Pochodzenie

Mops pochodzi z Dalekiego Wschodu i jest bez wątpienia jedną z najstarszych ras. Pierwsze wzmianki o psach, które przypominały mopsa, pochodzą z II i I wieku p.n.e. W okresie panowania dynastii Sung nazywano je Lo-chiang-sze lub Lo-sze, a ich podobizny można znaleźć na wielu posążkach oraz porcelanowych wazach z tego okresu. Konfucjusz opisał je jako psy krótkonogie i krótkonose. Były wyjątkowo cenne, żyły w luksusie i cieszyły się powszechnym szacunkiem. Uważa się, że to właśnie one są przodkami mopsów, których podobizna widnieje w „Cesarskiej księdze psów”. Ich wygląd rzeczywiście niewiele różni się od wizerunku mopsów, które dziś żyją w naszych domach.

W XVI wieku zostały przywiezione na statkach handlowych z Dalekiego Wschodu do Holandii, gdzie bardzo szybko stały się ulubieńcami rodziny królewskiej, pochodzącej z dynastii orańskiej. Wyjątkowo dużą popularność zdobył pies o imieniu Pompey, który słysząc zbliżających się zamachowców, natychmiast wszczął alarm, dzięki czemu uratował życie swojemu panu. Po tym wydarzeniu wizerunek bohaterskiego mopsa stał się herbem królewskiej partii Orańczyków. Na wyspy brytyjskie mopsy zostały przywiezione najprawdopodobniej w 1688 roku, przez księcia orańskiego Wilhelma, który w późniejszym czasie został królem Anglii. To za jego panowania, w latach 1689-1694, mopsy zajęły na królewskim dworze miejsce dotychczasowych faworytów, karłowatych spanieli i stały się ulubionymi psami arystokracji.

Swój obecny wygląd mopsy zawdzięczają Anglikom, którzy w 1882 roku powołali do życia Brytyjski Klub Mopsa i stali się oficjalnym patronem rasy. Pod koniec XIX wieku ich popularność zaczęła powoli spadać, ale już wkrótce, w początkach XX wieku wróciły do łask i ponownie stały się cenionymi psami wystawowymi i do towarzystwa.

W Polsce mopsy pojawiły się bardzo wcześnie, bo już w XVIII wieku. Liczne ich grono mieszkało na królewskim dworze Stanisława Augusta, a Ignacy Krasicki napisał o nich fraszkę:
 

W staropolskiej polszczyźnie "kurta na powrozie" oznacza uwiązanego na sznurku kundelka, który nie miał prawa konkurować z salonowymi mopsami. Niestety również dla nich nastały w Polsce złe czasy, wkrótce ich popularność na wiele lat zmalała, dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku pojawiło się kilka importów, dzięki którym liczba uczestniczących w wystawach psów tej rasy wyraźnie się zwiększyła. Zainteresowanie mopsami dodatkowo wzrosło, kiedy pojawił się w naszym kraju importowany z USA Sheffield’s ONE O’CLOCK JUMP zwany Sapkiem, który w 1996 roku zdobył tytuł Zwycięzcy Świata. 

 

Mops jest krępym, masywnie zbudowanym psem, o wyraźnie kwadratowej sylwetce. Ma krótki, zwarty tułów, prosty grzbiet, szeroką, dobrze ożebrowaną klatkę piersiową oraz silne lędźwie. Ogon krótki, przylegający do biodra, ciasno zakręcony, najlepiej w podwójny pierścień. Kończyny przednie mocne, proste, ustawione pod tułowiem. Kończyny tylne mocne, dobrze kątowane, oglądane z tyłu - proste i równoległe. Łapy z wyraźnie rozdzielonymi palcami. Pazury czarne. 

