Rasa pochodzenie rodowód » Co to znaczy pies rasowy ?

 Jak powstaje rasa psa ?


Powstanie ras zostało zapoczątkowane na skutek pojawienia się różnych typów wilka, różniących się przede wszystkim wzrostem. To one dały początek poszczególnym rasom psów. Nie bez znaczenia był stopień ich udomowienia, postępujący bardzo różnie w zależności od tego, jakie tereny zamieszkiwały.

Na początku rasy kształtowały się w sposób przypadkowy. Psy zamieszkujące dany teren krzyżowały się między sobą w sposób całkowicie niekontrolowany w wyniku czego powstawała grupa psów o takim samym lub bardzo zbliżonym wyglądzie i oczywiście genotypie. Od momentu udomowiania psów ludzie spostrzegli, że niektóre osobniki w konkretnej sytuacji sprawdzają się lepiej niż inne. Zaczęto je w sposób przemyślany kojarzyć, żeby tę pożądaną cechę utrwalić i w ten sposób próby dostosowania zwierząt do potrzeb człowieka dały początek hodowli.

Powstanie nowej rasy wymaga czasu, zawsze jednak punktem wyjścia jest istniejące pogłowie psów w zbliżonym typie. Na tej podstawie rozpoczynają się prace zmierzające do uzyskania określonych cech budowy anatomicznej oraz charakteru i dopiero kiedy populacja staje się wyrównana, można podjąć starania o formalne uznanie nowej rasy. Następuje to wtedy, kiedy wzorzec zostanie zaakceptowany przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Od tego momentu staje się on obowiązującym dla wszystkich krajów należących do tej organizacji drogowskazem, który wytycza kierunek hodowli.

Powstanie rasy jest wynikiem świadomego działania człowieka, motywowanego dążeniem do wyhodowania psa odpowiadającego jego potrzebom. Dla pierwszych ras punktem wyjścia było dążenie do uzyskania psa o ściśle określonych walorach użytkowych. Z biegiem czasu, a zwłaszcza od momentu pojawienia się wystaw kynologicznych, bardzo dużą rolę zaczęły odgrywać walory estetyczne.


Ewolucja ras jest związana w dużej mierze z klimatem, nie bez przyczyny wszystkie psy północy mają sprężystą, gęstą sierść, która skutecznie chroni je przed chłodem. Drugim z kolei czynnikiem wpływającym na powstawanie nowych ras są zmiany trybu życia ich właścicieli.
  • W czasach, gdy zaspokojenie głodu wymagało polowania, potrzebne były psy myśliwskie, które pomagały wytropić i osaczyć zwierzynę. Większość ras powstała jako psy do polowania, dopiero z biegiem czasu część z nich zupełnie zatraciła instynkt myśliwski i dziś pełnią głównie rolę psów do towarzystwa.
  • W starożytności po raz pierwszy zaczęto wykorzystywać psy do walk. W tym czasie powstały potężne molosy, które zabawiały Rzymian i najczęściej ginęły w przegranej walce. Wybrane rasy służyły rytuałom religijnym i były hodowane głównie w tym celu.
  • W epoce wielkich wędrówek najcenniejsze były psy myśliwsko-stróżujące, które nadawały się do polowania, a potem strzegły obozowiska przed dzikimi zwierzętami i rabusiami.
  • W miarę przechodzenia do bardziej osiadłego trybu życia ludność zajęła się pasterstwem i pojawiła się potrzeba wyhodowania psów do pilnowania i zaganiania stada. To spowodowało rozwój ras pasterskich.
  • W średniowieczu, od XIII-XV wieku, wraz z osadnictwem zaczęły się dla psów ciężkie czasy. Wędrującym plemionom przestały być potrzebne, w miastach, wśród ludzi należących do najniższych klas społecznych budziły strach i były przez nich bezlitośnie eksterminowane. Natomiast zamożna szlachta przeżywała okres wielkiej prosperity i wyżywała się na polowaniach. Stworzyło to sprzyjające warunki dla rozwoju ras myśliwskich, dostosowanych do konkretnych potrzeb łowieckich. Pojawiły się nowe rasy psów myśliwskich, a wśród nich aportery hodowane do polowania na kaczki. Polowanie stało się sportem dla zamożnych a dostęp do niego został obwarowany licznymi zakazami.
  • Renesans przyniósł dalszy rozwój myślistwa, szlachta urządzała wielkie widowiskowe polowania a posiadanie sfory psów myśliwskich było nobilitacją i świadczyło o potędze. Był to okres wspaniałego rozwoju ras myśliwskich. Powstawały duże hodowle, na które nie żałowano pieniędzy. To pozwoliło przetrwać wielu rasom, które znalazły miejsce w domach mniej zamożnych mieszczan, którzy też, choć w ograniczonym zakresie, zainteresowali się polowaniem. Hodowla psów myśliwskich kwitła, często dzięki szczeniętom wynoszonym przez służbę za pazuchą ze szlacheckich psiarni
  • Także na dworach królewskich zapanowała moda na psy. Tu preferowano rasy eleganckie, doskonale komponujące się z luksusowym otoczeniem. Na obrazach słynnych malarzy z tego okresu zachowała się prawdziwa encyklopedia psów myśliwskich i do towarzystwa.
Wiek XIX to czas wielkiego rozwoju ras i wzrostu ich liczebności. W żadnym innym okresie nie powstało tyle nowych ras co w tym stuleciu. Podjęto również prace nad uratowaniem ras ginących. To w tym wieku pojawiła się nowa dziedzina wiedzy - kynologia, która dla wielu ludzi stała się pasją i receptą na życie. Powstały duże, profesjonalne hodowle, rozpoczęto prowadzenie ksiąg hodowlanych. Około 1855 roku opracowano i zatwierdzono pierwsze wzorce ras.

