Rasy psów
Wybierz inną rasę
Przełomowym momentem w historii sznaucera był 1836 rok, kiedy to dr Ludwik Reichenbach dokonał podziału pinczerów na gładkowłose, wśród których znalazły się dobermany, pinczery średnie i miniaturowe oraz szorstkowłose, zwane później sznaucerami. W 1870 roku po raz pierwszy pinczery szorstkowłose pojawiły się na wystawie kynologicznej na odrębnym ringu, a zwycięzca tej wystawy miał na imię Schnauzer. Jedni twierdzą, że to od niego rasa wzięła swoją nazwę, drudzy uważają, że pojawiła się wcześniej, od niemieckiego die Schnauze - pysk, broda.
W 1895 roku w Kolonii powstał klub hodowców pinczera-sznaucera PSV (Pinscher Schnauzer Verband), przemianowany później na Pinscher Schnauzer Klub, który rozpoczął prace nad planowym doborem hodowlanym, mającym na celu utrwalenie podziału pinczerów na gładko i szorstkowłose. Nieuniknionym tego następstwem był rozpad klubu: w 1907 roku powstał Bavarian Schnauzer Klub, odłączając się definitywnie od klubu pinczera. Przyjęcie nowej nazwy dla pinczera szorstkowłosego miało jeszcze te odrębność podkreślić. Nieco później przyszedł czas na jeszcze jeden podział, tym razem według wielkości. Obok istniejących już sznaucerów średnich zwanych też standardowymi, w roku 1900 pojawiły się sznaucery miniaturowe, a w 1907 roku, jako ostatnie - sznaucery olbrzymy.
W Polsce, podobnie jak w przypadku miniatur i olbrzymów, również sznaucery średnie mamy na bardzo wysokim, światowym poziomie. Potwierdzają to międzynarodowe tytuły zdobywanie na najbardziej prestiżowych wystawach.
Sznaucer średni jest psem o bardzo eleganckiej, harmonijnej budowie i wpisującej się w kwadrat sylwetce, co oznacza, że wysokość psa w kłębie jest praktycznie równa długości tułowia. Ma krótki, dobrze związany, lekko opadający grzbiet, wyraźnie zaznaczony kłąb, głęboką, pojemną klatkę piersiową, krótkie, mocne lędźwie oraz wysoko osadzony, sierpowaty lub szablasty ogon. Dolna linia z umiarkowanie podciągniętą słabizną. Kończyny przednie proste, łokcie nieodstające. Kończyny tylne widziane z tyłu proste, widziane z boku - dobrze kątowane. Śródstopie pionowe do podłoża. Łapy tylne nieco większe od przednich, palce zwarte i wysklepione, pazury czarne.
Mł.Ch.PL Ch.PL.Ro IZET SEEMLY FOR ELFARA Magnum Cordis FCI
Głowa powinna być proporcjonalna do wielkości psa, długa, dość wąska z wyraźnie zaznaczonym stopem, przylegającymi wargami i wyrazistym czarnym nosem. Bez zmarszczek. Długość głowy, mierzona od czubka nosa do guza potylicznego, powinna być równa połowie długości grzbietu, mierzonej od kłębu do nasady ogona. Kufa w kształcie tępego klina. Oczy niezbyt duże, ciemne, owalne. Uszy wysoko osadzone, w kształcie litery V, u nasady stojące, dalej wpół załamane na tej samej wysokości, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki, skierowane do przodu, wewnętrzną krawędzią przylegające do policzków. Szczęki mocne, uzębienie kompletne, zgryz nożycowy. Szyja sucha, bez fałd i luźnej skóry, szlachetnie wygięta, pięknie eksponująca charakterystyczną dla rasy głowę.
Trzy wielkości sznaucerów: miniaturowy, średni i olbrzym
Xiado DECOY ON GIRLS, NORA BLACK Gagatek i WASKEZ z Tartaku
Wszystkie trzy rodzaje sznaucerów mają identyczną budowę anatomiczną. Jeśli za standard przyjąć sznaucera średniego, sznaucer olbrzym powinien być jego powiększoną kopią, natomiast sznaucer miniaturowy możliwie najwierniejszym pomniejszeniem, bez jakichkolwiek oznak karłowatości.
Wysokość w kłębie: psy i suki 45 - 50 cm
Masa ciała: psy i suki 14 - 20 kg
Int.Ch.Multi.Ch.Zwycięzca Świata Szczeniąt 2013 LATHOR Khagrass
.jpg)
Int.Ch. Multi.Ch FELICJA Elitesse
Wymaga bardzo spokojnej, ale żelaznej konsekwencji. Trzeba stosować wyłącznie pozytywne metody szkolenia, odpowiednio zachęcony, a potem entuzjastycznie chwalony i nagradzany pies nabiera chęci do pracy. Metody siłowe nie zdadzą egzaminu, bo jeśli ma współpracować, nie może się bać właściciela. Jest psem bardzo trudnym do prowadzenia, ale pracując spokojnie i konsekwentnie można go wszystkiego nauczyć. Natomiast nerwowy, skłonny do gwałtownych reakcji przewodnik będzie miał niewielkie szanse na ułożenie właściwych relacji z psem.
Jego szkolenie trzeba rozpocząć jak najwcześniej i już od szczeniaka przyzwyczajać go do wykonywania poleceń i pokazać mu jaką pozycję zajmuje w domowej hierarchii. Bardzo dobrą metodą jest dość częste powtarzanie wyuczonych komend, bo to nie pozwala psu zapomnieć, że to pan wydaje polecenia, natomiast on je wykonuje. Trzeba jednak unikać rutyny i powtarzania stale tego samego zestawu ćwiczeń, bo pies szybko to rozszyfruje i nie czekając nawet na komendę będzie jak automat wykonywał wszystkie zadania zawsze w tej samej kolejności, żeby szybciej mieć to z głowy i dostać nagrodę.
.jpg)
Int.Ch.Multi Ch.Młodzieżowy Zwycięzca Świata IMPREZA Artax’s Angels
Mł.Ch.PL Ch.PL.KAJA Gagatek i Int.Ch.Multi Ch.NORA BLACK Gagatek
Int.Ch.Multi Ch.FLER Adekatos Poland FCI
Idealny sposób na wykorzystanie temperamentu sznaucera.