Głowa stosunkowo duża, ale proporcjonalna do tułowia, szeroka, masywna o skróconej, ale nie zadartej kufie. Osadzona na lekko łukowatej, dostatecznie długiej szyi. Uszy małe, delikatne, ”różyczkowe” lub „w kształcie guzika”. Oczy ciemne, stosunkowo duże, niewyłupiaste, okrągłe, łagodne i zatroskane w wyrazie. Nos czarny, o dość dużych, dobrze rozwartych nozdrzach. Fałda nad nosem nie może zasłaniać psu nozdrzy lub oczu, ani upośledzać widzenia i oddychania. Ścieśnione nozdrza i duża fałda nad nosem stanowi bardzo poważna wadę. Pies ma niewielki przodozgryz oraz szeroką żuchwę z ustawionymi w niemal prostej linii siekaczami.

Bardzo ważnym elementem oceny mopsa jest obecność charakterystycznego dla tej rasy ruchu: pies powinien poruszać się toczącym krokiem, określanym przez Anglików jako „rolling movement”. Tylko bezbłędnie zbudowany pies, mający prosty grzbiet oraz kończyny idealnie ustawione pod tułowiem, jest w stanie przemieszczać się w ten właśnie sposób. Sztywny krok oraz wyrzucanie w biegu przednich kończyn wysoko do przodu jest niepożądane i obniża klasę wystawową psa.

Wysokość w kłębie: obecny wzorzec nie precyzuje (poprzednio: psy 30-36 cm, suki 25-30 cm)
Masa ciała: obecnie: psy i suki 6,3-8,1 kg (poprzednio: psy 6-9 kg, suki 6-8 kg)
 

Mł.Ch.PL, Ch.PL Mł.Zw.KL Sequedille MUMMY’S DREAM COMES TRUE CANTRAVIESO
Mł.Ch.PL, Ch.PL, Grand Ch.PL Flash of Joy LADY LUCK FOR SEQUEDILLE
Wł. hod. Sequedille

 

 

W okresie szczenięcym mops jest pełen energii, dość niesforny i skory do psocenia. W miarę dorastania poważnieje, choć nadal lubi się bawić i rozweselać całą rodzinę. Jest bardzo miły, całkowicie pozbawiony agresji, kocha cały świat, zarówno ludzi jak i zwierzęta. Nigdy nie wszczyna konfliktów, swoją łagodnością rozbraja nawet duże psy. Ma wielką potrzebę uwagi i akceptacji, lubi być blisko swojego pana, najlepiej na jego kolanach, cały czas głaskany i utwierdzany w poczuciu, że jest dla niego ważny i kochany. Odtrącony lub niesprawiedliwie skarcony, bardzo to przeżywa i ostentacyjnie pokazuje, że czuje się skrzywdzony i nieszczęśliwy.

Wydaje przeróżne dźwięki, zwłaszcza kiedy się zemocjonuje, a w śnie często chrapie i sapie. Jest to spowodowane charakterystyczną dla tej rasy budową anatomiczną czaszki i nic nie można na to poradzić. Chrapią wszystkie mopsy, jedne bardziej, drugie mniej, nie wydaje się jednak, by było to poważnym problemem, bo ich właściciele o tej przypadłości opowiadają przeważnie z rozbawieniem. Jeśli to komuś bardzo przeszkadza, powinien od samego początku konsekwentnie przyzwyczajać psa do spania w drugim pokoju, lub, co jest dużo prostsze i znacznie częściej praktykowane, przyzwyczaić się do jego chrapania.

Wszystkiego, co jest niezbędne, żeby mops był dobrze wychowanym psem, opiekun może go sam nauczyć. Problem w tym, że większość psów tej rasy bardzo skutecznie układa sobie swojego pana, jeszcze zanim on sam wpadnie na pomysł, że psa trzeba ułożyć. Mając na uwadze jego upór, trzeba go od początku uczyć podstawowych komend i przyzwyczajać do posłuszeństwa. Problem w tym, że mops wykonuje polecenia wybiórczo, głównie te, które mu się podobają. Innych po prostu nie słyszy. Trzeba się wówczas uciec do tego, co mopsik lubi najbardziej: smakołyków. Ten drobiazg w ręce właściciela powoduje, że nasz bohater nagle odzyskuje słuch i staje się bardziej skłonny do współpracy.
 

