozmiarów psa. Wierzch głowy płaski, bez zmarszczek, linia profilu równoległa do linii grzbietu nosa.
- Stop: Wydaje się znaczny za sprawą obfitych brwi.
TRZEWIOCZASZKA
- Nos: Trufla nosa dobrze rozwinięta, zawsze czarna.
- Kufa: Kształtu tępego klina. Grzbiet nosa prosty.
- Wargi: Czarne, suche i przylegające, także w kącikach.
- Uzębienie: Szczęki mocne, uzębienie kompletne (42 białe zęby zgodnie z wzorem zębowym), zgryz nożycowy, równy i ścisły. Mięśnie policzków dobrze rozwinięte, ale policzki nie są aż tak widoczne, aby zmieniały prostokątny kształt głowy (podkreślony przez brodę).
- Oczy : Średniej wielkości, owalne, skierowane do przodu, ciemne, o żywy wyrazie. Powieki dobrze przylegające.
- Uszy: Wysoko osadzone, wiszące, kształtu litery V, wewnętrzną krawędzią przylegające do
policzków, skierowane do przodu w kierunku skroni. Jednakowo załamane, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki.
SZYJA:
Mocna, dobrze umięśniona, sucha, szlachetnie wygięta, płynnie przechodzi w łopatki, oddaje siłę psa. Skóra przylegająca, bez fałd.
TUŁÓW:
Linia górna: Lekko opada od kłębu ku tyłowi.
Kłąb: Stanowi najwyższy punkt grzbietu.
Grzbiet: Mocny, krótki i dobrze związany.
Lędźwie: Krótkie, mocne i głębokie. Odległość od ostatniego żebra do miednicy na tyle mała, by pies sprawiał wrażenie krótkiego.
Zad: Lekko zaokrąglony, niepostrzeżenie przechodzący w nasadę ogona.
Klatka : Umiarkowanie szeroka, na przekroju owalna, sięga łokcia. Przedpiersie, utworzone przez rękojeść mostka, wyraźne.
Linia dolna i brzuch : Słabizna nie za bardzo podciągnięta, ładne przejście od klatki piersiowej do brzucha.
OGON:
Naturalny, pożądany sierpowaty lub szablasty.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE - Oglądane z przodu mocne, proste i ustawione nie za blisko siebie;
oglądane z boku – przedramiona proste.
Łopatki: Przylegające do klatki piersiowej i dobrze umięśnione, górnymi krawędziami wystające powyżej kręgów odcinka piersiowego. Jak najbardziej ukośnie ułożone, mniej więcej pod kątem 50o do linii poziomej.
Ramię: Przylegające do tułowia, mocne i dobrze umięśnione, z łopatka tworzy kąt 95 – 100o.
Łokcie: Przylegające, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramię: Dobrze rozwinięte i umięśnione. Oglądane z przodu i z boku idealnie proste.
Nadgarstek: Mocny.
Śródręcze: Mocne i sprężyste. Oglądane z przodu – pionowe, oglądane z boku – trochę nachylone w stosunku do podłoża.
Łapy : Krótkie, okrągłe, palce zwarte i wysklepione (łapa kocia), opuszki mocne, pazury krótkie, czarne i mocne.
KOŃCZYNY TYLNE - Oglądane z boku – dobrze kątowane , oglądane z tyłu – równolegle, ustawione nie za blisko siebie.
Udo: Średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.
Staw kolanowy: Nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Podudzie : Długie, mocne, żylaste, przechodzi w mocny staw skokowy.
Staw skokowy: Wyraźnie kątowany, mocny, nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Śródstopie: Pionowe do podłoża.
Łapy : Nieco większe od przednich. Palce zwarte i wysklepione. Pazury krótkie i czarne.
CHODY:
Elastyczne, eleganckie, dziarskie, swobodne i przestrzenne. Wykrok kończyn przednich możliwie najdłuższy; kończyny tylne z dobrym i sprężystym wykrokiem dają prawidłowy napęd. Przednia i tylna noga stawiane są do przodu jednocześnie. Grzbiet, więzadła i stawy pozostają stabilne.
SKÓRA:
Dobrze przylegająca na całym ciele.
SZATA:
SIERŚĆ: Powinna być twarda, szorstka i gęsta; składa się gęstego podszerstka i nie za krótkiej okrywy, przylegającej do ciała. Włos okrywowy szorstki, dostatecznie długi, aby ocenić jego strukturę, ani szczeciniasty, ani falisty. Na kończynach włos nie tak twardy, jak na tułowiu. Na wierzchu głowy i uszach sierść krótka. Charakterystyczna jest broda, która nie powinna być całkiem miękka, i krzaczaste brwi, trochę przykrywające oczy.
MAŚĆ:
• Czysto czarna z czarnym podszerstkiem.
• Pieprz i sól.
• Czarno srebrna
• Biała
Celem hodowlanym w odmianie pieprz i sól jest uzyskanie maści w pośrednim odcieniu, jednolicie rozłożonej, z szarym podszerstkiem i dobrze pigmentowaną okrywą koloru pieprzu.
Dozwolone są odcienie od ciemno szarego, żelazistego, po srebrno szary, zawsze z ciemną maską w odcieniu harmonizującym z barwą tułowia. Wyraźne jasne znaczenia na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.
Przy maści czarno srebrnej dążyć należy do uzyskania czarnej okrywy i czarnego podszerstka, białych znaczeń nad oczami, na policzkach, na brodzie, spodzie szyi, w postaci dwóch trójkątów na piersi, na łapach do nadgarstka, po wewnętrznej stronie tylnych kończyn i wokół odbytu. Wierzch głowy i zewnętrzna strona uszu powinny być czarne, jak włos tułowia.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie: Psy i suki od 30 do 35 cm.