Zdjęcie hodowli Artax’s Angels
Jest to więc doskonały towarzysz dla osoby, która uprawia dogtrekking. jogging, jeździ na rowerze, lub znajdzie czas i chęć na uprawianie psich sportów, takich jak chociażby flyball lub agility. Problem polega na tym, że sznaucerowi nie wystarczy zaangażowanie mięśni, to nie jest pies, który zadowoli się bieganiem po bieżni treningowej. Jest bardzo inteligentny i potrzebuje zajęcia, które zaangażuje go również umysłowo: to może być np. odnajdywanie schowanego przedmiotu, zaaranżowany w ogrodzie lub na trasie jego spaceru tor przeszkód lub gonitwa i zabawy z innymi psami. W lecie uwielbia pływać, w zimie żaden śnieg nie jest dla niego zbyt wysoki. Kiedy wybiegany i zmęczony wraca do domu, z chęcią ułoży się na kanapie i z głową na kolanach swojego pana zapadnie w głęboki sen. Wystarczy jednak jakikolwiek ruch w okolicy drzwi, by natychmiast z radością zameldował gotowość do wyjścia.
Sznaucer średni jest wspaniałym psem rodzinnym, choć ze względu na żywy temperament dla osób starszych może być męczący i trudny do opanowania. Bardzo przywiązuje się do swoich opiekunów, najchętniej by się z nimi ani na chwile nie rozstawał. Doskonale nadaje się dla rodziny z dziećmi, jest wobec nich bardzo przyjacielski, zareaguje na każdą zachętę do zabawy a w jej braku sam ją zainicjuje. Ze starszymi dziećmi nie ma najmniejszych problemów, natomiast zabawy z młodszymi latoroślami powinny się odbywać zawsze pod opieką dorosłych, żeby rozbawiony pies, którego specjalnością jest skakanie, niechcący nie zrobił im krzywdy. Ma dla nich bardzo dużo wyrozumiałości, ale wszystko ma swoje granice, dzieci koniecznie trzeba nauczyć jak postępować z psem, że nie wolno go drażnić i zaczepiać, zwłaszcza, kiedy odpoczywa w swoim legowisku.
Int.Ch.Multi.Ch GASSIRA Flavago i Int.Ch.MutiCh.Zw Swiata KHARA Flavago
Int.Ch.Multi Ch.NORA BLACK Gagatek ze swoim przyjacielem
Int.Ch.Multi.Ch.Zwycięzca Świata 2013 BOB KHAGRA Flavago (urodzona w hodowli Khagrass)
FCI Standard N° 182 / 18.04.2007
SZNAUCER
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 06.03.07.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła.
Sekcja 1.1 Pinczery.
Próby pracy nie obowiązują.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Pierwotnie sznaucer wykorzystywany był w Południowych Niemczech jako pies stajenny, doskonale czujący sie w towarzystwie koni, do tępienia gryzoni, w czym sprawdzał się niezawodnie. Nazywany był wówczas szczurołapem (rattler). Gdy w 1895 powstał Klub Pinczera i Sznaucera, psy te rejestrowano jako „szorstkowłose pinczery”.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Średniej wielkości, mocny, raczej krępy niż lekki, szorstkowłosy.
WAŻNE PROPORCJE:
- Sylwetka kwadratowa : wysokość w kłębie niemal równa długości tułowia.
- Długość głowy (mierzona od czubka nosa do guza potylicznego) stanowi połowę długości tułowia (mierzonej od kłębu do nasady ogona).
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Typowy dla sznaucera jest żywy temperament, połączony z łagodnym usposobieniem. Charakteryzuje się łagodnością, chęcią do zabawy i przysłowiowym oddaniem właścicielowi. Kocha dzieci, jest nieprzekupny, czujny, ale nie hałaśliwy. Dobrze rozwinięte narządy zmysłów, inteligencja, łatwość szkolenia, odwaga, wytrzymałość i odporność na złą pogodę i choroby czynią ze sznaucera doskonałego psa rodzinnego, do towarzystwa, i stróża. Ma także cechy niezbędne u psa służbowego.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA
- Czaszka : Mocna, długa, potylica słabo widoczna. Głowa proporcjonalna do rozmiarów psa. Wierzch głowy płaski, bez zmarszczek, linia profilu równoległa do linii grzbietu nosa.
- Stop: Wydaje się znaczny za sprawą obfitych brwi..
TRZEWIOCZASZKA
- Nos: Trufla nosa dobrze rozwinięta, zawsze czarna.
- Kufa: Kształtu tępego klina. Grzbiet nosa prosty.
- Wargi: Czarne, suche i przylegające, także w kącikach.
- Uzębienie: Szczęki mocne, uzębienie kompletne (42 białe zęby zgodnie z wzorem zębowym), zgryz nożycowy , równy i ścisły. Mięśnie policzków dobrze rozwinięte, ale policzki nie są aż tak widoczne, aby zmieniały prostokątny kształt głowy (podkreślony przez brodę).
- Oczy : Średniej wielkości, owalne, skierowane do przodu, ciemne, o żywy wyrazie. Powieki dobrze przylegające.
- Uszy: Wysoko osadzone, wiszące, kształtu litery V, wewnętrzną krawędzią przylegające do
policzków, skierowane do przodu w kierunku skroni. Jednakowo załamane, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki.
SZYJA:
Mocna, dobrze umięśniona, sucha, szlachetnie wygięta, płynnie przechodzi w łopatki, oddaje siłę psa. Skóra przylegająca, bez fałd.
TUŁÓW:
Linia górna: Lekko opada od kłębu ku tyłowi.
Kłąb: Stanowi najwyższy punkt grzbietu.
Grzbiet: Mocny, krótki i dobrze związany.
Lędźwie: Krótkie, mocne i głębokie. Odległość od ostatniego żebra do miednicy na tyle mała, by pies sprawiał wrażenie krótkiego.
Zad: Lekko zaokrąglony, niepostrzeżenia przechodzący w nasadę ogona.
Klatka : Umiarkowanie szeroka, na przekroju owalna, sięga łokcia. Przedpiersie, utworzone przez rękojeść mostka, wyraźne.
Linia dolna i brzuch : Słabizna nie za bardzo podciągnięta, ładne przejście od klatki piersiowej do brzucha.
OGON:
Naturalny, pożądany sierpowaty lub szablasty.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Oglądane z przodu mocne, proste i ustawione nie za blisko siebie;
oglądane z boku – przedramiona proste.
Łopatki: Przylegające do klatki piersiowej i dobrze umięśnione, górnymi krawędziami wystające powyżej kręgów odcinka piersiowego. Jak najbardziej ukośnie ułożone, mniej więcej pod kątem 50 o do linii poziomej.
Ramię: Przylegające do tułowia, mocne i dobrze umięśnione, z łopatka tworzy kąt 95 – 100o.
Łokcie: Przylegające, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramię: Dobrze rozwinięte i umięśnione. Oglądane z przodu i z boku idealnie proste.
Nadgarstek: Mocny.
Śródręcze: Mocne i sprężyste. Oglądane z przodu – pionowe, oglądane z boku – trochę nachylone w stosunku do podłoża.