LETTY Rossi Pretoriani FCI i EDDA Rossi Pretoriani FCI. Fot. Ewa Leśniewska.
Wł. hod. Rossi Pretoriani FCI

W tym małym stworzeniu drzemie natura i upór molosa, dlatego nie wolno z nauki posłuszeństwa rezygnować, choć trzeba się pogodzić się z tym, że zanim wykona polecenie, zastanowi się czy warto. Jest sprytny, natychmiast zorientuje się na ile może sobie pozwolić, skutecznie wykorzysta brak stanowczości przewodnika i wejdzie mu na głowę. Zdobytych przywilejów łatwo nie oddaje, jeśli więc mamy go czegoś nauczyć, trzeba konsekwentnie, ale bardzo spokojnie doprowadzić do wykonania każdego zadania. Nie wolno podnosić głosu, ani tym bardziej karać go w jakikolwiek sposób, jest wrażliwy i każdą reprymendę głęboko przeżywa. Trzeba uzbroić się w cierpliwość i pamiętać, że najlepsze efekty daje żelazna konsekwencja, bardzo przyjacielski kontakt z psem, oraz chwalenie go i nagradzanie.

Choć jest bardzo inteligentny, na szkoleniu raczej nie będzie brylował. Trzeba go wprawdzie nauczyć wykonywania podstawowych komend, bo to ułatwia codzienne życie, ale na sukcesy w jakimkolwiek psim sporcie nie ma co liczyć. Zmuszanie go do wykonywania rozmaitych sztuczek, które często są na granicy jego fizycznych możliwości, na nic się nie zda, co gorsze, zwiększy jego upór. Używajmy więc komend oszczędnie, ograniczając się do tych najbardziej istotnych. Aktywność fizyczna jest mu potrzebna, ale nie wolno go forsować. Obedience to nie jego bajka, za to dogtrekking w odpowiednio wybranym terenie, jak najbardziej. Zamiast musztry - szkolenie podczas zabawy. Jest inteligentny, chętny do współpracy i bardzo szybko przyzwyczaja się do codziennych rytuałów. Widząc, że jego pan bierze do ręki obrożę, nie czeka na komendę „do mnie” tylko natychmiast podbiega i czeka na jej założenie. Jest bardzo dobrym obserwatorem, doskonale wie, czego się w danej sytuacji od niego oczekuje i sam to robi, zwłaszcza, jeśli ma ustalone, zawsze te same godziny posiłków, spacerów i wypoczynku. Ta regularność ma jeszcze jedną zaletę: bardzo ułatwia naukę czystości, choć w przypadku mopsów raczej nie ma z tym większych problemów.

 
Ch.PL.MK Kurkuma Ligocka Wataha. Wł. hod. Ligocka Wataha
 

Mops ma krótką, gęstą i gładką sierść. W dotyku powinna być wyraźnie miękka, nie może być ani twarda, ani wełnista.

Umaszczenie
może być srebrne, brzoskwiniowe, płowe lub czarne. Sierść kolorowa powinna być czysta dla podkreślenia kontrastu czarnej maski, pręgi grzbietowej biegnącej od potylicy do ogona, a także pozostałych znaczeń, takich jak uszy, "pieprzyki" na policzkach oraz "diament" na czole. Znaczenia powinny mieć soczystą barwę i być wyraźnie odgraniczone.

Mops zrzuca włos praktycznie przez cały rok, a na wiosnę oraz w jesieni, kiedy linieją wszystkie psy, mops linieje bardziej intensywnie. Niestety nie ma skutecznego środka by ten problem ograniczyć, trzeba uzbroić się w cierpliwość i wypadający włos systematycznie, na bieżąco wyczesywać przy pomocy specjalnych, przeznaczonych do tego celu szczotek. 

