Pochodzenie

Wyżeł niemiecki krótkowłosy jest jednym z najpopularniejszych wyżłów kontynentalnych. Ma długą historię, sięgającą czasów, gdy w krajach śródziemnomorskich polowano na ptactwo przy użyciu sieci. Polegało to na tym, że pies niepostrzeżenie zbliżał do siedzących ptaków, wystawiał je, a myśliwi podchodzili i narzucali na nie sieć. Tak polowano na przepiórki i kuropatwy a zadaniem psa było jedynie wskazanie miejsca ich żerowiska.

Kiedy pojawiły się strzelby i zaczęto strzelać do ptaków w locie, przed psami stanęły nowe zadania: musiały nie tylko wystawić, ale również po strzale odnaleźć ptaka i przynieść go myśliwemu. W ten sposób wyżły stały się bardzo wszechstronnymi psami myśliwskimi, znanymi i cenionymi już nie tylko w krajach śródziemnomorskich, ale również we Francji i Niemczech.
 

 

Przełomowym momentem w hodowli wyżła niemieckiego był 1897 rok, kiedy to pojawiła się „Księga hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego” opracowana pod kierunkiem księcia Albrechta de Solms- Braunfelda. Przedstawiono w niej charakterystykę rasy, zasady oceny cech morfologicznych oraz podstawowe metody przeprowadzania prób pracy. Dzieło to stanowiło wytyczne dla hodowli wyżła niemieckiego. Nie bez znaczenia był fakt, że książę był właścicielem pięknych posokowców i pointerów sprowadzonych z najlepszych angielskich hodowli, które niewątpliwie przyczyniły się do uszlachetnienia sylwetki wyżła niemieckiego. Dzięki odpowiedniej selekcji hodowlanej stał się psem lżejszym, bardziej eleganckim, o wyrównanym typie i ustalonej dziedziczności. Szybko zyskał ogromną popularność, był i jest do dziś bardzo ceniony nie tylko w Niemczech, ale również w Polsce.
 

Wyżeł niemiecki krótkowłosy jest dużym, ale nie ciężkim psem o eleganckiej, sportowej sylwetce. Ma krótki, równy grzbiet, raczej głęboką niż szeroką klatkę piersiową, dobrze umięśnione kończyny i nisko noszony ogon, który może być uniesiony do poziomu grzbietu, jeśli pies jest czymś zainteresowany. Głowa sucha, szlachetna osadzona na dobrze umięśnionej szyi. Oczy średniej wielkości, brązowe, o przyjaznym spojrzeniu. Uszy wysoko osadzone, średniej długości, szerokie, zaokrąglone na końcach, płasko przylegające do policzków.
 

Wysokość w kłębie: psy: 62 - 66 cm, suki: 58 - 63 cm
Masa ciała: psy 25 - 32 kg, suki 20 - 27 kg.
 

Wyżeł niemiecki został stworzony jako znakomity, bardzo wszechstronny pies myśliwski i pozostał nim do dziś. Doskonale sprawdza się w polowaniu nie tylko na dzikie ptactwo, ale na każdą, w tym również grubą zwierzynę. Może pracować i w lesie i w wodzie. Jest psem pełnym inicjatywy i energii, potrzebującym dużo ruchu i różnorodnych zadań do wykonania. Najlepiej czuje się u boku myśliwego, choć dziś z dużym powodzeniem wykorzystywany jest przez służby celne do wykrywania narkotyków. Jest psem dość upartym, o silnym charakterze, który wymaga odpowiedniego szkolenia. Jest inteligentny i uczy się szybko, jeśli tylko jest prowadzony łagodnie, ze spokojem, ale i żelazną konsekwencją.
 

Wyżeł niemiecki krótkowłosy ma krótką, gęstą oraz twardą w dotyku sierść, która pokrywa całe ciało, łącznie z podbrzuszem. Na głowie i uszach włos jest bardziej delikatny, cieńszy i krótszy, na spodzie ogona nieco dłuższy. Skóra przylegająca, pozbawiona fałdów i zmarszczek.