Łapy : Krótkie, okrągłe, palce zwarte i wysklepione (łapa kocia), opuszki mocne, pazury krótkie, czarne i mocne.
KOŃCZYNY TYLNE: Oglądane z boku – dobrze kątowane , oglądane z tyłu – równolegle,
ustawione nie za blisko siebie.
Udo: Średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.
Staw kolanowy: Nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Podudzie : Długie, mocne, żylaste, przechodzi w mocny staw skokowy.
Staw skokowy: Wyraźnie kątowany, mocny, nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Śródstopie: Pionowe do podłoża.
Łapy : Nieco większe od przednich. Palce zwarte i wysklepione. Pazury krótkie i czarne.
CHODY:
Elastyczne, eleganckie, dziarskie, swobodne i przestrzenne. Wykrok kończyn przednich
możliwie najdłuższy; kończyny tylne z dobrym i sprężystym wykrokiem dają prawidłowy napęd. Przednia i tylna noga stawiane są do przodu jednocześnie. Grzbiet, więzadła i stawy pozostają stabilne.
SKÓRA:
Dobrze przylegająca na całym ciele.
SZATA:
SIERŚĆ: Powinna być twarda, szorstka i gęsta; składa się gęstego podszerstka i nie za krótkiej okrywy, przylegającej do ciała. Włos okrywowy szorstki, dostatecznie długi, aby ocenić jego strukturę, ani szczeciniasty, ani falisty. Na kończynach włos nie tak twardy, jak na tułowiu. Na wierzchu głowy i uszach sierść krótka. Charakterystyczna jest broda, która nie powinna być całkiem miękka, i krzaczaste brwi, trochę przykrywające oczy.
MAŚĆ:
- Czysto czarna z czarnym podszerstkiem.
- Pieprz i sól.
Celem hodowlanym w odmianie pieprz i sól jest uzyskanie maści w pośrednim odcieniu, jednolicie rozłożonej, z szarym podszerstkiem i dobrze pigmentowaną okrywą koloru pieprzu.
Dozwolone są odcienie od ciemno szarego, żelazistego, po srebrno szary, zawsze z ciemną maską w odcieniu harmonizującym z barwą tułowia. Wyraźne jasne znaczenia na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie : Psy i suki: 45 do 50 cm
Waga : Psy i suki: 14 do 20 kg.
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
W szczególności:
- Głowa zbyt mała lub zbyt duża.
- Ciężka lub okrągła czaszka.
- Zmarszczki na głowie.
- Kufa krótka, wąska lub szpiczasta.
- Zgryz cęgowy.
- Mocno wyrażone policzki lub kości policzkowe.
- Oczy jasne, zbyt duże, okrągłe.
- Uszy nisko osadzone, zbyt długie lub niejednakowo załamane. .
- Luźna skóra na szyi.
- Podgardle. Wątły kark.
- Grzbiet długi, niezwiązany, zapadnięty.
- Grzbiet karpiowaty.
- Spadzisty zad.
- Ogon od nasady skierowany w kierunku głowy.
- Długie łapy.
- Inochód.
- Sierść zbyt krótka, zbyt długa, miękka, falista, kosmata, jedwabista, maść biała lub z białymi albo innymi znaczeniami.
- Brązowy podszerstek.
- U odmiany pieprz i sól: czarna pręga lub siodło na grzbiecie.
- Odchylenie od podanych rozmiarów do 1 cm.
WADY DUŻE:
- Nieprawidłowy wyraz płci (np. psy o suczym wyglądzie).
- Budowa wyraźnie ciężka lub lekka.
- Łokcie wykręcone na zewnątrz.
- Strome kątowanie tyłu.
- Stawy skokowe wykręcone na zewnątrz.
- Odchylenie od podanych wymiarów o 1 do 3 cm.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość, agresja, nadmierna podejrzliwość, nerwowość.
- Widoczna degeneracja budowy.
- Całkowicie odwrócony wyraz płci.
- Wady zgryzu: przodozgryz, tyło zgryz, krzywe szczęki.
- Oczywiste wady budowy, sierści i umaszczenia.
- Odchylenie od podanych wymiarów o więcej niż 3 cm.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być
zdyskwalifikowany.
N.B.:
Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/182.pdf
SZNAUCER ŚREDNI
Pochodzenie
Kiedy w XVIII wieku stada wędrownych szczurów stały się plagą nie do opanowania przez najbardziej nawet waleczne koty, pojawiła się potrzeba znalezienia odważnego psa z zacięciem do polowania, który byłby w stanie sobie z nimi poradzić. Takim psem okazał się niewielki, zamieszkujący na terenie dzisiejszych Niemiec i Szwajcarii, sprytny pinczer stajenny. Był psem ciężko pracującym, towarzyszył dyliżansom pobudzając konie do biegu, ostrzegał przed podejrzanymi typami, a po powrocie do domu pilnował dobytku i wyłapywał żyjące w stajniach gryzonie. To właśnie ten silny, odważny, odporny na zmęczenie i trudne warunki atmosferyczne pies stał się protoplastą dzisiejszego sznaucera średniego. Skrzyżowano go prawdopodobnie ze szpicem wilczastym i którymś z szorstkowłosych terierów. Po pierwszym miał otrzymać umaszczenie, po drugim temperament. Źródła czarnego umaszczenia kynolodzy upatrują w użyciu do reprodukcji black and tan teriera.
Przełomowym momentem w historii sznaucera był 1836 rok, kiedy to dr Ludwik Reichenbach dokonał podziału pinczerów na gładkowłose, wśród których znalazły się dobermany, pinczery średnie i miniaturowe oraz szorstkowłose, zwane później sznaucerami. W 1870 roku po raz pierwszy pinczery szorstkowłose pojawiły się na wystawie kynologicznej na odrębnym ringu, a zwycięzca tej wystawy miał na imię Schnauzer. Jedni twierdzą, że to od niego rasa wzięła swoją nazwę, drudzy uważają, że pojawiła się wcześniej, od niemieckiego die Schnauze - pysk, broda.
W 1895 roku w Kolonii powstał klub hodowców pinczera-sznaucera PSV (Pinscher Schnauzer Verband), przemianowany później na Pinscher Schnauzer Klub, który rozpoczął prace nad planowym doborem hodowlanym, mającym na celu utrwalenie podziału pinczerów na gładko i szorstkowłose. Nieuniknionym tego następstwem był rozpad klubu: w 1907 roku powstał Bavarian Schnauzer Klub, odłączając się definitywnie od klubu pinczera. Przyjęcie nowej nazwy dla pinczera szorstkowłosego miało jeszcze te odrębność podkreślić. Nieco później przyszedł czas na jeszcze jeden podział, tym razem według wielkości. Obok istniejących już sznaucerów średnich zwanych też standardowymi, w roku 1900 pojawiły się sznaucery miniaturowe, a w 1907 roku, jako ostatnie - sznaucery olbrzymy.