Waga: Psy i suki od 4 do 8 kg.
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
W szczególności:
- Głowa zbyt mała lub zbyt duża.
- Ciężka lub okrągła czaszka.
- Zmarszczki na głowie.
- Kufa krótka, wąska lub szpiczasta.
- Zgryz cęgowy.
- Mocno wyrażone policzki lub kości policzkowe.
- Oczy jasne, zbyt duże, okrągłe.
- Uszy nisko osadzone, zbyt długie lub niejednakowo załamane. .
- Luźna skóra na szyi.
- Podgardle. Wątły kark.
- Grzbiet długi, nie związany, zapadnięty.
- Grzbiet karpiowaty.
- Spadzisty zad.
- Ogon od nasady skierowany w kierunku głowy.
- Długie łapy.
- Inochód.
- Sierść zbyt krótka, zbyt długa, miękka, falista, kosmata, jedwabista, maść biała lub z białymi albo znaczeniami. .
- Brązowy podszerstek.
- U odmiany pieprz i sól: czarna pręga lub siodło na grzbiecie.
- U odmiany czarno srebrnej trójkty na piersi nie rozgraniczone.
- Odchylenie od podanych rozmiarów do 1 cm.
WADY DUŻE:
- Nieprawidłowy wyraz płci (np. psy o suczym wyglądzie).
- Budowa wyraźnie ciężka lub lekka.
- Łokcie wykręcone na zewnątrz.
- Strome kątowanie tyłu.
- Stawy skokowe wykręcone na zewnątrz.
- Zbyt krótkie śródstopie.
- Biel u psów czarnych i pieprz z solą.
- Łaty u psów czarno srebrnych i białych.
- Odchylenie od podanych wymiarów o 1 do 2 cm.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość, agresja, nadmierna podejrzliwość, nerwowość.
- Widoczna degeneracja budowy.
- Całkowicie odwrócony wyraz płci.
- Wady zgryzu: przodozgryz, tyło zgryz, krzywe szczęki.
- Oczywiste wady budowy, sierści i umaszczenia.
- Odchylenie od podanych wymiarów o więcej niż 2 cm.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być
zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/183.pdf
SZNAUCER MINIATUROWY
Pochodzenie
Kiedy w XVIII wieku stada wędrownych szczurów stały się plagą nie do opanowania przez najbardziej nawet waleczne koty, pojawiła się potrzeba znalezienia odważnego psa, z zacięciem do polowania, który byłby w stanie sobie z nimi poradzić. Takim psem okazał się niewielki, sprytny pinczer stajenny, który stał się bezpośrednim przodkiem sznaucera zwanego później standardowym lub średnim. Dla uzyskania szorstkiej sierści pinczer stajenny został skrzyżowany z różnymi psami, wsród których wymienia się czarne pudle i szpice wilcze. Pies w typie sznaucera został uwieczniony po raz pierwszy na obrazach Albrechta Durera, m.inn na akwareli z 1492 roku zatytułowanej "Madonna z wieloma zwierzętami".
Przez długi czas w jednym miocie rodziły się zarówno psy szorstkowłose jak i gładkowłose a pinczery i dzisiejsze sznaucery uznawane były za jedną rasę. Przełomowym momentem w historii sznaucera był 1836 rok, kiedy to dr Ludwik Reichenbach dokonał oficjalnego podziału pinczerów na gładkowłose i szorstkowłose, zwane później sznaucerami. Na to, by pinczery szorstkowłose pojawiły się na wystawie kynologicznej na odrębnym ringu, trzeba było czekać ponad czterdzieści lat. Stało się to dopiero w 1879 roku, a zwycięzca tej wystawy miał na imię „Schnauzer”. Nie trzeba dodawać, że szybko uznano, że to właśnie od jego imienia sznaucery wzięły swoja nazwę, choć prawdę mówiąc pojawiła się ona już dużo wcześniej, od niemieckiego słowa die Schnauze - pysk, broda.
Kilkanaście lat później, w 1895 roku, w Kolonii powstał klub hodowców pinczera-sznaucera, który rozpoczął prace nad planowym doborem hodowlanym, mającym na celu utrwalenie tego podziału. Nieuniknionym następstwem był rozpad klubu: w 1907 roku powstał Bavarian Schnauzer Klub, który definitywnie odłączył się od klubu pinczera. Oficjalne przyjęcie nowej nazwy dla dotychczasowego pinczera szorstkowłosego miało jeszcze tę odrębność podkreślić.
Nieco później przyszedł czas na następny podział, tym razem według wielkości. Obok istniejących już sznaucerów średnich zwanych też standardowymi, w roku 1900, na skutek kojarzenia najmniejszych sznaucerów średnich z affenpinczerami pojawiły się sznaucery miniaturowe, choć niektórzy twierdzą, że zostały one wyprowadzone z niewielkiego wzrostu sznaucerów średnich. W 1907 roku jako ostatnie pojawiły się sznaucery olbrzymy. Co ciekawe, mimo, że ojczyzną sznaucerów są Niemcy, białe sznaucery miniaturowe po raz pierwszy przyszły na świat w Gdyni, w hodowli Farwater, potem w Warszawie, w hodowli Samantino Polonica. Po spełnieniu wszystkich wymogów formalnych, Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała je i jako nową odmianę umaszczenia dopisała do wzorca rasy.
W Polsce hodowla sznaucerów wszystkich odmian jest na bardzo wysokim poziomie. Nasze czołowe sznaucery z powodzeniem konkurują z psami z najlepszych, nie tylko europejskich, ale również światowych hodowli. Świadczą o tym ich sukcesy wystawowe, coraz liczniejsze tytuły Międzynarodowych Championów Piękności, mamy również Zwycięzców Europy i Świata. Jest się czym pochwalić!