Umaszczenie może być bardzo różnorodne:

• brązowe bez plam i znaczeń,
• brązowe z bardzo niewielkimi białymi lub biało cętkowanymi znaczeniami na piersi i nogach,
• ciemne dereszowate z całkowicie brązową głową oraz brązowymi łatami i cętkami, przy czym na zewnętrznej stronie tylnych kończyn oraz na końcu ogona sierść może być jaśniejsza. Przy tym umaszczeniu spotyka się na głowie drobne cętki.
• jasne dereszowate z brązową głową i brązowymi łatami lub nakrapianiem, albo też bez łat. Przy takim umaszczeniu dominująca jest sierść biała i psy są jaśniejsze
• białe z brązowymi łatami i/lub cętkami
• czarne w miejsce brązu, z wszystkimi wyżej wymienionymi wariantami, przy czym dopuszcza się żółte podpalanie.

Pielęgnacja sierści sprowadza się do regularnego szczotkowania oraz niezbyt częstych kąpieli, wtedy, kiedy pies jest brudny i jego sierść wydziela niezbyt miły zapach. Częstej kontroli i ewentualnie czyszczenia wymagają jego uszy.

Więcej na temat pielęgnacji wyżła krótkowłosego i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj
 

Wyżeł niemiecki jest psem zdrowym i dość odpornym na złe warunki atmosferyczne. Żyje długo, nierzadko nawet 16 lat. W czasie mrozów nie powinien jednak zbyt długo pozostawać na dworze, bo zmarznie.

Wprawdzie polski regulamin hodowlany nie nakłada na właścicieli suk i reproduktorów tej rasy obowiązku przeprowadzania badań w kierunku dysplazji, jednak odpowiedzialny hodowca powinien je zrobić.
 

Wyżeł niemiecki krótkowłosy jest przede wszystkim psem dla myśliwego, lub dla osoby lubiącej aktywny, sportowy tryb życia. Nadaje się na psa rodzinnego, bo jest spokojniejszy i bardziej przyjazny niż wyżeł niemiecki szorstkowłosy, ale wymaga wczesnej socjalizacji i odpowiedniego szkolenia. Lubi dzieci, jest wobec nich delikatny, wyrozumiały i zawsze skory do wspólnej zabawy.

Najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem. Nie nadaje się do mieszkania w bloku, dorasta późno, a w młodym wieku, zanim stanie się bardziej stateczny, może przestawić całe mieszkanie. Nie wystarczy mu spacer po osiedlowym trawniku, potrzebuje otwartej przestrzeni, bo dopiero odpowiednio wybiegany będzie miłym spokojnym domownikiem. Ma potrzebę wolności i przestrzeni, poza domem musi być zawsze na smyczy, bo wystarczy, że poczuje jakiś interesujący wiatr, żeby ruszył w poszukiwaniu przygód. Przed podjęciem decyzji o kupnie wyżła niemieckiego trzeba się wiec mocno zastanowić, bo jest to wprawdzie wspaniały pies, ale z całą pewnością nie dla każdego.
 