W Polsce, podobnie jak w przypadku miniatur i olbrzymów, również sznaucery średnie mamy na bardzo wysokim, światowym poziomie. Potwierdzają to międzynarodowe tytuły zdobywanie na najbardziej prestiżowych wystawach.
Wygląd
Int.Ch.Multi Ch. 2x Vice Zw.Świata Dronas JULES VERNE
Sznaucer średni jest psem o bardzo eleganckiej, harmonijnej budowie i wpisującej się w kwadrat sylwetce, co oznacza, że wysokość psa w kłębie jest praktycznie równa długości tułowia. Ma krótki, dobrze związany, lekko opadający grzbiet, wyraźnie zaznaczony kłąb, głęboką, pojemną klatkę piersiową, krótkie, mocne lędźwie oraz wysoko osadzony, sierpowaty lub szablasty ogon. Dolna linia z umiarkowanie podciągniętą słabizną. Kończyny przednie proste, łokcie nieodstające. Kończyny tylne widziane z tyłu proste, widziane z boku - dobrze kątowane. Śródstopie pionowe do podłoża. Łapy tylne nieco większe od przednich, palce zwarte i wysklepione, pazury czarne.
Mł.Ch.PL Ch.PL.Ro IZET SEEMLY FOR ELFARA Magnum Cordis FCI
Głowa powinna być proporcjonalna do wielkości psa, długa, dość wąska z wyraźnie zaznaczonym stopem, przylegającymi wargami i wyrazistym czarnym nosem. Bez zmarszczek. Długość głowy, mierzona od czubka nosa do guza potylicznego, powinna być równa połowie długości grzbietu, mierzonej od kłębu do nasady ogona. Kufa w kształcie tępego klina. Oczy niezbyt duże, ciemne, owalne. Uszy wysoko osadzone, w kształcie litery V, u nasady stojące, dalej wpół załamane na tej samej wysokości, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki, skierowane do przodu, wewnętrzną krawędzią przylegające do policzków. Szczęki mocne, uzębienie kompletne, zgryz nożycowy. Szyja sucha, bez fałd i luźnej skóry, szlachetnie wygięta, pięknie eksponująca charakterystyczną dla rasy głowę.
Trzy wielkości sznaucerów: miniaturowy, średni i olbrzym
Xiado DECOY ON GIRLS, NORA BLACK Gagatek i WASKEZ z Tartaku
Wszystkie trzy rodzaje sznaucerów mają identyczną budowę anatomiczną. Jeśli za standard przyjąć sznaucera średniego, sznaucer olbrzym powinien być jego powiększoną kopią, natomiast sznaucer miniaturowy możliwie najwierniejszym pomniejszeniem, bez jakichkolwiek oznak karłowatości.
Wysokość w kłębie: psy i suki 45 - 50 cm
Masa ciała: psy i suki 14 - 20 kg
Int.Ch.Multi.Ch.Zwycięzca Świata Szczeniąt 2013 LATHOR Khagrass
Charakter, usposobienie
W momencie powstawania rasy sznaucer został ukształtowany jako pies ciężko pracujący, o bardzo silnej osobowości, niespożytej energii, oraz dużej wytrwałości i odporności na złe warunki atmosferyczne. Zawsze pracował w bardzo bezpośredniej relacji z właścicielem, stąd zapewne wzięło się jego wielkie przywiązanie i potrzeba bliskości człowieka. Sznaucer w żadnym przypadku nie nadaje się do kojca lub jakiegokolwiek innego odosobnienia, bo izolacja całkowicie zniszczy jego psychikę.
Jest to pies bardzo inteligentny, szybko się uczy, jest jednak uparty i samodzielny, a monotonne szkolenie szybko go znudzi. Dlatego też potrzebuje dobrego, doświadczonego przewodnika, który potrafi tak urozmaicić ćwiczenia, żeby bez przerwy utrzymać jego zainteresowanie, w przeciwnym razie pies sam znajdzie sobie zajęcie i odmówi współpracy.
Jest to pies bardzo inteligentny, szybko się uczy, jest jednak uparty i samodzielny, a monotonne szkolenie szybko go znudzi. Dlatego też potrzebuje dobrego, doświadczonego przewodnika, który potrafi tak urozmaicić ćwiczenia, żeby bez przerwy utrzymać jego zainteresowanie, w przeciwnym razie pies sam znajdzie sobie zajęcie i odmówi współpracy.
Int.Ch. Multi.Ch FELICJA Elitesse
Wymaga bardzo spokojnej, ale żelaznej konsekwencji. Trzeba stosować wyłącznie pozytywne metody szkolenia, odpowiednio zachęcony, a potem entuzjastycznie chwalony i nagradzany pies nabiera chęci do pracy. Metody siłowe nie zdadzą egzaminu, bo jeśli ma współpracować, nie może się bać właściciela. Jest psem bardzo trudnym do prowadzenia, ale pracując spokojnie i konsekwentnie można go wszystkiego nauczyć. Natomiast nerwowy, skłonny do gwałtownych reakcji przewodnik będzie miał niewielkie szanse na ułożenie właściwych relacji z psem.
Jego szkolenie trzeba rozpocząć jak najwcześniej i już od szczeniaka przyzwyczajać go do wykonywania poleceń i pokazać mu jaką pozycję zajmuje w domowej hierarchii. Bardzo dobrą metodą jest dość częste powtarzanie wyuczonych komend, bo to nie pozwala psu zapomnieć, że to pan wydaje polecenia, natomiast on je wykonuje. Trzeba jednak unikać rutyny i powtarzania stale tego samego zestawu ćwiczeń, bo pies szybko to rozszyfruje i nie czekając nawet na komendę będzie jak automat wykonywał wszystkie zadania zawsze w tej samej kolejności, żeby szybciej mieć to z głowy i dostać nagrodę.
Int.Ch.Multi.Ch GASSIRA Flavago i Int.Ch.MutiCh.Zw Swiata KHARA Flavago
Są to psy pewne siebie, odważne, opanowane, czasem może trochę zbyt aktywne i hałaśliwe, ale tak jak w innych odmianach sznaucerów, bardzo dużo zależy od wczesnej socjalizacji i starannego wychowania. Znakomite efekty daje grupowe szkolenie w zakresie posłuszeństwa, pies szybciej się uczy, a właściciel prowadzony przez dobrego trenera unika popełniania błędów. Sznaucery średnie pojawiają się również na szkoleniu obrończym, niektóre z nich kończą je nawet na poziome PO III. Jeśli jednak pies przejawia choćby najmniejsze tendencje do agresji, ze szkolenia obrończego należy bezwzględnie zrezygnować. W przypadku realnego zagrożenia z całą pewnością bez chwili zastanowienia instynktownie stanie do obrony, natomiast szkolenie obronne mogłoby skłonność do nadużywania zębów niepotrzebnie rozwinąć.
Sznaucery uwielbiają wyzwania i inspirujące, autentyczne zadania do wykonania. Dlatego też doskonale sprawdzają się w wielu dziedzinach, określanych jako praca w służbie człowieka, w których wymagana jest inteligencja, chęć do pracy i zaangażowanie. Ze względu na znakomity węch wykorzystuje się je w ratownictwie do poszukiwania zasypanych osób a także w służbie celnej do wykrywania narkotyków. Sznaucery znalazły się również wśród psów, które znakomicie sobie radzą z wykrywaniem nowotworów u ludzi.
Sznaucery uwielbiają wyzwania i inspirujące, autentyczne zadania do wykonania. Dlatego też doskonale sprawdzają się w wielu dziedzinach, określanych jako praca w służbie człowieka, w których wymagana jest inteligencja, chęć do pracy i zaangażowanie. Ze względu na znakomity węch wykorzystuje się je w ratownictwie do poszukiwania zasypanych osób a także w służbie celnej do wykrywania narkotyków. Sznaucery znalazły się również wśród psów, które znakomicie sobie radzą z wykrywaniem nowotworów u ludzi.
Int.Ch.Multi Ch.Młodzieżowy Zwycięzca Świata IMPREZA Artax’s Angels
Szata
Sznaucer ma średniej długości, szorstką, dwuwarstwową szatę, składająca się z twardego włosa okrywowego i obfitego, wełnistego podszerstka. Włos okrywowy nie może być ani szczeciniasty, ani falisty. Na sklepieniu czaszki i na uszach sierść jest krótka, na nogach odpowiednio dłuższa i mniej twarda, a na głowie tworzy charakterystyczną dla rasy potężną grzywę i brodę.
Umaszczenie: sznaucer średni występuje w dwóch odmianach kolorystycznych: - czysto czarne z czarnym podszerskiem
- pieprz sól.
Sznaucer wymaga bardzo systematycznej i starannej pielęgnacji, a w szczególności okresowego, systematycznego trymowania. Bez tego sierść zatraci charakterystyczny dla rasy wygląd. Dbałość o jego szatę można powierzyć dobremu groomerowi, ale przy odrobinie zdolności manualnych można równie dobrze poradzić z nią sobie we własnym zakresie.
Więcej na temat pielęgnacji sierści sznaucera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Więcej na temat pielęgnacji sierści sznaucera i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
Mł.Ch.PL Ch.PL.KAJA Gagatek i Int.Ch.Multi Ch.NORA BLACK Gagatek
Zdrowie
Sznaucer średni jest zazwyczaj psem zdrowym i długowiecznym. Jednym z głównych problemów zdrowotnych, jakie mogą się pojawić są alergie skórne. Odpowiedzialne za to są przede wszystkim pasożyty, trzeba więc koniecznie zabezpieczać psa przed pchłami, choćby przy pomocy łatwych do samodzielnego stosowania preparatów typu „spot on”, które aplikuje się wzdłuż grzbietu zwierzęcia. Drugą przyczyną alergii jest przebiałkowanie, którego pierwsze objawy pojawiają się nad ogonem. Problem zazwyczaj ustępuje po podaniu karmy o mniejszej zawartości protein.
Od czasu do czasu mogą wystąpić schorzenia oczu - postępujący zanik siatkówki (PRA) oraz zaćma. W starszym wieku zdarzają się choroby serca i nowotwory. Od kiedy uszy sznaucerów nie są już stojące, łatwiej zatrzymują wilgoć, dlatego też powinno się je systematycznie kontrolować i w miarę potrzeby dla lepszej wentylacji usuwać sierść zarastającą kanał słuchowy. Warto dbać również o higienę zębów, choć problem kamienia nazębnego u sznaucerów średnich pojawia się dużo rzadziej niż u miniaturowych.
Od czasu do czasu mogą wystąpić schorzenia oczu - postępujący zanik siatkówki (PRA) oraz zaćma. W starszym wieku zdarzają się choroby serca i nowotwory. Od kiedy uszy sznaucerów nie są już stojące, łatwiej zatrzymują wilgoć, dlatego też powinno się je systematycznie kontrolować i w miarę potrzeby dla lepszej wentylacji usuwać sierść zarastającą kanał słuchowy. Warto dbać również o higienę zębów, choć problem kamienia nazębnego u sznaucerów średnich pojawia się dużo rzadziej niż u miniaturowych.
Int.Ch.Multi Ch.FLER Adekatos Poland FCI
Do kogo pasuje ten pies ?
Sznaucer średni ma bardzo zbliżone usposobienie do sznaucera miniaturowego, który powstał w wyniku kojarzenia najmniejszych sznaucerów średnich z affenpinczerami. Jest psem obdarzonym niespożytą energią i wielkim temperamentem, radosnym, zawsze gotowym do zabawy. To powoduje, że najlepszym dla niego właścicielem jest osoba prowadząca bardzo aktywny tryb życia, która potrafi zapewnić mu tak intensywny i urozmaicony spacer, by wracał z niego zmęczony i w domowym zaciszu mógł spokojnie doczekać do następnego wyjścia. Taką ma naturę i nie da się tego zmienić, dlatego też ktoś, kto najchętniej cały dzień spędza w domu przed telewizorem lub komputerem, a wyjście na półgodzinny spacer postrzega w kategoriach wyprawy na Spitzbergen, powinien z kupna sznaucera średniego zrezygnować. Nie jest to pies dla domatora, bo oprócz bliskości swojego właściciela, potrzebuje do szczęścia dużo bardzo dobrze zorganizowanej aktywności fizycznej, najlepiej na świeżym powietrzu.
Sznaucer średni ma bardzo zbliżone usposobienie do sznaucera miniaturowego, który powstał w wyniku kojarzenia najmniejszych sznaucerów średnich z affenpinczerami. Jest psem obdarzonym niespożytą energią i wielkim temperamentem, radosnym, zawsze gotowym do zabawy. To powoduje, że najlepszym dla niego właścicielem jest osoba prowadząca bardzo aktywny tryb życia, która potrafi zapewnić mu tak intensywny i urozmaicony spacer, by wracał z niego zmęczony i w domowym zaciszu mógł spokojnie doczekać do następnego wyjścia. Taką ma naturę i nie da się tego zmienić, dlatego też ktoś, kto najchętniej cały dzień spędza w domu przed telewizorem lub komputerem, a wyjście na półgodzinny spacer postrzega w kategoriach wyprawy na Spitzbergen, powinien z kupna sznaucera średniego zrezygnować. Nie jest to pies dla domatora, bo oprócz bliskości swojego właściciela, potrzebuje do szczęścia dużo bardzo dobrze zorganizowanej aktywności fizycznej, najlepiej na świeżym powietrzu.