Nieco później przyszedł czas na następny podział, tym razem według wielkości. Obok istniejących już sznaucerów średnich zwanych też standardowymi, w roku 1900, na skutek kojarzenia najmniejszych sznaucerów średnich z affenpinczerami pojawiły się sznaucery miniaturowe, choć niektórzy twierdzą, że zostały one wyprowadzone z niewielkiego wzrostu sznaucerów średnich. W 1907 roku jako ostatnie pojawiły się sznaucery olbrzymy. Co ciekawe, mimo, że ojczyzną sznaucerów są Niemcy, białe sznaucery miniaturowe po raz pierwszy przyszły na świat w Gdyni, w hodowli Farwater, potem w Warszawie, w hodowli Samantino Polonica. Po spełnieniu wszystkich wymogów formalnych, Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała je i jako nową odmianę umaszczenia dopisała do wzorca rasy.
W Polsce hodowla sznaucerów wszystkich odmian jest na bardzo wysokim poziomie. Nasze czołowe sznaucery z powodzeniem konkurują z psami z najlepszych, nie tylko europejskich, ale również światowych hodowli. Świadczą o tym ich sukcesy wystawowe, coraz liczniejsze tytuły Międzynarodowych Championów Piękności, mamy również Zwycięzców Europy i Świata. Jest się czym pochwalić!
PLCh, PLJCh. MISS BRIDGET’S TIME Nan Eldar
Wygląd
Sznaucer miniaturowy jest psem o bardzo eleganckiej, mocnej, harmonijnej budowie i kwadratowej sylwetce: wysokość w kłębie niemal równa się długości tułowia. Ma krótki, zwarty, lekko opadający grzbiet, wyraźnie zaznaczony kłąb i wysoko osadzony, sierpowaty lub szablasty ogon. Przedpiersie mocne, klatka piersiowa pojemna, głęboka i umiarkowanie szeroka. Kończyny przednie proste, łokcie nieodstające, kończyny tylne proste, oglądane z boku - dobrze kątowane. Łapy okrągłe, zwarte, opuszki mocne, pazury krótkie.
Mł.Ch.PL LUCKY BREAK Vis a Vis
Głowa osadzona na suchej, szlachetnie wygiętej szyi, długa, dość wąska, z dobrze zaznaczonym stopem, przylegającymi wargami i wyrazistym czarnym nosem. Szczęki mocne, zgryz nożycowy, równy i ścisły, uzębienie kompletne. Długość głowy równa połowie długości grzbietu. Oczy niezbyt duże, ciemne, owalne. Uszy wysoko osadzone, w kształcie litery V, u nasady stojące, dalej wpół załamane, wewnętrzną krawędzią przylegające do głowy.
Wszystkie trzy rodzaje sznaucerów mają identyczna budowę. Jeśli za standard przyjąć sznaucera średniego, sznaucer olbrzym powinien być jego powiększoną kopią, zaś sznaucer miniaturowy jego możliwie najwierniejszym pomniejszeniem, bez jakichkolwiek, nawet najmniejszych oznak karłowatości.
Wysokość w kłębie: psy i suki 30-35 cm.
Masa ciała: 6-8 kg.
Int.Ch.MultiCh.ViceWW DEWIZA Tostom,PlJCh BASIS Dentis, Int.Ch.MultiCh. EGO Dentis
Charakter, usposobienie
W ciągu ostatnich dwóch dekad charakter sznaucerów miniaturowych bardzo pozytywnie się zmienił. W czasie, kiedy praktycznie wszystkie miniatury wywodziły się z linii niemieckich, były to psy dość hałaśliwe i zadziorne. Szczekały przy każdej okazji, niektóre, zwłaszcza czarne, były wręcz agresywne i chętnie robiły użytek ze swoich zębów. Można było zaobserwować wyraźne, związane z barwą umaszczenia różnice w ich charakterze: najbardziej żywiołowe i hałasliwe były miniatury czarne, dużo spokojniejsze pieprz i sól oraz czarno srebrne.
Wprowadzenie do hodowli psów pochodzących z linii amerykańskich pozytywnie wpłynęło nie tylko na eksterier ale przede wszystkim charakter naszych miniatur. Stały się bardziej zrównoważone, mniej szczekliwe, straciły również dużo ze swojej zadziorności. Można nawet powiedzieć, że zbliżyły się temperamentem do olbrzymów, choć oczywiście nadal mają wiele cech charakterystycznych dla małych ras. W efekcie mamy obecnie sznaucery miniaturowe o bardzo dobrej psychice, żywe, radosne, ale niezamęczające właścicieli nadmierną aktywnością.
Wprowadzenie do hodowli psów pochodzących z linii amerykańskich pozytywnie wpłynęło nie tylko na eksterier ale przede wszystkim charakter naszych miniatur. Stały się bardziej zrównoważone, mniej szczekliwe, straciły również dużo ze swojej zadziorności. Można nawet powiedzieć, że zbliżyły się temperamentem do olbrzymów, choć oczywiście nadal mają wiele cech charakterystycznych dla małych ras. W efekcie mamy obecnie sznaucery miniaturowe o bardzo dobrej psychice, żywe, radosne, ale niezamęczające właścicieli nadmierną aktywnością.
