Rasy psów

Wybierz inną rasę

OWCZAREK PIKARDYJSKI

Pochodzenie

Owczarek pikardyjski jest jednym z najstarszych owczarków francuskich, blisko spokrewnionym z briardem i bauceronem. Do Francji został prawdopodobnie sprowadzony przez Celtów, choć inne źródła podają, że jest potomkiem owczarków szorstkowłosych, które kiedyś występowały w całej północno-zachodniej Europie. Wiadomo natomiast, że już w XVIII wieku towarzyszył pasterzom owiec w rejonie Pas de Calais na północy Francji. Żył na niewielkich farmach, pilnując zwierząt gospodarskich oraz dobytku właścicieli. Aktywnie wspomagał przemytników tytoniu oraz wyrobów pasmanteryjnych, działających na francusko belgijskiej granicy. Na grzbiecie przenosił towary zyskując duże uznanie, ponieważ dzięki swojej inteligencji potrafił skutecznie unikać tropiących ich celników. Co ciekawe, służby celne również bardzo wysoko ceniły zdolności oraz pracowitość pikardyjczyków i chętnie wykorzystywały je do walki z przemytnikami.

Mimo, że już na średniowiecznych obrazach pojawiają się psy łudząco podobne do dzisiejszego owczarka pikardyjskiego, pierwsza wzmianka o rasie pochodzi dopiero z 1899 roku. Wprawdzie już rok wcześniej, w 1898 roku, został powołany do życia Klub Owczarków Francuskich, ale w tym czasie skupiał on wyłącznie właścicieli briardów i beauceronów. Kiedy na wystawie w Amiens po raz pierwszy na ring weszło 12 owczarków pikardyjskich, sędzia stanowczo odmówił ich oceny. Wśród obserwatorów też niewiele osób się nimi interesowało, z powodu ich mało efektownego, rustykalnego wyglądu. Miłośników rasy to jednak nie zniechęciło i postanowili wystawiać je w konkursach sprawnościowych psów obronnych oraz stróżujących, co okazało się bardzo dobrym posunięciem, bo nie pozwoliło o nich zapomnieć. W 1922 roku powstał pierwszy wzorzec rasy, w 1925 roku uznał ją francuski Związek Kynologiczny, natomiast na oficjalne uznanie przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) trzeba było czekać aż do 1955 roku.

Pomimo dużych strat spowodowanych obydwiema wojnami światowymi, owczarki pikardyjskie przetrwały. Od wyginięcia uchronili je miłośnicy rasy, których urzekło ich wspaniałe, wesołe usposobienie. Ruszyli na poszukiwanie ocalałych z pożogi wojennej psów, którym udało się przeżyć na różnych farmach i przywieźli je do Pikardii, kolebki rasy. Rozpoczęli planową hodowlę, niezbędną, żeby odbudować pogłowie rasy. Niestety, mimo wielu zalet, pikardyjczykom nigdy nie udało się zdobyć większej popularności, dziś żyją głównie w swoim ojczystym kraju i to w niewielkiej ilości. Również na świecie jest ich bardzo mało, w całej Europie żyje 3500 owczarków pikardyjskich, w Ameryce tylko 350. W Polsce do 2009 roku nie było ani jednego. Obecnie jest zaledwie jedna hodowla, za którą trzymamy kciuki, bo jest to rasa warta zainteresowania.
 
 MALIK from no regret  i Ch.PL JADORE Du Courant D’ère. Zdj. Marie Mignolet

Wygląd

Owczarek pikardyjski z wyglądu przypomina gryfona, a wzrostem owczarka niemieckiego. Ma bardzo charakterystyczną, dumnie noszoną, proporcjonalną głowę, ozdobioną obfitymi brwiami i wąsami. Oczy średniej wielkości, owalne, ich barwa zależy od koloru owłosienia. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, stojące, szerokie u podstawy, na czubku lekko zaokrąglone. Nos duży, czarny, o rozwartych nozdrzach. Grzbiet nosa prosty, kufa mocna, nie za długa i nie za ostro zakończona. Wargi cienkie, przylegające, szczęki mocne, uzębienie pełne, zgryz nożycowy.