Idealny sposób na wykorzystanie temperamentu sznaucera.
Zdjęcie hodowli Artax’s Angels
Jest to więc doskonały towarzysz dla osoby, która uprawia dogtrekking. jogging, jeździ na rowerze, lub znajdzie czas i chęć na uprawianie psich sportów, takich jak chociażby flyball lub agility. Problem polega na tym, że sznaucerowi nie wystarczy zaangażowanie mięśni, to nie jest pies, który zadowoli się bieganiem po bieżni treningowej. Jest bardzo inteligentny i potrzebuje zajęcia, które zaangażuje go również umysłowo: to może być np. odnajdywanie schowanego przedmiotu, zaaranżowany w ogrodzie lub na trasie jego spaceru tor przeszkód lub gonitwa i zabawy z innymi psami. W lecie uwielbia pływać, w zimie żaden śnieg nie jest dla niego zbyt wysoki. Kiedy wybiegany i zmęczony wraca do domu, z chęcią ułoży się na kanapie i z głową na kolanach swojego pana zapadnie w głęboki sen. Wystarczy jednak jakikolwiek ruch w okolicy drzwi, by natychmiast z radością zameldował gotowość do wyjścia.
Sznaucer średni jest wspaniałym psem rodzinnym, choć ze względu na żywy temperament dla osób starszych może być męczący i trudny do opanowania. Bardzo przywiązuje się do swoich opiekunów, najchętniej by się z nimi ani na chwile nie rozstawał. Doskonale nadaje się dla rodziny z dziećmi, jest wobec nich bardzo przyjacielski, zareaguje na każdą zachętę do zabawy a w jej braku sam ją zainicjuje. Ze starszymi dziećmi nie ma najmniejszych problemów, natomiast zabawy z młodszymi latoroślami powinny się odbywać zawsze pod opieką dorosłych, żeby rozbawiony pies, którego specjalnością jest skakanie, niechcący nie zrobił im krzywdy. Ma dla nich bardzo dużo wyrozumiałości, ale wszystko ma swoje granice, dzieci koniecznie trzeba nauczyć jak postępować z psem, że nie wolno go drażnić i zaczepiać, zwłaszcza, kiedy odpoczywa w swoim legowisku.
Int.Ch.Multi.Ch GASSIRA Flavago i Int.Ch.MutiCh.Zw Swiata KHARA Flavago
Bardzo istotne jest jak najwcześniejsze ułożenie i wychowanie psa, bo to bardzo ułatwia wzajemne relacje. Już od szczeniaka należy go przyzwyczajać do wykonywania poleceń i przede wszystkim uzmysłowić mu, jaką pozycję zajmuje w rodzinie. Właściciel musi być dla psa niekwestionowanym autorytetem i przywódcą, wówczas bez najmniejszego problemu mu się podporządkuje i raczej nie będzie jego pozycji kwestionował. Raczej, bo typowy sznaucer, zarówno średni jak i olbrzym, to pies z bardzo mocnym charakterem i jeśli tylko wyczuje słabość lub niekonsekwencję swojego pana, może spróbować wypowiedzieć mu posłuszeństwo, a to oznacza początek kłopotów. Dlatego też niemających doświadczenia opiekunów namawiam na zajęcia w psim przedszkolu a potem na kursach posłuszeństwa, bo to pozwoli uniknąć wielu błędów. Zdecydowanie łatwiej jest psa uczyć niż oduczać, a dobrze ułożony sznaucer to naprawdę wspaniały przyjaciel rodziny. Im więcej czasu jesteśmy w stanie mu poświęcić, tym większą będziemy mieć radość i satysfakcję z jego posiadania. Fakt, że tak wiele osób pozostaje wiernych rasie i po stracie jednego sznaucera zastępuje go drugim, jest tego najlepszym dowodem.
Są to psy o wspaniałej psychice, ale do prawidłowego rozwoju potrzebują bardzo dużo kontaktu z człowiekiem. Źle znoszą samotność, choć wcześnie przyzwyczajane, w ostateczności mogą pozostać jakiś czas same w domu. Problemem nie jest lęk przed samotnością, ale nuda spowodowana brakiem zajęcia, a to może wyzwolić skłonności niszczycielskie. Ponieważ sznaucer jest doskonałym stróżem, będzie podczas nieobecności domowników głośno oszczekiwać każdego, kto się pojawi pod drzwiami wystawiając na ciężką próbę nerwy sąsiadów. Ze szczekaniem bywa różnie, zazwyczaj nie są zbyt hałaśliwe, jakkolwiek niektóre osobniki potrafią szczekać z byle powodu. Najlepiej będą się czuły w rodzinie wielopokoleniowej, w której zawsze ktoś jest w domu.
Sznaucer średni może mieszkać w bloku, choć ideałem jest oczywiście dom z ogrodem. Myli się jednak ten kto sądzi, że możliwość pobiegania po niewielkim terenie zastąpi mu spacer. Niestety pozostawiony sam szybko się znudzi, istnieje też ryzyko, że nabierze fatalnego zwyczaju biegania wzdłuż płotu i oszczekiwania każdego przechodnia. W ten sposób nie wyładuje energii, chyba, że w domu jest kilka psów a właściciel porzuci marzenia o kwiatowych rabatach i zamiast nich urządzi solidny tor przeszkód a w lecie niewielką sadzawkę. Ale nawet to nie zwolni go od przynajmniej jednego długiego, atrakcyjnego spaceru dziennie.
Sznaucery doskonale się czują, jeśli są wychowywane w pewnym drylu. Rozpuszczony pies, któremu wszystko wolno, szybko wejdzie właścicielowi na głowę, a skarcony może nawet zareagować agresją. Dotyczy to w dużo większej mierze psów niż suk. Mają silny instynkt terytorialny, dlatego każdego gościa traktują z rezerwą, zanim nie sprawdzą czy można mu zaufać. Z natury nie są agresywne, ale też nie są wobec obcych wylewne, bo uważają, że każdego kto wchodzi na ich teren lepiej mieć na oku. A jeśli ktoś chce się z nimi zaprzyjaźnić, musi na to zasłużyć.