Historia wyżła niemieckiego krótkowłosego sięga okresu, gdy szczególnie w krajach śródziemnomorskich, psy były używane do polowań z siecią na ptactwo oraz przy strzelaniu do ptaków w locie. Przez Francję, Hiszpanię i Flandrię psy te dotarły na książęce dwory niemieckie. Najważniejszą ich cechą była zdolność do wystawiania zwierzyny. Wraz z wprowadzeniem strzelby dwustrzałowej (1750 r.) ich wykorzystywanie stało się tym bardziej konieczne: strzelało się do ptaków w locie przed psem. Zastosowanie tej techniki łowieckiej stanowiło początek okresu przekształcania się psa wystawiającego w wielostronnego psa myśliwskiego. Dokumentem najistotniejszym dla organizacji i rozwoju hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego była „Księga hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego” („Zuchtbuch Deutsch- Kurzhaar”), wydana w 1897 r. Jej autor, książę Albrecht de Solms-Braunfeld, przedstawił charakterystyczne cechy tej rasy, zasady oceny cech morfologicznych oraz podstawowe metody przeprowadzania prób pracy psów myśliwskich. Dzisiaj hodowla wyżłów niemieckich krótkowłosych jest prowadzona zgodnie ze ścisłymi zasadami oraz starannie opracowanymi próbami pracy. Wzorzec podaje wymagane charakterystyczne cechy fenotypu tego wielostronnego psa myśliwskiego, które umożliwiają mu wykonywanie różnorodnych zadań łowieckich aż do późnej starości.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies o harmonijnych proporcjach, którego budowa wskazuje na siłę, wytrzymałość i szybkość. Pełna dumy postawa, płynne linie sylwetki, sucha głowa, właściwy sposób noszenia ogona, gęsta i błyszcząca sierść, swobodny, przestrzenny chód podkreślają jego szlachetny wygląd.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia powinna nieznacznie przekraczać wysokość w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Silny, zrównoważony, godny zaufania, o wyważonych reakcjach, ani nerwony, ani lękliwy, ani agresywny.

GŁOWA:
Sucha, kształtna, ani za ciężka, ani zbyt delikatna; odpowiednia do wielkości i płci psa.
Mózgoczaszka:
Czaszka: dostatecznie szeroka, lekko wysklepiona, ze słabo zaznaczoną kością potyliczną. Rysa czołowa niezbyt głęboka, łuki brwiowe dobrze rozwinięte.
Stop: średnio zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: wierzchołek nosa nieco wystający. Nozdrza dostatecznie otwarte, szerokie i ruchome. W zasadzie w kolorze brązowym, może być jednak czarny u psów o umaszczeniu czarnym lub mieszanym, biało-czarnym; nos w kolorze cielistym lub plamisty jest dopuszczalny tylko u zwierząt o białym umaszczeniu.
Kufa: długa, szeroka, gruba i mocna, umożliwiająca swobodne noszenie zwierzyny. Widziany z profilu, grzbiet nosa lekko wysklepiony. Dopuszczalne są wszystkie stopnie pośrednie między kształtem szlachetnie garbatym (nos barani), a lekkim wybrzuszeniem linii prostej. Zjawisko to występuje najwyraźniej u samców. Grzbiet nosa zupełnie prosty jest także dopuszczalny, lecz mniej ceniony. Poważną wadą jest natomiast wklęsły grzbiet nosa.
Fafle: ściśle przylegające do pyska, niezachodzące na siebie, mocno pigmentowane. Od wierzchołka nosa wargi opadają niemal pionowo w dół, potem łagodnym łukiem schodzą do średnio zaznaczonych kącików warg.
Szczęki/uzębienie: zęby mocne. Szczęki silne, zgryz nożycowy prawidłowy i pełny, co oznacza, że tylne powierzchnie siekaczy górnych muszą stykać się z przednimi powierzchniami siekaczy dolnych, a zęby osadzone są w dziąsłach pod kątem prostym.
Pełne uzębienie liczy 42 zęby.
Policzki: silne, dobrze umięśnione.
Oczy: średniej wielkości, niezbyt głęboko osadzone, ani niewypukłe. Najlepiej w kolorze ciemnobrązowym. Powieki ściśle przylegające do gałki ocznej.
Uszy: wysoko i szeroko osadzone, średniej wielkości. Opadają płasko, bez fałd, po bokach głowy. Na końcach zaokrąglone. Nie powinny być ani zbyt mięsiste, ani zbyt cienkie. Wyciągnięte do przodu, powinny sięgać kącików warg.

SZYJA:
O długości proporcjonalnej do wielkości psa, stopniowo rozszerzająca się ku barkom. Mocno umięśniona, lekko wygięta. Na podgardlu skóra ściśle przylegająca.