Pikardyjczyk jest psem solidnie zbudowanym i umięśnionym, eleganckim zarówno w ruchu jak i postawie. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego jest nieco większa od wysokości psa w kłębie, odległość od podłoża do łokcia, równa połowie wysokości w kłębie. Suki są zazwyczaj nieco dłuższe od psów. Grzbiet prosty, lędźwie mocne, zad lekko opadający. Klatka piersiowa sięga łokci, brzuch lekko podciągnięty. Ogon długi, w spoczynku opadający, sięgający stawu skokowego, z lekkim zakrzywieniem na końcu. W ruchu może być noszony nieco wyżej, ale nigdy zawinięty ponad grzbietem.

Kończyny przednie oglądane z przodu oraz boku proste, łopatki długie, skośnie ustawione. Łokcie przylegające, przedramię proste, dobrze umięśnione, łapy mocne i zwarte. Kończyny tylne oglądane z tyłu równoległe. Uda długie, dobrze umięśnione, staw kolanowy mocny, staw skokowy umiarkowanie kątowany, śródstopie pionowe. Łapy zaokrąglone, pazury krótkie, ciemne. Opuszki mocne. Ruch swobodny, wydajny. Warto podkreślić, że mimo kilku zmian wzorca, jest to jedna z nielicznych ras, której nikt na siłę nie próbował poprawiać, dzięki czemu pies zachował rustykalny wygląd i pasującą do jego charakteru, naturalną elegancję.
  
Wysokość w kłębie: psy 60 - 65 cm, suki 55 - 60 cm. Tolerancja: +/- 1 cm.
Masa ciała: wzorzec rasy nie precyzuje. Orientacyjnie: psy 25-30 kg. Suki 19-23 kg.
 

Ch.PL JADORE Du Courant  D’ère. Wł.hod. Les Vedettes de Notre Jardin
 

Charakter, usposobienie

Owczarek pikardyjski jest psem wybitnie użytkowym. Nie tylko potrafi pilnować i zaganiać stado, ale również chronić je przed drapieżnikami. Dziś, kiedy pasterstwo ograniczyło się do niektórych krajów, przedstawiciele tej rasy z dużym powodzeniem występują w roli psów rodzinnych oraz do towarzystwa. Potrafią również bronić swojej rodziny, są bardzo odważne i wytrzymałe. Mają typowy charakter psów pasterskich, są inteligentne, potrzebują dużej ilości ruchu, interesującego zajęcia i co najważniejsze, bliskości człowieka, któremu chcą służyć.

Młody owczarek pikardyjski ma niespożyte pokłady energii, choć z reguły jest spokojniejszy od pozostałych psów pasterskich. Ma wspaniały, ale nie zawsze łatwy charakter, jest niezależny i lubi mieć decydujące zdanie. Żeby wydobyć jego najlepsze cechy, niezbędna jest bardzo wczesna, staranna socjalizacja oraz żelazna konsekwencja w wychowaniu. Punktem wyjścia jest zdobycie zaufania psa, bez tego nie ma co liczyć na sukces. Zanim zdecyduje się wykonać polecenie, musi je dobrze zrozumieć, rozważyć i wiedzieć dlaczego ma to zrobić. Nie lubi działań pozorowanych i bezmyślnego wykonywania w kółko tych samych komend, dlatego znacznie lepiej radzi sobie w autentycznych sytuacjach życiowych niż w konkursach sprawnościowych. Silne przywiązanie do przewodnika znacznie ułatwia szkolenie, ponieważ dla psa jedną z najwyżej cenionych nagród jest jego pochwała oraz ekspresyjnie okazana radość. Natomiast niesłusznie skarcony, obraża się i odmawia współpracy.

Choć nie jest entuzjastą wykonywania zadań z zakresu posłuszeństwa, warto z nim pójść na szkolenie starając się je jak najbardziej urozmaicić, bo wspólna praca jest najlepszą okazją do nawiązania bliskiej, przyjacielskiej relacji z psem i zbudowania autorytetu właściciela. Jest też doskonałym punktem wyjścia do szkolenia obronnego, które owczarkom pikardyjskim nie sprawia najmniejszej trudności. W okresie międzywojennym wykorzystywano je przecież do pracy w policji oraz służbach celnych, a w czasie II wojny światowej bardzo dobrze radziły sobie jako psy łącznikowe i ratownicze. Dzisiaj z powodzeniem bronią swojego domu a złodziej, który ich nie docenia, popełnia poważny błąd. Pomimo, że nie ma imponującej postury i sam nigdy nie rwie się do konfrontacji, jeśli zajdzie taka potrzeba, zawsze stanie w obronie swojej rodziny.
 
 szczeniak z hodowli Les Vedettes de Notre Jardin

Szata

Owczarek pikardyjski ma szorstką, twardą, suchą w dotyku sierść, o długości około 5-6 cm, równą na całym ciele, łącznie z ogonem, podszytą delikatnym, bardzo obfitym i nieprzemakalnym podszerstkiem. Jest to szata, która bardzo skutecznie chroni psa przed deszczem i chłodem, a ponadto nadaje mu charakterystyczny, rustykalny wygląd. Na całym ciele sprawia wrażenie kosmatej i zmierzwionej, ale w żadnym przypadku nie może być kręcona. Za to na nogach przeważnie jest prosta i wyraźnie krótsza.