 
Więcej na temat pielęgnacji sierści mopsa i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj
 

 

Jak wszystkie psy ze skróconą kufą, mops łatwo się zasapuje, źle znosi upał, a pozostawienie go w przegrzanym, słabo wentylowanym pomieszczeniu, a szczególnie w samochodzie, może się skończyć tragicznie. Dlatego należy go bardzo starannie chronić przed upałem, w domu zapewnić chłodne miejsce do wypoczynku, a na dłuższy spacer zabierać dopiero wieczorem. Trzeba się również liczyć z możliwością wystąpienia różnego rodzaju dolegliwości związanych z syndromem brachycefalicznym, co może pogorszyć jego samopoczucie i nasilić problemy z oddychaniem. Jeśli słupek w termometrze niebezpiecznie rośnie, można spryskać psa mgiełką zimnej wody, lub założyć mu specjalną kamizelkę chłodzącą. Z kolei w zimie, z powodu skróconych przewodów nosowych, mops wdycha nieogrzane, często lodowate powietrze, co grozi nadmiernym wychłodzeniem i przeziębieniem. Jeśli ma ciepłe ubranko i ochotę na spacer, nie należy mu tego odmawiać, ale kiedy po wyjściu na dwór natychmiast robi co trzeba i ciągnie do domu, trzeba go posłuchać. 

 

Mopsy mają bardzo wrażliwe oczy. Spłaszczone z powodu skróconej trzewioczaszki oczodoły nie chronią wystarczająco gałek ocznych, które bardziej niż u innych ras, narażone są na urazy. Trzeba więc bardzo pilnować, zarówno w mieszkaniu jak i na dworze, żeby nie trafił na swojej drodze na przedmioty, o które mógłby się skaleczyć. To jest realne zagrożenie, a nie wypadnięcie gałki ocznej, które, choć często ze względu na drastyczność tego urazu opisywane, w rzeczywistości zdarza się niezwykle rzadko. Sadzę, że większość weterynarzy nigdy się w swojej praktyce z takim przypadkiem nie spotkała. Oprócz skrajnej anomalii w budowie oczodołu, może się to zdarzyć przy podnoszeniu psa za skórę na karku, czego przy tego rodzaju budowie czaszki nigdy nie należy robić.

Z chorób oczu, spotyka się u mopsów owrzodzenia lub barwnikowe zapalenie rogówki, entropię, zespół suchego oka oraz podwójne rzęsy, które drażnią gałkę oczną i wywołują stany zapalne. Systematycznej i starannej pielęgnacji wymagają bardzo głębokie fałdy skórne, w głębi których mogą tworzyć się bolesne odparzenia i w konsekwencji rany wymagające natychmiastowego leczenia. Warto również reagować, kiedy pies zaczyna się drapać, ponieważ przyczyną mogą być różne infekcje skórne o podłożu bakteryjnym, grzybiczym lub hormonalnym. 

Mimo niewielkiego wzrostu, u mopsów zdarzają im się problemy układu kostno-stawowego, takie jak dysplazja stawów biodrowych, martwica główki kości udowej, dyskopatia oraz nawykowe zwichnięcie rzepki. Niestety są nieprawdopodobnie łakome i uwielbiają jeść a na dodatek mają wyjątkowe tendencje do tycia, co w tym przypadku bardzo utrudni leczenie. Biorąc pod uwagę specyficzną budowę anatomiczną, nadwagę u psów tej rasy należy traktować nie jako defekt kosmetyczny, ale poważne zagrożenie dla zdrowia. Zbędne kilogramy powodują, że ich organizm pracuje na skraju swoich możliwości, zwiększają się problemy z oddychaniem, pojawia się niedotlenienie, różne choroby serca, układu krążenia, oddechowego. Naukowcy udowodnili, że otyłość, w zależności od wielkości i rasy, skraca psu życie o około dwóch lat. Napełniając jego miskę i sięgając po smakołyki warto o tym pamiętać. Chcąc mu sprawić przyjemność, lepiej zabrać go na spacer, dłużej będzemy się nim cieszyć. 

Decydując się na mopsa, trzeba sobie zdawać sprawę, że jest to pies wymagający szczególnej troski. Jego zdrowie w dużej mierze zależy od opiekuna. Jeśli zadba o swojego czworonoga, większość wymienionych wyżej schorzeń może pozostać w sferze zagrożenia, a nie stać się poważnym problemem, z którym będzie musiał się zmierzyć. Najlepszym tego dowodem jest fakt, że prawidłowo zadbany mops dożywa w dobrej kondycji nawet 12-15 lat.
 

 
Verhosan Jamaica i Luxury Woman Reinkarnacja Poland. Wł. hod. Ligocka Wataha

Mops jest bardzo sympatycznym psem rodzinnym i do towarzystwa, bezgranicznie przywiązanym do swoich właścicieli. Spośród nich zazwyczaj wybiera jedną osobę, którą obdarza szczególnymi względami i nie odstępuje ani na krok. Bardzo potrzebuje uwagi i bliskości człowieka, stara się lokować w pobliżu swoich opiekunów, najszczęśliwszy jest wtedy, kiedy ma ich wszystkich w komplecie. Ma kocią naturę, chętnie kładzie się na kanapie, lub jeśli uda mu się tam dotrzeć, na jej oparciu, lub nawet na parapecie, skąd może wygodnie obserwować, co się wokół niego dzieje, zarówno w domu, jak i na ulicy. W nocy uznaje tylko jedno miejsce, łóżko swojego pana.

Bez problemu dostosowuje się do zwyczajów oraz trybu życia domowników. Wyczuwa nastrój każdego z nich i potrafi się odpowiednio do sytuacji zachować. Jeśli ktoś jest smutny, próbuje go rozweselić, wdzięczy się i robi miny tak pocieszne, że każdy, chce czy nie chce, w końcu musi się rozchmurzyć. Ale kiedy wyczuje, że to nie jest odpowiedni moment, bo jego pan potrzebuje spokoju, nie narzuca się, kładzie obok i czeka na lepszy moment. W przeciwieństwie do wielu psów małych ras, mops nie jest absorbujący i nie prowokuje bez przerwy do zabawy, choć na każdą tego rodzaju propozycję bardzo chętnie odpowie. Jeśli przez dłuższy czas nikt się nim nie interesuje, potrafi nieśmiało przypomnieć, że jest już czas, żeby się nim zająć. 

Jeśli chodzi o miejsce do życia, mops może mieszkać zarówno w bloku, jak i w domu z ogrodem, pod warunkiem, że nie będzie musiał chodzić po schodach. Są one poważnym problemem zarówno w szczenięcym, jak i w podeszłym wieku, kiedy już często pojawiają się różne dolegliwości związane z układem kostno-stawowym. Mając to na uwadze, trzeba zadbać o to, żeby miał jak najwięcej aktywności fizycznej, sprzyjającej wypracowaniu solidnej muskulatury oraz zdrową, niepowodującą otyłości dietę. Postrzeganie nadwagi w kategorii „pocieszności” to największy błąd, jaki może popełnić właściciel psa tej rasy.
 

 
MIA-MEY od Wilmy, LETTY Rossi Pretoriani FCI,Ch.PL BELLA Rossi Pretoriani FCI.
Wł.hod. Rossi Pretoriani

Mops bardzo źle znosi samotność, najlepiej czuje się w rodzinie, w której stale jest ktoś w domu. Jeśli będzie musiał przez jakiś czas zostawać sam, trzeba go od początku bardzo konsekwentnie do tego przyzwyczajać, a po powrocie do domu zająć się nim, a nie tylko napełnić jego miskę i wyprowadzić na krótki spacer. Osoby bardzo zabiegane, które nie są z stanie poświęcić mu tyle czasu ile potrzebuje, zdecydowanie powinny z posiadania mopsa zrezygnować.

Psy tej rasy doskonale dogadują się z dziećmi i mają do nich prawdziwie anielską cierpliwość. Przeważnie kupując psa zastanawiamy się, czy nie zrobi krzywdy dziecku, w tym przypadku, trzeba mieć na uwadze psa, dla którego uczestniczenie w szaleńczych zabawach naszych milusińskich może się źle skończyć. Dlatego starsze dzieci trzeba pouczyć jak zajmować się psem, żeby nie zrobić mu krzywdy, a w przypadku małych dzieci przyjąć żelazną zasadę, że wspólne zabawy muszą się zawsze odbywać pod nadzorem dorosłych.