TUŁÓW:
Linia grzbietu: prosta, lekko spadzista.
Kłąb: zaznaczony.
Grzbiet: silny, dobrze umięśniony. Wyrostki kolczyste powinny być przykryte mięśniami.
Lędźwie: krótkie, szerokie dobrze umięśnione, płaskie lub lekko wypukłe, dobrze związane.
Zad: szeroki, dobrze umięśniony i odpowiednio długi, niegwałtownie ścięty, łagodnie opadający do ogona.
Klatka piersiowa: bardziej głęboka niż szeroka, dobrze rozwinięta w części przedniej. Mostek musi sięgać jak najdalej do tyłu. Mostek i staw łokciowy na tej samej wysokości. Żebra mocno wysklepione, nie powinny być ani płaskie, ani beczkowate. Ostatnie żebra nisko opadające.
Linia brzucha: sucha, unosząca się ku tyłowi regularnym łukiem.

OGON:
Osadzony wysoko, gruby u nasady, następnie stopniowo coraz cieńszy, średniej długości. U psów użytkowych skracany mniej więcej do połowy długości. W stanie spoczynku luźno zwisający; w ruchu noszony poziomo, nie za wysoko ponad linią grzbietu, niezakrzywiony. (W krajach, gdzie istnieje zakaz obcinania ogonów, można zachować ogon długości naturalnej; powinien on sięgać do stawu skokowego i być noszony prosto lub lekko, szablasto wygięty.)

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Widziane od przodu, powinny być proste i równoległe; widziane z boku, muszą być osadzone wyraźnie pod tułowiem.
Bark: łopatki ściśle przylegające, osadzone ukośnie ku tyłowi, bardzo silnie umięśnione, suche. Prawidłowe kątowanie łopatkoworamieniowe.
Ramiona: możliwie jak najdłuższe, mocno umięśnione, suche.
Łokcie: ściśle przylegające do tułowia, ale nie zbyt wciśnięte, ani odstające na zewnątrz, osadzone głęboko z tyłu. Prawidłowe kątowanie między ramieniem, a przedramieniem.
Przedramiona: proste, odpowiednio umięśnione, o silnym kośćcu, lecz nie za grube.
Nadgarstki: mocne.
Śródręcza: lekko nachylone ku przodowi w stosunku do przedramienia. Nigdy pionowe.
Łapy: zaokrąglone aż do kształtu łyżki, z palcami ściśle przylegającymi do siebie i dostatecznie wypukłymi. Pazury mocne. Opuszki dostatecznie grube i twarde, wytrzymałe. Zarówno w pozycji stojącej, jak i w ruchu stopy nie mogą być skierowane, ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Kończyny tylne:
Widziane od tyłu są pionowe i równoległe. Dobrze zaznaczone kąty. Mocny kościec.
Uda: długie, szerokie, dobrze umięśnione. Wyraźny kąt biodrowo-udowy.
Kolana: mocne, kąt udowo-piszczelowy wyraźnie zaznaczony.
Podudzia: długie, mocno umięśnione, zwarte. Prawidłowe kątowanie między podudziem, a śródstopiem.
Stawy skokowe: mocne.
Śródstopia: pionowe, mocne.
Łapy: jak przednie.

CHODY:
Krok kryjący dużo terenu, wydatny. Kończyny przednie i tylne poruszają się równolegle w linii prostej. Pies porusza się dumnie.

OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: napięta, przylegająca, bez fałd.
Włos: krótki i gęsty, w dotyku suchy i twardy. Na głowie i uszach włos cieńszy i krótszy; włos wyraźnie dłuższy pod ogonem. Sierść musi pokrywać całe ciało psa.
Umaszczenie:
- brązowe, bez znaczeń,
- brązowe z drobnymi białymi plamkami lub cętkami na piersi i na kończynach,
- brązowo-dereszowate z brązową głową, plamy lub cętki brązowe. Tło takiego umaszczenia nie jest ani brązowe z białym, ani białe z brązowym, lecz stanowi zwartą mieszaninę brązowo-białą, która daje szatę w mało rzucającym się w oczy kolorze, bardzo cenioną przez myśliwych. Na wewnętrznej stronie kończyn tylnych oraz na końcu ogona kolor jest często o ton jaśniejszy.
- dereszowate jasnobrązowe z brązową głową i z brązowymi łatami lub cętkami, lub bez łat. W tym przypadku włosów w kolorze brązowym jest mniej, a dominująca jest sierść biała.
- białe z brązowymi znaczeniami na głowie, z brązowymi łatami lub cętkami,
- czarne z tymi samymi odmianami, co w przypadku koloru brązowego lub dereszowatego,
- żółte znaczenia (podpalanie) są dopuszczalne,
- strzałka, plamiste i cętkowane wargi są dopuszczalne.