Są to psy o wspaniałej psychice, ale do prawidłowego rozwoju potrzebują bardzo dużo kontaktu z człowiekiem. Źle znoszą samotność, choć wcześnie przyzwyczajane, w ostateczności mogą pozostać jakiś czas same w domu. Problemem nie jest lęk przed samotnością, ale nuda spowodowana brakiem zajęcia, a to może wyzwolić skłonności niszczycielskie. Ponieważ sznaucer jest doskonałym stróżem, będzie podczas nieobecności domowników głośno oszczekiwać każdego, kto się pojawi pod drzwiami wystawiając na ciężką próbę nerwy sąsiadów. Ze szczekaniem bywa różnie, zazwyczaj nie są zbyt hałaśliwe, jakkolwiek niektóre osobniki potrafią szczekać z byle powodu. Najlepiej będą się czuły w rodzinie wielopokoleniowej, w której zawsze ktoś jest w domu.
Sznaucer średni może mieszkać w bloku, choć ideałem jest oczywiście dom z ogrodem. Myli się jednak ten kto sądzi, że możliwość pobiegania po niewielkim terenie zastąpi mu spacer. Niestety pozostawiony sam szybko się znudzi, istnieje też ryzyko, że nabierze fatalnego zwyczaju biegania wzdłuż płotu i oszczekiwania każdego przechodnia. W ten sposób nie wyładuje energii, chyba, że w domu jest kilka psów a właściciel porzuci marzenia o kwiatowych rabatach i zamiast nich urządzi solidny tor przeszkód a w lecie niewielką sadzawkę. Ale nawet to nie zwolni go od przynajmniej jednego długiego, atrakcyjnego spaceru dziennie.
Sznaucery doskonale się czują, jeśli są wychowywane w pewnym drylu. Rozpuszczony pies, któremu wszystko wolno, szybko wejdzie właścicielowi na głowę, a skarcony może nawet zareagować agresją. Dotyczy to w dużo większej mierze psów niż suk. Mają silny instynkt terytorialny, dlatego każdego gościa traktują z rezerwą, zanim nie sprawdzą czy można mu zaufać. Z natury nie są agresywne, ale też nie są wobec obcych wylewne, bo uważają, że każdego kto wchodzi na ich teren lepiej mieć na oku. A jeśli ktoś chce się z nimi zaprzyjaźnić, musi na to zasłużyć.
Int.Ch.Multi Ch.NORA BLACK Gagatek ze swoim przyjacielem
Wobec innych psów są przeważnie tolerancyjne, bardzo dobrze dogadują się również z domowymi zwierzętami. Trzeba się jednak liczyć z możliwością konfliktów, jeśli w domu są dwa samce, a właściciel nad nimi nie panuje. Natomiast na spacerze ze sznaucera średniego wychodzi wielki łowca: myszy i szczury nie mają szans, pogoni również obcego kota lub ptaka. Dlatego też w mieście, a za miastem na otwartym terenie, pies powinien być zawsze na smyczy i nigdy nie wolno go zostawiać bez nadzoru.
Przed podjęciem ostatecznej decyzji o kupnie średniaka potencjalny właściciel powinien uczciwie odpowiedzieć sobie na pytanie, czy jest w stanie zapewnić mu tyle aktywności fizycznej, ile ten pies potrzebuje. Nie ma lepszego kompana do weekendowych wycieczek lub porannego biegania, jeśli więc cała rodzina lubi taki tryb życia, towarzystwo sznaucera będzie dla niej prawdziwą przyjemnością.
Przed podjęciem ostatecznej decyzji o kupnie średniaka potencjalny właściciel powinien uczciwie odpowiedzieć sobie na pytanie, czy jest w stanie zapewnić mu tyle aktywności fizycznej, ile ten pies potrzebuje. Nie ma lepszego kompana do weekendowych wycieczek lub porannego biegania, jeśli więc cała rodzina lubi taki tryb życia, towarzystwo sznaucera będzie dla niej prawdziwą przyjemnością.
Int.Ch.Multi.Ch.Zwycięzca Świata 2013 BOB KHAGRA Flavago (urodzona w hodowli Khagrass)
Zalety i wady
| + doskonały pies do towarzystwa + bardzo przywiązany do właściciela + przyjazny wobec dzieci + inteligentny, szybko się uczy + nadaje się do psich sportów + doskonały stróż i obrońca |
- potrzebuje bardzo dużo ruchu - trudny w szkoleniu - wymaga regularnej pielęgnacji |
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Ciekawostki
OPIS.
Wzorzec rasy FCI
FCI Standard N° 182 / 18.04.2007SZNAUCER
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 06.03.07.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. :
Grupa 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła.
Sekcja 1.1 Pinczery.
Próby pracy nie obowiązują.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Pierwotnie sznaucer wykorzystywany był w Południowych Niemczech jako pies stajenny, doskonale czujący sie w towarzystwie koni, do tępienia gryzoni, w czym sprawdzał się niezawodnie. Nazywany był wówczas szczurołapem (rattler). Gdy w 1895 powstał Klub Pinczera i Sznaucera, psy te rejestrowano jako „szorstkowłose pinczery”.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Średniej wielkości, mocny, raczej krępy niż lekki, szorstkowłosy.
WAŻNE PROPORCJE:
- Sylwetka kwadratowa : wysokość w kłębie niemal równa długości tułowia.
- Długość głowy (mierzona od czubka nosa do guza potylicznego) stanowi połowę długości tułowia (mierzonej od kłębu do nasady ogona).
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Typowy dla sznaucera jest żywy temperament, połączony z łagodnym usposobieniem. Charakteryzuje się łagodnością, chęcią do zabawy i przysłowiowym oddaniem właścicielowi. Kocha dzieci, jest nieprzekupny, czujny, ale nie hałaśliwy. Dobrze rozwinięte narządy zmysłów, inteligencja, łatwość szkolenia, odwaga, wytrzymałość i odporność na złą pogodę i choroby czynią ze sznaucera doskonałego psa rodzinnego, do towarzystwa, i stróża. Ma także cechy niezbędne u psa służbowego.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA
- Czaszka : Mocna, długa, potylica słabo widoczna. Głowa proporcjonalna do rozmiarów psa. Wierzch głowy płaski, bez zmarszczek, linia profilu równoległa do linii grzbietu nosa.
- Stop: Wydaje się znaczny za sprawą obfitych brwi..
TRZEWIOCZASZKA
- Nos: Trufla nosa dobrze rozwinięta, zawsze czarna.
- Kufa: Kształtu tępego klina. Grzbiet nosa prosty.
- Wargi: Czarne, suche i przylegające, także w kącikach.