Umaszczenie:

płowe, płowe z szarym nalotem, pręgowane oraz szare w ciemnych odcieniach. Wzorzec dopuszcza niewielkie białe znaczenia na przedpiersiu i palcach, natomiast duże białe plamy stanowią poważną wadę. 

Sierść owczarka pikardyjskiego nie wymaga żadnych, specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, co uważa się za jedną z największych zalet tej rasy.

Więcej na temat pielęgnacji owczarka pikardyjskiego i przygotowania go do wystaw - kliknij tutaj
 

Zdrowie

Owczarek pikardyjski jest psem zdrowym, wyjątkowo odpornym na złe warunki atmosferyczne. Nie są znane choroby dziedziczne, na które byłby szczególnie podatny. Jak u większości dużych ras, zdarzają się czasem przypadki dysplazji stawu biodrowego, rzadziej łokciowego. Jeśli pies ma się prawidłowo rozwijać, w okresie wzrostu trzeba starannie unikać nadmiernie obciążających ćwiczeń, takich jak biegi po schodach, skoki, oraz długotrwały wysiłek bez odpoczynków.

U psów tej rasy pojawiają się czasem choroby oczu, dlatego psy i suki wykorzystywane w hodowli powinny być przebadane pod kątem ich nosicielstwa, żeby nie dopuścić do dziedziczenia wadliwego genu. U suk już na początku porodu może wystąpić atonia macicy (brak skurczów porodowych), co powoduje, że przyjście na świat szczeniąt wymaga pomocy weterynarza. Warto również pamiętać, że niektóre psy tej rasy wykazują nadwrażliwość a nawet nietolerancję na środki używane do narkozy. Jeżeli więc pies wymaga przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego, trzeba koniecznie poinformować o tym lekarza weterynarii, który będzie go wykonywał. Owczarki pikardyjskie są długowieczne, żyją średnio 12 do 15 lat.
 

Do kogo pasuje ten pies ?

Owczarek pikardyjski jest bardzo odważnym, zrównoważonym psem, lubiącym aktywny tryb życia. Ponieważ dziś rzadko ma możliwość wykonywania pracy, do której został stworzony, przystosował się do nowych warunków i z takim samym zaangażowaniem pełni rolę stróża, obrońcy, psa rodzinnego i do towarzystwa. Może mieszkać nawet w niedużym mieszkaniu, ale jego żywiołem jest przestrzeń i możliwość wyładowania energii na otwartym terenie. Potrzebuje dużo inspirujących zajęć i lubiącego sportowy tryb życia opiekuna, który potrafi sprostać tym wymaganiom. Mimo, że aktywność ma w genach, nie jest psem nadpobudliwym i nie szczeka bez potrzeby. Bez problemu potrafi przystosować się do trybu życia swojej rodziny pod warunkiem, że zapewni mu w zamian coś, co pozwoli mu rozładować energię i zaspokoić potrzebę wysiłku fizycznego i umysłowego.
  

Rodzeństwo LEA i LUCYFER Les Vedettes de Notre Jardin.
Wł. hod. Les Vedettes de Notre Jardin
 
Nie musi być w nieustannym ruchu, bo jak przystało na psa pasterskiego, lubi dzielić swój dzień na czas pracy i czas odpoczynku. Wówczas w domu jest spokojny i nie ma obawy, że rozniesie mieszkanie, za to przynajmniej jeden spacer dziennie powinien być w miarę długi i urozmaicony. Jeśli do tego w czasie weekendu wyjedzie z rodziną za miasto, gdzie może wyładować energię, biegać obok swojego pana lub przy rowerze, aportować, pływać lub uprawiać jakiś sport, będzie się czuł spełniony i szczęśliwy. Po powrocie do domu stanie się znów idealnym psem rodzinnym, bezgranicznie oddanym swemu panu, chodzącym za nim krok w krok. Choć z przyjemnością wyciągnie się obok niego na kanapie, już wkrótce z niecierpliwością zacznie wyczekiwać wyjścia na spacer lub kolejnej wyprawy na łono natury.