PL Champion Repitition`s ULTIMATUM
Niektórym miniaturom pozostało zamiłowanie do oszczekiwania i zaczepiania innych psów. Jest mało prawdopodobne, by zachowały stoicki spokój gdy jakiś człowiek, inny pies lub kot przechadza się wzdłuż płotu. Na spacerze z radością pogonią każdego napotkanego kota nie patrząc na to, że właśnie przebiega przez jezdnię. Sznaucer miniaturowy zupełnie nie czuje zagrożenia, jest często zbyt odważny, potrafi bez wahania zaczepić dużego, potężnego psa, który na jego szczęście jest takim atakiem raczej ubawiony i nie podejmuje wyzwania. Ale lekceważyć tego nie wolno, bo któregoś dnia może trafić na takiego, który na zaczepkę odpowie, a wtedy może byc groźnie. Trzeba go więc za wszelką cenę od tego zachowania odzwyczaić, a najlepiej do niego nie dopuścić. Niestety niektórzy właściciele zachwyceni bojowością swojego pupila, zachęcają go do zaczepek nie zdając sobie sprawy z tego, że któregoś dnia może się to tragicznie skończyć. Równie niebezpieczne jest gonienie kotów, które często kończy się pod kołami samochodu.
Ch. AKEIVA GRAND Hajan Polonia, Ch. LOVELY SMARTNESS Hajan Polonia,
Int.Ch. LIDER Dyas, Int.Ch. EW FANTASY ALYSSA CHARM Hajan Polonia
Int.Ch. LIDER Dyas, Int.Ch. EW FANTASY ALYSSA CHARM Hajan Polonia
Pozostałością po dalekich przodkach jest zamiłowanie sznaucerów do polowania. Sznaucer miniaturowy jest doskonałym szczurołapem, Jeśli w domu pojawi się choć jedna mysz, złapie ją szybciej niż kot. Potrafi kilka godzin przesiedzieć nieruchomo, wpatrzony w miejsce gdzie się przed nim schowała i nigdy nie przegapi momentu, w którym biedny gryzoń zbierze odwagę i postanowi się wymknąć. Błyskawicznie go złapie i najczęściej bardzo z siebie dumny, przyniesie łup swojemu panu. Natomiast w lesie nie ma zapędów łowieckich i w przeciwieństwie do olbrzymów, nie jest zainteresowany podążaniem śladami leśnej zwierzyny.
Sznaucery miniaturowe są bardzo inteligentne, chętnie i szybko się uczą, wymagają jednak dużej konsekwencji, bo często próbują postawić na swoim. Dlatego też szkolenie trzeba rozpocząć bardzo wcześnie, już od szczeniaka i bardzo spokojnie, cierpliwie nakłonić psa do wykonywania poleceń. Sznaucery doskonale się czują, jeśli są wychowywane w pewnym drylu, bez problemu przystosowują się do określonego trybu życia zwłaszcza, jeśli za posłuszeństwo są chwalone i nagradzane.
Int.Ch.Multi Ch SCRAPPY DOO Jezzy Dogs w locie
Najłatwiej uczą się w trakcie zabawy i uwielbiają popisywać się swoimi umiejętnościami. W wynikach zazwyczaj szybko prześcigają psy dużych ras. Chodziłam na szkolenie PT z moją pierwszą czarno-srebrną sznaucerką, była niezwykle pracowita i bardzo starała się być najlepsza. Kiedy padała komenda zostań! i niektóre psy zamiast pozostać na miejscu biegły do właściciela, ona zostawała w pozycji "siad" i dumnie rozglądała się wokół siebie jakby chciała sprawdzić, czy wszyscy to widzą. Zdała celująco a trzy dni potem, ekspresowo, bo była doskonale wysportowana, po raz pierwszy została mamą - urodziła pięć wspaniałych szczeniąt.
Bardzo namawiam wszystkich właścicieli sznaucerów (i nie tylko sznaucerów) na szkolenie, jest to wielka frajda, zarówno dla psa jak i dla jego opiekuna. Rozpuszczony pies, któremu wszystko wolno, szybko wejdzie właścicielowi na głowę i zmieni się w domowego terrorystę. Dotyczy to w dużo większej mierze psów niż suk. Nic tak silnie nie łączy psa z opiekunem jak wspólne spacery, szkolenie i uprawianie sportów. Im więcej czasu poświęcimy na wychowanie, tym większą będziemy mieć satysfakcję i radość z jego posiadania.
Bardzo namawiam wszystkich właścicieli sznaucerów (i nie tylko sznaucerów) na szkolenie, jest to wielka frajda, zarówno dla psa jak i dla jego opiekuna. Rozpuszczony pies, któremu wszystko wolno, szybko wejdzie właścicielowi na głowę i zmieni się w domowego terrorystę. Dotyczy to w dużo większej mierze psów niż suk. Nic tak silnie nie łączy psa z opiekunem jak wspólne spacery, szkolenie i uprawianie sportów. Im więcej czasu poświęcimy na wychowanie, tym większą będziemy mieć satysfakcję i radość z jego posiadania.
Int.Ch.Multi.Ch.BOB Veteran World Winner 2015 Sasquehanna GORDON
Szata
Sznaucer miniaturowy ma krótką, dwuwarstwową szatę, składającą się z prostego, twardego włosa okrywowego i obfitego, wełnistego podszerstka. Na tułowiu sierść jest dość krótka, na kończynach odpowiednio dłuższa, a najdłuższa na głowie gdzie tworzy obfitą grzywę i charakterystyczną dla rasy brodę.
Umaszczenie
- czysto czarne z czarnym podszerstkiemUmaszczenie
- czarno srebrne
- pieprz i sól
- białe
Sznaucery o umaszczeniu czarnym mają szorstki, czarny włos okrywowy podszyty czarnym podszerstkiem. Zbrązowienie sierści jest wysoce niepożądane, a jakiekolwiek białe znaczenia niedopuszczalne.
Sznaucery o umaszczeniu czarno-srebrnym mają czarny włos okrywowy podszyty czarnym podszerstkiem oraz srebrzysto-białe znaczenia umiejscowione nad oczami, na policzkach, na brodzie, na spodzie szyi, w postaci dwóch symetrycznie ułożonych trójkątów na przedpiersiu, na łapach aż do nadgarstka, po wewnętrznej stronie tylnych kończyn oraz wokół odbytu. Ideałem jest, żeby te znaczenia były nie czysto białe, ale srebrzyste. Wierzch głowy i zewnętrzna strona uszu powinny być czarne.