- Uzębienie: Szczęki mocne, uzębienie kompletne (42 białe zęby zgodnie z wzorem zębowym), zgryz nożycowy , równy i ścisły. Mięśnie policzków dobrze rozwinięte, ale policzki nie są aż tak widoczne, aby zmieniały prostokątny kształt głowy (podkreślony przez brodę).
- Oczy : Średniej wielkości, owalne, skierowane do przodu, ciemne, o żywy wyrazie. Powieki dobrze przylegające.
- Uszy: Wysoko osadzone, wiszące, kształtu litery V, wewnętrzną krawędzią przylegające do
policzków, skierowane do przodu w kierunku skroni. Jednakowo załamane, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki.
SZYJA:
Mocna, dobrze umięśniona, sucha, szlachetnie wygięta, płynnie przechodzi w łopatki, oddaje siłę psa. Skóra przylegająca, bez fałd.
TUŁÓW:
Linia górna: Lekko opada od kłębu ku tyłowi.
Kłąb: Stanowi najwyższy punkt grzbietu.
Grzbiet: Mocny, krótki i dobrze związany.
Lędźwie: Krótkie, mocne i głębokie. Odległość od ostatniego żebra do miednicy na tyle mała, by pies sprawiał wrażenie krótkiego.
Zad: Lekko zaokrąglony, niepostrzeżenia przechodzący w nasadę ogona.
Klatka : Umiarkowanie szeroka, na przekroju owalna, sięga łokcia. Przedpiersie, utworzone przez rękojeść mostka, wyraźne.
Linia dolna i brzuch : Słabizna nie za bardzo podciągnięta, ładne przejście od klatki piersiowej do brzucha.
OGON:
Naturalny, pożądany sierpowaty lub szablasty.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Oglądane z przodu mocne, proste i ustawione nie za blisko siebie;
oglądane z boku – przedramiona proste.
Łopatki: Przylegające do klatki piersiowej i dobrze umięśnione, górnymi krawędziami wystające powyżej kręgów odcinka piersiowego. Jak najbardziej ukośnie ułożone, mniej więcej pod kątem 50 o do linii poziomej.
Ramię: Przylegające do tułowia, mocne i dobrze umięśnione, z łopatka tworzy kąt 95 – 100o.
Łokcie: Przylegające, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramię: Dobrze rozwinięte i umięśnione. Oglądane z przodu i z boku idealnie proste.
Nadgarstek: Mocny.
Śródręcze: Mocne i sprężyste. Oglądane z przodu – pionowe, oglądane z boku – trochę nachylone w stosunku do podłoża.
Łapy : Krótkie, okrągłe, palce zwarte i wysklepione (łapa kocia), opuszki mocne, pazury krótkie, czarne i mocne.
KOŃCZYNY TYLNE: Oglądane z boku – dobrze kątowane , oglądane z tyłu – równolegle,
ustawione nie za blisko siebie.
Udo: Średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.
Staw kolanowy: Nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Podudzie : Długie, mocne, żylaste, przechodzi w mocny staw skokowy.
Staw skokowy: Wyraźnie kątowany, mocny, nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Śródstopie: Pionowe do podłoża.
Łapy : Nieco większe od przednich. Palce zwarte i wysklepione. Pazury krótkie i czarne.
CHODY:
Elastyczne, eleganckie, dziarskie, swobodne i przestrzenne. Wykrok kończyn przednich
możliwie najdłuższy; kończyny tylne z dobrym i sprężystym wykrokiem dają prawidłowy napęd. Przednia i tylna noga stawiane są do przodu jednocześnie. Grzbiet, więzadła i stawy pozostają stabilne.
SKÓRA:
Dobrze przylegająca na całym ciele.
SZATA:
SIERŚĆ: Powinna być twarda, szorstka i gęsta; składa się gęstego podszerstka i nie za krótkiej okrywy, przylegającej do ciała. Włos okrywowy szorstki, dostatecznie długi, aby ocenić jego strukturę, ani szczeciniasty, ani falisty. Na kończynach włos nie tak twardy, jak na tułowiu. Na wierzchu głowy i uszach sierść krótka. Charakterystyczna jest broda, która nie powinna być całkiem miękka, i krzaczaste brwi, trochę przykrywające oczy.
MAŚĆ:
- Czysto czarna z czarnym podszerstkiem.
- Pieprz i sól.
Celem hodowlanym w odmianie pieprz i sól jest uzyskanie maści w pośrednim odcieniu, jednolicie rozłożonej, z szarym podszerstkiem i dobrze pigmentowaną okrywą koloru pieprzu.
Dozwolone są odcienie od ciemno szarego, żelazistego, po srebrno szary, zawsze z ciemną maską w odcieniu harmonizującym z barwą tułowia. Wyraźne jasne znaczenia na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.
WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie : Psy i suki: 45 do 50 cm
Waga : Psy i suki: 14 do 20 kg.
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
W szczególności:
- Głowa zbyt mała lub zbyt duża.
- Ciężka lub okrągła czaszka.
- Zmarszczki na głowie.
- Kufa krótka, wąska lub szpiczasta.
- Zgryz cęgowy.
- Mocno wyrażone policzki lub kości policzkowe.
- Oczy jasne, zbyt duże, okrągłe.
- Uszy nisko osadzone, zbyt długie lub niejednakowo załamane. .
- Luźna skóra na szyi.
- Podgardle. Wątły kark.
- Grzbiet długi, niezwiązany, zapadnięty.
- Grzbiet karpiowaty.
- Spadzisty zad.
- Ogon od nasady skierowany w kierunku głowy.
- Długie łapy.
- Inochód.
- Sierść zbyt krótka, zbyt długa, miękka, falista, kosmata, jedwabista, maść biała lub z białymi albo innymi znaczeniami.
- Brązowy podszerstek.
- U odmiany pieprz i sól: czarna pręga lub siodło na grzbiecie.
- Odchylenie od podanych rozmiarów do 1 cm.
WADY DUŻE:
- Nieprawidłowy wyraz płci (np. psy o suczym wyglądzie).
- Budowa wyraźnie ciężka lub lekka.
- Łokcie wykręcone na zewnątrz.
- Strome kątowanie tyłu.
- Stawy skokowe wykręcone na zewnątrz.
- Odchylenie od podanych wymiarów o 1 do 3 cm.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość, agresja, nadmierna podejrzliwość, nerwowość.
- Widoczna degeneracja budowy.
- Całkowicie odwrócony wyraz płci.
- Wady zgryzu: przodozgryz, tyło zgryz, krzywe szczęki.
- Oczywiste wady budowy, sierści i umaszczenia.
- Odchylenie od podanych wymiarów o więcej niż 3 cm.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być
zdyskwalifikowany.
N.B.:
Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/182.pdf
_58.jpg)
Prawa autorskie
Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!