Jest bardzo miłym psem, szukającym bliskości człowieka, mocno związanym z opiekunami. Najchętniej nie odstępował by ich ani na krok. Nie lubi zostawać sam w domu, dlatego jeśli będzie taka potrzeba kiedy właściciele pójdą do pracy, trzeba go do tego od pierwszego dnia przyzwyczajać. Zdecydowanie najlepiej będzie się czuł w rodzinie wielopokoleniowej, w której zawsze ktoś jest w domu. Ponieważ ma silnie zakodowany instynkt terytorialny, potrafi z poświęceniem bronić swojego domu, dlatego wypuszczając go do ogrodu trzeba pamiętać, że furtka musi zawsze być zamknięta, a teren starannie ogrodzony.

Owczarek pikardyjski ma nadzwyczajny stosunek do dzieci, jest wobec nich wyjątkowo cierpliwy, opiekuńczy i zawsze skory do zabaw. Z pewnością się nie odgryzie, jeśli dziecko niechcący sprawi mu ból, tym niemniej jako żelazną zasadę należy przyjąć, że psa z małym dzieckiem nigdy nie wolno zostawiać bez obecności dorosłych. Trzeba także nauczyć dzieci jak trzeba postępować z psem, żeby nie zrobić mu krzywdy.
 

Zdjęcie hodowla Les Vedettes de Notre Jardin

Jest niezawodnym stróżem i obrońcą, co często wiąże się z tym, że w stosunku do obcych jest raczej nieufny i potrzebuje trochę czasu, żeby obdarzyć kogoś swoim zaufaniem. Sam nigdy pierwszy nie zaczepi, natomiast zaczepiony może odpowiedzieć agresją, zwłaszcza jeśli uzna, ktoś zagraża jego rodzinie. Dlatego powinien mieć właściciela, który go dobrze wychowa i wyszkoli, a w razie potrzeby potrafi nad nim zapanować.

Jeśli został prawidłowo socjalizowany i przyzwyczajony do obecności psów, będzie się wobec nich zachowywał przyjaźnie. To samo dotyczy innych zwierząt. Bez problemu zaakceptuje ich obecność w swoim domu. Na spacerze nie ma zwyczaju zaczepiania psów, nie wdaje się w potyczki, nie daje się też zbyt łatwo sprowokować. Natomiast nie zawaha się ani przez moment i stanie do obrony, jeśli jakiś pies zaatakuje jego samego lub jego opiekuna. Właściciel musi sobie zdawać sobie sprawę z tego, że jako pies pasterski jest bardzo samodzielny, zdolny do podejmowania decyzji i szybki w działaniu i umieć przewidzieć jego reakcję i jeśli trzeba w porę go wyhamować.

W domu jest bardzo spokojny, wystarczy jednak wypuścić go na dwór, by natychmiast pokazał co potrafi. Nie można ani na chwilę spuścić go z oczu bo może pogonić za pierwszym napotkanym psem lub leśną zwierzyną. Nie wystarczy mu nawet długi, ale nudny spacer, dopiero w połączeniu z bieganiem, aportowaniem lub zabawą w psim parku z innymi psami jego energia zostanie odpowiednio ukierunkowana a on sam szczęśliwy i wybiegany. Bardzo dobrze sprawdza się w psich sportach, takich jak np. agility, obedience, tropienie, a także obrona. Podczas takich zajęć ma to, co najbardziej lubi - zadanie do wykonania.

Rodzeństwo LEA i LUCYFER Les Vedettes de Notre Jardin.
Wł. hod. Les Vedettes de Notre Jardin

Nie da się zrobić z niego domatora, bo prędzej czy później da swojemu panu do zrozumienia, że takiego spędzania czasu nie akceptuje. Nie można również ograniczyć jego energii, ale można ją odpowiednio ukierunkować. Ma bardzo dużo możliwości, zaakceptuje każdy rodzaj sportu lub formę aktywności, którą jego opiekun wybierze, lub której podoła. Jeśli do tego zdobędzie jego zaufanie, nauczy się przekazywać polecenia tak, żeby je rozumiał a za ich wykonanie nagrodzi i pochwali, pies zrobi dla niego wszystko. Pikardyjczyk wymaga konsekwentnego, spokojnego i przyjacielskiego  opiekuna, któremu łatwo nie puszczają nerwy, nie ulega emocjom i nie krzyczy. Zwolennik musztry i trzymania psa silną ręką, lepiej niech z posiadania psa tej rasy zrezygnuje. 