Sznaucery o umaszczeniu pieprz i sól mają charakterystyczną sierść składającą się z trzech rodzajów włosa: białego, czarnego oraz przemiennie biało-czarnego. Wszystkie znaczenia są umiejscowione identycznie jak u sznaucerów czarno-srebrnych, ale są one, choćby ze względu na jaśniejszą barwę podstawową stanowiącą tło, mniej kontrastowe.
Sznaucery o umaszczeniu białym mają idealnie białą sierść, podszytą białym podszerskiem. Jakiekolwiek ciemne plamy na sierści są wadą. Nos zawsze czarny.
wszystkie umaszczenia sznaucera miniaturowego
Każdy sznaucer bez względu na barwę owłosienia wymaga bardzo regularnej i starannej pielęgnacji, a zwłaszcza okresowego trymowania. Bez tego straci charakterystyczny dla rasy wygląd i nikt nie odgadnie, że pod zszarzałym kosmatym owłosieniem kryje się pies, który, jeśli jest systematycznie pielęgnowany, może służyć za wzór elegancji. Dbałość o jego szatę można powierzyć dobremu groomerowi, ale przy odrobinie zdolności manualnych można sobie z nią równie dobrze poradzić we własnym zakresie.
Więcej na temat pielęgnacji sznaucera miniaturowego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Zdrowie
Sznaucer miniaturowy jest psem zdrowym i długowiecznym, nierzadko dożywa 15-tu i więcej lat. Jednym z głównych problemów zdrowotnych jakie mogą się pojawić, są alergie skórne. Odpowiedzialne za to są przede wszystkim pasożyty zewnętrzne, trzeba więc psa koniecznie przed nimi zabezpieczyć. Bardzo wygodny i łatwy do samodzielnego stosowania jest preparat typu „spot on”, który aplikuje się wzdłuż grzbietu zwierzęcia. Drugą przyczyna alergii, występującej częściej u sznaucerów olbrzymów niż u miniatur, jest typowe dla psów szorstkowłosych przebiałkowanie, które zazwyczaj ustępuje po podaniu karmy o mniejszej zawartości protein. Zdarzają się również u sznaucerów, zwłaszcza w późniejszym wieku, choroby tarczycy oraz serca. Zdarzają się również przypadki postępującego zaniku siatkówki (PRA).
Int.Ch.MultiCh. Zw.Świata’ 2009, Zw.Europy’ 2010 GROFILINA Tostom z dziećmi
Do kogo pasuje ten pies ?
Sznaucer miniaturowy jest doskonałym psem rodzinnym i do towarzystwa, który bez najmniejszych problemów przystosuje się do każdych warunków w jakich żyją jego właściciele. Nie ma pod tym względem szczególnych wymagań, może mieszkać zarówno w bloku, jak i w domu z ogrodem, uwielbia urozmaicone, aktywne spędzanie czasu ale równie dobrze, jeśli jego właściciel jest bardzo zajęty, zadowoli się krótkim spacerem. Najważniejsza jest dla niego bliskość człowieka. Bardzo przywiązuje się do całej rodziny, ale zazwyczaj wybiera jedną osobę, która jest dla niego najważniejsza i której jest całkowicie, bez reszty oddany. Najchętniej cały czas by jej towarzyszył i nie opuszczał ani na krok, chociaż, jeśli od początku będzie do tego przyzwyczajony, może zostać przez kilka godzin sam w domu i spokojnie czekać na powrót właściciela.
Int.Ch.Multi.Ch.SWEET LOVE Hermes i HERMIONA Blue Bricassart
Jak większość psów małych ras, młody sznaucer jest bardzo żywiołowy, później wyraźnie się uspokaja. Jest doskonałym towarzyszem zarówno dla rodziny z dziećmi jak i osób starszych, nie potrzebuje zbyt dużo ruchu, choć oczywiście uwielbia spacery, zwłaszcza jeśli są połączone z możliwością swobodnego pobiegania. Jeden długi spacer dziennie, podczas którego właściciel pozwoli mu wyładować całą energię, w zupełności dorosłemu sznaucerowi wystarczy. Nie powinien się on jednak ograniczyć wyłącznie do chodzenia na smyczy, ale zawierać również takie elementy jak zabawa, wyszukiwanie ukrytego przedmiotu, biegi, mały, naturalny tor przeszkód lub powtórka wyuczonych komend. Taka organizacja spaceru jest dla psa najlepsza, bo angażuje go zarówno fizycznie jak i umysłowo.
ARABESKA Top Tangram jest jedynym w Polsce rodowodowym
sznaucerem miniaturowym z wyszkoleniem A3 w agility
Znakomitym zajęciem dla miniatur są psie sporty, w szczególności agility. Podczas treningu są bardzo skupione, potrafią perfekcyjnie wykonywać wszystkie ćwiczenia i nikt nie ma najmniejszej wątpliwości, że sprawia im to dużą przyjemność. Są przy tym szalenie dumne ze swoich dokonań, lubią być chwalone i nagradzane. Reagują równie dobrze na smakołyk jak i nagrodę w formie pieszczoty lub zabawy. W zamian za chwilę szaleństwa ze swoim panem są skłonne zrobić naprawdę dużo. Nauka powinna odbywać się wyłącznie przy zastosowaniu pozytywnych metod szkolenia, mają one znacznie mniejszą niż olbrzymy skłonność do buntu, a przy ćwiczeniach, których szczególnie nie lubią - ignorowania właściciela.