W okresie poprzedzającym pierwszą wojnę światową a także w okresie międzywojennym psami zainteresowali się artyści, pisarze i politycy, którzy szukali psów o wyraźnie określonych cechach: inteligentnych, niedużych, mogacych pełnić rolę domowych maskotek. Wiele małych psów myśliwskich z braku innego zajęcia doskonale weszło w tę rolę. Dostrzeżono piękno psiej anatomii i owłosienia. Hodowcy nie mogli tego nie zauważyć, otrzymali nowy bodziec, który spowodował, że do głosu doszły pudelki, teriery, jamniki.


Rasa odbudowana po wojnie przez dr. Danutę Hryniewicz
piękny i mądry polski owczarek nizinny

Okres II wojny światowej był dla całej populacji psów, również w Polsce, tragiczny. Część zginęła w czasie działań wojennych, część nie przeżyła z powodu głodu, choć miłośnicy psów robili wszystko, żeby je ratować. Kiedy wreszcie wojna się skończyła, do kraju wróciły psy, które w ostatniej chwili przed jej wybuchem udało się wywieźć za granicę i dzięki temu ocalały. Zaczęło się jeżdżenie po całej Polsce w poszukiwaniu rasowych psów, które czasem przeżyły tylko dlatego, że znalazły sie przypadkiem na jakiejś zabitej deskami wsi. Powojenna polska kynologia w odciętym od świata kraju odradzała sie z wielkim trudem. Importy należały do rzadkości, a od sąsiadów zza wschodniej granicy nie było co sprowadzać.

Dla polskiej hodowli przełomowym momentem było otwarcie granic i wymienialność złotówki. To spowodowało, że hodowcy borykający się dotąd z brakiem dopływu świeżej krwi ruszyli na zakupy. Sprowadzono mnóstwo psów z najlepszych światowych hodowli, co zaowocowało spektakularnym rozwojem polskiej kynologii i podniesieniem jej poziomu. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zatwierdziła pięć polskich ras: chart polski, gończy polski, ogar polski, polski owczarek nizinny oraz owczarek podhalański, które stały się popularne także poza granicami naszego kraju. Szczególnie nasz wspaniały „nizinny” zawojował serca wielu europejskich hodowców i na różnych zagranicznych forach pojawia się równie często jak lokalne rasy.



Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.