Zalety i wady

+ doskonały pies pasterski
+ doskonały stróż
+ inteligentny, aktywny
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ opiekuńczy wobec dzieci
+ mało szczeka
+ nadaje się do psich sportów
  - wymaga bardzo dużo ruchu i zajęć
- bywa uparty
- źle znosi samotność

 

Jak znaleźć dobra hodowlę ?   

  • Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
  • Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się za pomocą Formularza kontaktowego do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny


Wzorzec rasy FCI

Wzorzec FCI nr 176/04.08.2010 
OWCZAREK PIKARDYJSKI
BERGER DE PICARDIE
KRAJ POCHODZENIA
: Francja
DATA PUBLIKACJI OBECNEJ WERSJI WZORCA: 04.11.2008
UŻYTKOWOŚĆ : Pies pasterski i stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI :
Grupa I: Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1: Psy pasterskie.
Obowiązują próby pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Owczarek pikardyjski to rasa o bardzo starym pochodzeniu. Zapewne nie pochodzi z Pikardii; wydaje się prawdopodobne, że jest potomkiem szorstkowłosych owczarków, występujących niegdyś w całej północnozachodniej Europie. Po raz pierwszy psy te były oceniane, razem z briardami i beauceronami, na wystawie w roku 1863. Za odrębną rasę uznano je w roku 1898, a w 1922 Paul Megnin napisał jej wzorzec. Ostatecznie owczarek pikardyjski uznany został w 1925 roku. Rasa pozostawała w stagnacji aż do okresu po II Wojnie Światowej, kiedy to grupa entuzjastów podjęła starania, aby odszukać typowe psy w Pikardii. Po wielu latach, podczas których klub rasy nie mógł doczekać się oficjalnego ustania, nastąpiło to w roku 1955, dzięki staraniom Roberta Mantenota. Nowy wzorzec zatwierdzony został w 1964 roku, a obecny jest dziełem J.C.Larive, Przewodniczącego Klubu, w współpracy z R.Triquet.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies średniej wielkości, mocny, dobrze umięśniony, ale nie ciężki i harmonijnie zbudowany. Elegancki zarówno w postawie, jak i w ruchu. Wyraz inteligentny, żywy, bystry; charakterystyczny, „rozczochrany” wygląd.
WAŻNE PROPORCJE:
Owczarek pikardyjski jest psem średnich, naturalnych proporcji. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego jest nieco większa od wysokości w kłębie (5 – 8%), suki są zazwyczaj nieco dłuższe od psów. Kufa i mózgoczaszka jednakowej długości. Odległość od podłoża do łokcia równa połowie wysokości w kłębie
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Temperament wyrównany, bez agresji, nerwowości czy lękliwości. Pies jest karny i nieustraszony. Dzięki tym cechom charakteru bez trudu wykonuje swą pracę – zaganianie i obronę stad owiec. Jest także bardzo dobrym stróżem i świetnym psem do towarzystwa, doskonale sprawdzającym się przy dzieciach.
GŁOWA:
Niezbyt masywna, proporcjonalna w stosunku do wielkości psa. Sucha i wyraźnie rzeźbiona, w żadnym razie nie może wyglądać na zaostrzoną. Na jej wygląd w dużym stopniu wpływają wyraźne brwi (około 4 cm długości, nie powinny zakrywać oczu), broda i wąsy. Mózgoczaszka:
Czaszka: oglądana z przodu nie jest płaska, lecz lekko wypukła, z niewielkim wklęśnięciem pośrodku.
Stop: ledwie zaznaczony, usytuowany w równej odległości od czubka nosa i guza potylicznego.
Trzewioczaszka:
Nos: Duży, zawsze czarny, o rozwartych nozdrzach.
Kufa: mocna i nie za długa, ani ostro zakończona. Grzbiet nosa prosty. Niewielka broda i wąsy.
Policzki: umiarkowanie zaokrąglone.
Wargi: cienkie i przylegające.
Uzębienie: szczęki mocne, zgryz nożycowy, uzębienie kompletne,
Oczy: nie skośne, średniej wielkości, owalne, nie wypukłe, ciemne, stonowane z umaszczeniem, ale nigdy nie jaśniejsze od orzechowych.