Sznaucerki z hodowli Rainbowland czuwajace nad snem swojego pana
W domu sznaucer miniaturowy jest bardzo czujny i bezbłędnie wychwytuje wszystkie nietypowe odgłosy. Unosi głowę i cicho powarkuje. Jeśli właściciel da znać, że nie ma powodu do niepokoju, spokojnie wraca do drzemki lub zabawy. Ale musi być przekonany, że nic niepojącego się nie dzieje, w przeciwnym razie nie daje za wygraną i zaczyna ujadać. W czasach kiedy oprócz miniatur miałam w domu także sznaucera olbrzyma, najważniejsza dla nich była jego reakcja. Jeśli się poderwał i pobiegł pod drzwi, miniatury włączały się i biegły za nim ze strasznym jazgotem, jeśli nie zareagował, uznawały że skoro zadanie obrony domu zostało mu przekazane, mogą spokojnie wracać do drzemki. Mimo że sznaucera miniaturowego trudno uznać za psa obrończego, jest w nim wielki duch i w przypadku realnego zagrożenia zawsze ruszy właścicielowi na pomoc. Może nie potrafi obezwładnić przeciwnika, ale na pewno wgryzie mu się w nogę, a to już wystarczy, żeby go do ataku zniechęcić.
Int.Ch.MultiCh BRAVO MIO BRAVO Palar Line i MultiCh. PANNA Dzikie Pola FCI
Sznaucer miniaturowy jest przemiłym psem. Żeby jednak nie wszedł nam na głowę musi od początku zrozumieć, że rolę przewodnika stada pełni jego właściciel. Nie chodzi o to, żeby go nie rozpieszczać lub nie pozwalać mu spać razem z właścicielami, bo to nie ma nic wspólnego z ułożeniem psa. Chodzi przede wszystkim o to, żeby mu wyraźnie pokazać na co mu pozwalamy, a czego mu robić nie wolno. Określenie praw i obowiązków a potem niezwykle konsekwentne ich przestrzeganie jest podstawą dobrego wychowania i bardzo upraszcza życie. Pies chętnie się temu podporządkuje i z pewnością nie będzie się czuł nieszczęśliwy. Będzie się za to buntował, jeśli jednego dnia pozwoli mu się spać na kanapie, a następnego dnia z niej wyrzuci. Właściciel musi sobie zdawać sprawę z tego, że sznaucer będzie co jakiś czas próbował negocjować i zwiększać zakres swoich uprawnień. Robi to z takim wdziękiem, że łatwo stracić czujność i pozwolić mu na wszystko.
Pomimo niewielkich rozmiarów są to psy niezwykle odważne, żywe i pełne temperamentu. Bardzo wiele zależy od wychowania i narzucenia im pewnych rygorów. Każdy właściciel ma świadomość, że musi panować nad dużym, silnym psem, natomiast małego pieska jesteśmy skłonni nadmiernie rozpieszczać, podczas gdy on z zaskakującą skutecznością potrafi ustawić całą rodzinę. Nie można mu na to pozwolić, bo raz uzyskanych przywilejów łatwo nie odda. Dlatego też wychowanie sznaucera miniaturowego należy rozpocząć już od pierwszego dnia w nowym domu. Nie popełnijmy błędu i nie pozwalajmy mu na wszystko w przekonaniu, że jak będzie starszy to się to ustatkuje i zmieni. Jeśli właściciel pozwoli psu obszczekiwać wszystko co się rusza wpadając w zachwyt, jaki to piesek bojowy i zamiast wyhamowywać takie zachowanie, jeszcze bardziej psa do tego zachęca, będzie miał duży problem kiedy zechce wyjść z nim na spacer, lub przyjąć gości w swoim domu. Zdarzało mi się spotykać na spacerze znajomych z którymi nie mogliśmy nawet przez moment porozmawiać, bo ich pies cały skakał, szczekał i usiłował skupić na sobie uwagę.
Pomimo niewielkich rozmiarów są to psy niezwykle odważne, żywe i pełne temperamentu. Bardzo wiele zależy od wychowania i narzucenia im pewnych rygorów. Każdy właściciel ma świadomość, że musi panować nad dużym, silnym psem, natomiast małego pieska jesteśmy skłonni nadmiernie rozpieszczać, podczas gdy on z zaskakującą skutecznością potrafi ustawić całą rodzinę. Nie można mu na to pozwolić, bo raz uzyskanych przywilejów łatwo nie odda. Dlatego też wychowanie sznaucera miniaturowego należy rozpocząć już od pierwszego dnia w nowym domu. Nie popełnijmy błędu i nie pozwalajmy mu na wszystko w przekonaniu, że jak będzie starszy to się to ustatkuje i zmieni. Jeśli właściciel pozwoli psu obszczekiwać wszystko co się rusza wpadając w zachwyt, jaki to piesek bojowy i zamiast wyhamowywać takie zachowanie, jeszcze bardziej psa do tego zachęca, będzie miał duży problem kiedy zechce wyjść z nim na spacer, lub przyjąć gości w swoim domu. Zdarzało mi się spotykać na spacerze znajomych z którymi nie mogliśmy nawet przez moment porozmawiać, bo ich pies cały skakał, szczekał i usiłował skupić na sobie uwagę.