Nie należy oczekiwać, że mops będzie dobrym stróżem, bo z natury jest do wszystkich ludzi przyjaźnie nastawiony. Bardzo lubi gości, których wita z wielką radością i robi wszystko, żeby znaleźć się w centrum zainteresowania. Usiłuje skupić na sobie uwagę, wydaje przeróżne dźwięki: sapie, chrząka, parska w zależności od sytuacji i nastroju. Niestety z równą wylewnością wita nie tylko przyjaciół domu, ale również złodziei. Bez problemu akceptuje również inne zwierzęta, za równo w swoim domu jak i na spacerze. Nigdy nie wykazuje wobec nich wrogości, lub tym bardziej agresji, co najwyżej mija je obojętnie, kiedy jest czymś zaabsorbowany.
 

Wyjście z mopsem na spacer jest przyjemnością, nigdy nie wdaje się w utarczki z innymi psami, nie wyrywa się, żeby pogonić za kotem lub jakimś małym gryzoniem. Wbrew temu, co się czasem słyszy, mops nie jest kanapowcem, lecz psem pełnym temperamentu. Ma dużo energii, radośnie reaguje na każdy sygnał do wyjścia, chyba, że na dworze jest niesprzyjająca dla niego pogoda - upał lub śnieżna zawieja. Wówczas zadowoli się krótkim wyjściem, a brak dłuższego spaceru zrekompensuje sobie w domu, biegając od jednej osoby do drugiej. Jeśli trzeba, jest w stanie wyładować nadmiar energii nawet w średniej wielkości mieszkaniu.

W przeciwieństwie do innych ras mops nie potrzebuje dalekich spacerów, trzy wyjścia dziennie, każde po około 30 minut, pozwolą utrzymać psa w dobrej kondycji. W lecie spacery powinny być krótsze i częstsze, przy czym, na ile to możliwe, należy wybierać zacienione miejsca i czas, kiedy upał za bardzo nie daje się we znaki. Mops nie musi mieć wielkiej przestrzeni, najczęściej można go nawet nie spuszczać ze smyczy, bo raczej spaceruje niż biega. Ze względu na skróconą kufę (a często niestety również otyłość) szybko się zasapuje i nie nadąża za innymi psami. Dobierając mu towarzystwo do zabawy, trzeba to mieć na uwadze.
 

W XVI wieku mops występował na scenie teatru w „commedia dell’arte” jako partner Arlekina. Piesek ubrany był w kostium błazna z maleńkim dzwoneczkiem na szyi. Od tego czasu we Włoszech mops nosi nazwę Carlino, od sławnego aktora komediowego Carla Bertonazziego, który w tym przedstawieniu wcielał się w postać Arlekina.

 

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Pochodzenie rasy jest przedmiotem wielu spekulacji, ale wydaje się, że pochodzi ona ze Wschodu. Za ojczyznę mopsa uznaje się Chiny, gdzie krótkonose psy były zawsze cenione. Do Europy mops trafił dzięki żeglarzom holenderskim, i u z w XVI wieku znalazł w tym kraju wielu miłośników, stał się nawet symbolem partii rojalistów. Gdy Wilhelm III objął tron brytyjski, mops trafił na Wyspy. Aż do roku 1877 znano jedynie mopsy beżowe, dopiero wtedy sprowadzono ze Wschodu pierwsze mopsy czarne.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Wybitnie kwadratowy i mocny; „multum in parvo” wyraża się w zwartości sylwetki, wzajemnych proporcjach i kondycji mięśniowej. Mops nigdy nie może wydawać się krótkonogi, ani wysokonożny i lekki.
WAŻNE PROPORCJE:
Zdecydowanie krępy i zwarty.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Wielki urok, dostojeństwo, inteligencja. Zrównoważony, wesoły i żywy.
GŁOWA:
Stosunkowo duża, proporcjonalna do tułowia, okrągła, lecz nie jabłkowata.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Bez bruzdy czołowej. Zmarszczki na czole dobrze wyrażone, ale nie nadmierne.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: czarny, o dość dużych, dobrze rozwartych nozdrzach. Ścieśnione nozdrza i duża fałda nad nosem niedopuszczalne i stanowią poważna wadę.
Kufa: Stosunkowo krótka, tępo zakończona, graniasta, nie zadarta.
Fałda nad nosem nie może zasłaniać nosa lub oczu ani upośledzać widzenia czy oddychania.
Uzębienie: Niewielki przodozgryz. Krzywa żuchwa, pokazywanie języka lub zębów – w najwyższym stopniu niepożądane i powinny być surowo oceniane. Szeroka żuchwa z siekaczami ustawionymi niemal w prostej linii.
Oczy: Ciemne, stosunkowo duże, okrągłe; łagodne i zatroskane w wyrazie; bardzo błyszczące, a w chwili podniecenia – pełne ognia. Nigdy nie mogą być wyłupiaste, ogromne, ani ukazywać białkówki przy patrzeniu do przodu. Bez śladu objawów chorobowych.
Uszy: Cienkie, małe, delikatne, jak czarny aksamit. Dwa rodzaje uszu: „różyczkowe” – małe, zwisające, załamane i odchylone do tyłu, uwidaczniając wnętrze ucha; „w kształcie guzika” – załamane ku przodowi, końce przylegają do czaszki i zakrywają wnętrze ucha. Wyżej cenione te drugie.
SZYJA:
Lekko łukowata, przypominająca czub hełmu; mocna, gruba, dostatecznie długa, aby głowa była dumnie niesiona.
TUŁÓW:
Krótki i zwarty.
Grzbiet: Prosta linia grzbietu; nie może być ani wysklepiona, ani zapadnięta.
Klatka piersiowa: Szeroka, mocno ożebrowana na całej długości.
OGON:
Wysoko osadzony, ciasno skręcony, przylegający do biodra. Wysoce pożądany podwójnie skręcony.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatki: Ustawione ukośnie.
Przedramię: Kończyny bardzo mocne, proste, umiarkowanej długości, ustawione pod tułowiem.
Łapy: Nie tak długie, jak zajęcze, ani tak okrągłe, jak kocie; wyraźnie rozdzielone palce; czarne pazury.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: Bardzo mocne, umiarkowanej długości, ustawione pod tułowiem, oglądane z tyłu – proste i równoległe.
Stawy kolanowe: Dobrze ukątowane.
Łapy: Nie tak długie, jak zajęcze, ani tak okrągłe, jak kocie; wyraźnie rozdzielone palce; czarne pazury.
CHÓD/RUCH:
Oglądane z przodu, kończyny przednie powinny unosić się i opadać w przedłużeniu linii łopatek; łapy skierowane zupełnie na wprost – nie do środka, ani na zewnątrz. Akcja kończyn tylnych równie prawidłowa. Kończyny przednie z dobrym wykrokiem; kończyny tylne poruszają się swobodnie, z dobrą pracą stawów kolanowych. Lekko toczący się ruch kończyn tylnych jest dopełnieniem typowego ruchu. Pies musi być zdolny do sprawnego i wydajnego ruchu.
SZATA:
SIERŚĆ:
Delikatna, gładka, miękka, krótka i błyszcząca; nie może być ani twarda, ani wełnista.
MAŚĆ:
Srebrna, brzoskwiniowa, płowa lub czarna. Każda czysta, dla podkreślenia kontrastu między barwą szaty a pręgą grzbietową (czarna linia, biegnąca od potylicy do ogona) i maską. Znaczenia wyraźnie odgraniczone. Pysk lub maska, uszy, „pieprzyki” na policzkach, „odcisk kciuka”(„diament”) na czole i pręga grzbietowa – tak czarne, jak to możliwe.
WAGA:
Idealna waga: 6,3 – 8,1 kg. Pies ma być mocno umięśniony, czego nie należy mylić z nadwagą.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość.
Każdy pies, wykazujący wyraźne wady budowy lub zaburzenia charakteru powinien być zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.