Uszy: średniej wielkości, szerokie u podstawy, wysoko osadzone, stojące, czubek lekko zaokrąglony; tolerowana jest niewielka asymetria w noszeniu uszu.
SZYJA: Mocna i dobrze umięśniona, dobrej długości, w ruchu uniesiona i wyraźnie wyróżniająca się w sylwetce, głowa noszona dumnie.
TUŁÓW:
Kościec mocny, ale nie ciężki, suche umięśnienie.
Grzbiet: prosty.
Lędźwie: mocne.
Zad: lekko i łagodnie opadający.
Klatka piersiowa: sięga łokcia, ale nie niżej. Jej obwód, mierzony tuż za łokciami, jest większy od 1/5 od wysokości w kłębie. Żebra wysklepione w górnej części, stopniowo spłaszczają się ku mostkowi.
Linia dolna i brzuch: lekko podciągnięte.
OGON:
Długi. Pokryty włosem, długość włosa jak na tułowiu. W spoczynku ogon powinien sięgać stawu skokowego; opada prosto, z lekkim zakrzywieniem na końcu. W ruchu ogon może być noszony nieco wyżej, jednak nigdy ponad grzbietem.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Oglądane z przodu i z boku – proste.
Łopatki: długie i ustawione skośnie.
Łokcie: przylegające.
Przedramię: proste i dobrze umięśnione.
Łapy: okrągłe i zwarte.
Kończyny tylne:
Oglądane z tyłu równoległe, oglądane z boku proste.
Uda: długie i dobrze umięśnione.
Staw kolanowy: mocny.
Staw skokowy: umiarkowanie kątowane, nie ustawione ani beczkowato, ani zbyt wąsko. Śródstopie: pionowe.
Łapy: Zaokrąglone i krótkie, zwarte, wysklepione.
Pazury krótkie i mocne, ciemne. Brak wilczych pazurów i dodatkowych palców. Opuszki mocne.
CHODY:
Ruch swobodny i elastyczny, sprawia wrażenie zarówno eleganckiego, jak i niezmordowanego.
SZATA:
Sierść: szorstka, półdługa, w dotyku sucha, długości 5- 6 cm , jednakowej długości na całym ciele i ogonie. Podszerstek obfity i delikatny.
Maść: płowa, płowa z szarym nalotem, pręgowana i szara w ciemnych odcieniach. Duże białe znaczenia niedopuszczalne, małe białe plamki na piersi i palcach dopuszczalne.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy: 60 – 65 cm, suki: 55 – 60 cm. Tolerancja: +/- 1 cm.
WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
WADY DUŻE:
• brak dwóch zębów z wyjątkiem dolnych P4 (P1 nie są brane pod uwagę)
• odwrócone nożyce bez utraty kontaktu siekaczy
• bardzo jasne oczy
• ogon zbyt krótki lub zakręcony nad grzbietem
• sierść z tendencją do loków, płasko przylegająca, krótsza niż 4 cm lub dłuższa niż 7 cm, wełnista.
• wyraźnie zła postawa kończyn, w szczególności iksowaty tył.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• agresja lub wyraźna lękliwość
• niedostatki typu
• przodozgryz lub tyło zgryz z utrata kontaktu siekaczy
• brak dwóch P4 lub więcej jak dwóch innych zębów (P1 nie są brane pod uwagę)
• oko porcelanowe lub żółte
• uszy niestojące
• ogon szczątkowy, brak ogona
• maść czarna, biała, arlekin lub łaciata, nadmiar bieli na piersi, całe białe łapy, biel gdziekolwiek na tułowiu.
• wielkość poza tolerowanym limitem; wysokość 67 cm dla psa i 62 cm dla suki może być tolerowana jedynie u osobników wybitnych.
UWAGA: Samce powinny mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/176.pdf


Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!

E-mail: *
Treść: *

Prawa autorskie

Wszystkie ma- teriały publiko- wane w tym serwisie są chronione pra- wami autor- skimi. Kopiowanie całości lub części jest zabronione.
Projekt i wykonanie: Blueprint
Wszelkie prawa zastrzeżone dla piesporadnik.pl 2024
PiesPoradnik.pl ul. Grunwaldzka 487 B 80-309 Gdańsk

Zakaz kopiowania - wszystkie teksty, zdjęcia i materiały graficzne publikowane w tym portalu są chronione prawem autorskim i nie mogą być kopiowane.