WZROST:
Wysokość w kłębie: psy: 62 - 66 cm suki: 58 - 63 cm

WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
- Nieprawidłowa budowa, słabo zaznaczone różnice morfologiczne płci.
- Zbyt krótka kufa.
- Zbyt duże lub zbyt małe fafle.
- Brak w sumie dwóch zębów (P1 i M3), co oznacza, że na cztery P1 i dwa M3 może brakować najwyżej dwóch.
- Zbyt jasne oczy, oczy jastrzębie jasnożółte.
- Uszy zbyt długie, zbyt krótkie albo za ciężkie, za wąsko osadzone lub pofałdowane.
- Luźna skóra szyi na podgardlu.
- Nieznacznie karpiowaty grzbiet.
- Za krótki zad.
- Za głęboka klatka piersiowa.
- Ogon noszony za wysoko ponad linią grzbietu lub za mocno zakrzywiony.
- Łokcie skierowane do wewnątrz lub na zewnątrz. Łapy skierowane na zewnątrz lub do wewnątrz. Postawa przodu wąska lub szeroka.
- Słabe kątowanie tylnych kończyn.
- Stawy skokowe lekko beczkowate, nieznacznie krowie, zbyt ciasne.
Poważne wady:
- Ciężka budowa ciała, limfatyczność, gruby kościec.
- Wyraźnie zaznaczony stop.
- Nos barwy cielistej lub plamisty (z wyjątkiem psów, u których podstawowym kolorem umaszczenia jest biały).
- Kufa spiczasta, wklęsły grzbiet nosa.
- Zgryz cęgowy lub częściowo cęgowy (u psów w wieku powyżej 4 lat zgryz cęgowy powstały z wiekiem nie ma żadnego wpływu na ocenę pod warunkiem, że stwierdzono prawidłowy zgryz na poprzednich wystawach).
- Grzbiet wyraźnie karpiowaty lub lekko łękowaty.
- Klatka piersiowa niedostatecznie głęboka, słabo zaznaczone przedpiersie; klatka piersiowa zbyt płaska lub beczkowata.
- Łokcie znacznie wystające na zewnątrz lub skierowane do wewnątrz.
- Nadgarstek zbyt miękki lub zdeformowany.
- Pionowe śródręcze.
- Postawa tylnych kończyn wyraźnie krowia lub beczkowata, zarówno w postawie jak i w ruchu.
- Przebudowany zad.
- Szeroko rozstawione palce.
- Miękkie łapy.
- Ciężki chód.
- Przekraczające 2 cm różnice wymiarów w stosunku do norm podanych we wzorcu.
Wady dyskwalifikujące:
- Poważne odchylenia od znaków morfologicznych charakterystycznych dla określonej płci.
- Brak więcej niż dwóch zębów spośród czterech P1 i dwóch M3. Brak jakiegokolwiek innego zęba (poza P1 i M3). Zęby niewidoczne traktowane są jako brakujące z wyjątkiem sytuacji, kiedy Klub zaświadcza o ich istnieniu podczas jednego z poprzednich przeglądów lub wystaw.
- Przodozgryz lub tyłozgryz, zgryz przemienny lub każda inna podobna wada zgryzu.
- Dodatkowe zęby osadzone poza normalną linią uzębienia.
- Zajęczy warga, rozszczep podniebienia.
- Zbyt luźne powieki, entropium, ektropium, podwójne rzęsy.
- Deformacja klatki piersiowej.
- Wilcze pazury.
- Wszelkie wady charakterologiczne.

UWAGA: