Walka z pasożytami » Pasożyty wewnętrzne
Lamblioza - Giardia intestinalis - ogoniastek jelitowy
Lamblia lub Giardia intestinalis to gruszkowatego kształtu pierwotniak o wielkości 10-20 µm, bytujący w jelicie cienkim zakażonych nim zwierząt i ludzi. Podczas wypróżniania się cysty pasożyta opuszczają ciało swojego żywiciela i jeśli trafią na sprzyjające warunki jakie stwarzają zbiorniki wodne, mogą zachować inwazyjność nawet przez trzy tygodnie. Pies zaraża się pijąc wodę z kałuży. Połknięte przez niego pasożyty zaczynają rozwijać się w jego organizmie i już po upływie kilku, lub najpóźniej kilkunastu dni pojawiają się ogromne ilości cyst, które zaczynają być przez niego wydalane z kałem.
Nie każde zainfekowanie lambliami musi nieuchronnie prowadzić do zachorowania. U zwierząt zdrowych, dobrze odżywionych bardzo często występuje bezobjawowe nosicielstwo. Ocenia się, że u około 10% zarażonych psów pojawiają się objawy lambliozy. Należą do nich: nudności, biegunka lub długotrwałe luźne stolce o jasnożółtej barwie i papkowatej konsystencji, domieszka śluzu, często z krwią, wymioty, gorączka, bóle brzucha, a po upływie pewnego czasu mogą dołączyć się zmiany skórne o podłożu alergicznym, wychudzenie a nawet odwodnienie.
Pies, u którego zostały stwierdzone niepokojące objawy, powinien niezwłocznie trafić do lekarza weterynarii, który przeprowadzi odpowiednie badania. Do postawienia diagnozy niezbędne jest wykonanie badania mikroskopowego kału pod kątem obecności cyst lamblii. Wynik negatywny nie zawsze jest miarodajny, ponieważ pierwotniaki często ulegają wysuszeniu i trudno je zobaczyć. Dlatego też badanie trzeba powtórzyć dostarczając minimum trzy próbki, z których każda powinna być pobrana z innego wypróżnienia, najlepiej w ciągu kilku różnych dni. Jeśli kolejne badania dadzą wynik negatywny a stan ogólny psa wskazuje na zarażenie lambliami, można jeszcze wykonać test immunoenzymatyczny, który pozwala wykryć w kale specyficzne białko, które powstaje w fazie tworzenia się cyst pierwotniaka. Test charakteryzuje się wysoką, przekraczającą 96% czułością, niestety nie wszystkie lecznice nim dysponują.
Zdarza się, że mimo braku potwierdzenia laboratoryjnego lekarz decyduje się wdrożyć typowe dla lambliozy leczenie i wtedy poprawa stanu zdrowia jest potwierdzeniem prawidłowego rozpoznania. Terapia bywa długotrwała, polega na podawaniu środków zwalczających pasożyty, preparatów osłaniających wątrobę oraz probiotyków. Jeśli w domu jest chociaż jeden człowiek lub jedno zwierzę u którego stwierdzono lambliozę, powinny zostać przeleczone także wszystkie zwierzęta oraz ludzie, którzy mieli z nim stały kontakt. Tylko jednoczesne poddanie leczeniu wszystkich domowników daje realną szansę na zwalczenie tego uciążliwego pierwotniaka.
Zapobieganie lambliozie polega na zapewnieniu psu świeżej (nieskażonej lambliami) wody i niedopuszczanie do gaszenia pragnienia w ulicznych kałużach. U zwierząt, które zostały wyleczone, a także u tych psów i ludzi, które miały kontakt z chorymi psami, wskazane jest wykonanie raz na pół roku kontrolnego badania mikroskopowego kału.
Lamblioza należy do zoonoz, co oznacza, że również człowiek może się nią zarazić. Objawy pojawiają się kilkanaście dni od zarażenia, są to: nudności, wymioty, bezkrwawa biegunka, a w następnym etapie nadmierna senność i spadek masy ciała. U osób dorosłych lamblioza często przebiega bezobjawowo, jest za to bardzo niebezpieczna dla dzieci. Nie zapominajmy, że w przypadku stwierdzenia obecności pasożyta u choćby jednego członka rodziny, konieczne jest przeleczenie wszystkich mieszkających razem z nim ludzi i zwierząt, bo one również mogły zostać zarażone.
Skomentuj artykuł - napisz, jeśli chcesz poszerzyć zawarte w nim informacje lub podzielić się swoim doświadczeniem. Masz ciekawy tekst lub zdjęcia swojego autorstwa skontaktuj się z nami. Wszystkich chętnych do współpracy serdecznie zapraszamy!