Int.Ch.Multi.Ch.Kiss Me Quick Grasant FCI
Dobrze wychowany sznaucer jest idealnym psem dla dzieci, ale tylko tych, z którymi się wychował. Pozwoli im na wszystko, cierpliwie znosi najdziwniejsze zabawy, pozwala się przebierać i wozić w wózku dla lalek. Wszystko znosi ze stoickim spokojem, natomiast w stosunku do obcych dzieci zachowuje daleko posuniętą rezerwę i nie zawsze pozwala im na poufałości. Jeśli dziecko zamęcza go i nie daje mu spokoju, potrafi ostrzegawczo zawarczeć, co nie przeszkadza mu wybiórczo akceptować te zabawy, które mu się podobają. Wszystko musi się odbywać na jego warunkach. Zabawy psa z dziećmi, zwłaszcza obcymi, zdecydowanie powinny się odbywać pod okiem dorosłych. Sznaucer nie przepada również za obcymi psami w swoim domu. Jeśli chcemy zaprosić znajomych z psem, najlepiej zacząć od wspólnego spaceru, wówczas po powrocie do domu bez problemu zaakceptuje jego obecność.
Ch.PL,HU,,Mł.CH.PL EMIGRACJA Etruria
Dla osób skłonnych do alergii lub przywiązujących dużą wagę do porządku w mieszkaniu, istotne będzie to, że prawidłowo pielęgnowany sznaucer nie zrzuca w domu ani jednego włosa. Ten kto kiedykolwiek miał problem z fruwającą po całym mieszkaniu sierścią, z pewnością potrafi to docenić. Pies wymaga wprawdzie regularnego trymowania i usuwania martwej sierści, ale zajmuje to zdecydowanie mniej czasu niż zbieranie psiej sierści ze wszystkich ubrań, kanap i dywanów. Sznaucer miniaturowy jest bardzo odporny na złe warunki atmosferyczne, nawet w zimie może dość długo przebywać na dworze. Największym problemem jest wklejanie się śniegu w owłosienie łap i brody. Idealnym rozwiązaniem jest założenie nieprzemakalnego kombinezonu.
Ch BONNIE BLUE Grasant FCI
Zalety i wady
| + doskonały pies do towarzystwa + bardzo przywiązany do właściciela + świetny towarzysz dla starszych dzieci + inteligentny, szybko się uczy + nadaje się do psich sportów |
- bywa zaczepny wobec innych psów - czasem lubi poszczekać - wymaga regularnej pielęgnacji |
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Ciekawostki
FCI Standard N° 183 / 18.04.2007
SZNAUCER MINIATUROWY
(Zwergschnauzer)
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 06.03.07.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła.
Sekcja 1.1 Pinczery.
Próby pracy nie obowiązują.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Na przełomie XIX i XX wieku w rejonie Frankfurtu nad Menem powstał typ karłowatego sznaucera, wówczas ciągle jeszcze nazywanego szorstkowłosym pinczerem miniaturowym. Były to psy mało wyrównane, w różnym typie i różnej wielkości, i najrozmaitszej sierści, od szorstkiej po jedwabistą, toteż utworzenie z nich jednolitej rasy, która mieć miała typ i zalety większego sznaucera, nie było łatwe.
WRAŻENIE OGÓLNE:
mały, mocny, raczej krępy niż lekki, szorstkowłosy, elegancji. Pomniejszona wersja sznaucera, bez oznak karłowatości w wyglądzie.
WAŻNE PROPORCJE:
- Sylwetka kwadratowa : wysokość w kłębie niemal równa długości tułowia.
- Długość głowy (mierzona od czubka nosa do guza potylicznego) stanowi połowę długości
tułowia (mierzonej od kłębu do nasady ogona).
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Podobne, jak u sznaucera, z cechami typowymi dla małych
psów. Inteligencja, odwaga, wytrzymałość i czujność czynią ze sznaucera miniaturowego
niekłopotliwego psa domowego, stróża i towarzysza, którego można bez problemów trzymać nawet w małym mieszkaniu.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA
- Czaszka: Mocna, długa, z wyraźnym guzem potylicznym.. Głowa proporcjonalna do rozmiarów psa. Wierzch głowy płaski, bez zmarszczek, linia profilu równoległa do linii grzbietu nosa.
- Stop: Wydaje się znaczny za sprawą obfitych brwi.
TRZEWIOCZASZKA
- Nos: Trufla nosa dobrze rozwinięta, zawsze czarna.
- Kufa: Kształtu tępego klina. Grzbiet nosa prosty.
- Wargi: Czarne, suche i przylegające, także w kącikach.
- Uzębienie: Szczęki mocne, uzębienie kompletne (42 białe zęby zgodnie z wzorem zębowym), zgryz nożycowy, równy i ścisły. Mięśnie policzków dobrze rozwinięte, ale policzki nie są aż tak widoczne, aby zmieniały prostokątny kształt głowy (podkreślony przez brodę).
- Oczy : Średniej wielkości, owalne, skierowane do przodu, ciemne, o żywy wyrazie. Powieki dobrze przylegające.
- Uszy: Wysoko osadzone, wiszące, kształtu litery V, wewnętrzną krawędzią przylegające do
policzków, skierowane do przodu w kierunku skroni. Jednakowo załamane, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki.
SZYJA:
Mocna, dobrze umięśniona, sucha, szlachetnie wygięta, płynnie przechodzi w łopatki, oddaje siłę psa. Skóra przylegająca, bez fałd.
TUŁÓW:
Linia górna: Lekko opada od kłębu ku tyłowi.
Kłąb: Stanowi najwyższy punkt grzbietu.
Grzbiet: Mocny, krótki i dobrze związany.
Lędźwie: Krótkie, mocne i głębokie. Odległość od ostatniego żebra do miednicy na tyle mała, by pies sprawiał wrażenie krótkiego.
Zad: Lekko zaokrąglony, niepostrzeżenie przechodzący w nasadę ogona.
Klatka : Umiarkowanie szeroka, na przekroju owalna, sięga łokcia. Przedpiersie, utworzone przez rękojeść mostka, wyraźne.
Linia dolna i brzuch : Słabizna nie za bardzo podciągnięta, ładne przejście od klatki piersiowej do brzucha.
OGON:
Naturalny, pożądany sierpowaty lub szablasty.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE - Oglądane z przodu mocne, proste i ustawione nie za blisko siebie;
oglądane z boku – przedramiona proste.
Łopatki: Przylegające do klatki piersiowej i dobrze umięśnione, górnymi krawędziami wystające powyżej kręgów odcinka piersiowego. Jak najbardziej ukośnie ułożone, mniej więcej pod kątem 50o do linii poziomej.
Ramię: Przylegające do tułowia, mocne i dobrze umięśnione, z łopatka tworzy kąt 95 – 100o.
Łokcie: Przylegające, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramię: Dobrze rozwinięte i umięśnione. Oglądane z przodu i z boku idealnie proste.
Nadgarstek: Mocny.
Śródręcze: Mocne i sprężyste. Oglądane z przodu – pionowe, oglądane z boku – trochę nachylone w stosunku do podłoża.
Łapy : Krótkie, okrągłe, palce zwarte i wysklepione (łapa kocia), opuszki mocne, pazury krótkie, czarne i mocne.
KOŃCZYNY TYLNE - Oglądane z boku – dobrze kątowane , oglądane z tyłu – równolegle, ustawione nie za blisko siebie.
Udo: Średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.
Staw kolanowy: Nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Podudzie : Długie, mocne, żylaste, przechodzi w mocny staw skokowy.
Staw skokowy: Wyraźnie kątowany, mocny, nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Śródstopie: Pionowe do podłoża.
Łapy : Nieco większe od przednich. Palce zwarte i wysklepione. Pazury krótkie i czarne.
CHODY:
Elastyczne, eleganckie, dziarskie, swobodne i przestrzenne. Wykrok kończyn przednich możliwie najdłuższy; kończyny tylne z dobrym i sprężystym wykrokiem dają prawidłowy napęd. Przednia i tylna noga stawiane są do przodu jednocześnie. Grzbiet, więzadła i stawy pozostają stabilne.
SKÓRA:
Dobrze przylegająca na całym ciele.
SZATA:
SIERŚĆ: Powinna być twarda, szorstka i gęsta; składa się gęstego podszerstka i nie za krótkiej okrywy, przylegającej do ciała. Włos okrywowy szorstki, dostatecznie długi, aby ocenić jego strukturę, ani szczeciniasty, ani falisty. Na kończynach włos nie tak twardy, jak na tułowiu. Na wierzchu głowy i uszach sierść krótka. Charakterystyczna jest broda, która nie powinna być całkiem miękka, i krzaczaste brwi, trochę przykrywające oczy.
MAŚĆ:
• Czysto czarna z czarnym podszerstkiem.
• Pieprz i sól.
• Czarno srebrna
• Biała
Celem hodowlanym w odmianie pieprz i sól jest uzyskanie maści w pośrednim odcieniu, jednolicie rozłożonej, z szarym podszerstkiem i dobrze pigmentowaną okrywą koloru pieprzu.
Dozwolone są odcienie od ciemno szarego, żelazistego, po srebrno szary, zawsze z ciemną maską w odcieniu harmonizującym z barwą tułowia. Wyraźne jasne znaczenia na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.
Przy maści czarno srebrnej dążyć należy do uzyskania czarnej okrywy i czarnego podszerstka, białych znaczeń nad oczami, na policzkach, na brodzie, spodzie szyi, w postaci dwóch trójkątów na piersi, na łapach do nadgarstka, po wewnętrznej stronie tylnych kończyn i wokół odbytu. Wierzch głowy i zewnętrzna strona uszu powinny być czarne, jak włos tułowia.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie: Psy i suki od 30 do 35 cm.
Waga: Psy i suki od 4 do 8 kg.
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
W szczególności:
- Głowa zbyt mała lub zbyt duża.
- Ciężka lub okrągła czaszka.
- Zmarszczki na głowie.
- Kufa krótka, wąska lub szpiczasta.
- Zgryz cęgowy.
- Mocno wyrażone policzki lub kości policzkowe.
- Oczy jasne, zbyt duże, okrągłe.
- Uszy nisko osadzone, zbyt długie lub niejednakowo załamane. .
- Luźna skóra na szyi.
- Podgardle. Wątły kark.
- Grzbiet długi, nie związany, zapadnięty.
- Grzbiet karpiowaty.
- Spadzisty zad.
- Ogon od nasady skierowany w kierunku głowy.
- Długie łapy.
- Inochód.
- Sierść zbyt krótka, zbyt długa, miękka, falista, kosmata, jedwabista, maść biała lub z białymi albo znaczeniami. .
- Brązowy podszerstek.
- U odmiany pieprz i sól: czarna pręga lub siodło na grzbiecie.
- U odmiany czarno srebrnej trójkty na piersi nie rozgraniczone.
- Odchylenie od podanych rozmiarów do 1 cm.
WADY DUŻE:
- Nieprawidłowy wyraz płci (np. psy o suczym wyglądzie).
- Budowa wyraźnie ciężka lub lekka.
- Łokcie wykręcone na zewnątrz.
- Strome kątowanie tyłu.
- Stawy skokowe wykręcone na zewnątrz.
- Zbyt krótkie śródstopie.
- Biel u psów czarnych i pieprz z solą.
- Łaty u psów czarno srebrnych i białych.
- Odchylenie od podanych wymiarów o 1 do 2 cm.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość, agresja, nadmierna podejrzliwość, nerwowość.
- Widoczna degeneracja budowy.
- Całkowicie odwrócony wyraz płci.
- Wady zgryzu: przodozgryz, tyło zgryz, krzywe szczęki.
- Oczywiste wady budowy, sierści i umaszczenia.
- Odchylenie od podanych wymiarów o więcej niż 2 cm.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być
zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/183.pdf
_58.jpg)
Prawa autorskie
Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!